Ik zit een beetje met iets.

Mensen die bloggen zullen het fenomeen wel kennen: je bent nog maar net begonnen met het vertellen van een fantastische anekdote, of je wordt zo goed als onmiddellijk onderbroken met “Aja, dat heb ik gelezen op je blog”. Niets aan te doen, zo’n dingen gebeuren als je de helft van je leven op internet zet. Als ik mensen al een lange tijd niet meer heb gezien ben ik altijd diegene die gretig de vragen stelt, omdat ik niets over de afgelopen maanden van mijn gesprekspartner afweet, en zij dan weer alles over de mijne. Ik neem het er zo’n beetje bij, en ik vind het best grappig dat mensen mijn blog überhaupt zo devoot volgen en lezen.

Tot zover geen probleem.

In de loop der jaren heb ik met veel mensen gewerkt en schoolgelopen, en ben ik die mensen door veranderde werkomstandigheden soms een beetje uit het oog verloren. Soms gebeurt het dat ik zit te mijmeren over hoe het met hen zou zijn, wat het leven ondertussen op hun pad zou gegooid hebben en dat het toch fijn zou zijn om nog eens de banden aan te halen, al was het maar uit een soort nostalgie naar lang vervlogen tijden. En heel soms vraag ik me dan af of die mensen zich ook soms afvragen hoe het met mij zou zijn. En dat we zoveel bij te praten zouden hebben en alles, als we elkaar ooit terug zouden zien.

Vanmiddag kreeg ik telefoon van een ex-collega uit een bedrijf waarvoor ik een jaar of drie geleden werkte. De technieker van dat bedrijf (lees: iemand waarvan ik me wel vaker heb afgevraagd hoe het met hem zou zijn) had iets op mijn blog gelezen en dat aan haar verteld, en daar wilde ze me even over spreken. Oke goed, we zouden daar wel even voor afspreken. Alleen.. ik had geen idee dat de teksten die ik hier schrijf door de technieker gelezen worden, en dat hij dus waarschijnlijk helemaal niet zo nieuwsgierig is naar mijn wedervaren als ik naar de zijne van de laatste jaren. Hij weet waarschijnlijk alles al. Net als een goede vriend van in het middelbaar die ook al mijn blog leest, volgens mijn vriendin. Via via geraken alle mythische figuren uit mijn verleden blijkbaar aan deze URL, en ik heb er een dubbel gevoel bij. Ik vind het geweldig dat mensen die ik al jaren niet meer gezien mij nog volgen, ook al weet ik niet wie dat precies doet en wie niet. Alleen: als je iemands dagelijkse avonturen gewoon online kan lezen, heb je dan nog die zin en nieuwsgierigheid om iemand überhaupt terug te zien in het echt, na zo’n lange tijd?

Er zijn zoveel mensen die ik graag één van de komende maanden of jaren bij wijze van reünie had teruggezien om hen volledig uit te horen over vanalles, en nu blijkt dat enkelen van hen niets verrassends van mij zullen vernemen op die momenten. Zo’n bevreemdende gedachte, maat.

Dus, dit is een oproep. Al wie dit leest, en mij in het echt kent doordat we ooit samen op school hebben gezeten of gewerkt hebben: dropt een keer een line my way. Het mag ook via mail als de comment box te beangstigend is, maar ik wil wel eens weten welk vlees ik in de kuip heb eigenlijk. En of jullie wel ooit nog eens pinten met mij willen gaan drinken nu het verrassingseffect weg is.

Als ik u was zou ik er toch eventjes niet naast juichen, want na drie weken en een sjieke is het dan zo ver: ons kamerbreed massief eikenhouten parket is zo klaar als een klontje!

Dat wil niet alleen zeggen dat onze woonkamer er werkelijk fenomenaal goed uitziet qua bevloering, maar ook dat ik vanaf dit eigenste moment geen excuus meer heb voor het feit dat ons huis nog steeds meer op een werf dan op een knusse cocoon lijkt. “Het wordt zo onderhand tijd om van ons huis een thuis te maken!”, riep de domestric goddess in mij, waarna ze in haar handen klapte en zichzelf een gekartelde schort aanmat.

Ik wandelde de dure interieurzaak uit met de twee goedkoopste zwarte kandelaars die ik er kon vinden, en even later kocht ik in de Blokker goedkopere versies van andere dingen die ik er had gezien. Ik zag het al helemaal voor me: onze marmeren haard, en dan daarop zwarte kandelaars en vazen met zwarte steentjes in en alles. Kinky, yet knus!

Alleen: toen ik de zwarte kandelaars net op het plaatsje van mijn dromen zette en de vaas met steentjes had gevuld was het toch nog niet helemaal wat ik ervan verwacht had. Er was iets te kort. De geur van koekjes in de oven. Een zwarte kader met een coole foto die ik elke week zou veranderen. Een boeketje bloemen in een leuke vaas. Theelichtjes in mooie houdertjes.

“Hey”, dacht ik. “Ik had bloemetjes.” Als ik niet vergeten was dat ze in een keuken stonden waar ik niet bij kon om ze water te geven had ik nu nog steeds bloemetjes. Ik heb een kader, ik heb alleen geen enkel idee in welke doos hij zit en of hij wel in de kinky yet knusse stijl past. Ik mag geen koekjes meer eten, maar ik heb wel theelichthouders die ooit funky waren toen ze nog niet vol roet en kaarsevet hingen. Ergens, in een stoffige doos op zolder liggen ze waarschijnlijk nog steeds, onbruikbaar geworden door slecht onderhoud en mijn vergetelheid. En die vaas had ik ook, ware het niet dat ik hem drie jaar geleden een half uur na aankoop kapot heb geslagen met een fles cola en nadien nooit meer aan een vaas heb gedacht. Ik zal wel betere dingen te doen gehad hebben.

Hoe doen andere mensen dat? Mijn moeder heeft dozen waaruit ze alleen maar domestic goodies hoeft op te diepen naargelang de tijd van het jaar. Halloween, kerst, pasen, ze heeft de meest geweldige decoratieve ensembles in allerhande kleurencombinaties. Ik heb twee zwarte kandelaars, een vaas met zwarte steentjes en een attention span die zo kort is dat ik maar tien minuten per jaar besef dat ik toch wat beter mijn best zal moeten doen als ik ooit de huiselijke godin wil worden die ik in mijn hoofd heb.

Gelukkig ben ik dat morgen al lang weer vergeten.

Het zat er al een paar dagen aan te komen, en gisterenavond gebeurde het: ziek en met de moed der wanhoop heb ik met mijn dierbaarste Prison Break uitgekeken, om dan te crashen als geen ander. Vanmorgen bleken de gevolgen van die crash zelfs nog serieuzer dan verwacht. Dat komt ervan als je tijdens een drukke week alle signalen negeert die erop wijzen dat je keel toch echt wel serieus ontstoken en rasperig aan het worden is, dat warm en koud zich toch zeer snel afwisselen en dat het niet normaal is als je stem op die van Rod Steward begint te lijken.

Dit weekend heb ik nochtans bewezen dat je veel dingen kan ondernemen ondanks een knalrode keel met witte vlekken op. Ik heb een paar dingen voor de eerste keer gedaan, zoals een rok gedragen (!), botten tot aan mijn knieën gekocht die zomaar eventjes rond mijn kuiten passen (!) en zelf een mini-album gemaakt met boekbinderslijm tijdens een scrapbookklas van zeven uur(!). De foto’s volgen als het boekje afgewerkt is. Ik heb ook voor het eerst “All women have periods” gezien, een voorlichtingsfilmpje voor mentaal gehandicapte meisjes waarin menstruatiebloed (work your charm, Google!) werd voorgesteld als ketchup. Met dank aan Jan Verheyen en zijn wansmakelijke nacht.

Maar nu heb ik het beste dus wel gehad. Mijn keel is zo fluorescerend rood geworden dat alle stieren uit de buurt aan mijn voordeur staan, mijn stemgeluid is zo goed als onbestaande en ik heb er ook nog hoestbuien, hoofdpijn, koorts en een snotvalling bijgekregen.

Ik sla vandaag dus maar over, als ’t niet geeft.

Ik heb Cédric nooit echt gekend, wel vaak zijn pad gekruist omdat hij naar hetzelfde winkeltje ging als ik in die tijd. Een mooie vrolijke jongen, met donkere blinkende ogen en een leuke lach, maar kaal. Ziek ook, ook al zag je dat doorgaans niet. Maar Cédric had kanker, dat hadden we allemaal kunnen zien in de Kom op Tegen Kanker-reportage waarin hij de hoofdrol speelde en die van hem een beetje een plaatselijke BV had gemaakt. Uit die reportage sprak heel veel hoop, Cédric zou het halen.
De slag kwam hard aan toen bleek dat hij dat niet deed. Cédric stierf aan kanker toen hij net achttien jaar geworden was, en hij liet daarbij een stad achter die even heel erg aangeslagen was door de dood van één jongen.

Begin deze week moest ik door een persbericht weer even aan hem denken. Aan hoe hij ondanks zijn ziekte altijd zo’n positieve indruk op mij naliet. Tien jaar na zijn dood komt er een tentoonstelling die een hommage aan Cédric brengt. In het persbericht las ik dat zijn moeder vertelde dat Cédric ooit zei dat er geen dag was die hij niet had willen overdoen. Ik had die positiviteit dus niet gedroomd.

Ik stuurde een mailtje naar de mama van Cédric, met de vraag of zij mij iets van beeldmateriaal kon bezorgen om bij het aankondigend krantenartikel te plaatsen. Ik kreeg een mailtje terug dat ze niet over digitale beelden beschikte (toen Cédric stierf was digitaal nog de toekomst, bedacht ik me), maar haar best zou doen om enkele foto’s in te scannen.

Toen de mail daarnet binnenrolde met een grote foto van Cédric met haar, en twee kleintjes van een duidelijk zieke kale Cédric was ik er echt weer even helemaal niet goed van. Dat die jongen voor eeuwig en altijd achttien jaar is gebleven, en dat de rest is blijven draaien. Sommige dingen blijven ook tien jaar na datum helemaal oneerlijk.

Moe dat ik ben.

Sinds een paar weken gilt het stemmetje in mijn hoofd onophoudelijk dat ik dringend vakantie nodig heb, en die gilletjes zouden wel eens kunnen kloppen. Eigenlijk wil ik gewoon slapen, als het even kan een volledige week, en daarna vol energie opstaan, mijn tanden poetsen en de hele wereld aankunnen. Bij voorkeur met een fris briesje door mijn haren.

Volgens Youri doe ik het mezelf aan.

Na een drukke werkdag heb ik nogal de gewoonte om iets te eten en daarna weer doodleuk achter mijn macbook plaats te nemen om werkmailtjes te beantwoorden en bestanden door te sturen naar wie die nog van mij nodig heeft. Het is het risico dat je loopt als je van thuis uit kan werken, dat je werkdag niet gauw stopt, ook niet in het weekend. Het is meestal mijn bedoeling niet om nog door te werken, maar ik betrap mezelf erop dat ik gewoon nog steeds met mijn werk bezig ben als andere mensen al lang de knop hebben omgedraaid.

Gisteren heb ik een staalharde beslissing genomen. Ik ga afkicken!

Ik weet nu al dat het niet bepaald simpel zal zijn, maar het is de bedoeling dat de macbook na mijn werk in een hoek van de kamer vliegt en daar niet meer uitkomt tot de volgende ochtend. Ik wil leukere dingen doen met mijn avonden dan op een toetsenbord tokkelen. Gisteren heb ik zowaar gelezen en televisie gekeken als normale mensen, en niet vanachter mijn schermpje. Het leek 1996 wel! En vanavond ga ik me creatief bezighouden en misschien wel nog meer lezen. In een boek!

Als ik dit een week volhoud zonder te schuimbekken dan is het ergste achter de rug.

Ik ga er deugd van hebben, geloof ik.