Ik zat zo te denken, toen ik net de groenten aan het schillen en choppen was voor de royale stoemp die nu op mijn keramische kookplaat staat te pruttelen: eigenlijk feitelijk, als het journalistieke vuur is gedoofd en ik mijn ambitie om de wereld te veroveren heb opgeborgen, zou ik wel huismoeder willen zijn.

Ik zie het helemaal voor me: een stuk of vijf kinders, een huizeken in het Heuvelland, en ik die elke dag voor magistraal lekkere stoofpotjes zorg met verse groenten uit mijn tuintje tegen dat de papa thuiskomt. Ik zou zo hard een huis hebben waar het altijd naar cake en verse soep ruikt, waar ik tijd heb om een klaptje te doen met de facteur en onderwijl te checken hoe het met mijn azalea’s zit.

En waar je in elke kamer razendsnel en draadloos kan surfen, want het moet wel een beetje redelijk blijven, natuurlijk.

Hoe erg je lichaam zich ook in een allesoverheersende staat van vakantiestemming bevindt, bij thuiskomst zijn er altijd een paar dingen die ervoor zorgen dat dat jubelige “en we gaan nog niet naar huis”-sfeertje rap zijn muil houdt en in een hoekje wil zitten huilen. In mijn geval waren dat het feit dat ik er geen rekening mee had gehouden dat je na je vakantie ook nog moet eten en drinken, een hele zak vol was waarvan ik wou dat ze asap geen was meer was en zoals gewoonlijk een paar goodies die de postbode (die ik met de dag een grotere klootzak begin te vinden) in onze brievenbus had gedropt.

Bij die goodies nog steeds geen Elsie Flannigan-boek, wat bij mij een vaag vermoeden doet rijzen dat het wel eens grandioos verloren zou kunnen geraakt zijn bij de poowst. *hart knakt tussen beide kamers in tweeën bij gedachte alleen al* In plaats van Elsie Flannigan werd ik getrakteerd op een hoopje onheilspellende van professionele briefhoofden voorziene omslagen, samengeteld en wel een bedrag van een half maandloon eisend, op te hoesten aan allerhande instanties waarvan ik zo keihard niet begrijp wat ze eigenlijk feitelijk voor mij doen. Het enige dat mij nog restte was met gebroken ogen “Aaaargh” roepen en panisch in de stoof staren. Bij wijze van wanhoopspoging ging ik in mijn lichaam op zoek naar het laatste beetje wildwaterbaan en eendjes voeren dat zich nog in mijn bloedbaan moest bevinden, maar ik heb het niet meer gevonden.

Edoch!

Tussen de getypte brieven die zeker weten allemaal uit het diepste hol van Satan werden verstuurd zat één stralend lichtpuntje, zijnde een handgeschreven brief van een echte mens. Kunt u zich herinneren wanneer u die voor het laatst kreeg, beste lezers? Van mij was het lijk zo lang geleden dat ik me niet meer kan herinneren van wie het was, ja echt. Wat mij dan weer deed denken aan alle ochtenden dat ik als twaalfjarige in onze brievenbus handgeschreven brieven vond uit alle werelddelen met ronkende zinnen die mijn pennenvriendjes mij in hun kinderhandschriftjes toevertrouwden. Die brieven maakten mij vrolijk, en ik geloof niet dat dat ooit in die mate is voorgevallen bij het ontvangen van een e-mail. De handgeschreven brief die ik gisteren las was dan ook de enige die op een maniere mijn grafdelvershumeur aankon, en ook dat kan geen toeval zijn.

Waarmee ik wil zeggen: als we het ontvangen van post weer enigzins leuk willen maken, dan moeten we allemaal weer gaan schrijven. Het is genoeg geweest met die smsjes en e-mails en al, zeg ik, vanaf nu gaan we ons weer met z’n allen trainen in mooie letters en geheime boodschappen die vervat zitten in de beginletters van elke zin. Want echt, als we het ooit weer zo leuk willen maken als vroeger dan gaan we het toch helemaal zelf moeten doen. Ik zeg kerstkaartjes die u schrijft om ze te schrijven in plaats van om één terug te krijgen waarop ook maar “gelukkig kerst van de familie Goeghebeur” staat. Ik zeg onverwachte brieven aan mensen uit vroeger tijden! Anonieme brieven die u verstopt in een boek van de bibliotheek! Op sjiek briefpapier en met coole postzegels zodat elke trip naar de brievenbus er eentje wordt waarbij het hart jubelt van nieuwsgierigheid in plaats van van pure doodsangst.

Doet u mee?
Ik zeg: DOET?! U?! MEE?!

(raaj teh nav etis po jim roov mets)

Franske heeft zijn Wendy binnengedraaid en vormt volgens dochter Céline nog steeds een gelukkig paar met laatsgenoemde. Tales from the crib wenst hen het allerbeste en bedankt Céline voor deze fijne inside informatie. :)

Wij zijn terug dan weer terug van vijf dagen chillen tussen eekhoorntjes en vliegenzwammen in een zo goed als verlaten Centerparcs waar het zo rustig was dat de Dalai Lama niet zou weten waar hij het heeft.

Ik heb mezelf voor het eerst in jaren publiekelijk in badpak vertoond en ik heb werkelijk geen enkele geshockeerde blik gezien, wat er dan weer voor zorgde dat ik blij ende tevree elke wildwaterbaan in mijn blikveld heb ingepalmd met mijn liefste.

We hebben gourmet laten deliveren.
De eendjes gevoederd met spaghetti en brood.
Gewezen naar allerhande vreemdsoortige boleten.
Ontbeten met zicht op een zich wonderbaarlijk voor ons uitstrekkend lake.

Het was bijna te mooi en ontspannend om waar te zijn.

Dan kom je helemaal kalm en zen thuis, en dan smijt dat klote interweb één woord in je gezicht: SPAM. Honderdduizend met een keer.

Maar het zal niet met ons zijn wi maat. *zwaait met ontspannen vuistje*

Update: en dan overloop je je rss-lijst en zie je dat je een hoop hilarische aanstellerij ivm een verkiezing hebt gemist. Twee dingen: mensen moeten dringend meer boleten checken en de eerste in het alfabet wint. Yeah! :)

Jarenlang ben ik de grootste niet-twijfelaar van het continent geweest. Ik twijfelde zelden of nooit. Sommige mensen noemen zo’n instelling ook wel eens nonchalance, of soms zelfs slordigheid of nog iets ergers, maar ik hou ervan te denken dat ik het tegenovergestelde van een perfectionist ben. Ik ben een imperfectionist, en ik ben daar best tevreden mee omdat ik perfectionisten doorgaans een beetje gay vindt. Zei zij die samenwoont met de grootste perfectionist van de lage landen.

Dingen hoeven voor mij doorgaans niet foutloos. Ik hou wel van de charme van dingen met een hoek af, en aangezien ik meestal het geduld niet kan opbrengen om iets tot in de perfectie af te werken ben ik meestal al content als niet alle hoeken eraf zijn. Als ik perfectionisten zie zwoegen om perfecte resultaten te bereiken moet ik hoogstens eens vol medelijden glimlachen omdat ik dat niet in me heb, en het mezelf dus ook zo moeilijk niet hoef te maken.

En toen besliste ik op een blauwe maandag dat ik journalist wilde worden.

Probleem: als het over teksten gaat ben ik een complete perfectionistische dwangneuroot on speed. Niet met blogteksten, die zwier ik snelsnel en zonder omkijken online, maar wel met teksten die effectief op kweetnie oeveel exemplaren in boekjes gedrukt worden. Ik zou de snelste tekstschrijver ooit kunnen zijn, ware het niet dat ik mijn teksten een bazillion keer herlees, en dan nog eens en nog eens, voor ik het over mijn hart krijg om ze door te sturen naar de boekskes.

Ik sleur en trek aan elk woord tot het helemaal juist staat, en dan herlees ik en blijkt het toch nog net niet helemaal compleet juist te staan. En dan herlees ik het nog eens. En nog eens, om toch maar zeker te zijn. En ook al zegt Youri (die altijd de eerste lezing krijgt) twintig keer dat het goed is en leuk leest, nog ben ik ervan overtuigd dat het vast nog wel ergens niet lekker loopt, en dat iemand tijdens het lezen zijn neus zal optrekken en luid zal uitroepen: “welkn truttemie eeter dadier geskreevn?”

Een jeanette van een journalist ben ik, beste lezers, u kunt u dat niet inbeelden.

Men klikke.

• een flesje evian
• een concertticket voor Sufjan Stevens
• een flyer van andere concerten
• een fluostift, een rollerbal en een zwarte stylo
• een notitieboekje met ringen
• een geponste bloem waarop een knoop is genaaid
• mijn oproepbrief van de verkiezingen
• een moleskine reporter
• een moleskine agenda
• een appelblauwzeegroene haarspeld
• een witte haarrekker
• rexona deo
• mijn overvolle portefeuille
• een potje met veel witte knopen en één rode
• een sleutelbos
• mijn platte gsm
• vier mandarijntjes
• een boodschappenlijstje van vorig weekend
• twee zonnebrillen

Mind you dat ik hem onlangs nog heb uitgemest en u dus geen getuige hoeft te zijn van een verkruimelde ontbijtkoek die all over the place zat. Waarom de verkiezingsbrief het dan wel heeft overleefd beats me.

Hoe doen die vrouwen dat met handtassen de grootte van een zakdoek, denk ik dan.