Monthly Archives: januari 2007

droogkast

droogkast.jpgUren heb ik al voor mijn droogkast gestaan, wachtend tot het lichtje eindelijk van knipperend groen (bezig) naar groen (klaar) verspringt. Mijn droogkast is daar namelijk compleet onduidelijk in: de lichtjes verspringen van hoog naar laag aan een gestaag tempo, maar eens op het laagste punt aangekomen blijft het lichtje nog een eeuwigheid knipperen.

Telkens laat ik me keihard vangen aan de droogkast. Dan denk ik dat hij bijna klaar is omdat het laagste lichtje ontstoken is, en dan begint de eeuwigheid. De eeuwigheid die ik vul met staan kijken naar de droogkast, weer weglopen omdat het te lang duurt, toch nog maar eens tien minuten staan kijken naar het knipperende lichtje, en dan weer opgeven, zevenentwintig keer na elkaar. En ondertussen wordt mijn strijkijzer koud en mijn zin in strijken met de minuut lauwer.

Het huishouden, ik word daar werkelijk compleet agressief van.

zelfportretteken trek

amedee.jpgIen gooide mij het zelfportretstokje toe. In tegenstelling tot andere bloggers deed ik niks met een klamboe of photoshop, maar ging ik deze namiddag samen met mijn broer loos in de badkamerafdeling van de stock in Woesten, bij mijn gezinsleden sinds jaar en dag bekend als de stockiwoestn.

De stock in Woesten dus, alwaar ze nog VTM-Amedees verkopen en daar zonder zeveren 21 euro voor uit uw zakken zouden slaan. Wat zou Serge Gobin daarvan zeggen, denk ik dan.

zelfpotret_kl.jpg

Ik ben de linkse, die bij nader inzien zo scheel kijkt als de gemiddelde rietmus.

*gooit het stokje naar ishku, tomadde en jochen, en is te leeg om te linken*

dag van de poëzie

moeyaert.jpgWant dat is het vandaag. En dan kan iemand die van mooie woorden houdt niet achterblijven qua “plaats eens een gedicht op je blog”.

Ik kies ook dit jaar weer voor Bart Moeyaert.

Kwijt

Zo kwijt als dood
mag je niet gaan.
Hoe ruim ik op
als ik niet eens
kan bellen, vragen
of je onze foto nog wel wil?
Dan blijft het eeuwig stil
in huis en ben je
niet eens weg, maar dood.
Nee, als ik je verlies,
dan hoop ik dat ik
op mijn zakken sla,
een poosje zoek
en dan ineens bedenk
dat jij allang gevonden bent
door wie je liever ziet.
Dan zal ik kunnen rusten.
Anders niet.

-Bart Moeyaert

Dag, vrienden.

sneeuw

sneeuw.jpgToen Youri vanmorgen aan ons bed kwam staan om enthousiast te vertellen dat het gesneeuwd had wist ik dat ik goed gekozen had, in den tijd. Ik ben er immers van overtuigd dat ik nooit zou kunnen samenleven met iemand die niet van sneeuw houdt.

Ik zou ook niet kunnen samenleven met iemand die na vijf minuten sneeuwval op de stoep staat om al die fantastische sneeuw weg te vegen in de goot, in plaats van om erin te gaan spelen. Ook geen optie: mensen die door de sneeuw wandelen met een lang gezicht en een paraplu boven hun hoofd.

Hoe mensen omgaan met sneeuw zegt zo veel over hoe mensen zijn, vind ik.
En Youri en ik, wij blonken in ons vel, vanmorgen vroeg.

zwaar confronterend nieuwsbericht

dink.jpgOm eens een stukje uit de krant te citeren:

De jonge Turk die zaterdagavond werd opgepakt op verdenking van de moord op de Turks-Armeense journalist Hrant Dink, heeft de moordaanslag bekend. Dat heeft de nieuwszender CNN-Türk zondag bericht. De zender beroepte zich op de procureur van de stad Samsun. Het is daar dat de in 1990 geboren jongeman zaterdagavond in de kraag werd gevat.

Ben ik de enige die zich een baby voorstelt bij het lezen van het stuk “de in 1990 geboren..”? Een kleuter, hooguit. Als mensen die in de jaren negentig geboren zijn al moorden beginnen te plegen, dan pas weet je dat je een oude doos aan het worden bent, vind ik.

chemo

zaknacl.jpgIn kankerland zijn er twee soorten dagen. Gewone dagen, en chemodagen. Bij wijze van geluk bij een ongeluk zijn er veel minder chemodagen dan gewone dagen, maar chemodagen tellen wel makkelijk voor vier.

Een chemodag, dat is aankomen in het ziekenhuis als het nog donker is, en in alle stilte beginnen aan een zware dag vol buisjes, tubetjes en baxters. Dat is tot half elf op van de zenuwen zijn omdat de bloeduitslagen niet binnenkomen, en het dus niet eens zeker is of de rotzooi die chemo is wel zal MOGEN toegediend worden. Dan maar de tijd vullen met het lezen van kankerboekjes vol interviews met Phara De Aguire en andere bekende kankerpatiënten. Want ja, ook kankerland heeft een eigen tijdschrijft, al had ik dat liever helemaal niet geweten als ik had kunnen kiezen. Chemodag is tegelijk heel hard hopen dat de chemokuur wel en ook weer niet zal kunnen doorgaan. Wel omdat het de enige manier is om de kanker een klap te verkopen, niet omdat het ook de rest van je lichaam een serieuze pandoering bezorgt. Die pandoering kwam er uiteindelijk kort voor de middag. Razendsnel in de vorm van een doorzichtige baxter met een onheilspellende naam op.

Het is nog niet eens vier uur en ik kan maar met moeite mijn ogen openhouden.
En dan ben ik nog maar een doodgewone toeschouwer.

de huilbaby, deel twee

huilbaby2.jpgDingen die ik me vannacht heb zitten afvragen:

  • Zou het helpen als ik kussens/matrassen/de gordijnen in mijn oren prop?
  • Hoeveel kost het om een baby op miraculeuze wijze te laten verdwijnen?
  • Wat kosten huizen tegenwoordig in een babyloze buurt?
  • Bestaan er geen halsbandjes die hoge signalen uitsturen zodat huilbaby’s niet meer huilen?
  • Wat is er in godsnaam aan de hand met de huilbaby?
  • Hoeveel kost valium, en hoe krijg ik het in de huilbaby?
  • Hoeveel eierdozen zouden er nodig zijn om onze kamer geluidsdicht te maken?
  • Hoe lang huilt een huilbaby?
  • Zou ik mijn ritme veranderen zodat ik werk tijdens de huilsessies en slaap als de huilbaby niet huilt? Zit er ritme in een huilbaby?
  • Wat als deze huilbaby wordt opgevolgd door nog een huilbaby? Hoe lang huilen twee huilbaby’s?
  • Kun je een postnatale depressie krijgen door naast een huilbaby te wonen?

Echt geweldig dadde, kinders.

the rooi bottekes saga, the end

bottekes.jpgDe afgelopen weken heb ik ze allemaal afgelopen. De Avance, de Shoes in the Box, de Brantano, de Verduyn, de Ken, de Mach 3, de Mano, de New Paris Londres, de Berca, en gisteren ook nog eens de Torfs, de France Arno en nog wel een stuk of wat andere schoenwinkels erachteraan. In mijn kielzog een bewonderenswaardig geduldige Youri, die mij ondertussen al zo vaak “het zijn geen zulke” had horen zeggen dat het niet meer te tellen viel op de vingers van alle winkelmeisjes van alle bezochte schoenwinkels samen. Eerlijk is eerlijk: als de rollen omgekeerd waren en ik Youri was en Youri mij, dan was ik hem uit pure frustratie en ongeduld zeker al te lijf gegaan met een vlijmscherpe pumphak. Maar niet Youri. Youri zegt dingen als “je gaat er wel eens vinden, lilith”.

En vinden deed ik ze.

Gisteren rond een uur of vijf in de winkelstraat van Oostende, meerbepaald. Blij dat ik was: omdat de bottekes die tot op dat moment alleen in mijn hoofd hadden bestaan werkelijk door iemand gemaakt waren. Omdat schoenwinkel Maury ze had ingekocht en op ooghoogte in hun etalage had geplaatst, for me to see. Omdat Youri het glansrijke moment zou mogen meemaken dat ik ze kocht, na al die weken achter mijn gat lopen, en omdat hij zou inzien dat ik geen lastige schoenenkoopster was, maar iemand die kan wachten op het juiste moment en het juiste paar geweldige rooi bottekes. Omdat het model even perfect was als de kleur. Geen bordeauxrood of rozerood, maar knalrood met een ronde top en een goede hiel. Snakkend naar adem zei ik tegen Youri dat ik me ervan bewust was dat de bottekes van mijn dromen niet bepaald goedkoop waren, maar dat dit wel DE BOTTEKES VAN MIJN DROMEN waren. En hoeveel keer kom je die tegen in je leven? Eén keer? Twee? Sommige mensen waarschijnlijk nooit!

Een half uur later liep ik met een lip tot op de grond door de winkelstraat van Oostende. Zonder de bottekes van mijn dromen. Mijn droom was bloederig aan stukken geslagen door een kutverkoopster en de boodschap dat ze die “enkellaarsjes” enkel nog in maatje 38 hadden, alle andere waren onmiddellijk uitverkocht. Even had ik overwogen om ze toch te kopen en mijn slagschepen maat veertig met eeuwenoude chinese inbindtechnieken in te snoeren, maar ik koos uiteindelijk voor plan B: de winkel uitstappen en twintig minuten aan een stuk kwade dingen roepen over bottekes en voor het ongeluk geboren en kutverkoopsters en altijd hetzelfde! Wat een mooi moment had moeten worden was veranderd in een complete anticlimax zonder bottekes. Op de weg naar huis was ik er zo het hart van in dat mijn maag aanvoelde alsof iemand er een houten klomp tegen had gegooid.

Maar hey“, doorbrak Youri de oorverdovende stilte in de zilvergrijze bolide. “Als je morgen nu eens naar een andere Maury zou bellen om te kijken of ze ze daar niet meer hebben?” Ik knipperde even met mijn wimpers. Geniaal was het! Ik vond het het beste idee dat ik de laatste jaren had gehoord. Ik had hem wel kunnen zoenen, zo fenomenaal fantastisch vond ik Youri op dat moment, en dat kwam goed uit want hij is al een paar jaar mijn leaf, en die mag je zoenen zoveel als je wil.

Bij thuiskomst ging ik aan de slag met blaadjes en opzoekingswerken en stylo’s, en rond een uur of negen kon ik wel gillen van de spanning omdat ik alle telefoonnummers van alle Maury’s van het land had verzameld, klaar om mijn zoektocht naar de rooi bottekes voor eens en voor altijd af te ronden. Ik was er zo klaar voor. Het zou me lukken, en ik zou zeer binnenkort door het leven gaan als het meisje met de extreem geweldige rooi bottekes.

Maar dan kende ik mezelf nog niet.

Youri?” fluisterde ik gisterenavond, toen we al eventjes in bed lagen.
Ja?“, klonk het van aan de andere kant van ons bed.
Ik ga ze toch niet kopen geloof ik, de bottekes.”
“Ik heb eigenlijk al een paar botten, en het zijn ook goede.”
Toen werd het even stil in onze slaapkamer.

Dat die jongen mij nog niet vermoord heeft in mijn slaap, ik snap er werkelijk geen snars van.

de huilbaby

huilbaby.jpgWe hadden in den tijd niet alleen geluk dat we dit huis vonden, we hadden ook nog eens chance met onze buren. Ik vond onze buren van in het prille begin helemaal geweldig omwille van drie redenen: ze waren niet gepensioneerd, ze stonken niet naar opgedroogde urine en de jongen van het burenkoppel was jaren mijn favoriete bartender van het Ieperse uitgaansleven geweest. Zijn huidig lief was ook een toffe, vooral omdat ze geweldig goed kon zingen en er in de zomer ofwel wondermooie versies van fijne liedjes uit hun tuintje het onze kwamen inwaaien, ofwel geluiden van vrolijke barbecues met drank en spelen. Zo’n buren heb ik graag, zie.

De shock was toen ook groot toen er na een maand of drie plots een “TE HUUR”-bordje aan het raam van J. en F. (de coole buren die wij ondertussen bij naam en toenaam kenden) hing. En neeneeneen, het lag niet aan ons, ze hadden al een paar maanden geleden een huis gekocht een eindje verderop en nu liep het huurcontract af. Toen de verhuiswagen uiteindelijk vertrok met J. en F. heb ik toch even geslikt, moet u weten. Het had er even zo rooskleurig uitgezien qua buren, en ik of all people weet hoe belangrijk dat is.

Enter de tweede nieuwe buren, een paar weken later. Ik noem ze ook wel eens “de muttens van buren”, omwille van het feit dat ze allebei wegduiken als ik “goeiemiddag” zeg bij een toevallig encounter, en ook omwille van de fluit. Eén van de twee buren, die by the way even oud zijn als wij, speelt uren aan een stuk fluit. En die uren, beste lezers, die lijken na een tijdje wel dagen. Ik zeg er niks van, ik heb een “Zonder haat-straat”-sign aan mijn ruit hangen, maar een fluit, begod. En alsof dat nog niet genoeg is bleken onze nieuwe buren ook zangers te zijn, maar dan in groep en des avonds, en nogal katholiek geïnspireerd. Om een lang verhaal kort te maken: de kans is groot dat er deze zomer geen barbecuegeluiden naar onze tuin overwaaien, maar orgeldeuntjes en wierookdampen. Het kan verkeren.

Anderhalve week geleden stopte het geluid van de fluit plots. En een paar dagen later werd dat geluid compleet out of the blue vervangen door een nog veel erger geluid: het gehuil van een pasgeboren baby. :aah: Wij snappen er geen reet van, want de buurvrouw ziet er zo onbevlekt uit als geen ander, en het was ons nooit opgevallen dat ze zwanger was, maar het zijn natuurlijk onze zakens niet ofzo. Maar toch. Sinds dat moment maken wij elke nacht door onze dunne muren mee hoe het voelt om opgescheept te zitten met een huilbaby. Het coole is echter dat wij mogen blijven liggen, hoe hard de WEEEEEEEEEEE’s ook klinken. Ons voortplantingsplan is er van de weeromstuit weer een paar jaar door opgeschoven. En het lag al bijna tegen de pensioengerechtigde leeftijd, moet u weten..