Monthly Archives: februari 2007

man bijt snor

ramsey-nasr.jpgDaarnet, toen ik even aan het bekomen was van het jumpen door gebiologeerd en ook een beetje verliefd naar Ramsey Nasr te staren vroeg ik me iets af. Is Ramsey Nasr waarlijks de enige man met een snor die ik aantrekkelijk vind? En dan heb ik het niet over een paar verloren stoppels, maar een waarachtige snor, zowaar.

Zijn er nog aantrekkelijke mannen met snorren?
En heeft u daar foto’s van ter demonstratie?
Misschien geef ik in ruil mijn basisreceptje mee voor vanille-cupcakes, zelfs!

Bedankt alvast, hoor.

Update na een snelle blik op ‘Friends’: Tom Selleck, in a way. Maar het moet gezegd dat hij er waarschijnlijk beter uitziet zonder.

ceci n’est pas un foodblogue

cocotte.jpgDe chili con carne dus. Nog even meegeven dat wij hem net met vier man hebben verorberd, en de meute was enthousiast.

Ingrediënten

400 gram gehakt
1 grote ui
1 rode paprika
1 groene paprika
2 teentjes knoflook
1 blik gepelde tomaten
1 blik rode bonen in chili (uit de Delhaize, in dit geval)
1 eetlepel chilipoeder
1 theelepel cayennepeper
1 theelepel komijnpoeder
1 scheutje worcestershiresaus
1 blikje tomatenpuree

Bereidingswijze

Maak de verse groenten schoon en snijd ze in blokjes.
Verhit olie in een cocotte of iets anders dat niet van plan is om uw gehakt te doen aanbranden. Doe er het gehakt bij. Roer het gehakt om tot het rul is en de rauwe kleur verloren heeft. Dit gaat goed door met een vork te prakken. Doe er de blokjes paprika bij,de ui, knoflook en specerijen. Fruit door tot de paprika zacht is. Doe er tomatenpuree en een scheutje worcestershiresaus bij. Roer door, laat goed sudderen, giet er dan de uitgelekte rode bonen bij (gebruik nog wat van de chilisaus om wat smaak bij te geven) en de tomaten uit blik. Verwarm goed, proef, doe er zout en peper naar smaak bij, en wat je eventueel nog mist aan smaak. Laat het een dag trekken voor nog meer smaak.

Lekker met rijst, Country Potatoes van McCain of brood.
Tip: ook betrekkelijk subliem met een beetje zure room.

En nu ik toch semi-culinair aan het wauwelen ben: ik heb vandaag mijn eerste cupcakes OOIT gemaakt! En dat was er jammergenoeg aan te zien ook. De cakejes zelf zagen er best goed uit, het probleem lag bij het aanbrengen van ’the icing on the cake’.

cupcake1_kl.jpg

cupcake2_kl.jpg

Als iemand mij kan vertellen hoe je dat doet zonder dat het geheel eruit ziet alsof er een serieuze laag bird poop op ligt, mijn comments zijn uw comments!

Maar lekker zijn ze naar het schijnt wel, icing en alles.
Later deze week poging twee!

ik ben een maker

chili.jpgHet begint stilaan duidelijker en duidelijker te worden. Als ik mij niet honderd procent voel, zoals de laatste maanden wel vaker gebeurt, dan moet ik iets maken. Ik wist dat niet van mezelf. Ik heb mezelf nooit gezien als iemand die zonodig dingen moet maken om content te zijn. Tot nu.

Er waren de chocoladetaarten waar ik zelf wel niet van kon eten, maar anderen met veel plezier wel. Er was de Gentse waterzooi die ik twee weken geleden out of the blue op tafel toverde, voor het eerst in mijn leven. De scrapbookpagina’s die maar blijven komen, en die de laatste tijd vaak iets te persoonlijk zijn om op het internet te gooien. Ik heb ingewikkelde minestronesoepen gemaakt uit de boeken van Nigella Lawson, met zoveel ingrediënten dat je er een klein legioen hongerigen een week mee kon sussen. Ik heb getekend en geschilderd en ik wil eens aan de cupcakes beginnen, binnenkort. Iets breien zou ook leutig zijn, bij nader inzien.

Vanmiddag heb ik voor het eerst chili con carne gemaakt. Volgens het boekje moet het een dag trekken, maar ik verzeker u: als het morgenavond nog lekkerder is dan toen ik vandaag even proefde, dan zullen we met z’n allen uit elkaar spatten van genot. Mochten er nog makers in de zaal zitten dan post ik een dezer wel eens mijn zelfsamengestelde recept, geïnspireerd op Nigella, twee internetrecepten en het kookboek van de Weight Watchers. Maar als u een echte maker bent dan mengt u mijn versie vast weer met twee andere versies. Leer mij uzelf niet kennen.

It has arrived

goodies_kl.jpg

Het slechte nieuws is dat de douane mij indeed ferm bij mijn dingen heeft gehad. En dat zou best grappig zijn als het de enige zeverij van vandaag was. Serieus, kan iemand mij nog eens vertellen hoe het voelt om ook eens goed nieuws te krijgen, for a change? Dat moet toch zo ongeveer *telt op vingers* duizend jaar geleden zijn, dat.

published!

Sla er het eerste het beste Amerikaanse scrapbookmessageboard maar eens op na: ‘being published’ is zowat het hoogste dat een scrapbooker kan bereiken daaro. Being published betekent zoveel als met een lay-out in een boekje komen, en sommige vrouwmenschen zouden er echt hun kinderen voor opeten. Een rare plek, dat scrapbookwereldje.

Hemmingway, ik was er niet echt mee bezig, met ‘being published’, vooral omdat ik voor mijn werk al genoeg gepublished wordt en alles, maar kijkt:

amazingvenice.jpg

Youri en ik, met ons dwaas totement paginagroot in de boeksjes.
Ik moet daar eens goed om grinniken, soms.

nieuwe telg

ploes.jpgLuna van maanisch.com maakt al een tijdje Ploesiepoesies, geweldig koddige en aaibare pluchen poesjes in de meest geschifte kleurencombinaties. Ze zijn er ondertussen in drie soorten, de poesies, maar allemaal even leuk. En dus had ik er al een tijdje eentje op mijn wenslijstje staan. Aaibaar en zelfgemaakt, het is een combinatie waarvoor je me altijd mag wakkermaken, of het zou moeten zijn dat er een dronken marginaal met een gebreide versie van Albert Motard naast mijn nachtkastje staat. Dan evenwel liever niet.

Over naar gisterenavond.

Ik zit een beetje voor me uit te staren in de zetel omdat ik net voor de zoveelste keer slecht nieuws heb gekregen. Netwerk stopt ermee. Wat meteen wil zeggen dat mijn carrière als Netwerk-redactrice ook stopt, en ik alle ideetjes en artikels die ik nog in mijn hoofd heb voor onbepaalde tijd mag opbergen. Geen geld meer. Niet voor Netwerk, en dus ook niet voor mij. Het is nooit leuk nieuws, maar na de afgelopen zware maanden is het net zo’n nieuws dat ervoor zorgt dat ik even compleet wazig begin te zien. En dan gaat de bel.

En dan steekt de buurman een pakje uit Amsterdam in Youri’s handen, en dan blijkt daar ook nog eens mijn naam op te staan. Aandachtige lezers, ik zie u al raden, en waarschijnlijk correct ook: sinds dat moment fleurt Lex (ploesiepoesie 30) ons interieur op. En hij is echt fantastisch, vinden Youri en ikzelf. Volgens het bijgeleverde boekje is zijn lievelingsliedje Lucky Star van Madonna, houdt hij van stand up comedy en wil hij ooit zijn eigen ster op de Hollywood Boulevard. Net als ik dus. En het mag vreemd klinken, maar sinds Lex gearriveerd is is mijn wazigheid weg. En het werkt aanstekelijk, want iedereen die Lex al heeft gezien wordt ineens een stuk vrolijker. Behalve Bill, die vindt Lex maar een poser.

ploesie_kl.jpg

de doos is er nog steeds niet

ups-box.jpgElke middag vraag ik hem aan de telefoon of de doos er al is, en elke middag heeft hij me al moeten teleurstellen. De doos is er nog niet. Maar morgen misschien wel. En anders vast wel de dag erna.

Ik had het kunnen weten toen ik besliste om mijn scrapbookmateriaal voortaan in Amerika te bestellen. Het was al zo moeilijk om te wachten op een pakketje uit Nederland, maar Amerika, dat is nog eens zoveel verder. En dus ook langer. Ik dacht dat de gedachte aan de prijzen die er een stuk lager liggen mijn ongeduld positief zou beïnvloeden, maar niets blijkt minder waar. Doordat alles goedkoper is in Amerika heb ik gewoon meer gekocht, en dus verlang ik nog harder naar het moment dat de doos er is. Maar de doos is er dus nog niet.

‘Misschien komt hij wel met de boot’, zei ik tegen Youri, die mij aankeek alsof ik een beetje achterlijk was.
‘Het kan toch geen veertien dagen duren met een vliegtuig?’, verklaarde ik mijn gedachtegang nader.
Ik doorstond een uitleg over verdeelpunten en binnenland en buitenland, maar zelfs daarna kon Youri me niet zeggen of de doos er deze week al zou zijn of niet. Het enige dat ik weet is dat de doos op 6 februari vertrokken is in Middleton, Wisconsin. En dat hij er nog steeds niet is.

Is dat eigenlijk wel normaal voor een gemiddelde doos uit Middleton, Wisconsin, beste lezers? Of begint u deze akelige wending al even verdacht te vinden als ik?

haast ende spoed

tooth brushing.jpgDat je de tijd een beetje uit het oog bent verloren en je plots merkt dat je je zult moeten haasten.
Dat het op zo’n moment een fantastisch idee lijkt om je tanden te poetsen terwijl je in de slaapkamer op zoek gaat naar een jeansbroek.
Dat je door dit geweldige idee bijzonder opgelucht en met een mond vol tandpasta in de slaapkamer aankomt, voor de kleerkast plaatsneemt, en dan plots geweldig hard moet niezen.

Dat is pas een doldwaas avontuur.

dingen die je niet weet als je niet vaak in een ziekenhuis komt

Sandales crocs bilde.jpgZiekenhuizen zijn vreemde plaatsen.

Telkens als ik door de lange ziekenhuisgang wandel verwonder ik me over het feit dat het ziekenhuis er al langer staat dan ik leef, en dat er al even lang mensen door dezelfde gang wandelen als ik. Soms jubelig van de kraamkliniekchampagne, vaak ook omdat het leven hen onverwacht deze gang heeft ingedreven. Net zoals bij mij. Tot een paar maanden geleden was een ziekenhuis alleen een woord, nu is het een heel universum met gangen waarin ik al een tijd niet meer verdwaal en gewoontes die me blijven verbazen.

Wist u dat er zoiets bestaat als ziekenhuisrages? Bij het personeel van het ziekenhuis waar ik kom woedt een allesoverheersende crocs-rage. Wie heden ten dage nog in witte klompen door de blinkende gangen wandelt wordt door de in-crowd met een scheve blik bekeken, want wit schoeisel is in de ziekenhuisgangen compleet not done. En of het nu om de kuisploeg, de stagiairtjes of het verplegend personeel gaat, stuk voor stuk proberen ze elkaar de loef af te steken met de meest fluorescerende plastieken strandsandaaltjes. Een boom van een kerel met een volle baard en felblauwe geperforeerde sletsjes: check. Felroze crocs die uren aan een stuk zenuwachtig door een gang hollen: check. Een gesprek tussen een paar knallend groene crocs en de iets soberdere donkerblauwe versie: check. Ik heb het al allemaal meegemaakt.

Dokters en chirurgen dragen dan weer nog steeds zwarte blinkende schoenen om zich van het felgekleurde plebs te onderscheiden. Mocht dit in de nabije toekomst veranderen laat ik het jullie zeker en vast weten.