Tijd voor een klein geheimpje: ik ben bang voor alles dat begint met ‘boekhoud’.
Boekhouding. Boekhoudkundig. Boekhouder en boekhoudster.
Dat heeft te maken met het feit dat die mensen een taal spreken die ik nooit heb geleerd en dus ook niet begrijp, over journaalposten en sociale zekerheid en andere dingen die mij compleet gestolen kunnen worden. Sinds ik zelfstandig ben heb ik die hastn naar het schijnt wel nodig, en dus tolereer ik ze. En ook niet meer dan dat. Verder dan ietwat dommig staan knikken als ze me iets proberen duidelijk te maken over sociale bijdrages gaat onze relatie eigenlijk niet. En dat vind ik goed.
Dat was tot vorige week.
Aangezien ik de laatste maanden keihard had genegeerd dat mijn sociaal statuut toch nog niet helemaal piekfijn in orde was en het stemmetje in mijn hoofd keihard begon te roepen dat dat zo niet kon blijven verbrak ik de radiostilte. Via Youri, die ik steevast in het gat steek om zo’n dingen op te lossen onder het mom ‘jij verstaat daar tenminste iets van. Ik niks!! Neen echt, NIKS!!!’ waarna ik paniekerig wegloop. Youri’s actie had het gevreesde resultaat: het boekhoudkundig orgaan schoot weer in gang, duidde een nieuwe contactpersoon voor mij aan en verwachtte dat ik zou meewerken, officiële documenten zou verschaffen op gepaste ogenblikken en zou doen alsof ik het allemaal begreep.
Het probleem zit hem bij de nieuwe contactpersoon. Die is namelijk nog minder aangenaam dan de oude. Ze doet dingen waar ik erg slecht tegen kan, zoals bellen op mijn gsm. Veel bellen op mijn gsm. Ik heb dat niet graag. Hoe geweldig ik mijn gsm ook vind, er zijn maar weinig mensen die er onvoorbereid naar mogen bellen zonder dat het me irriteert. Een stuk of vier, meerbepaald. Al de andere bellers irriteren mij. Omdat ik verondersteld word op te nemen, ook al heb ik geen zin. Omdat ik bezig ben met andere dingen als mijn gsm rinkelt. Omdat het een inbreuk is op hetgene waar ik op dat moment mee bezig ben. Omdat ik wel andere dingen te doen heb als ik door een winkelstraat loop dan te horen van mijn boekhoudster dat ik het verkeerde document heb binnengebracht en of ik een keer kan zeggen hoe mijn werksituatie in elkaar zat van altamira tot heden.
Wat ik nog minder graag heb is dat de nieuwe contactpersoon soms drie keer na elkaar paniekerig staat te wezen op mijn antwoordapparaat als ik een half uurtje onbereikbaar ben geweest. Lees: als ik mijn gsm drie keer heb afgeduwd bij het zien van de zoveelste ‘onbekende beller’. Ik haat onbekende bellers. En zeker als ze boekhouden voor hun geld.
Een boekhoudster moet mij, complete leek in de boekhoudposse, boven alles geruststellen en zeggen dat het wel goed komt. Daar betaal ik haar immers voor, niewaar, voor rust en kalmte in mijn hoofd en op mijn bankrekening. De nieuwe maakt mij bang. Soms gaat haar stem omhoog als ik het niet had verwacht, zodat het haar op mijn armen gaat rechtstaan en ik verwacht dat ze zal zeggen dat ik failliet ben en mijn huis zal moeten verkopen. Meestal blijkt het dan allemaal wel mee te vallen. Ze doet belerend tegen mij, alsof ik een beetje dom ben. Alsof ik niet het slimste visje van de vijver ben wat betreft de sociale kas. Wat dat ook mag wezen. Hemmingway, na een kwartier aan de lijn te hebben gehangen met de boekhoudster klopt mijn hart in mijn keel alsof ik net drie hitsige verkrachters van mijn vege lijf heb moeten smijten. Dat is geen goede basis, zeg ik. Daar komen nog vodden van.
Vroeg Shimelle Lain mij vanmorgen, naar aanleiding van de 
Wat doet een mens zoal met een duizendste blogpost, behalve zich afvragen of heel dat bloggedoe niet een klein beetje uit de hand is gelopen en ik mij niet beter had ingezet voor belangrijker zaken als mijn huishouden en mijn boekhouding? 
Omdat ik mij gisteren tijdens een ultieme poging om mijn boekhouding in orde te krijgen eventjes dreigde af te vragen waarom ik in godsnaam uit het knusse bedrijfsleven ben gestapt. 
De laatste keer was een jaar of acht geleden.
Ik weet het nog goed, het was zo ongeveer na les negen. 
Yay for terrasjes die terrasjes zijn, en close encounters met oude bekenden die spontaan stoelen bijzetten en ervoor zorgen dat alles plots weer is zoals vroeger. Yay for het feit dat het zo soms nog geen vijf minuten duurt voor het lijkt alsof er geen jaren tussen ontmoetingen hebben gezeten, maar uren. En dat het fijn is om te weten dat je met sommige mensen direct weer vertrokken kunt zijn voor een hele hoop leuke gesprekken ende ontmoetingen. Dat ik het gezegd heb. 
Ik weet niet wat er plots gebeurde, maar het ene moment zat ik nog nietsvermoedend in de kappersstoel en het volgende moment had ik een pony. En ergens daartussenin had ik mezelf out of the blue horen verkondigen tegen de kapster dat ze de schaar in mijn lange en weelderige froufrou mocht zetten. Wat ze dus ook deed. In drie seconden meer dan tien centimeter haar weg, dat moet je verdienen, elke dag.