Monthly Archives: juli 2007

07-07-07, my assk

hematitlabret.jpgToen de helft van de wereld volle bak aan het trouwen was om toch maar 07-07-07 op de binnenkant van hun ring te hebben staan zat ik te roepen van de pijn tegen iemand die net een naald door mijn lip had proberen te duwen. Ik roep niet zo makkelijk, en al zeker niet tegen iemand die ik niet goed ken, maar deze keer was het nodig. ‘Je hebt erg veel pech’, zei de man, die eigenlijk van beroep tattoo’s plaatste maar vandaag ook piercings omdat de echte piercer nu eenmaal naar een -jahaa hoor- trouwfeest was. Die pech zat in de vorm van een stompe naald tot de helft door mijn lip geduwd. De volgende helft kreeg hij er met geen mogelijkheid door. En dat allemaal omdat ik zonodig mijn originele piercing had moeten inslikken tijdens het eten van een pistolet met hesp.

‘Normaal groeit het helemaal niet zo snel dicht als bij jou’, zei tattooman, ‘ maar als je je piercing terug wilt moet dit staafje er toch echt eerst door’. Het was duidelijk: hoe graag ik mijn piercing ook terug wilde, het ging niet. De pijn van een in tweeën scheurende lip was niet te harden. Twee maanden had mijn opperste staat van lipcoolheid geduurd, en nu was het over.

‘Er is wel nog één mogelijkheid’, zei de man. Mijn hart klopte in mijn lip.
‘Ik geef je een half uur en laat je er hem zelf doorheen duwen.’
Hoe gek het mij ook leek om hier zo maar eventjes mijn eigen lip te zitten piercen, tegen een deadline dan nog wel, ik nam het aanbod aan.
‘Ik duw hem er nog even door tot waar ik geraak, en dan is het aan jou.’
Ik zette me volledig schrap door keihard in de tafel te nijpen waar ik opzat.
Alles deed pijn en ik voelde vel scheuren en opspannen, ik zag mijn leven aan me voorbijgaan en de hel losbarsten, en toen zat de naald er plots toch helemaal door. De jokkebrok die hij me daar was!

Om maar te zeggen: mijn lip en ik, wij zijn vanaf heden weer cool.

terug naar school

les.jpgToen ik nog aan de Hogeschool zat ging ik zodanig weinig naar de les dat ik sommige lokalen pas de eerste keer langs binnen zag op de dag dat ik examen moest afleggen. (aan mijn vader: de feiten zijn verjaard. Ik heb een diploma. Laat het rusten. :aah:) Sommige lectoren kende ik tot op dat moment alleen van de naam op de cursus die ik aan het begin van het jaar had gekocht, een cursus die in mijn ogen een vrijstelling betekende voor alle lessen waar ik geen zin in had. En dat waren er veel. Als ik kon kiezen tussen om zeven uur opstaan om een hele dag les te volgen uit cursussen die ik ook gewoon kon lezen tijdens de blok, of om elf uur uit mijn bed rollen, heeeeel de krant op mijn gemak uitlezen, uitgebreid douchen, een mondje eten en rond twee uur met iemand afspreken om richting H&M te trekken, ik wist het wel.

Mijn examinators wisten het ook, natuurlijk.
Om nu te zeggen dat ik met mijn nogal uit de hand gelopen lichaamsgewicht en mijn rood haar niet opviel in een groep was liegen. Als je mij gezien had had je mij gezien. Als je tijdens de examenperiode plots een student met mijn volume over de vloer kreeg die je nooit eerder had opgemerkt, dan waren er twee opties: ofwel was die student nooit naar de les geweest, ofwel had één van je vaste studenten zich zo te pletter gevreten van de zenuwen dat er gescheurde ingewanden aan te pas waren gekomen.

Deze namiddag heb ik voor het eerst in jaren nog eens les. Het voelt een beetje aan als de eerste schooldag, want in mijn schoudertas zitten een hapje en een drankje en een Moleskine om op te noteren. Ik heb me alvast voorgenomen om op te letten en me niet bezig te houden met briefjes schrijven en smsjes sturen. Een goed begin, wat mij betreft. Voor jullie is het ook goed nieuws, want als vrouwe Zezunja het allemaal even goed kan uitleggen als ik vermoed dan verschijnen hier binnenkort stukjes waarvan ik nu enkel nog maar kan dromen. En dromen doe ik, keihard. (maar niet in de les. In de les let ik op.)