“HEIDE”, meldt het plaatsnaambordje, en daar moet ik zijn.
De boemeltrein stopt en ik spring er casual uit. Zo goed als onmiddellijk zie ik het stationsgebouwtje liggen waarin ik heb afgesproken met S., en zoals ze me had gemaild is het inderdaad klein maar wel typisch. Terwijl ik ernaartoe stap zie ik dat de Afrikaanse medemens die voor mij loopt zich al voor de derde keer naar mij omdraait. Hij lacht zijn tandpastaglimlach bloot, en ik zie de bui al een beetje hangen.

‘Mevrouw, mag ik u even iets zeggen?’, vraagt de jongen met een Antwerps accent.
‘Ja’, zeg ik, en ik probeer ondertussen met mijn bottekes uit de plassen te blijven, wat maar half lukt.
‘Ik vind u ongelooflijk sexy!’ zegt de jongen, en zijn ogen blinken als bollekeiten.
Een beetje verbaasd over zoveel rechtuitheid zeg ik iets als ‘o, allez, dankuwel’, en ik wil net verderlopen als hij zijn mond weer opendoet. ‘Ik meen het! Ik meen het echt met heel mijn hart, ik vind u ongelooflijk sexy!’, zegt de jongen weer.

En dan:
‘Blanke jongens vinden u niet sexy, blanke jongens houden niet van uw soort meisjes, maar ik wel! Zwarte mannen vinden u ongelooflijk mooi..’ zegt de jongen met een niet aflatende glimlach, en hij doet iets met zijn handen dat moet verwijzen naar mijn blijkbaar nog steeds erg aanwezige rondingen. Hij kijkt me aan om vooral het moment niet te missen waarop ik laat blijken dat ik enorm gediend ben met zijn commentaar, maar het komt niet. Ik doe een inwendige pruillip en zeg ‘oke, allemaal goed en wel maar ik heb een afspraak, hoor’. De jongen gooit me een kushandje/kinky knipoog toe en verdwijnt achter de hoek van het stationsgebouw, mij nogal verbouwereerd achterlatend.

Als ik thuiskom beantwoord ik Youri’s ‘hoe ist geweest?’ met een fel ‘MAAT! IK VERMAGER 52 KILO OM GEEN AFRIKAANS SEKSSYMBOOL MEER TE ZIJN, EN HET HELPT NOG NIET, GODVERDOMME! : AAH:’ Maar Youri zegt dat het niet waar is, van die blanke jongens die mij compleet onsexy vinden.

Het is dat, of mijn lief is een wigger.

Als ik binnen kom gooit ze zichzelf standaard heel hard rond mijn benen terwijl ze mijn naam enthousiaster door de kamer roept dan ik iemand anders ooit heb horen doen. Soms zegt ze er zelfs ‘Ik ben zo blij!’ achteraan, maar daar heeft ze meestal te weinig tijd voor. Drukdrukdruk! Als het van haar afhing zou ze me stante pede het hele huis door sleuren om me van vanalles op de hoogte te brengen, maar altijd weer ben ik de spelbreker door eerst iets te willen eten. Het is namelijk middag en tantes hebben honger. Terwijl ze wacht lepelt ze dan maar chocokaas uit een pot waar je eigenlijk enkel uit mag smeren.

Ze spreekt de Mindy in Mega Mindy uit met de i van vis.
Als haar broek afzakt wil ze die helemaal ‘zelf opsteken’.
Ze moet heel hard om mij lachen als ik een liedje neurie, zelfs als dat compleet niet grappig bedoeld was.
Als ik de hik heb roept ze in mijn plaats erg luid ‘PARDON!’.

En vandaag ging ze voor het eerst naar school.
En ik maar denken dat dit gisteren was, zeg.

Ik hou niet van dagen die boven alles grijs zijn, en somber, en meestal nog eens kort ook.
Ik moet niet hebben van dagen die te warm zijn voor aan de haard zitten, en te koud voor terrasjes. Ze brengen mij compleet uit mijn evenwicht. Op dit soort dagen is er helemaal geen lijn te trekken in mijn emotionele huishouding, en dat irriteert mij nog het ergst. Ik ben onvoorspelbaar, nog het meest voor mezelf maar ook best veel voor anderen. Ik pingpong constant heen en weer tussen triest en onenthousiast en herfstwandelingeuh! en mandarijntjes eten. Tussen gezellig en alles is mis. Tussen vanalles willen doen en het liefst de hele dag in mijn bed blijven liggen.

En het helpt niet dat je dan plots aan het graf van je moeder staat met een pot chrysanten in je handen en alleen maar iets kunt denken als ‘hoe zijn we hier in godsnaam in terecht gekomen, man?’ En dat je het met alle moeite van de wereld niet weet.