Omdat ik nu eenmaal schaamteloos van Herman de Coninck hou, en niet van plan ben om daar snel mee op te houden.
O, ik weet het niet
O, ik weet het niet,
maar besta, wees mooi.
Zeg: kijk, een vogel
en leer me de vogel zien
zeg: het leven is een brood
om in te bijten en de appels zien rood
van plezier, en nog, en nog, zeg iets.
leer me huilen, en als ik huil
leer me zeggen: het is niets.
-Herman de Coninck
In mijn notitieboekje zit een blaadje waarop een tekentje voor jongentjes en een tekentje voor meisjes staat. Daaronder een hoop namen die ik zo geweldig cool vind dat ik ze in overweging neem voor mijn nageslacht. Bij de jongensnamen staat er maar één, trouwens. U hoort het goed, er is maar één jongensnaam die ik graag hoor, en o wee als iemand in mijn vriendenkring het in haar hoofd krijgt om én een zoon te baren én mijn naam af te pakken. Ik heb al voor minder mensen gepitst op delicate plaatsen. I’m talking tepels hier.
Voor u mij scheef bekijkt: dat lijstje gaat al mee van toen ik veertien was. En neen, dat maakt mij geen freak, want voor de rest interesseren baby’s mij eigenlijk niet zo. Ik heb nooit vol verwachting zitten dromen over mijn eerste zwangerschap, ik speelde niet met poppen en babysitten deed ik alleen maar omdat ik dan geld had om sigaretten te kopen. Moraal van het verhaal: ik vind babynamen bedenken way cooler dan baby’s baren an sich.
En suhure, als ik op kraambezoek ben geweest en bedwelmd ben door de geur van Zwitsal en babyteentjes dan durf ik wel eens veronderstellen dat mijn baarmoeder klaar is voor een doldwaas avontuur. Dan kijk ik met glazige ogen naar Youri en stel ik me voor hoe de spruit mijn intelligentie heeft en zijn adembenemende looks. En als niemand mij tegenhoudt borrelen er visuals bij me op van hoe wij met een maxi cosi in de hand door een weiland vol gele bloemen huppelen, terwijl ons geneurie enkel overstemd wordt door het gebrabbel van ons eerste kindje. Gelukkig is er dan altijd Youri nog, die dergelijke hersenspinsels met één mep doodslaat door me eraan te herinneren dat ik niet erg hard van baby’s hou. Het is te zeggen: dat ik baby’s wel leuk vind, maar nooit langer dan een minuut of veertien. Dat je baby’s niet kunt afzetten, weggeven of een week of twee straal negeren. En hij heeft gelijk, die jongen.
En toch wil ik er ooit minstens één.
En aangezien ik moeilijk kan kiezen uit mijn namenlijst liefst een paar meer.
En adopteren, adopteren ook.
Chinezekes en negertjes en al. Kilo’s.
Het zou me alleen beter uitkomen als het de gewoonte was om pas aan kinderen te beginnen als je tachtig bent ofzo, en een beetje meer tijd hebt voor dergelijke folietjes, maar in elk geval: als ik zwanger ben dan zult u dat hier het eerst horen. EXCLUSIEF EN INTIEM. INTERVIEW. PLACENTA.
(als antwoord op de vraag van Kevin: “Zijn er al plannen voor een kindje?
Ik denk namelijk dat je een enorm coole mama zou zijn. :)” Awel merci kevin, je mag me je gegevens mailen in ruil voor zoveel slijmerij!)
* zorg ervoor dat je nummers schrijft voor mensen die sowieso betrekkelijk makkelijk te overhalen zijn tot het dragen van roze cowboyhoeden met je naam op, witte sjaaltjes met je hoofd op en en jassen waarop ze eigenhandig jouw naam en dan FOREVER hebben genaaid. In hun woonwagen.
* zing nummers over sterren, hemels en tranen. Je krijgt er zelfs de stoerste bikers zo ver mee dat ze van heel erg links naar heel erg rechts zwaaien met armen vol tattoos waarmee ze op elk ander ogenblik iemand zouden kunnen doodslaan. Of zoals jij het uitdrukt: dat ze hun armen laten zweven.
* neem het plaatselijke taaltje over zonder je roots te verliezen. Dat vinden de mensen sympathiek. Noem jezelf dus te pas en te onpas Franske Bauer, en verwijs naar danskes en meiskes in je bindteksten.
* nodig een negentigjarige mevrouw uit tot aan het podium en noem haar ‘moederke’. Steek een emotionele litanie af over hoe je dan wel met wereldsterren mag hebben opgetreden, maar het allervereerdst ooit bent omdat er een moederke van negentig jaar bij jou op de tweede rij zit. Streel haar over de wang alsof jij pater Damiaan bent en zij een melaatse negentigjarige vrouw, en lach hierbij een innemende glimlach.
* geef de doodsteek door je zoontje van acht op het podium te roepen en daarna een nummer in te zetten over je eigen moeder die op de eerste rij zit vanavond. Je wilt tranen, en tranen zul je getverderrie krijgen, Franske!
* verkondig meerdere malen wat een eer je het vindt dat je in Flaanderen mag optreden, en hoe geweldig je publiek vanavond toch is, dames en eeren.
* breng nummers die schreeuwen om de polonaise, en trek je er verder niet te veel van aan dat je fans meermaals bijna ten val komen bij het overenthousiast en treintjesgewijs afdalen van de trappen van het sportpaleis
* roep je aanstaande vrouw Mariska op het podium, noem haar Maris en vertel aan iedereen die het horen wil dat ze niet alleen jarig is, maar ook nog eens zo jarig dat iedereen uit volle borst happy birthday voor haar mag zingen. Wat een feest!
* schat jezelf zo hoog in dat je op het einde van je show een tranentrekker van een lied ten berde brengt met de tekst ‘dit is het laatste lied, maar heb toch geen verdriet, want dit afscheid is niet voor altijd’. Laat die altijd net iets te lang trillen voor extra effect.
(vrij naar een avondje Bauer in het Sportpaleis)
Er zijn al talrijke pogingen geweest om boekenclubjes en websites op te richten, maar die zijn allemaal roemloos ten onder gegaan, en dus kan ik niet anders dan enthousiast zijn over een website als goodreads.com. Je kan er bijhouden wat je leest, gelezen hebt en nog wilt lezen, en je kan checken wat je vrienden goed en ongelooflijk slecht vonden. Aangezien ik treinend door het leven ga en dus weer tijd heb om te lezen kan ik al jullie tips meer dan gebruiken. Mochten jullie dat ook hebben met die van mij, voegt mij dan een keer toe als vriendje, waar.
Positivio:
* de terugkeer van the artist formerly known as de zon, en hoe gelukkig ik daarvan werd
* hoe die terugkeer gepaard ging met ikzelf die verse bloemen kocht op de markt en mijn huis opknuste met kaarsen en andere sfeervolle prullaria
* dat ik de aankoop van zwarte allstars van zeventig euro kon vermijden door fake zwarte allstars van 14,95 euro te kopen. Man, wat kan ik mezelf wel zoenen als ik verstandig consumeer
* Youri en ik die er bijna inbleven van het lachen toen we de kandidaten van alle reeksen van Big Brother aan het overlopen waren die we ons nog konden herinneren. Ge moest erbij geweest zijn, maar hastn, het was kluchtig
* mijn treinschijf van de week: Say you will van Fleetwood Mac, met het zwaar fijne beginzinnetje ‘Something in you brought out something in me that I’ve never been since’
* donderdag datenight
* al de vraagjes op de vorige post. Ik ben compleet geïnspireerd, nu alleen nog tijd vinden om eraan te beginnen. Beetje geduuld, dus
* het wellnessarrangement dat in mijn agenda staat te blinken
* dat ik mijn eerste week fulltime op Het bedrijf goed ben doorgekomen
* Masterchef op de BBC. Ik weet niet wat het is, maar ik ben zo helemaal weg van dat programma en ik vrees dat het eerder door mijn ongezonde relatie met eten komt dan door John Torode. Die ik leuk vind, trouwens. Maar niet zo leuk als een goed bord chili con carne
Negativio:
* dat het dit weekend weer werkenweekend wordt. Ik begin stilaan wel eens zin te krijgen in leegaardweekend
* dat mijn strijk zich dankzij de fulltime job en het werkenweekend stilaan een weg door het dak begint te banen
* dat de nasaal sprekende VTI-jongens (denk The Nanny goes TSO) op de trein altijd net achter mij komen zitten en zo mijn boekleesmoment verstoren met verhalen over vrachtwagens en tachografen
* dat vriendin J. zo wreedaardig is om mij te bestoken met forwardmailtjes waarin manden vol überschattige labradorpuppy’s worden aangeboden omdat ze anders een spuitje krijgen, met een vette ‘is dit niks voor jullie?’ erboven.
* want ik wil de tweede van links. :(
Ik had een hoop verhalen te vertellen, maar bij nader inzien waren er voor elk verhaal ook wel tien redenen te bedenken om ze niet te vertellen. Ik heb dus gewikt, gewogen, overwogen en dan toch maar geschrapt, en het enige dat overblijft is dat ik zeer heb aan mijn hoofd, dat ik zo snel mogelijk de sollicitatiemailtjes voor het krantje ga bezorgen aan de sympathieke hastn van de redactie en dat ik het nogal degoutant vind dat iedereen het zich op de trein permitteert om met wijdopen mond in mijn personal space te liggen maffen. Ik vind dat niet aangenaam. Drie weken op het openbaar vervoer, en nu al VERZUURD, ja.
Zijn er anders nog dingen die jullie willen weten, zo?
Onopgeloste vraagstukken, rode draden die plots zijn gestopt, dingen die je me altijd al had willen vragen maar niet durfdigde?
Het is het moment, zulle. De vijf leukste vragen krijgen hun eigen blogpost en een gehandtekende foto van Thomas Siffer. De vijf minst leuke vragen zal ik straal negeren.
Dat ik iemand tegenkwam op de trein, en dat die vroeg: ‘Hoe is het nog met het scrapbooken?’
En dat ik dacht:
‘Hoe is het nog met het WAT?’
Ik geloof dat we dus kunnen stellen dat ik er vanaf ben.
Ik moet vervangen worden.
Ik heb een jaar of drie met overwegend veel plezier mijn eigen gazetje mogen maken. Boeken zou ik erover schrijven, als ik even vijf minuten tijd had, maar dat heb ik niet. Meteen de grootste reden dat ik vanaf heden mijn gazetje weer uit handen geef. En dus vervangen moet worden.
Door iemand die dat even fantastisch gaat doen als ik, een beetje weet hoe hij artikels moet schrijven en graag een fijne bijverdienste wil. En bij voorkeur in de regio Ieper Poperinge woont.
Ben of ken je iemand, dan mag je mij een mailtje sturen en dan bezorg ik dat aan de juiste personen.
Het zijn geweldig sympathieke personen daar, trouwens.
Mocht ik niet vervangen moeten worden, ik gaf mezelf op.
Positivio:
* wij boekten op één dag tijd twee tripjes, zijnde eentje naar Lissabon voor binnenkort en eentje naar Florida voor enkele maanden later
* we werden een beetje hyper toen we lazen dat er een Starbucks in één van onze hotels is en ik was onder de indruk toen Youri vertelde dat hij gebeld had met American Airlines. Diep vanbinnen zijn wij namelijk ook maar simpele boerenjongens
* dat mijn lief heel de tijd aan mij wil ruiken sinds ik bananasplit parfum en citrusachtige bodybutter van the body shop draag. Als de wind goed zit ruik ik naar de beste fruitsla ooit
* het aumagad-moment toen collega K. doodleuk vertelde dat ze zwanger is. Collega K. is even oud als ik moet u weten en de tweede zwangere persoon die ik ken met een coole froufrou
* de eerste is Lily Allen
* ik heb mijn bifirollverslaving weten om te zetten in een passievruchtenobsessie, en dat is maar goed ook, want iemand mailde mij dat een bifirollverslaving het meest vieze was dat ze de laatste tijd al had gehoord
* dat Youri mij tijdens een week die ondanks alles de mijne niet was opbeurde met zelfgemaakte genialiteiten
negativio:
* de banaan die geel in mijn tas ging en er amper een paar uur later zwart weer uitkwam. Dankzij ’s werelds snelst rottende banaan rook ik op een bepaald moment naar rotte fruitsla, om het even hoe de wind zat
* dat Daisy Van Cauwenbergh zichzelf een worst op poten noemde toen ze amper een paar kilo zwaarder woog dan ik nu. Ik voel me al heel de week diep beledigd en overweeg om haar een proces te lappen als ik zo’n dingen nog één keer hoor
* dat het nieuwe journaal begint zonder generiek of waarschuwing. Compleet mijn kluts kwijt ben ik, elke keer opnieuw
* dat mijn fotoprinter zonder aanwijsbare reden vieze strepen trekt op mijn foto’s
* de berekening van mijn belastingen en hoe de tranen spontaan in mijn ogen sprongen toen ik hoorde hoeveel ik moest
* dat ik morgen mensen zal moeten teleurstellen met een blijde boodschap voor mij; maar een minder blijde voor hen
* dat E! entertainment echt uit het zenderpakket is genomen door die gore klootzakken van telenet. En die woorden neem ik enkel terug in de rechtbank!
* Bite Me.
Of waarvoor lange treinritten en een gewillige iPod goed zijn.
Riep iemand daar herontdekking van de week?
*maakt diepe buiging voor Michael Stipe*