Toen ik een jaar of vijftien was was de Story een redelijk vastgeroeste waarde op de salontafel van mijn meme en pepe. Echt cool was het blad toen al niet meer voor hastn uit onze leeftijdscategorie, en toch pleegden mijn drie jaar jongere broer en ik keer op keer mini-gevechtjes om toch maar als eerste in de Story te kunnen kijken. Reden? De allermachtigste rubriek der tijdschriftrubrieken: Wondere Wereld.

Wondere Wereld was een fotopagina ergens in het tweede deel van het blad, en vooral, Wondere Wereld had het allemaal. Eekhoorntjes op waterski’s, honderdjarigen die met een parachute en hun oude beentjes uit een vliegtuig werden gegooid, inheemse stammen die hun brood verdienden door foto’s van zichzelf naar agentschappen te sturen waarop te zien was hoe ze fietsframes en drilboren door de gaten in hun kaken duwden, kortom: alles dat de wereld helemaal geweldig maakt.

Op één van mijn eerste dagen in het Bedrijf blies ik zwaar de loftrompet over de rubriek der rubrieken die jammergenoeg al jaren niet meer bestaat. Hoe erg brak mijn klomp denkt u toen bleek dat de man die naast mij zat uit de kast kwam als Jan van Wondere Wereld ?! De Jan Van Wondere Wereld, die alle geweldige tekstjes heeft geschreven naast de eekhoorns! Naast mij aan den bureau! Toen ik thuis kwam vertelde ik het zo enthousiast aan mijn broer en mede-adept dat ik een volle minuut adem vergat te halen.

Jan van Wondere Wereld was zelfs zo sympa om in zijn archieven te duiken en één van zijn Wondere Wereld-mappen op te diepen, vol breedsmoelkikkers en sumoworstelaars die de rubriek net niet hebben gehaald. Een Waar Wondere Wereld Walhalla, als het Ware.

Soms moet ik even met mijn ogen knipperen bij de gedachte.
Ik mag elke dag naast Jan van Wondere Wereld zitten.
De cirkel kan niet ronder zijn.