Wie op dagelijkse basis de trein neemt wordt voor hij het goed en wel beseft een ancien. Lang vervlogen zijn de dagen dat het nemen van een trein gepaard ging met zenuwen, buikkrampen en een occasionele angstaanval van jewelste. De tijd dat ik -al had ik het vertrekuur en de bestemming zeven maal zeventig maal gecheckt en gedubbelcheckt op de site van de nmbs, op de borden en tvtjes in het station en bij de machinist- er steevast van overtuigd was dat ik op de verkeerde trein zat. Een rechtstreekse trein naar Transylvanië, vast en zekers, zonder tussenstops! En nu? EN NU?! :aah:

Long gone is de tijd, maar af en toe zie ik mijn oude zelf nog eens terug. In de ogen van paniekerige nieuwbakken treinreizigers, meerbepaald, die op van de zenuwen in elkaar krimpen bij elk koppelingsgeluid of spoorverandering die niet in hun vakkundig uitgeprinte planning staat.

Ik heb de taak op mij genomen om als reddende engel te fungeren voor al deze dolende zieltjes. Dit doe ik door oceanen van rust uit te stralen in de omgeving van Vlaamse stations. Door blikken rond te strooien van “gene paniek”, en “dat is volstrekt normaal”, en alle paniekerige vragen die op mij af worden gevuurd te beantwoorden als was ik buddha zelve. Als ik iemand zwetend het noorden zie kwijtspelen straal ik op subtiele wijze uit dat ik OOK naar GENT moet, en dat we, als we toch op de verkeerde trein zitten, dan toch minstens al met twee zijn hé madam! *slaat op bil yet lacht gemoedelijk* Want zo ben ik nu eenmaal.

Het is iets waar ik niet vaak over praat, dat hoeft ook niet.
Maar ik dacht: ik vermeld het toch maar even.
Dat ik dus zo ben.

Vergeet ‘op het toilet’ of ‘in de douche’, ik heb mijn meest geniale invallen altijd vlak na het ontwaken. Als ik in bed met een wazige blik naar het plafond begin te staren, dan mag de wereld erop rekenen dat het weer van dat is. Het kan zijn dat ik nu stante pede as we speak ga stoppen met roken (januari 2005), een appeltaart ga bakken, mijn huishouden voortaan ga overlaten aan geïmporteerde mongooltjes uit Peru of Youri volledig ga inpakken in aluminiumfolie. Eens de slapers uit mijn ogen gewreven blijken sommige van die invallen minder uitvoerbaar dan andere, maar geniaal blijven ze desalniettemin.

Zo kwam het dat ik vanmorgen vroeg met een wazige blik in mijn kleerkast stond te roefelen op zoek naar mijn loopschoenen, loopbroek en loopbaai. En terwijl zwaar zat na te denken waar je op een zondag zo’n keicoole Nike + loopschoenen zou kunnen vinden die ik al eeuwen wil. Ik ben lilith en ik geloof dat grafiekjes en sensoren ervoor zullen zorgen dat ik voortaan elke zondagmorgen gezwind uit bed zal springen om te gaan lopen.

Nog geen tien minuten later bevond mijn naar lopen snakkende lichaam zich al langs het Kanaal Ieper-Diksmuide, alwaar het tot een emotionele hereniging kwam met de Joswin en andere schuiten. Ik had de roestige knakkers in geen jaar meer gezien. Ook toen ik in ganzenpas aan mijn eerste loopje langs het water begon en weer langs dezelfde huizen en paasblommen kwam als vorig jaar kreeg mijn lopershart het even moeilijk. Evy behandelde mij opnieuw als een absolute beginner in plaats van als de steratleet die ik vorig jaar nog was, en dat bleek maar goed ook: conditie, ge moet dat onderhouden, zo besefte ik toen mijn longen zwaar begonnen te protesteren. Ik besefte ook dat kutmuziek een jaar later nog steeds kutmuziek is. Met alle respect, Evy, maar Bon Jovi, begod. John Bongiovi. Ik vind dat bijwijlen allemaal toch een beetje genant voor mijn iPod Nano.

Maar goed, conclusie na les één:
* Beter dan mijn allereerste les, slechter dan mijn laatste.
* Sucker voor grafiekjes of niet: op dit moment is alles nog zo weinig indrukwekkend dat ik nog even wacht met de aankoop van kick ass Nike plussen. Toch zeker tot ik het langer dan een les of tien heb volgehouden.
* Ik moet iets doen aan de Donna-muziek voor mijn hersenen ontploffen. Ik zie mezelf tomadde’s hitmix niet meteen gebruiken, maar u kent vast geweldige loopschijven. En ik zie aan uw ogen dat u ze wilt delen.