Op het Bedrijf werkt een tweeling.

Dat valt niet alleen op te maken uit de identieke vorm die hun uiterlijk heeft aangenomen, maar ook uit het feit dat de tweeling elke dag identiek dezelfde outfit draagt om naar het werk te komen. Datzelfde geldt voor hun kapsel, hun bril en de manier waarop ze hun schoenveters knopen. Mind you: de tweeling is geen drie, maar zeker veertig.

Ik zie de tweeling meestal tijdens de middagpauze, in de kantine.
Ze intrigeren me mateloos.
Terwijl ik een kommetje soep naar binnen lepel stel ik me vaak voor hoe dat gaat, zo opgaan in het tweeling zijn. Hoe de tweeling elke morgen voor de kleerkast overlegt, wie er het initiatief neemt, wie meeloopt. Ik stel me voor hoe ze bij het winkelen altijd tegelijk naar hetzelfde grijpen en dan eens gemoedelijk knikken. Tweelingen hebben genoeg aan weinig woorden.

Dat zie ik als ze samen zitten.
En ze zitten altijd samen.
Recht tegenover elkaar, identieke brooddoos aan dezelfde kant van de tafel.
Gevuld met dezelfde broodjes, ja.
Alsof ze eten terwijl ze in de spiegel kijken.

Alles was rustig in tweelingland, tot er deze week een paniekerige mail in de inbox van iedereen in Het Bedrijf zat.
Er was een brooddoos van de tweeling verdwenen, waardoor één zus er wel één had en één zus niet.
Symmetrie volledig verstoord!
Om aan te tonen om welke brooddoos het ging zat er een foto bij. “Van de brooddoos van mijn zus”. Dus.

En opnieuw gingen mijn gedachten in overdrive. Hoe ze – als de doos niet werd teruggevonden- samen de overgebleven doos zouden weggooien. Want je bent een tweeling, of je bent het niet. Vanmiddag zag ik dat het niet nodig was: twee dozen, aan dezelfde kant van de tafel. Identieke broodjes, in elke doos nog even veel.

Tweelingen, daar word ik nu eens zwaar rustig van, zie.

Net op de dag die al zevenendertig lichtjaren in mijn agenda staat als “ssssssjt!!! release van nieuwe Story!” kan biebie niet op de redactie geraken. Met dank aan de mannen van het spoor, die natuurlijk het recht hebben om mij een zatte polonaise met De Baas en veel te veel stukken taart te ontnemen. Even goede vrienden, hé, hastn, even goede vrienden. Stakerspiketten ahoy! *pompt venijnige vuist de lucht in en spuwt op de grond*

En dus werk ik vandaag vanuit mijn vroegere kantoortje in het pittoreske Kuurne, West-Vloanders, waar ik nog geen enkele keer “iek” heb gehoord als het “ik” moet zijn. Ik ben ook nog geen enkele keer uitgelachen om een volgens klein Antwerpen verkeerd uitgesproken tweeklank, en hell, ik heb zelfs nog aan niemand moeten uitleggen hoe het ook al weer zit met de vervoeging van ja en neen in mijn moerstaal. The madness.

En het heeft nog meer voordelen.

Dat ik straks met mijn lief kan gaan lunchen, en mijn eten in het West-Vlaams kan bestellen zodat ik me niet druk moet maken over wat nu ook al weer de precieze betekenis is van een “smos”. Dat ik met mijn vader kan bellen zonder bij het inhaken aangestaard te worden alsof ik net heb gebeld met de planeet Zork. En last but not least: dat dingen ook gewoon leuk kunnen zijn zonder dat er ‘KAA’ voorstaat, o dierbare collega’s uit de Kempen.

Het is dus beslist: bij wijze van compensatie werk ik vandaag heel de dag in het West-Vlaams.
Zoender oendertietelienge.
Joak nog lik.

Bezinning days are over.

Na de nodige gesprekken met mijn therapeut en oorkaarsleverancier heb ik beslist dat ik de volgende tijd heel veel ga schrijven, maar waarschijnlijk niet hier. Even blogcongé dus, tot ik weer ontplof van de goesting, en jullie mij als een verloren dochter in de armen zullen sluiten, tranen van ontroering plengend en uw neus leegsnuitend in mijn t-shirt. Het is een vooruitzicht dat me helemaal warm maakt vanbinnen, en waaraan ik me optrek in bange dagen. Net als aan alle superlieve mailtjes en andere vormen van TLC.

Mocht u mij en mijn dolle avonturen nog niet kotsbeu zijn dan houdt u de komende tijd best even de boekskes in de gaten.
Ik zeg maar.
*por*

Het ga jullie geweldig goed en zonnig, in de tussentijd.

* En wat “Hoe moet het nu verder” betreft: drie euro heb ik afgelopen week betaald aan Telenet voor oude afleveringen van het beste programma ooit. Jezelf bijna bevuilen van het lachen om Ingeborg die een rollenspel doet, het zijn de dingen waar ik voor leef.