Eigenlijk feitelijk zouden Youri en ik een jaar geleden al naar Florida geweest zijn. Dat hadden we meer dan twee jaar geleden beslist, wegens dat het de reis was die Youri altijd al eens had willen maken, en ik zeer graag met hem. Alles stond vast, we wisten wat we wilden zien en wanneer, er moest alleen nog maar geboekt worden.

Enkele dagen voor dat effectief zou gebeuren moest ik samen met mijn broer, lief en vader in een ziekenhuisgang de boodschap proberen te bevatten dat mijn moeder nog zes maanden te leven had. Life has a funny way of sneaking up on you when you think everything’s okay, zo bleek.

Binnen drie dagen beginnen wij aan de reis die toen ineens helemaal niet meer belangrijk was. Het allerlaatste van onze gedachten, zelfs. En ik kan u verzekeren dat ik er zin in heb, hastn.

Ik heb zin in de eerste week in een villa met zwembad, fugly Amerikaans interieur en tacky naam in de buurt van Orlando. In peanut butter M&M’s. In uittesten hoe “omdat ik Vlaming ben” van Will Tura klinkt als je over de seven mile bridge rijdt. In gigantische celebritycribs checken vanop een boot in Miami.

Hell, ik heb zelfs zin om zes dagen in een sporthal tussen de locals te gaan zitten na een evacuatie voor orkaan Kelsey, ofzo. Als het moet.

Ik vond Michel’s tripreports zo geweldig dat ik zal proberen om eens een effort te doen. Indien mijn laptop niet in beslag wordt genomen op de luchthaven wegens toch wel geweldig hard lijkend op een draaischijf voor kinderporno, that is.

Florida, bring it awn.

“Ja”, zegt de dame achter de balie, waarmee ze duidelijk maakt dat ik mijn boeken op haar tafeltje mag leggen.
Ik knik sympathiek en leg drie boeken op haar tafeltje, samen met mijn bibliotheekkaart.
Want ondanks het feit dat ons huis in drie jaar tijd bijna tot de nok gevuld is geraakt met boeken ben ik nog steeds niet bevredigd, en leen ik dus ook nog eens boeken in de bibliotheek. Ik ben officieel ziek in het hoofd.

“Is het een jonge hond?” vraagt de dame achter het tafeltje, en ze wijst naar het boek “Leer uw hond gehoorzamen.”
“Neen”, zeg ik.
“Hij is al vier jaar.”
En om niet over te komen als iemand die al vier jaar haar hond niet meester kan en nu nog maar een oplossing zoekt en ook nog eens te gierig is om haar eigen boek over honden te kopen voeg ik eraan toe: “Mijn vader heeft net een hond geadopteerd uit het asiel.”

“Is het een grote hond?”, vraagt de mevrouw.
Ik frons om zoveel onverwachte interesse, hou me in om niet te antwoorden met “toch zeker drie centimeter en een half” en geef haar mee dat het gaat om een labrador van het vrouwelijke type.

“Ach”, zucht de vrouw gelukzalig.
Ik glimlach.
En wacht tot ze mijn twee andere boeken inscant.
Wat niet snel lijkt te gaan gebeuren.
Het wordt ineens nogal ambetant stil in de bib van Ieper.

“En companie!” zegt de vrouw plots op luide toon.
Ik schrik ervan en kijk haar vragend aan.
“Je hebt daar veel companie van.”
“Ja”, zeg ik.

“En je kunt daar eens mee gaan wandelen”, voegt de vrouw er snel aan toe.
Ik knik instemmend.
En na vijf lange minuten scant ze ook The World According To Garp in.
Zonder extra bedenkingen of gedachtenspinsels.
Net als het andere boek, waar ik om privacyredenen geen verdere gegevens over zal verstrekken.

Ik, die ondertussen veronderstelde dat we elk boek met evenveel aandacht zouden overlopen, droop zwaar teleurgesteld af.

Ik weet niet hoe het met u zit, maar ik ben opgegroeid in een doorsnee arbeidersgezin. Een gezin dat nooit ergens voor nieten naartoe mocht en dus ook nooit in VIP-tenten gesignaleerd werd. Ik denk niet dat ik voor mijn vijfentwintigste ook maar van enig privilege heb genoten op dat vlak, wegens geen lange armen of belangrijke persoonlijkheden in mijn familie.

Flash forward naar de afgelopen week, beter bekend als de week waarin ik drie verschillende avonden in drie verschillende VIP/backstage-locaties heb doorgebracht. Zijnde die van Radio 2 Zomerhit (zaterdag), Het Tien Om Te Zien Artiestendorp (maandag) en de première van het supergeweldige Glow (gisteren). Allemaal om beroepsmatige redenen, inderdaad.

Ik ben het al heel mijn leven gewend om voor alles de volle pot te betalen en daarnaast in de lobby vijf euro neer te tellen voor een glas cola light zonder bubbeltjes. Ik heb daarmee leren leven. Het is zoals de dingen gaan in het leven waarvoor ik voorbestemd ben, zeg ik.

De afgelopen week was ik dan ook redelijk verbouwereerd toen ik plots ontvangen werd als een geweldig belangrijk mens dat niet snel genoeg gratis kon binnengeloodst worden langs de rijen vol wachtend gepeupel. De rijen waar ik normaal gezien sta, met veel geld in mijn hand om binnen te mogen. Ik kreeg bandjes om waarmee ik niet alleen gratis binnen mocht, maar ook champagne à volonté mocht heisen hijsen en niet snel genoeg voorzien kon worden van toastjes en andere lekkernijen. Veur nieten. Alles.

Terwijl ik anders word buitengekeken nog voor je “première” kan zeggen wordt mijn glas de laatste tijd sneller bijgevuld dan ik kan drinken, en kan ik niet snel genoeg knabbelen om de grote hoeveelheden sushi en oesters naar binnen te werken die ze onder mijn neus schuiven. Daarnaast word ik geconfronteerd met meer chocoladefonteinen en exotisch fruit dan ik ooit daarvoor heb gezien, en staan er op VIP-tafels geen kleine potjes nootjes maar manden vol chips en andere versnaperingen. Allemaal door dat ene polsbandje.

Waarlijks, hastn: ik had geen idee.
En eerlijk: ik zou eraan kunnen wennen, aan dit leven.
Al is dat vast niet het allerbeste idee.

“Phaedra! Laat je broer gerust!” x 25.
“PHAEDRA!”
“Alicia, stop met stampen naar Phaedra”, een keer of zeventien.
Desbetreffende broer die bij wijze van reactie dan maar in mijn richting begint te stampen.
En als ik niet reageer luid begint te roepen dat het Phaedra is die begonnen is. Met alles.

Zonder reden keihard beginnen lachen als een psychopaat in een straal van een meter rond mijn oor.
Meisjes die alleen maar doen alsof ze ongepast hard beginnen te huilen.
Papa’s die ertussen roepen dat ze moeten stoppen met lastig zijn.
Of dat de kaartjesknipper ze buiten zal zetten.
Ik die mijn boekje probeer te lezen en mijn bloeddruk omhoog voel gaan.
En denk: “DAT HIJ ZE BUITENZET! NU!”

Een stamp tegen mijn voet.
Phaedra die weer herbegonnen is met stampen.
Complete aandachtshoererij als de kaartjesknipper langskomt.
Drie superluide mensen onder de tien die voor de zesde keer naar het toilet moeten.

Echt, ik heb al zeker tien keer overwogen om me gewoon te laten steriliseren.
Terwijl dat waarschijnlijk niet eens nodig is.
Een beetje baarmoeder weigert de komende jaren spontaan dienst na het aantal hyperirritante treinencounters dat ik op een doordeweekse dag moet doorstaan.