Hallo, ik ben lilith en ik heb net tranen met tuiten zitten wenen in een tearoom.
Directe aanleiding was een gesprek dat ik toevallig opving tussen een man van 78 die alleen zijn pintje had zitten drinken, en een mevrouw die hij bij het naar buiten gaan tegenkwam. Ik had niet meer nodig dan een paar flarden over dat alleen thuis zitten ook niet alles is, een compagnon die in het ziekenhuis lag en een blik die zoveel eenzaamheid uitstraalde dat Youri me heeft moeten tegenhouden om niet achter de man aan te lopen.
Geen idee wat ik had gedaan, eigenlijk. Ik weet alleen dat ik in zo’n vlaag van zinsverbijstering in staat ben om alle eenzame oude mensen van heel de wereld in huis te nemen. En dus weende ik boven mijn pannenkoek met aardbeienijs en slagroom. Die ik bijna onaangeroerd heb moeten teruggeven wegens compleet geen honger meer. Dat die mens alleen in zijn huis moest gaan zitten zonder zijn compagnon, ik was daar nogal kapot van. En neen, dat had niet eens iets met hormonen te maken.
Ik heb zeker tien jaar niet gehuild, letterlijk nooit, maar sinds een paar jaar staan de sluizen keihard open. Om vleugellamme eksters die de autostrade komen opgetrippeld (vanmorgen), om mensen die niet goed te pote zijn, om winkels waarvan ik een vermoeden heb dat ze slecht draaien (de gedachte aan oude winkelmevrouwtjes die maar twee mensen op een dag zien in de winkel die ooit hun droom was doet mijn maag keren), om vanalles en letterlijk nog wat. Ook omvergereden vossen langs de autostrade en mensen die gepest worden doen het geweldig goed in mijn bleitboek.
Ware het niet dat dat zo’n geweldig vieze rode plekken achterlaat op je vel, ik zou het aan iedereen aanraden, van die overgevoelige bleitpartijtjes. Weent u ook soms al eens om dingen, zo?