De compleet informele facebookreünie begon oke.

Vriendin J. was er, wat wilde zeggen dat ik al minstens één iemand had om tegen te praten als er venijnige stiltes zouden vallen. Er waren nog een stuk meer mensen dan vriendin J. en ik alleen, wat goed was en wilde zeggen dat er nog levende wezens bestonden die ons na tien jaar nog eens wilden terugzien. En er was alcohol, er was eten en W. uit de Latijn-Wiskunde kon nog steeds zijn wijsvinger bijzonder ver achterover buigen, zoals hij dat vroeger duizenden keren had gedemonstreerd. De avond begon met andere woorden geweldig veelbelovend.

En zo evolueerde alles verder, met veel bier en herinneringen aan dingen die we in ons hoofd vast ontelbaar veel mooier hebben gemaakt dan ze ooit kunnen geweest zijn. Ik was net aan het bekomen van een nostalgische schaterpartij toen klasgenootje I. me aansprak.

“Ik heb me jaren voorgenomen om nooit van mijn leven naar een reünie van het middelbaar te gaan”, sprak zij.
“Serieus? Waarom wel niet?”, gniffelde ik nog een beetje na.
“Omdat jullie ervoor hebben gezorgd dat mijn laatste jaar een complete ramp was.”
Ik moest lachen, omdat ik dacht dat ze een grapje maakte.
Maar klasgenootje I. keek wel heel serieus voor grapjes.

“Bedoel je met jullie ook ikzelf?” vroeg ik geweldig verward.
Dat deed ze, samen met nog een paar andere klootzakjes die haar het leven zuur hadden gemaakt, zei ze.
Ik dacht nog steeds dat ze een grapje maakte, maar ze verzekerde me dat ze dat niet deed.
En dus ging ik keihard terug in mijn hoofd. En ik zag niks opvallends. En dus zei ze dingen als “Ik kon jullie elke les over mij horen roddelen, elke les”. Ik bleef ervan overtuigd dat ze een vergissing maakte. Ik heb mezelf echt nooit gezien als iemand die andere mensen het leven zuur maakt. Ik dacht voor de zekerheid nog harder na. “Weet je zeker dat ik dat was?” probeerde ik nog eens. Een misverstand is gauw gemaakt.

En toen kwam het opeens terug. Indeeders, mijn zestienjarige zelf had vast wel eens een venijnige opmerking tegenover iemand anders gemaakt wat betreft klasgenootje I. Zonder daar toen ook maar een moment bij stil te staan dat klasgenootje I. dat door had. Klasgenootje I. was een beetje een stille vroeger, maar ook een hele knappe. En daar vielen nogal wat mensen op. Ik duidelijk niet. En hier zaten we dan. Tien jaar later. Een trauma te bespreken.

“Als dat zo is dan vind ik dat echtig en techtig oprecht spijtig, I.”, sprak ik naar waarheid. Duizend miljard kilo schuldgevoel daalde ineens op mijn schouders neer, om mijn veel te brutale zestienjarige zelf. “Ik was toch een lieve ik, vroeger?”, probeerde ik bij klasgenoot K., en die zei dat dat wel zo was, maar dat hij zich ook andere momenten herinnerde. Ik zakte steeds dieper weg onder tafel.

“Het ergste was dat jij en J. een briefje in mijn jaszak hebben gestoken tijdens onze proclamatie, met hele erge dingen op”, maakte klasgenootje I. het helemaal af. Mij inbegrepen.

“Dat was jij toch, van dat briefje?! Of niet?”, siste ik compleet ongemakkelijk toen ik vriendin J. even later weer tegenkwam. “Daar herinner ik me nu eens compleet niks meer van, hoor”, zei vriendin J., terwijl ze een citroenjenever in haar botten sloeg. En zo veranderde de compleet informele facebook reünie in een geweldig traumatiserende ervaring voor ondergetekende.

Klasgenootje I. is er gelukkig overheen geraakt, vertrouwde ze me toe in de vroege uurtjes. Ik hoop dat ik daar ook in slaag. Toch minstens tegen de volgende meeting, binnen een jaar of tien. Ik hoop het oprecht.

Excuseert u mij, maar ik ben even compleet mateloos van mijn verlof aan het genieten.

Slapen tot minimum negen uur ’s morgens. (dat leek wel jaren geleden)
Boeken lezen.
Echt helemaal niks moeten.
Naar mijn nieuwe DVD-box vol zot coole reportages van Louis Theroux kijken.
Door winkelstraten wandelen.
Veel verse groenten inslaan om de volgende dagen mijn kookkunsten op bot te vieren.
Mijn andere huishoudelijke taken tot in het einde der tijden uitstellen.
Nadenken over alle winkels en andere dingen die ik in New York wil checken.
Kijken hoe mijn lief vogelhuisjes en IKEA-kasten in elkaar steekt die onder den boom lagen.
Me afvragen hoe vogels vogelhuisjes vinden, en het antwoord op internet zoeken, gewoon omdat het KAN!

En vanavond een mini-reünie met mensen die ik al een jaar of tien niet meer heb gezien.

Er is maar één ding dat maar blijft op mijn maag liggen.
Familiedingen, niks om bloggewijs veel mee te doen anyway.
Ik ben van plan om ze vanavond met veel mojito’s en cosmopolitans door te spoelen, en zorgeloos het nieuwe jaar in te huppelen.

Zwaar overgevend, en met bonzende hoofdpijn, as usual.

Nog twee dagen.

Nog twee dagen, en dan gaat biebie even met verlof. Ik kijk daar nogal naar uit, mocht die vraag net bij u opgekomen zijn.

Maarrrrr, in die twee dagen moet ik nog miljarden dingen uittypen. En dus, omdat het hier anders weer zo akelig leeg en stil blijft: een Youtubefilmpje! Yep, tales from the crib is een ordinaire filmpjesblog geworden toen u eventjes niet keek.

Ik vind het tof. Alvast.

Als u ook nog Youtubefilmpjes heeft die u graag met ons wil delen, doe gerust.
Mijn blog is uw blog.

Sinds ik hem een viertal weken geleden spontaan heb meegenomen naar een hondenkweker om een puppy uit te kiezen praten mijn vader en ik alleen nog maar over uitwerpselen met elkaar.

Het kan goed zijn dat dat in uw omgeving niet zo speciaal is. Ik heb ooit een vriend gehad die zijn mond niet kon opendoen zonder dat er woorden kwamen uitgerold die te maken hadden met menselijke excrementen. Sinds ik een diploma heb heb ik evenwel al het contact verbroken. Er zijn grenzen.

Om maar te zeggen dat over stront babbelen niet van mijn gewoonte is. Ik sta in mijn straat zelfs bekend als dat vrouwmens dat over alles praat, behalve over stront, seks en auto-onderdelen beginnend met een r. Ik kan daarmee leven.

Sinds ik een paar weken geleden voor het eerst het woord stront in de mond nam in het bijzijn van mijn vader (sla toe, googlezoekbots!) is het hek volledig van de dam. Eén en ander heeft te maken met de zindelijkheidstraining van de puppy waarvan sprake. Die zit eindelijk in het stadium “lichte vooruitgang van de sluitspiercontrole”. Ik weet dat, want ik pols elke dag telefonisch naar grote en kleine boodschappen, vastheid van de substantie en aantal keren dat mijn vader zijn living heeft mogen dweilen. Geur en kleur, dat passeert tegenwoordig de revue alsof het niets is.

Echt tof, dat. En bevrijdend! Stront. Kaka. Drol.
Ik voel mij precies een hippy tijdens de seksuele revolutie, maat.
Een nogal extreme seksuele revolutie waar ik liever niet te lang over wil nadenken, but still.

Ik was er al jaren mee weg dat deelnemen belangrijker is dan winnen, maar winnen, dat is toch ook beestig ze maat.

Ik heb werkelijk geen idee hoe het zo ver is kunnen komen, maar kijk eens wat er gisterenavond kwam aangewaaid:

Geweldig merci aan iedereen die gestemd heeft.
Ik ga mijn plakkaat verzorgen als was het een vrucht uit mijn baarmoeder, zo blij ben ik ermee.

Ik had mij in het allerdiepste van mijn binnenste al voorgenomen om volgend jaar niet meer zo beschamend weinig te bloggen, maar zelfs een keer een effort te doen. Bij deze is het officieel. Dat wil zeggen dat u mij erop op kunt pakken en al.

Ik ben gewaarschuwd.

Hoe ongelooflijk is het dat ik mijn blog zodanig heb verwaarloosd dat ik nog niets heb geschreven over mijn zotte garagist? Schaamtelijk. Pek ende veren. Maar kijk, ik maak alles goed.

De zotte garagist maakte ongeveer een jaar geleden zijn intrede in mijn dagelijks bestaan.

Alleen had ik dat toen nog niet door. Hij was er namelijk wel, maar ik zag hem niet. Ik ben er dan ook niet het soort vrouw naar om geweldig veel aandacht te besteden aan garagisten. Sorry, maar ik heb een diploma.

Elke morgen volg ik dezelfde weg tussen Berchem Station en Sanoma Magazines Belgium, aka mijn werk. En elke dag brengt die weg mij langs een garage. Het moet gezegd: niet de sjiekste garage van het land. Zelfs een beetje een scruffy garage, met hier en daar een kapotte ruit die maar niet gerepareerd raakt en altijd zevenendertig rondslingerende banden op het voetpad. Tssk. Zeg ik dan. Tsssk.

Op en rond de garage krioelt het altijd van de mansmensen die tegen auto’s staan te leunen, dingen staan op te krikken, ruzie maken in het Oostbloks en teken doen dat u mag binnenrijden zenne menier. Een groep mensen waar ik meestal weinig acht op sla omdat ik wanhopig probeer geen been te breken als ik me tussen de zevenendertig banden door naar mijn werk rep.

En toch ineens. Ineens werkte één bepaalde garagist zich toch wel in mijn spotlight.
Het begon met een vriendelijk knikje bij het langswandelen. Na een paar dagen werd het al een “GOEIEMORGEND, DEZE MORGEND!”. Dan een goeiemorgend met een Pim Fortuyngroet erbij. De garagist was duidelijk at my service. En toen moest het nog beginnen.

Tegenwoordig vraag ik mij elke ochtend en avond af waaraan ik me kan verwachten. Want hij is zot, die garagist. Op vrijdag zingt hij me al van ver toe met zelfuitgevonden liedjes over vrijdagen. Op andere dagen vraagt hij voor heel de straat of ik “weer veel ga waarke, vandoag?” Deze namiddag nam ik een trein vroeger dan anders, en tot mijn verbazing zag ik hem niet meteen. Tot hij vanachter een hoekje van de garage vandaan kwam gesprongen, vinger op zijn polshorloge: “jamorjamor, ties nog gin vaaf uren hé”. Priceless.

U zou denken dat ik geweldige replieken heb, maar ik geraak nooit verder dan wat idioot gegiechel tegenover de zotte garagist. En ik denk dat het hem opwindt. Het moet toch iets zijn.

Ik had het al een beetje moeten zien aankomen toen ik een paar weken geleden het gordijn wegtrok, sneeuw zag, en niet als een zot in het rond begon te springen van jolijt. Vorig jaar heb ik me nog doodgeërgerd aan mensen die niet van sneeuw beweren te houden, en ineens was ik er out of the blue zelf één, daar achter mijn gordijn. Ik dacht iets als “bleh, sneeuw”. Ik heb zelfs niet eens overwogen om een sneeuwman in elkaar te flansen, en dat is een trieste eerste keer.

Bloglezers die mij kennen als een sympathieke sneeuwlievende griet, vergeef het mij, maar denk er even bij dat wij al twee jaar in een slecht geïsoleerd ijskoud huis wonen met bijna geen verwarming. Bijna geen verwarming, die we ook maar op vijf kunnen zetten in plaats van op acht, omdat het spel anders uitslaat. Om de drie seconden. Denk er ook bij dat de enige reden dat ik u dit verhaal nog niet heb verteld op mijn blog deze is: ik krijg al zelfmoordneigingen als ik het nog maar probeer uit te leggen. Het valt ook allemaal niet uit te leggen. Het is DE HEL.

Anyway, ik hou dus plots niet meer van sneeuw.
En toen ik daar zo goed als overheen was kreeg ik weer iets heel raars in mijn hoofd.
In plaats van in november al te staan zagen wanneer ik een kerstboom mocht zetten dacht ik alleen maar: “man, met een kerstboom wordt het hier niet warmer. Waarom zou ik staan bevriezen naast een kerstboom, als het ook zonder een kerstboom kan? Ik heb ook helemaal geen tijd voor een kerstboom. Waarom steken we heel die kerstboom niet gewoon IN DE FIK? :aah:”

Geen idee wat er met mij gebeurd is het afgelopen jaar, maar ik ben een bitter mens geworden dat sneeuw en kerstmis haat. En kinderen wegjaagt door er met stokken achter te slaan. Maar dat bewaar ik dan weer voor een volgend verhaaltje.