Ik ben de boosdoener, wegens dat ik dat, op het moment dat de vraag viel hoe we ons netwerk zouden noemen, een ronduit hilarische optie vond. Van de ooit wereldbefaamde voetballer met de gekke naam, toch?
Tot er net een telenetmannetje bij mij over de vloer kwam, die het systematisch had over Zubizaratto, Zabirazetta en Zarazetta. Unk.
Volgende keer noem ik het gewoon weer “thuisnetwerk”, als dat azo zit.
Hoe heet jullie netwerk eigenlijk?
Vraag ik mij dan af.
Mijn leaf en ik, wij moeten zowat de allergrootste Man Bijt Hond adepten van de Lage Landen zijn.
Compleet met stukjes quoten in bed en huilend van het lachen over de grond rollen als één van ons nog eens een klassieker oprakelt op Youtube.
Ja, zo zijn wij wel.
In onze lijst van all time favorites is er een paar weken geleden een nieuw filmpje opgedoken. Dat van de medewerker van het Rode Kruis die geweldig hard op de mediawatcher uit In De Gloria lijkt.
Om het met de woorden van mijn leaf te zeggen: “dit is een filmpje waar alles in zit”. En gelijk heeft hij.
* dat mijn lief na jaren aandringen eindelijk een to do list heeft. En hem ook nog eens gebruikt. Ik ben zo blij dat ik wel een uur in mijn kussen zou kunnen huilen
* dat ik het vierde boek van Twilight vond in de geweldig mooie Fnac van Brugge, en dus niet direct zonder zal vallen. Ik heb boek twee bijna uit. Ik durf wedden vanavond nog, zelfs
* mijn nieuw haar
* de drie streepjes zon die er waren, als je erg goed keek
* dat ik tijdens het opruimen mijner kleerkast heb ontdekt dat ik dertig keer meer kleding heb dan ik kon vermoeden. Yay voor een volledig nieuwe garderobe!
* dat dat geweldige kleedje in de New Look mij als gegoten zat. Neen, zo’n kleedje had ik echt nog niet, neen
dingen waar ik deze week bijna onnozel van werd:
* onze vakantieplannen. Eerst gingen we naar Ijsland, toen weer niet want we moeten dit jaar immers zwaar verbouwen, maar toen weer wel want het is crisis in Ijsland, en toen was het ineens compleet crisis in onze relatie omdat we er totaal niet uitraakten. Oke, geen IJsland dus, maar wel iets anders. Op dit moment is de situatie: hij wil allemaal dingen doen die ik niet wil, en omgekeerd. En eigenlijk willen we allebei het liefst naar Ijsland
* dat collega R. het allemaal erger maakt door geweldige foto’s van zijn recente trip naar Ijsland op zijn Flickr te zetten
* mijn modem die het gemiddeld vier keer per dag volledig laat afweten
* dat ongelooflijke kloteweer, maat. What’s up with dadde, eigenlijk?
dingen waar ik deze week van opkeek:
* de gezichtsherkenningsfeature in de nieuwe versie van iPhoto, en hoe zot goed die werkt
* dat onze verwarmingman zich verstaanbaar kan uitdrukken, meer uitleg geeft als je er vraagt en ook nog eens betrouwbaar overkomt
* dat ik er eindelijk in slaag om minder leuke dingen van me af te laten glijden in plaats van me er druk over te maken. Ik hoop keihard dat het geen fase is, maar het resultaat van jaren heel hard proberen
* hoe enthousiast ik word als ik begin na te denken over mijn keukenremodellingprojectje. Ik ben helemaal verslaafd aan interieursites en pantonewaaiers, ineens
* dat de sympathieke jonge monnik die ik leerde kennen toen ik vorig jaar met de zanger Christoff naar een Oostenrijks klooster trok op facebook zit, en ineens mijn vriend is
* dat ik altijd de neiging heb om te hitten op kloostermonniken
dingen die op mijn planning voor volgende week staan:
* een Bekende Vlaming interviewen die haar baby voorstelt
* de oppervlakte van mijn keuken berekenen
* beslissen waar we nu eigenlijk in godsnaam op vakantie gaan
* in het geniep een foto nemen van de nieuwe Storystagiair, wegens dat ik aan enkele facebookvrinden wil bewijzen dat hij nogal op Edward Cullen lijkt. Als hij ondertussen mijn blog al heeft doorgespeeld gekregen: hallo Christophe, het is allemaal echt niet zo belachelijk als het klinkt en al. Ik kan dat hier volledig uitleggen
En wij doen daar precies niet aan mee, mijn leaf en ik. Niet omdat ik niet van de romantiek ben, zeker niet, maar wij zijn al een eind samen en ik moet toegeven dat er een beetje sleet begint te komen op de moeite die we doen om elkaar omver te blazen met cadeautjes. Haja, zo gaat dat.
Eerst om de vijf voeten afkomen met bloemen, en als de buit binnen is is het beste eraf.
Hemmingway, ik vroeg mij naar aanleiding van een post op een andere blog af wat ik nu eigenlijk het allermooiste liefdesliedje vind.
Ik ben tot een conclusie gekomen.
Voor hoe het mij telkens bij mijn nekvel grijpt, vooral bij “You always say your name, like I wouldn’t know it’s you”. *zugd*
En omdat ik eigenlijk niet echt helemaal kon kiezen, is dit dan mijn favoriete trieste liefdesliedje ooit. Voor het moment.
Man toch.
En van u?
(links naar youtube posten mag, ik moet ze dan alleen spamgewijs eventjes goedkeuren)
Doodsbang ben ik, omdat de madness weer van start gaat. Vanavond dan nog wel.
Na meer dan twee jaar waarin ik woorden als “chape”, “leiding” en “compteurvannelektriek” met de moed der wanhoop heb proberen te vergeten beginnen wij aan deel twee van de verbouwingswerken. Als u mijn blog al las in de donkere jaren dat wij het eerste deel van ons huis hebben verbouwd dan weet u dat ik nog liever mijn linkerbeen afbijt dan ooit weer met een werkman van gedachten te moeten wisselen, maar kijk, soms gaat het er blijkbaar niet om wat een mens liever doet.
Vanavond komt hij, de man die ons huis centraal moet verwarmen.
Of ons toch minstens iets zal vertellen over hoe dat dan allemaal moet en zit.
Liefst in verstaanbaar Nederlands, zonder dertig woorden te mompelen die ik niet snap en veertig situaties uit te leggen die ik mij visueel compleet niet kan voorstellen.
Man, het komt allemaal terug, en ik ben nog totaal getraumatiseerd van de vorige ronde.
Oe, en heb ik al gezegd dat ik de schilder- en andere werken in onze keuken ga coördineren, nadat ik veel te overmoedig heb gedaan tijdens een ruzie met mijn geliefde? Neen? :( Awel, ook dat nog, eigenlijk.
Het is hetzelfde als met bloggen, vrees ik. Scrapbooken, dat doe ik zo goed als nooit meer. Niet omdat ik het niet meer graag doe, verre van zelfs, maar sinds mijn to do lijstjes altijd twee keer zo lang zijn als mijn dagen krijg ik het er gewoon echt niet meer tussen gepropt.
Tweede probleem in het hoofd van lilith: sinds ik gestopt ben met mijn 365 dagen op Flickr haal ik mijn fototoestel nooit meer boven. Zelfs mijn lief vond dat jammer, vertrouwde hij me op een koude winteravond toe.
De twee problemen kwamen geweldig samen in een glansrijke oplossing toen ik zag dat het scrapbookbedrijf Creating Keepsakes dit op de wereld losliet, voor geen geld:
En met die doos maak je in geen tijd dit:
Ofte een jaar lang aan foto’s, onderverdeeld in weken zoals hierboven, met elke keer een kaartje met tekst per dag. Zoals op Flickr dus, maar dan echt.
Sneaky als ik ben ben ik al sinds eind vorig jaar elke dag een foto aan het nemen, en dat moet dus nog tot eind van 2009 blijven duren. Het gaat goed, ik heb nog geen enkele gemist, ik.
Het bestellen was een ware tantaluskwelling, maar het is me gelukt om twee dozen te bemachtigen, ééntje voor mij en één voor scrapbookkompaan Isolde. En happy happy joy joy, ze zijn vorige week aangekomen en ze zijn geweldig.
Mijn year in the life is zwaar gelanceerd, en dat ziet er een beetje zo uit:
Ik beloofde plechtig en met grote manieren dat ik meer zou bloggen in 2009, maar toen deed ik het precies toch niet, en toen kwam ik in een soort existentiële blogcrisis terecht waarvan u echt het fijne niet wilt weten.
En nu weet ik het weer niet meer.
Misschien nog keer tijd voor een Manic Monday, maar dan op vrijdag, anders?
Ik vind laatstes wel cool, zodus:
1. Wat staat er in het laatste smsje dat je hebt verstuurd?
2. Wat is het laatste eetbare voorwerp dat je in je mond hebt gestoken?
3. Wat is het laatste dat je hebt gecopy paste? (drukt keer op paste voor het antwoord)
4. Wat is de laatste film die je in de cinema hebt gezien? Any good?
5. Wat is het laatste waaraan je geld hebt uitgegeven?
Mijnes zijn:
1. “Oke, veel plezier wi makkers ;-)”
2. Een blauwe M&M, ontvreemd uit het zakje dat op mijn lief zijn bureau staat
3. https://www.talesfromthecrib.be/tftc/archives/manic_monday/
4. The curious case of Benjamin Button. Ik vond het schoon jong. Echt schoon.
5. Vijf pakken van drie bagels uit de Lidl, gisterenavond.
Ons internetnetwerk thuis heet Zubizaretta.
Mijn leaf en ik, wij moeten zowat de allergrootste Man Bijt Hond adepten van de Lage Landen zijn. 
dingen waar ik deze week heel blij van werd:
En wij doen daar precies niet aan mee, mijn leaf en ik. Niet omdat ik niet van de romantiek ben, zeker niet, maar wij zijn al een eind samen en ik moet toegeven dat er een beetje sleet begint te komen op de moeite die we doen om elkaar omver te blazen met cadeautjes. Haja, zo gaat dat.
Doodsbang ben ik, omdat de madness weer van start gaat. Vanavond dan nog wel. 
Het is hetzelfde als met bloggen, vrees ik. Scrapbooken, dat doe ik zo goed als nooit meer. Niet omdat ik het niet meer graag doe, verre van zelfs, maar sinds mijn to do lijstjes altijd twee keer zo lang zijn als mijn dagen krijg ik het er gewoon echt niet meer tussen gepropt. 
What can I say?