Ik weet het, het begint hier een beetje beschamend te worden.
Het heeft een erg goede reden, alleen kan ik er nog helemaal niks over vertellen.
Ik zou deze blog even op zwart kunnen zetten, maar dat lijkt dan veel dramatischer dan eigenlijk nodig is. Als er nog verwachtingen waren, dan zou ik die evenwel toch een beetje op een laag pitje zetten voor de komende tijd.
Het is niet dood, alleen tijdelijk serieus comateus.
Doet de laatste het licht uit?
Voor Kyoto, en al?
Dingen die ik vroeger niet lustte en nu wel:
* ananas
* pizza
* olijven
* wijn
* lamsvlees
* spinazie
Dingen die ik vroeger niet lustte, en nu nog steeds niet:
* rode kool
* spruiten
* lever
* artisjokken
* zoute drop
* fruitsla uit blik
Dingen die ik vroeger graag lustte, en nu niet meer:
* fondant chocolade, na een wedstrijd om ter meest paaseiers eten met mijn neef op mijn zesde
* chicken nuggets, na twee keer Amerika
Dingen waarvan ik niet snap waarom mensen ze altijd bestellen in de bakkerij op zondag:
* meringue
Ach ach ach, een tattoo zetten, wat houdt dat in?
Een beetje lullen tegen tattooman, na de eerste naaldaanraking denken dat het best mee valt, om dan een minuut later weer te denken dat dat toch serieus piekt.
Maar het viel gigantisch mee, en alleen de bovenste ster – die zo op dat uitstulpingetje staat- was even serieus op mijn tanden bijten.
Ik ben officieel cool.
(klikken voor groot)
Op mijn laatste dag zonder tattoo ben ik stomweg mijn laptop vergeten, waardoor mijn liefste en ik eerst van Ieper naar Kortrijk reden, waarop weer van Kortrijk naar Ieper en opnieuw van Ieper naar Kortrijk. En dit alles voor kwart voor negen des ochtends.
Op mijn laatste dag zonder tattoo werd ik ook nog eens wakker met hersenverpulverende hoofdpijn.
Op mijn laatste dag zonder tattoo scheen de zon gelukkig meedogenloos neder op de A19, wat alles toch een heel klein beetje minder erg maakte.
Voor de rest zal ik mijn laatste dag zonder tattoo voor de helft doorbrengen op batibouw, ook al vind ik beurzen des duivels, en beurzen waar vooral kabels en vijzen in de spotlights staan nog veel meer.
Op mijn laatste dag zonder tattoo heb ik al zodanig veel onheilspellende dingen gehoord en gelezen over hoe pijnlijk de plaats is waar ik mijn tattoo ga laten zetten, hoe die pijn dan wel voelt en hoe gigantisch duur en pijnlijk het is en hoe lang het duurt om dat spel weer te laten weglaseren dat ik vrees te zullen sterven als de naald des onheils nog op een centimeter van mijn huid verwijderd is.
Op mijn laatste dag zonder tattoo heb ik nog altijd niet uitgevogeld wat het correcte antwoord op de vraag “en waar ga je hem laten zetten?” is. In Wortegem-Petegem? Op mijn linkerelleboog? Het is trouwens geen van beide, moehaha! En of ik jullie bijna liggen had, zeg.