Monthly Archives: april 2009

Het emiraat waarvan sprake iiiiiisssss…..

TH_DA_080616dubai120x120.dazzle.jpegDUBAI!

Dingen die ik nog niet heb gezien na meer dan een dag hier:

* honden
* fietsers
* bedelaars
* mensen die niet ongelooflijk opvallend vriendelijk zijn

Ons hotel bevindt zich dan ook in Bur Dubaï, het oudere en authentiekere deel van de stad. Alwaar de muezins vijf keer per dag luidkeels tot gebeden oproepen, ook om 4u27 des nachts, knal onder het raam van mijn hotelkamer.

Ik was tewege van mijn foto’s op Flickr te zetten, is dat hier wel geen geblokkeerde site zeker, in de Verenigde Arabische Emiraten?!

noflickr.jpg

Als u iets hoort breken, dan is het mijn klomp.

Voor de rest: 37 graden en meer, mensen die mij constant “Mies!!!!” noemen, gevolgd door “wannabayfeekguccibag?” en wilde plannen voor de rest van de week. En een computer zonder photoshop, waardoor ik hier alles een beetje achter elkaar moet pleuren, zonder die te gekke klik-en-dan-is-het-groter vakjes die u van mij gewend bent.

view.jpg

Dit is de obligatoire uitzicht-vanuit-de-hotelkamer foto. Merk de minaret op van waaruit ik vanaf heden elke morgen omstreeks half vijf zal gewekt worden door luide gezangen die niet eens op mij van toepassing zijn, zegt.

mountain.jpg

Mountain Dew heet hier azo! (maar smaakt hetzelfde)

bootsen.jpg

Klakke en klakke op een houten bootje op de Creek, die we over moesten om naar de soukhs te gaan.

creek.jpg

Schoon wi, die Creek.

souks.jpg

Ik had eigenlijk constant het gevoel dat ik in een pretpark rondliep waar ze Arabië hadden nagemaakt. Diep, ik weet het.

vanillatte.jpg

Mijn nieuwe grote liefde: Iced Vanilla Latte, vanuit de Starbucks in ons hotel (!!!!!).

Morgen trekken we naar het zotte –kijkt keer hoe hoog ik kan bouwen-deel. Hoog, naar men zegt.

“Oei, je gaat toch niet naar [DAAR]?”

rarararaad.jpgBij de aankondiging van alle reizen die ik al ooit heb gemaakt was er altijd wel iemand die me wist te zeggen dat het een geweldig slecht idee was, qua bestemming. Vaak werd daar ook nog eens aan toegevoegd dat reisbestemming X nu echt wel eens de allerallerlaatste plek was waar hij of zij zelf naartoe zou willen gaan. Ooit. Waarop zich dan ergens in mijn hoofd een enorme “OEI” begon af te tekenen. Want andere mensen, die zouden het vast wel weten. En niet zomaar dingen zeggen die niet geweldig goed gefundeerd zijn, ofzo.

Maar toen bleek dat New York helemaal niet zo gigantisch ongelooflijk druk was als men zei. En dat het echt niet zo was dat je er amper kunt ademhalen van al het volk dat daar door de straten krioelt. Integendeel. Florida was dan weer helemaal niet zo lelijk en van plastiek als ze ons hadden voorspeld, en ja, wel een beetje tacky met al die pretparken, maar wij vonden dat nu net helemaal geweldig. Ook Venetië stonk niet constant naar een hoop dode honden die lagen te rotten in de zon, zoals heel wat onheilsprofeten ons voor onze afreis hadden verzekerd. Want Venetië, allez, we gingen daar toch niet naartoe zekers? Ruften! Het werd één van onze allerfijnste vakanties ooit.

Zaterdag zijn we weer ribbedebie, mijn hast en ik, en wederom naar een plaats waar heel wat mensen nooit vanzeleven een stap zouden willen zetten, zo wisten ze mij al herhaaldelijk te vertellen. En wat ik daar in godsnaam ga doen? Allez.

Ik vind het een vreemde neiging, eigentlik.
Ik ben gelijk ook niet zo happig op zwembadvakanties in het gemiddelde hotel in Kusadasi, maar hoor je mij daarover zagen? Behalve nu dan? *betrapt*

de volgende post

echografie.jpgdingen die ik heb:

* namen. Eén jongensnaam, omdat ik maar één jongensnaam ter wereld graag hoor, en wel tien meisjesnamen. Wat niets wil zeggen over ons geplande aantal koters, trouwens.

* occasionele dromen over kinders ter wereld brengen.

* dit boek, gekocht op het Boekenfestijn aan een prijsje.

* fantastische ideeën over kinderen opvoeden en meningen over hoe verkeerd andere mensen het allemaal aanpakken met die van hun.

* opspelende eierstokken als iemand zijn veel te koddige boreling in mijn armen duwt.

* een deadline en afspraken. Want ik ben best praktisch.


dingen die ik niet heb:

* plannen om me de eerstkomende tijd te laten bezwangeren.

* een dikkere buik dan anders, danku. Dat waren maar gedachten.

* enig idee wat betreft maxi-cosi’s, het steriliseren van papflessen en hoeveel een ticket voor Plopsaland kost.

En dat wil ik graag nog even zo houden. De geruchten waren dus valselijk en onwaar. Maar wel grappig.

(Fooled y’all met de echografie, no?)

Ook lilith ontkomt niet aan de crisis

lilithcrisis.jpgEerst moest ik nog heel hard lachen om de crisis.
Compleet met op mijn rechterbil slaan met vlakke hand en alles.

De crisis, haha. Stemmingmakerij van die dekselse Paul D’hoore was het, niet meer dan dat.
Van dezelfde aard als de vogelgriep, de dioxinecrisis, de varkenspest, ons land dat op springen staat en de waaslandwolf: als je je televisie uitzet heb je er compleet geen last meer van. En anders eigenlijk ook niet.

En dus wuifde ik de crisis nonchalant weg met mijn handje, en had ik wel betere dingen te doen dan hamsteren en steenkool inslaan en nog andere dingen die mensen die in crisis zijn doen. De crisis, dat waren de anderen.

Maar toen, toen was er ineens een vergadering op de werkvloer, en daarna nog één. Een heule, heule serieuze vergadering. Er werd een project voorgesteld met een naam die in het begin nog een beetje lachwekkend was, en tussen collega’s onder elkaar werd vergeleken met de titel van een boek van Aspe. Wahaha. Maar toen ze plots lampen begonnen uit te draaien in de gang wegens De Besparingen was de lol er ineens wel af.

De Besparingen zorgden er algauw voor dat mijn bureau in een nog veel grotere puinhoop veranderde dan anders, omdat de schoonmaakster minder vaak komt schoonmaken. En door De Besparingen lopen de vuilnisbakken ineens ook keihard over omdat niemand nog snapt hoe het zit met papier ophalen en wie dat dan wel moet doen. En ik kan me vergissen, maar ik verdenk het keukenpersoneel ervan om sinds De Besparingen ongevraagd minder mayonaise op onze broodjes te doen dan in de gouden jaren 2008. Maar kijk, à la crise comme à la crise, natuurlijk.

Tot twee weken geleden. “Lilith”, zei collega R. “Ik heb slecht nieuws”.
Ik zette mijn gezicht op dat ik altijd gebruik als iemand slecht nieuws voor me heeft.
Een soort “laat maar komen, Grietje”-gezicht, maar dan zonder de warme gloed die verjaardagen en het vallen van groteske dobbelstenen met zich meebrengen.
“Het is de kar”, zei collega R.
Ik voelde hoe het bloed uit mijn gezicht weg trok.
“Ze stoppen met de kar. Door De Besparingen.”

Collega R. keek me bezorgd na toen ik “O neen, toch niet De Kar???!!!!!” schreeuwend door de gang rende, op zoek naar enige vorm van houvast. Die er niet kwam.

Jawel, beste vrienden, als u dit leest moeten wij op Het Bedrijf dankzij De Besparingen zelf achter onze koffiekoeken gaan. Naar de keuken, helemaal beneden. Het begin van het einde.

Sorry, dat vind ik nu eens zo intriest dat ik wel weer moest beginnen bloggen.

En jullie? Moeten jullie ook al Besparen?
En hebben jullie nog werk, eigenlijk?
Babbel er gerust over in mijn kotteken, het is hier volledig crisisproof. ;)

(Volgende keer: ben ik zwanger, of toch niet?)