Ik weet niet of u het beseft, maar nog heel even, beste vrienden, en de klok slaat 2010.
Twee-duizend-en-tien, mannen, dat is tien jaar na het jaar 2000 waar we allemaal zo dolletjes over gedaan hebben, mezelf o zo incluis.
Ik weet niet hoe het met u zit, maar ik vind dat zot. En ik had precies andere dingen verwacht.
Dat de hover boards al enigszins in productie zouden gebracht zijn bijvoorbeeld. Net als de jet packs en de vliegende auto’s. Dat er vet coole steden op de maan zouden zijn, met veel blinkende tunnels, waar we zeer binnenkort allemaal zouden gaan wonen. En dat ons eten zou bestaan uit pilletjes met een volledige maaltijd in.
Als ik als kind aan 2010 dacht (en ja, zo’n kind was ik) , dan was ik ervan overtuigd dat ik getrouwd zou zijn, en mama van minstens twee kinders. Ik zou wonen in het huis dat ze toen toonden in de reclames voor mister Proper, en in mijn gigantische hof liep een gigantische hond rond, zoals die in de reclames voor Frolic.
Ik had helemaal niet gedacht dat roken op restaurant en in de trein gewoon helemaal niet meer zou mogen, dat ik al één van mijn ouders zou kwijt zijn en dat ik nog immer mijn rijbewijs niet zou gehaald hebben. Ik had wel keihard gehoopt dat ik Koen Wauters al eens zou geïnterviewd hebben, en kijk, vorige week nog, beste kleine lilith. Ik had mezelf vast ook ranker en slanker gedroomd, maar doordat ik toen geen idee had in hoeveel richtingen dit lichaam eerst nog zou uitzetten maak ik er geen punt van.
Maar in mijn hoofd was het toch anders, precies.
En van ui?