“Met vriendin J.”, zei vriendin J.
“Ja, met mij!”, zei ik.
“Vertel, vertel, vertel, hoe is het ondertussen met je baby en al?!”.

“Goed”, zei vriendin J.
“Het is ongelooflijk hoe snel dat went, een baby.”

En ik moet zeggen, dat antwoord verbaasde me nogal.
Vriendin J. is ondertussen twee weken in het bezit van een baby, waarvan één week echt in haar huis en alles. Een mens zou dus verwachten dat ze zich ondertussen al enigszins in de fase “WAAR BEN IK IN GODSNAAM AAN BEGONNEN?!” zou bevinden. Maar neen.

“Ze wordt ’s nachts natuurlijk al eens wakker, maar dat gaat zo hé, bij baby’s”, zei vriendin J, en ze deed dat zo overtuigend dat ik er bijna intrapte.
“Je bent waarschijnlijk om dood te vallen zo moe”, zei ik, op een toontje van zeghetmaarzoalshetechtis,vriendinnenonderelkaarmogenelkaaralleszeggen;-).
“Neen, dat gaat wel, ik mag echt niet klagen, eigenlijk”, zei vriendin J.
Ze klonk welhaast als een moeder.

“En die borstvoeding, dat schijnt ook nogal tegen te vallen, uiteindelijk hé”, probeerde ik. “Als puntje bij paaltje komt”.
“Ach, allemaal maar verhalen”, zei vriendin J. vrolijk.
“Dat valt eigenlijk ook heel hard mee.”
Er volgde vreemdgenoeg geen verhaal over tepelkloven.

“Uhuh”, zei ik.
Ik wachtte geduldig tot vriendin J. hysterisch zou beginnen snikken dat ze het allemaal niet meer aankon. Ik had grote uithalen verwacht, en veel snot en kwel.
Het gebeurde niet.
Toen werd het dus pas echt stil.

“Kan ze al iets, eigenlijk?” vulde ik de akelig ambetante stilte op.
“Nog niet veel”, zei vriendin J.
“Tjah”, zei ik.
“Dat heb je dan wel hé. Met baby’s.”
Waarop ik met mijn tong tegen mijn verhemelte klakte, en de rest van de avond doorbracht met verweesd in de verte staren.