Geen oog heb ik dicht gedaan de nacht voor de wedstrijd. Misschien is dat overdreven, maar toch echt heel weinig ogen. Ik gok drie. En toen de dag ineens was aangebroken, toen moest ik toch echt toegeven dat ik zenuwachtig was. Al helemaal bij aankomst in het lopersdorp, waar het vol liep met mensen met een professionele lopersuitstraling en ditto kuiten. Ik dacht alleen maar: “Laat dit allemaal goed komen, o heer”.

En toen was het ineens een half uur voor de start, en kwam het afscheid. Ik gaf mijn levenspartner, die zichzelf ondertussen in sportkledij had gehesen, een zoen, wenste hem veel succes, en reed samen met mijn schoonvader naar de meet. Want ik mag een tijdje geleden dan wel overmoedig beweerd hebben dat ik samen met mijn leaf wel eens zo’n loopwedstrijdje van 5 kilometer zou tackelen, twee weken voor de desbetreffende wedstrijd viel ineens mijn frank dat ik dan beter eens zou beginnen trainen. En toen was het koud. En toen zei ik: “Jij gaat dat goed doen, liefste. En ik ook, langs de kant”.

Het moet gezegd: het kriebelde geweldig toen ik tijdens de wedstrijd al het lopend geweld over de meet zag komen, en toen ik mijn geliefde veel sneller dan verwacht zag finishen was ik zo trots dat mijn hart bijna uit mijn borstkas sprong. Mijn lief liep op de warmste dag van het jaar zijn eerste vijf kilometer, en hij deed dat geweldig. En hij kreeg een medaille. En heb ik al gezegd dat ik trots was?

Ik was niet alleen trots, toen ik zag dat er mensen waren die meer dan 45 minuten over 5 kilometer deden dacht ik zelfs dingen als: “Maar allez, ik kan dat veel beter, en rapper”, en “Volgende keer doe ik ook mee”.

En toen ging ik maandagavond voor het eerst in zeker twee maanden weer lopen. En bleek dat mijn fysieke conditie werkelijk om dood te vallen zo slecht is. U moet weten dat ik maanden heel goed heb gelopen, en niet bepaald bijzonder veel moeite had met een kilometer of vijf. U moet ook weten dat ik maandag bijna dood viel langs de vaart na vijf minuten. PIJNLIJK. En ook: VETROLLEN. DIK GAT. FAILLURE FAILURE. (haha @ de ironie of it all, eigentlik). PAARS HOOFD. Alles dat ik heb opgebouwd, weg met de noorderzon.

Ik eis het terug. Inclusief strakker lijf, broek die van mijn gat valt en de mogelijkheid om meer te boefen zonder bij te komen. Al is het het laatste wat ik doe, ik wil hier binnenkort ook zo’n foto van ik die in een medaille bijt, en liefst niet vanuit een ambulance. Dat zou zo ongelooflijk schoon zijn.

– kan het nog altijd even confronterend zijn als op de eerste
– overkomt het me nog zelden of nooit dat ik schrik omdat ik haar onbewust even wilde bellen, en vergeten was wat er gebeurd is
– ben ik vergeten wat mijn laatste moederdagcadeau was, en vind ik dat om de één of andere reden heel akelig
– betrap ik mezelf erop dat ik het moeilijk krijg als ik de laatste liedjes hoor waarvan ik weet dat mijn moeder ze ook nog heeft gekend. Deze bijvoorbeeld, en deze
– ben ik een beetje trots als het gezichtenherkenningsprogramma van iPhoto mij en mijn moeder door elkaar haalt
– besef ik dat ik mezelf te weinig tijd heb gegund om bepaalde dingen te verwerken
– probeer ik die tijd nu beetje bij beetje in te halen, door me erbij neer te leggen dat er soms nog veel en onverwacht verdriet is, in plaats van het weg te duwen
– kan ik haar nog altijd out of the blue ineens keihard missen
– heb ik het nog altijd niet over mijn hart gekregen om haar nummer uit mijn gsm te wissen, of haar nickname uit mijn MSN-lijst

Pakt uw aller moeders dus maar eens goed vast morgen, indien dat mogelijk is. Liever een keer te veel dan te weinig, gelijk ze zeggen.

(die tekening op haar bovenarm? Een plaksticker van bij een sjiklette. Het was me er eentje, mijn moeder. :) )