Na vier dagen in het ziekenhuis besef ik meer en meer wat voor een geweldig weirde plek dit is, met regeltjes die ik niet meer voor mogelijk hield in deze eeuw en vragen die mij met een constante frons doen rondlopen.

Dat er op zondagmorgen op mijn deur wordt geklopt en een knap blond meisje mij komt vragen of ik vandaag de communie wil krijgen, bijvoorbeeld. Zo’n zaken slaan mij nogal met verstomming. Zeker omdat ik eerst dacht dat “de communie” ziekenhuisslang was voor iets anders (ik: “de communie?!” zij: “ja, zoals in de kerk” ik: “aah. Neen bedankt”)

Of dat perfect gezonde mensen (zoals ikzelf op dit moment en een meneer iets verder op de gang) heel het weekend niet uit het ziekenhuis ontslagen mogen worden omdat onze behandelende dokter al van donderdagavond op weekend vertrokken is, en hij en alleen hij over ons lot mag beslissen. Ik kus mijn pollekes dat dokter god in eigen persoon niet voor twee weken in Gran Canaria zit, met de beentjes in de lucht.

Dat het compleet idiote schortje met open rug zo’n eeuwige constante is in deze wereld van ziekte en miserie, en het hier belangrijker lijkt dat iemand het schortje aan heeft dan dat je hem helpt. Aan het doodbloeden? Oke, kan goed zijn, maar eerst het schortje aandoen, meneer. ALTIJD EERST HET SCHORTJE, DAN HET PROBLEEM. :aah:

Nog iets waar ik dit weekend voor het eerst in mijn leven over nadacht: zo’n baxter, mag je daarmee eigenlijk wel in de zon gaan zitten? Wordt die vloeistof dan niet kokend heet, en doet dat niet verschroeiend veel pijn als dat in je aders loopt? Youri en ik zijn voor de zekerheid toch maar in de schaduw gaan zitten, gisterennamiddag, als een oud koppel dat het allemaal toch een beetje té vindt, al die warmte.

Wij leven duidelijk niet bijzonder graag on the edge als het over mijn aders gaat.

Youri en ik staan aan te schuiven aan de kassa van de supermarkt. We staan gepositioneerd achter een man van laat ons zeggen zestig, compleet met baard en trainingspak. Hij heeft in vergelijking met ons weinig gekocht: een sixpack Oasis vruchtenlimonade, twee stukjes taart, een pakje koeken en een rol keukenpapier. In zijn kar ook nog een kartonnen doos om straks de boodschappen in te steken.

Het is aan hem.

“Was die mevrouw voor mij iets vergeten, tè?” vraagt de man aan het kassameisje.
“O, ze was haar portefeuille kwijt, maar het is in orde”, zegt het meisje vriendelijk.
Waarop de man het verhaal nog even op zijn gemak overdenkt, voor hij de boodschappen op de band begint te leggen. Plots grijpt hij ook naar de kartonnen doos in zijn kar, er Youri bijna een oog mee uitstekend omdat hij hem zwierig langs buiten en langs binnen wil tonen aan het kassameisje. Neen, er zit niks in, hij heeft niks gestolen.

“Hoeveel kosten die flessen, eigenlijk?”, vraagt de man.
“2,36 euro per fles”, zegt het meisje.
“Dat is godverdomme bijna honderd fr..!” roept de man, maar hij stopt voor ank eruit komt omdat hij ontdekt dat hij aan onze kar aan het trekken is in plaats van die van hem.
“Ik was aan die jongen zijn kar aan het trekken in plaats van aan die van mij, goho!”, aldus de man. Wij gebaren dat er geen man overboord is.

Het afrekenen is voorbij.
Het is aan ons.
Zo dachten wij.
De man is echter zodanig aan de babbel geweest dat al zijn boodschappen nog aan het uiteinde van de band zijn blijven staan. Alsof hij het wereldrecord traagheid probeert te breken doet hij er twee minuten over om zijn rekening en zijn centen weg te steken. Wij wachten. Achter ons wordt de rij langer.

De man heft zijn hoofd op. Hij maakt een opmerking over het weer, maar verder geen aanstalten om de boodschappen in de kar te doen. Wij wachten. Het kassameisje glimlacht.

Na vier minuten merkt de man dat er ook nog boodschappen op de band staan, en die moeten in de kar. Dat gebeurt, in stukjes van een halve minuut, maal vier. Twee minuten verder beslist de man om -nog altijd op dezelfde plaatsversperrende plaats- alles toch op een andere plaats in de kar te leggen. De man legt de puzzel met vier stukjes opnieuw, kijkt er met een schuin hoofd naar, heft het hoofd op en bemerkt de lange rij die zich heeft gevormd in het kleine kwartier dat hij zich al op dezelfde plaats aan de kassa bevindt.

“Juffrouwtje”, zegt de man tot slot tot het kassameisje, “Jullie zouden op zaterdag toch beter nog een paar extra kassa’s opendoen, hoor.” Achter hem breken tien klompen.

Je hebt van die mensen die standaard de longen uit hun lijf moeten lopen om de trein te halen die ze nodig hebben om ergens te geraken. Ik weet dat, want ik zie ze lopen door het raampje van dezelfde trein. Waar ik dan al gemiddeld een kwartier opzit, te wachten tot hij vertrekt. Dat is het verschil tussen mij en die mensen. Zij lopen daar en ik zit hier. In mijn raampje.

Ik ken ze maar al te goed, die mensen. Ik heb er namelijk heel wat rondlopen in mijn omgeving. Ik weet dat ze, nadat ze bijna hun trein hebben gemist, toch nog te laat zullen komen op hun afspraak, omdat ze alles net iets te slordig hebben getimed en alles daardoor in het honderd begint te lopen. Omdat de trein vertraging heeft. Omdat de bus daarna niet komt opdagen. Waarop hun afspraak beslist om dan maar te vertrekken.

Waardoor alles echt helemaal voor niets is geweest. Waardoor de wereld en de rest van het universum compleet naar de haaien gaat en alle vlinders opeens sterven in een park in Japan.

Mij niet gezien. Ik behoor tot de groep mensen die altijd te vroeg is. De groep die al deze bovenstaande mogelijkheden incalculeert, samen met de optie dat ik wel eens zeven keer verloren zou kunnen lopen voor ik er ben. Mijn rekensom is: reëele rittijd + alles gaat fout + ik loop zeven keer verloren + ik heb nog tijd om vooraf een koffietje te gaan drinken.

In een stationsbuffet, bijvoorbeeld, zoals vanmorgen het geval was.

Een stationsbuffet alwaar ik – die per definitie een minuut te vroeg op het rempedaal begint te duwen voor een kruispunt en doorgaans al een halve werkdag achter de rug heb als u zich nog eens omdraait, ja u daar!- naar mijn medebuffetgangers keek en me de bedenking maakte dat dat toch wel extreem vroeg is, grote pinten en blonde Leffes drinken om negentien na acht ’s morgens.

Altijd veel te vroeg en ook nog eens extreem judgemental, zo kennen we me wel.
Yup, zo kennen we me zeker.