Monthly Archives: juni 2010

awesomeness

cookiemonster.jpg* aan de eerste tafel zitten die uitgenodigd wordt voor het buffet op een trouwfeest
* slapen tussen nieuwe lakens
* koekjes eten zoals cookie monster
* eindelijk dat stukje popcorn los krijgen dat al heel de dag tussen je tanden zit
* erin slagen om een vrachtwagenchauffeur te doen toeteren
* baby’s highfiven
* op de knop van de lift drukken en ontdekken dat hij al op je verdieping staat
* de geur van Play-Doh
* zo hard lachen dat je helemaal geen geluid meer maakt
* eten opvangen in je mond

Met dank aan 1000 awesome things.

lilith goes week 22

cherries.jpgDingen die ik deze week zag:

* een jongentje van drie dat vanuit een winkelkar op zijn hoofd viel :/
* een vrouw die een brief stond te lezen op een verlaten akker
* een eindredactrice in een prinsessenjurk
* een hond die van zijn baasje over een grote berg kiezelsteentjes mocht lopen
* een man op een hometrainer in een veld vol paardenbloemen

Dingen die mensen deze week tegen mij zeiden:

* “Ik eet ongeveer acht appels per dag” (een interviewee)
* “Ben jij al klaar met de examens?” (een medetreinreiziger op zoek naar wat babbeling)
* “Maar allez, ik had u negentien geschat” (dezelfde -overigens zwaar scorende- medetreinreiziger op mijn antwoord “Ja, al ongeveer acht jaar”)
* “Ik hoor van zoveel mensen dat jij zo’n ongelooflijk aangenaam mens bent” (een nieuwe collega die ik graag nog even in de waan wil laten)

Dingen die ik deze week kocht:

* een felgekleurd t-shirt om mezelf in te hullen tijdens een fotoshoot :aah:
* een halve kilo kersen
* een receptenboekje vol slaatjes *proest*
* zomersportkledij

Dingen waar ik blij mee was:

* dat mijn koriander, munt, basilicum, bieslook en peterselie zo mooi groeien in mijn hof
* dat Sergio Herman weer even op tv was, yummers maat
* het feit dat mijn leaf een kick-ass hartslagmeter heeft gekocht waarmee ik kick-ass intervaltrainingen kan doen. En dat hij hetzelfde kleur heeft als de details van mijn loopschoenen, dat ook
* dat ik erin slaagde om ergens met de auto naartoe te rijden zonder noemenswaardige huilmomentjes

Beats me

zonsondergang.jpgDat lopen. Hoe het de ene keer het allerergste is dat je kan overkomen, en het de andere keer voelt alsof de hemel je op een bordje wordt aangereikt in de vorm van superlichte benen en een zonsondergang die speciaal voor jou georganiseerd lijkt.

Soms is het van moeten en zo hard niet willen, en soms zo hard willen en jammergenoeg niet kunnen. Er voor de rest van mijn leven mee willen kappen versus beginnen dromen van de ten miles van Antwerpen, allemaal op één week tijd.

De onvoorspelbaarheid ook. Twee keer het gevoel hebben dat je vanaf nu alleen maar fantastische loopjes zal ervaren voor de rest van je aardse bestaan, en dan de derde keer na drie minuten bijna sterven langs het water met je kuiten van karton.

Dat je nooit zeker bent. Omdat het vaak keihard tegenvalt als je een makkie verwacht, en alles dikwijls dertig keer beter gaat als je vreselijke dingen had gevreesd. Van pijn naar gelukzaligheid en terug, maar echt elke keer bij thuiskomst vinden dat het de allerbeste beslissing was die je kon nemen: om die veel te dure loopschoenen aan te doen en te vertrekken.

En hoe ge dat precies niet kunt uitleggen aan iemand die het niet kent, dat gevoel.

Over alles dat anders moet

change-management1.jpg“Ey!” riep de zotte garagist vorige week voor heel de straat en de omliggende Berchemse banlieues. Ik denk dat de zotte garagist doodsbang is dat er één hardhorige bejaarde binnen een straal van vijf kilometer iets van zijn mopjes zou moeten missen. En dat zou -zoals we allen weten- geweldig jammerlijk zijn.

“Ey! Aa oar is elke kier anders!”, riep de garagist, alsof ik honderd keer verder van hem verwijderd was dan de twintig centimeter waarover het ging. Met deze woorden bedoelde hij volgens mij dat mijn haar er telkens anders uitziet als hij me ziet. Wat kan kloppen. Toen de garagist mij voor het eerst ontwaarde aan zijn garage was het kort en zwart. Later lang en zwart, maar wel met een korte froefroe. Toen weer iets korter, en roder. En nu lang, met de kortste froefroe ooit, en nogal ros. Een mens zou van minder compleet in de war geraken.

Ik wist niet goed wat ik op de opmerking van de garagist moest antwoorden. “Inderdaad” leek me het beste antwoord, en dat zei ik dan ook, maar toen moest ik nog drie stappen zetten voor ik hem voorbij was. Drie stappen waarin er tussen ons zo weinig werd gezegd dat het nogal ambetant werd. Volgende keer zeg ik niks, of iets van meer dan één woord. Suggesties welkom in de comments.

Anyway. Wat ik wilde zeggen.

Als het eens alleen maar mijn haar was dat elke keer anders is, het zou nog meevallen. Het is dat ik ineens weer vanalles anders wil. Ik wil mijn werk anders, en mijn huis. Ik wil zelfs een ander huis, en het ene is nog niet eens af. Ik wil auto kunnen rijden, en tien kilometer kunnen lopen. Ik wil andere schoenen, en anders gaan leven. Ik vraag me af of de jeugd wel weet dat ik net een politiek statement heb gemaakt, uit den schonen ouden tijd. Ik wil mijn dagen vullen met andere dingen. Ik wil een andere garagist. Een ander cijfer op mijn weegschaal. Ik wil eigenlijk helemaal geen weegschaal. Of het zou een andere moeten zijn dan ik nu heb.

Mijn leaf, die mag wel blijven. Omdat hij weet dat dit een fase is die om de twee jaar terug komt. Omdat hij zegt dat hij het allemaal wel snapt. En dat hij toch en ondanks alles geen andere zou willen dan ik. Ik heb mijn lieven duidelijk even graag zo zot als mijn garagisten. En ik zou het niet anders willen ook niet.