Ik hoor het mezelf nog zeggen. “Ja, we gaan trouwen, maar het is eigenlijk niet zo serieus. Het is eigenlijk een beetje om te lachen, met Elvis en al.”

En toen kwam Las Vegas plots in zicht, en met Las Vegas mijn schoonouders en schoonbroer die speciaal een weekje waren overgevlogen voor den trouw. En ze hadden het kleedje bij dat ik een paar maanden geleden om te lachen had gekocht. En toen moesten we plots naar een officieel bureau, om een officieel trouwdocument te gaan halen. En stond ik ineens tussen de andere bruidjes to be, in te vullen dat dit mijn eerste huwelijk was. :unk:

En plots was mijn trouwdag daar, en moest ik mijn kleedje aandoen. En me schminken. VOOR MIJN TROUWDAG. :aah:

En toen ging het plots snel. Er was een kapel, en er was een minister. Er moest een getuige aangeduid worden, en voor ik het wist kwam de Elvis van mijn dromen de kapel binnen, bracht hij me naar het altaar op de tonen van “I can’t help falling in love with you”, en in twintig minuten waren we getrouwd. En het was cool. En grappig. En mooi. En achteraf was ik precies meer onder de indruk dan dat ik verwacht had.

Het was een geweldig leutige dag, veel leuker dan ik me op voorhand had ingebeeld, ik geef dat toe. En dankzij alle smsjes en mailtjes en berichtjes was het alsof heel mijn vleeskleurige kapel vol zat met vrienden en familie. En toen het voorbij was moesten Youri en ik toegeven dat we het eigenlijk toch wel heel cool vonden, dat we plots getrouwd waren, op een maniere.

Misschien was het dan toch wel niet helemaal om te lachen after all. <3 *crowd goes aaaah* (de kleinere foto's met Elvis zijn van de fotograaf, en gestolen van zijn site wegens nog niet betaald. Tihi.)

Ja, hoe gaat dat? Ineens rij je van je knusse huisje in Los Angeles weg naar de nationale parken, en zijn het lange dagen met veel kilometers en om het uur een ander indrukwekkend landschap. En dan blog je eens een avond niet, omdat je meer zin hebt in uitgeput op je motelkamer liggen en chips te eten. En dan blog je twee dagen niet. En dan ben je ineens al een paar dagen in Las Vegas en staat er nog niks van op je blog. Schandalig.

Dus even op een drafje, een lijstje. Met dingen die ik te melden heb over de nationale parken.

1. Ge kunt dat niet fotograferen

Hoe erg je ook je best doet, door op onverantwoorde boordjes te gaan staan met je kodak om toch die ene foto te kunnen nemen, het is onmogelijk om op beeld te zetten wat je ziet als je er staat. Dat gold zowel voor de Grand Canyon als Bryce Canyon als Zion National Park. Jullie zullen het dus van ons moeten aannemen: dat is daar ongelooflijk machtig.

2. Dat is daar benauwelijk

Mijn vader krijgt al bijna een hartstilstand als hij op een trapladdertje moet gaan staan, en ik vrees dat zijn oudste nakomeling niet veel beter is. Als er dus langs diepe dingen gestapt moet worden zonder afspanningen, dan word ik nogal ongemakkelijk. Maar ik word nog veel ongemakkelijker van het zien van de stomme dingen die andere mensen doen voor een goede foto. Zeker sinds ik weet dat er al zeshonderd mensen gestorven zijn in de Grand Canyon. Ik heb een paar keer serieus mijn hart vast gehouden.

Mijn hart, en de reling, waar mijn vingerafdrukken zeker voor de rest van het jaar in zullen blijven staan.

3. Dat zijn daar nogal zonsondergangen

Het is me wat, voor een meisje dat haar t-shirts in de Pimkie koopt.

4. En beesten, maar beesten!

Dieren in het wild zien, ik vind dat cool. De afgelopen dagen werden we getrakteerd op plotse ontmoetingen met wapiti’s, herten, nog iets en kilo’s eekhoorntjes.

En dan heb ik nog een geweldig goede tip voor iedereen die een roadtrip overweegt, met veel inpakken en uitpakken en heb jij de koffer dicht gedaan en vertrekken. Spreek dat goed af, wie welke koffer dicht moet doen. Indien niet, gaat het zo:

LOLS nog aan toe!

Het volgend verslag heeft iets te maken met de ring rond mijn vinger, so stay tuned!

Na een zeer korte nacht vertrokken we om vijf uur ’s morgens uit ons huisje in Los Angeles, richting Joshua Tree National Park. Het kan daar naar het schijnt nogal warm zijn, en dorstig, en dus namen we de tip van Daphné ter harte om ergens een koelbox te kopen en die vol drank en ijsblokjes te kappen.

Onderweg naar het park kwamen we de meest zotte bergen en rotsformaties tegen, die de Kemmelberg nogal deden verbleken.

Na een uur of drie rijden bereikten we Joshua Tree, en kregen we wat tips van een sympathieke ranger over welke trails en viewpoints we die dag zeker moesten bezoeken. En het moet gezegd: Joshua Tree is cool, en indrukwekkend.

Hier doen Youri en ik een boom na. :/

Onze nieuwe stappers bewezen goed dienst, en onderweg kwamen we ook tal van zotte beestjes tegen, waaronder deze kleine rakkers.

Werd ook weer duidelijk: sommige views kun je onmogelijk vatten in een foto. Maar neem het van ons aan dat het soms wel geweldig indrukwekkend was.

Na Joshua Tree begon de lange tocht naar Williams, Arizona, eentje van 600 kilometer, en we hadden er al 300 gedaan die morgen. Santé ons ratje!

Naar Williams rijden betekent soms meer dan honderd kilometer zo goed als niks tegen komen. Ook geen tankstations, wat het wel even spannend maakte.

En in die middle of nowhere kom je dan ineens het busje van Gus tegen, een oude mens die zelfgedroogde beef en elandenjerky verkoopt aan passanten, en moederziel alleen in de hitte zit te zitten. Speciaal.

Eens in Arizona hebben we een stukje van de route 66 afgereden, en werd er ook gestopt in een diner voor cheesecake en strawberry sundae. Yummers!

Ook wijs: een carpark met honderden retro auto’s waar Youri maar geen genoeg van kreeg.

Na een rit die maar bleef duren kwam Williams eindelijk in zicht rond zes uur ’s avonds. En het moet gezegd: ik heb het voor Williams, wegens dat het in de bossen ligt en tof is, en je er kan gaan eten in cowboyrestaurants waar cowboys speciaal voor je zingen en alles.

Ik maakte er vrienden voor het leven met cowboy 1 en cowboy 2, dat is zeker.

En toen de zon onder ging over de bergen, en de krekels begonnen los te barsten en het voor de rest oorverdovend stil was, toen dacht ik: awel hastn, het is hier precies zo slecht nog niet.

I know, ik zit een beetje achter met mijn reports, maar daar heb ik een goede reden voor. Die begon als een serieuze snotvalling van de airco op donderdag, maar veranderde in de loop van vrijdagavond in iets met hoge koorts en complete mottigheid die me ertoe dwong om te liggen rillen onder een dekentje in de zetel in plaats van te bloggen. Kijk dan toch, hoe zielug!

Het enige dat erop zat was naar de supermarkt rijden om medicatie, want waar anders koop je je pillen dan in een gigantische supermarkt vol medicatie, right? Ik kocht pijnstillers waar in zo’n grote letters op stond dat je er heel misschien wel eens maagbloedingen van kon krijgen dat ik er een spontane bloedsmaak van in mijn mond kreeg. Swell.

Gelukkig was het ’s morgens nog maar een serieuze snotvalling, en konden we zonder problemen vertrekken naar onze laatste activiteit in Los Angeles: Melting Pot Food Tours, de nummer 1 to do als het van de lezers en gebruikers van tripadvisor.com afhangt.

Voor de tour moesten we om half tien aan de parking van het shoppingcenter The Grove zijn, waar ook de Farmer’s Market van LA ligt. En ik geef het toe: de enige reden dat ik deze foto post is omdat mijn nieuwe rok er goed opstaat. Meer is het eigenlijk niet.

In de Farmer’s Market werden we drie uur en half rond geleid door Diana, die jaren chef kok was en al twee jaar food tours geeft met haar zus. Bedoeling van de tour: veel kraampjes bezoeken, en veel proeven. Het begon met ongelooflijk lekkere koffie en dougnuts van Bob’s, een standhouder die al duizend jaar op de Market staat, net als de meeste van de standhouders, trouwens.

En het proeven bleef komen, met alle soorten gebak en macarons, verse ice tea, braziliaanse bbq, lekkere slaatjes, en sushi en soba noedels aan het einde.

Het leverde ons niet alleen een volle maag op, maar ook een geweldige liefde voor de Farmer’s Market en alle mensen die er werken en kraampjes met ongelooflijk lekker eten uitbaten.

Youri was vooral geweldig enthousiast over Patsy D’Amores Pizza, een zaak waar Frank Sinatra vroeger zo graag pizza kwam eten dat hij het kocht toen de eigenaar in de financiële problemen raakte. Youri vond het zo lekker dat hij terug ging voor seconds. Dat is uitzonderlijk, want Youri is de kleinste eter ooit.

Vreemdste dat ik vandaag zag: doggy daycare. Een creche waar hondenbaasjes 25 dollar per dag betalen om voor hun honden te laten zorgen. Blew my mind, toch efkes.

De titel komt van mijn mama, die de zinsnede al eens durfde gebruiken na een dag waarop ik niets anders had gedaan dan eten. Als in: “Kelly, ik geloof dat het moendje weer niet stille stond hé”. En neent, dat deed het niet. :)

Next: Joshua Tree National Park.

Ik weet niet of iedereen daar terdege van op de hoogte is, maar de man die volgende week een ring aan mijn vinger schuift heeft iets met Disney. Niet in die mate dat hij thuis rondloopt in t-shirts van Winnie The Pooh of elke zondagmorgen in zijn pyama zit te snotteren bij The Lion King, maar hij is wel nogal gefascineerd door de figuur Walt Disney. Hij leest er boeken over, en hij weet geweldig veel over imagineering, en als hij een figuur dood of levend mocht kiezen om een paar uur naast te zitten in een vliegtuig, dan koos hij Walt.

Ik vind het persoonlijk al een hele geruststelling dat hij een dode oude man kiest in plaats van let’s say Jennifer Aniston, wetende dat ik altijd en op elk mogelijk moment voor de optie Toby uit Mega Mindy zou gaan. En niet omdat ik zo zot ben van kinderprogramma’s, ow neen.

Vandaag was de dag, want Youri mocht naar het enige Disneypark waarin Walt zelf nog heeft rondgelopen, en waarin hij zelfs een appartement had en alles.

(dit is trouwens een treintje, geen appartement, maar laat dat de pret niet drukken)

Zie ne keer hoe blij!

Ik weet niet hoe het komt, maar in Disneyland lopen zoveel gigantische Amerikanen rond dat ik me heel de dag opvallend slank voelde. Een gevoel dat mij de laatste keer overviel toen ik ongeveer vijf was, denk ik, dus daar heb ik stiekem nog meer van genoten dan van om het even welke attractie in het park.

Terwijl de helft van de bevolking hier 24/7 hamburgers lijkt binnen te spelen houden wij het opvallend gezond, met regelmatig sushi en fruit platters en deze mango slices, waar een zakje kruiden bijzat die ik er bij nader inzien beter niet had over gestrooid wegens zo pikant dat ik drie uur later nog brandwonden veroorzaakte als ik in de richting van een levend wezen ademde.

’s Middags koos Youri toch eens voor een hamburger, en die zien we hier, in al zijn glorie:

De gigantische cookie waar ik zo mottig als een aap van werd en ook nog eens heel mijn kleedje mee besmeurde zie je hier:

Voor de rest: wat attracties gedaan, veel mensjes gekeken, ons veel verbaasd over de vreemde gewoonte om in Disneyland rond te lopen in t-shirts van Disneyland. Ook zot: het aantal mannen dat hier rondloopt met Mickey oortjes op hun hoofd. Ik wilde er bijna iets over zeggen tegen Youri, over hoe gay dat eigenlijk wel niet was en al, tot ik ontdekte dat hij zelf roze nesquick aan het drinken was.

Euh ja. Blijven gaan, man van mijn leven! Vooral blijven gaan.

Morgen: onze laatste dag in L.A.!

Dag 5. Is het werkelijk al dag 5? Neent, want als ik dit schrijf is het bij ons al dag 6, zelfs. Maar dat mogen jullie eigenlijk niet weten, want dat doorbreekt alle magie. Dag 5, dus!

Dag 5 bracht ons naar de Universal Studios, een gebeurtenis die Youri alleen maar kon vieren met zijn idiote sprongetje. Ik laat hem doen, die jongen.

Van zodra het park open ging hosten wij naar de Studio Tour, en slaagden we er nog net in om mee te gaan met het allereerste treintje van de dag. Zijn wij die hards of wuk, zeg?

De tour neemt je mee achter de schermen van Universal, op de back lots waar series en films opgenomen worden en al. Toen wij passeerden waren ze net bezig met opnames van How I Met Your Mother, en kon je bekende acteurs zien, maar aangezien wij niet kijken naar How I Met Your Mother konden we de extase in ons treintje niet delen met de anderen.

Wel ongelooflijk geweldig cool: King Kong 3D. Wij hadden weer iets lames verwacht met 3D-brilletjes en een filmpje, maar hell, wat Peter Jackson voor Universal heeft gemaakt is de enige manier waarop 3D vanaf nu nog zou mogen gebruikt worden. Fenomenaal is een understatement, en “een beetje bang” ook.

Eerste aumagad moment van de dag: de Delorean! Uit Back to the Future! *kelly goes slightly mad* En daarna! WISTERIA LANE! Uit Desperate Housewives! Waar ze volop aan het draaien waren, en alles. Man toch.

Ook cool: een echt kapot vliegtuig uit een zotte scène van War of the Worlds (denk ik. Maar vergeef me als ik verkeerd ben, mijn interesse in films is gestopt ergens vlak na de eerste Jurassic Park.)

Over naar wat twee jaar geleden met voorsprong één van mijn favoriete attracties in Florida was: The Simpsons.

Volgens mij is het zelfs één van mijn favoriete attracties ooit van heel de wereld, en aangezien ik mijn enthousiasme in Florida niet kon delen met mijn geliefde omdat hij er zo misselijk als een otter uit kwam en er zo goed als niks van heeft gezien deden we het nog eens over. Youri is deze keer net niet misselijk geworden, en hij moest toegeven dat The Simpsons inderdaad keihard rockt. Ik moest toegeven dat ik zelfs vergeten was hoe ongelooflijk goed hij was. Als je ooit de kans krijgt: doen!

Kelly is Marge, tihihi.

Mijn enthousiasme kon niet op toen ik ook nog eens een prototype van de Hoverboards uit Back to the Future 2 onder ogen kreeg. Heb ik al eens gezegd dat ik Back to the Future 2 de meest geweldige film ooit vind? Van de wereld?

Na Universal namen wij onze bolide richting Target, want we hadden eten nodig. Wie mij een beetje kent weet dat ik al een paar maanden hardnekkig verslaafd ben aan The Food Channel, en dus ook aan Everyday Italian with Giada De Laurentiis. Kijk eens wie het op een dealtje heeft weten te gooien met Target waar Piet Huyzentruyt nog een puntje aan kan zuigen.

Dit is veel Vitamin Water.

En dit zijn veel Cheese Balls.

Daaaaaag!

Dag vier van eenentwintig, dat begint toch al te komen. Een dag met iets minder foto’s, omdat we een groot deel van de dag op een plek waren waar geen foto’s mochten genomen worden, of omdat we simpelweg vergeten zijn van foto’s te nemen terwijl ons lief er nog zo hard om gevraagd had *kijkt streng in de richting van een niet nader genoemde mansmens*.

De dag begon in The Grove, een Disneylandachtige winkelstraat waar we dus werkelijk GEEN ENKELE foto van hebben, wegens dat ik te druk was met winkelen, en Youri met vergeten foto’s te nemen. Wat we wel hebben is ons ontbijt: pancakes voor hem en yummy oatmeal met bruine suiker voor de missus.

Na het ontbijt liepen wij wat te slenteren door The Grove, toen PLOTS! Out of the blue, alsof het zo moest zijn, zie ik iets met lampen, en een camera, en ik kijk, en ik hap naar adem.

“Aumagad Youri”, deed ik, “IS DAT SLATER? Neem een foto! Rap! Het is die kerel van Saved by the bell! NEEM EEN FOTO VAN DE CELEBRITY!!”. Waarop Youri, de man waarmee ik volgende week in het huwelijksbootje moet stappen, de onsterfelijke woorden: “Welkeen van de drie?” sprak.

*sound of a giant klomp breaking*

Youri is dus de enige mens in Europa die niet naar Saved by the Bell heeft gekeken, en dus geen benul heeft wie Slater is, en wie Zack, en hoe het zat met hun onderlinge concurrentiestrijd om Kelly, wat dan ook nog eens mijn eigen naam is, om maar te zeggen.

Na dagen smachten naar celebrityvlees kom ik mijn celebrity tegen, en dan kan ik mijn huppel eens rond als een geflipt konijn-moment niet eens delen met de man van mijn leven. Om bij te bleiten, dat was het.

Ik heb mijn verdriet dan ook weg gegeten met een gigantisch stuk tonijnfilet. Ik kan het uitleggen, Safran Foer.

Maar dan. Alsof god er zelf voor had gezorgd, kwamen we na ons restaurantbezoek alweer die dekselse Slater tegen, en riep ik: “AUMAGAD AUMAGAD!! HET IS TOMMY LEE!”. En dat was het!

Tommy Lee, van The Dirt, en Mötley Crüe en de sextape met Pamela Anderson en de coolste crib die ik ooit in MTV Cribs heb gezien. En best van al: Youri kende hem ook!!! *engelenkoren dalen neder over The Grove*

Alsof dat nog niet ruimschoots genoeg wereldsterren voor één dag waren mochten we ook nog naar Burbank, waar de studio’s van NBC liggen, voor een live taping van The Tonight Show met Jay Leno. I know!

En we waren wij niet alleen.

En Youri werd bijna zo zot als ik bij het zien van Slater, toen hij Jay zijn ride zag staan op de parking.

Jammergenoeg mochten er geen foto’s genomen worden van Jay of zijn kin of de opnamestudio op straffe van dood, maar ik kan jullie verzekeren dat het ongelooflijk cool was, ook al kenden we de gasten niet en moesten we onze handen er afklappen van de applausman en over de grond rollen van het lachen bij elk grapje van de meester. The Tonight Show is hard werken, maar het was wel geweldig. Heb ik al gezegd dat het geweldig was? Next: Universal Studio’s!

Lange vluchten en wijlie, dat past toch minder goed samen dan een mens zou verwachten van een koppel globetrotters als ondergetekenden. Wij doen dat niet graag, lang op een vliegtuig zitten. En we nemen wij wel vanalles mee om ons te entertainen, maar als puntje bij paaltje komt, en wij al meer dan tien uur op een vliegtuig zitten en het maar blijft duren en de tijd maar niet wil vooruitgaan en wij denken “ERUIT! WIJ WILLEN ERUIT!”, dan is de volgende gedachte vaak: “nooit van ons leven niet meer”.

Wat een beetje ambetant is, want we moeten dan ook nog eens terug. Gelukkig vergeten we na een paar maanden weer hoe vreselijk lang lange vluchten voor ons duren en komen we zo nog eens ergens, maar toch: ik begin meer en meer te vrezen dat mijn grote droom om eens Australië en Nieuw-Zeeland te doen door deze zaken een stille dood zal sterven.

Hemmingway, na laaaaaang vliegen, laaaang aanschuiven aan de douane, en dan te zien dat de rij bij Alamo autoverhuur ook al niet onder moest doen mocht Youri eindelijk zijn auto in gang steken en zich een weg door Los Angeles banen. Aangezien ik ten zeerste betwijfel of hij er zich na 48 uur wakker blijven nog maar iets van herinnert, een foto van het feit dat Randy’s Donuts zich ineens aan ons openbaarde! Wij kunnen vredig sterven, begot!

Maakten ook veel goed: de kokosnoot m&m’s die ik aantrof in het winkeltje van Alamo. :aah:

Na een kort ritje door Los Angeles kwamen we aan in wat onze crib voor de komende dagen moet worden. Kijk eens aan.

Een crib die eigendom is van de nogal neurotische Mario, die heel het huis heeft volgeplakt met blaadjes vol bemoedigende boodschappen als “NIET AANRAKEN”, “DIT ZEKER NIET OPEN DOEN!!!!”, “IK ZEI TOCH NIET AANRAKEN!!! :AAH:”. En dat we alles op coasters moeten zetten als we eten of drinken, of dat hij ons anders gaat komen vermoorden.

Waarlijks Mario, met alle mogelijke vormen van respect, maar ik ga echt niet aan je lelijke keramieken kiekens zitten. Echt niet.

Daarna werd ons frigo aangevuld in de plaatselijke supermarkt en maakte ik als een goede huismoeder spaghetti voor mijne vent in de keuken van ons huisje.

Waarop we samen crashten zoals enkel wij kunnen crashen, en ik naar jaarlijkse gewoonte op een ongoddelijk uur wakker werd, en dus tijd had om te bloggen.

Yaj!