‘Komaan, niet trunten’, was een spreuk die bij ons thuis werd gebezigd als iemand zijn lip iets te lang en hardnekkig liet hangen. Wij waren daar geen amateur van, van zelfmedelijden. Als ik tegenwoordig van mezelf vind dat ik me te lang blijf wentelen in negatieve gedachten over mijn gat dat te dik is, mijn huishouden dat mij van langs achter blijft bespringen, de vakantie die maar niet dichterbij komt en bv’s die zich gedragen alsof de meridiaan van Greenwich door hun achterwerk loopt, dan grijp ik ernaar terug. Niet trunten, lilith, niet trunten.

Meestal slaag ik er dan na een tijdje in om in te zien dat mijn gezaag niets zal bijdragen aan de werking van het heelal. En dat ik mijn energie beter zou gebruiken om nuttiger werk te verrichten, of te bloggen, bijvoorbeeld. Maar niet wat betreft november. Hell, ik haat november zo hard dat ik me moet inhouden om er niet non-stop tegen de sterren op over te klagen.

Dat grijze schurftweer, dat over de wereld hangt als een stuk nat krantenpapier. Naar treinstations moeten lopen in de regen, om daar tussen naar natte hond ruikende medereizigers op je trein te staan wachten. Die elke avond te laat is, want er liggen drie herstbladeren op het spoor, het signaal voor de NMBS om af te schaffen wat af te schaffen valt. Stekedonker om vijf uur, en nog lang geen zicht op toastjes en zakouski’s . En dat ze dan ineens afkomen met de eerste misselijkmakende “Driving home for Christmas” op de radio, en dat je zin hebt om je hoofd keihard tegen het laddertje van een verdwaalde hangkerstman te slaan. TOT HIJ MET ZIJN KLIKKEN EN KLAKKEN NAAR BENEDEN VALT. :aah:

Ik adem in en uit, maak herfstwandelingen, duw kilo’s comfort food in de oven, lees onder dekentjes, doe alsof het allemaal geweldig knus is, heel dat november.

En dan kom ik buiten, en is het godverdorie november.

OVERAL.

Allez jongens, kijkt!

Ik heb een applicatie op mijn iPhone, en als ik daarmee een barcode van een boek scan (in dit geval een nerdenboek van mijn nerdenechtgenoot) dan weet dat ding welk boek het is. En hoeveel het kost. En kan ik het stante pede bestellen!

Sterker nog: als ik een foto neem van een ander nerdenboek van mijn nerdenechtgenoot herkent hij zelfs dat boek! :UNK: Ik vind dat ongelooflijk straf. Zo straf dat ik dat op mijn blog zet, en daarmee het risico loop dat u mij in het mapje “saaie nerden” steekt in uw RSS-reader. Zo straf, ja. (het is nogal flou, maar het is ook nogal vroeg)

How zeg.

“Twintigjarige Ramses verongelukt met fiets”, staat er op de internetpagina van de krant, met daarbij een foto van de onfortuinlijke jongen waarvan sprake. In de tijd dat Facebook nog niet bestond zou Ramses vast gezichtsloos gebleven zijn op de dag dat hij veel te jong het leven liet.

Net zoals het meisje Yasmine, op haar dramatische dag een tijdje geleden, of alle andere mensen die ineens heel zichtbaar worden doordat hun profielfoto op Facebook blijft staan. En dus zien we Ramses zoals hij van zijn pagina werd geplukt door de reporter van dienst: sushi etend, met een grote glimlach, zich van geen kwaad bewust. “Het zag er mij nog een toffen uit”, denk ik dan, vlak voor ik het nieuwsbericht weg klik.

Gevolgd door “als ik straks onder een auto loop, dan kom ik waarschijnlijk zo in de krant”:

Misschien een beetje raar, maar tegelijk toch ook: “ziedekeer wuk een zotte doze dat het was!” en “Het zijn toch dedie die het beste in een ring kunnen bijten die het eerste gaan, hé”.

Een tijdje geleden was ik zelfs de eeuwigheid in gegaan als Dennie Christianlover.

En daarvoor als prinses.

Mjah. Misschien toch best een beetje mee opletten in het vervolg.

Eén van de allermoeilijkste dingen die ik na de dood van mijn moeder heb gedaan was de inhoud van haar kleerkast in plastieken zakken steken. Ik was tot op dat moment redelijk sterk geweest. Tot op zekere hoogte kan dat, blijkbaar, als je al maanden weet dat je je moeder binnenkort zal verliezen. Ineens ben je haar verloren, en blijkt dat de wereld toch nog draait.

Maar dan komt dus het moment dat je met een t-shirt in je handen staat dat je nog samen hebt gekocht. Dat je de rok die ze aanhad toen je de laatste keer een wandeling hebt gemaakt aan zee in een zak moet gooien, toen het eigenlijk al bijna niet meer ging van de rugpijn, maar niemand dat teveel wilde laten merken. Dat de handtas die ze nog zo graag wilde plots in je blikveld komt, de handtas waarvan je je vooral herinnert dat je vader haar met de auto tot aan de handtassenwinkel moest brengen die maar vijfhonderd meter stappen ver was. En dan de blik van je oma, die duidelijk maakte dat zelfs zij het niet langer kon ontkennen.

Ik heb zo hard staan janken voor de kleerkast van mijn moeder die namiddag dat ik toen heb beslist dat ik me niet te hard wilde vastklampen aan materiële zaken. Ik wilde geen huis vol herinneringen aan mijn moeder, ik had voldoende aan de foto’s en de beelden in mijn hoofd. En dus heb ik eigenlijk niet veel meer gehouden dan een trui, een paar schoenen, een t-shirt en een handgeschreven recept voor de allerlekkerste spaghetti bolognaise die de wereld ooit heeft gekend. We maken hem hier nog altijd met geweldig veel liefde na.

Mijn papa heeft vorige week zijn keuken herschilderd, en daarvoor het kadertje van de muur gehaald dat daar al jaren hangt. Met de kruisjessteken van mijn mama op, een hobby waar ze zich een tijdje met evenveel enthousiasme op heeft gesmeten zoals ik het altijd doe, en er met evenveel enthousiasme mee is gestopt zoals alleen wij dat konden. Of ik het mocht hebben. Ik mocht.

Dat een mens zo’n steek door zijn hart kan voelen bij het zien van een kruisjessteekkadertje over honing, dat hadden ze mij vijf jaar geleden toch ook niet kunnen wijsmaken.

De gedachte komt even onverwacht als glashelder bij me op terwijl ik een boek lees waarin studenten voorkomen. Dat ik dit jaar niet zal meedoen aan mijn examens, want dat ik letterlijk geen enkele keer naar wiskunde ben geweest en dus ook onmogelijk kan slagen. Ik heb geen notities, ik heb geen benul waar de lessen over gingen, en examens doen heeft dus ook geen enkel nut.

Eigenlijk feitelijk is dat ook niet eens zo erg niet, want ik heb al werk. Ik heb helemaal geen diploma meer nodig, ik ben al een freelancer. Ik moet het alleen nog aan mijn ouders uitgelegd krijgen, maar hey, die zullen het vast wel snappen. Dat iemand die al freelancer is geen diploma nodig heeft, en dus ook door het leven kan zonder dat examen wiskunde nog te gaan doen.

De gedachte flitst zo snel en zo vertrouwd door mijn hoofd dat het even duurt voor ik door heb dat dit echt compleet geen sense maakt, allemaal. Tot ik besef dat ik hier al minstens zeven keer over heb gedroomd, zonder me er bij het ontwaken blijkbaar nog al te goed van bewust te zijn. En dat iets in mijn boek ervoor heeft gezorgd dat de gedachte me nu zelfs in wakkere toestand bereikt: ik snap geen zak van mijn wiskunde. Ik heb straks examen. En ik ga niet meedoen, want ik heb al werk, bij de boekskes. Het komt ondanks mijn gebrekkige kennis van de stelling van Pythagoras vast wel goed met mijn leven. OF TOCH NIET?!? :aah:

Un peu getraumatiseerd, moi?