Dat lopen, dat blijft bovenal een geweldige mentale strijd, bij mij. Want kijk, ik mag dan wel nog altijd niet van de slankste en de sportiefste zijn, maar ik ben per slot van rekening nog geen dertig, heb op goede dagen officieel geen obesitas meer en heb ook niet af te rekenen met enige vorm van kwetsuur of slijtage. En dus verwacht ik wel één en ander van mezelf. Meestal dingen die ik totaal niet kan waarmaken, als daar zijn:

* snel genoeg lopen om niet voorbijgestoken te worden door recreatieve wandelaars
* lopen en denken: “maar geestig dat dat hier is! Man toch, ik loop snel nog een kilometer of zeven bij, just for the fun of it!”
* een afstand lopen die ik durf posten op mijn facebookpagina zonder in schande te vallen
* na die afstand thuiskomen zonder een pimpelpaars hoofd op mijn schouders
* vooruitgang. EN RAP.

Vooral dat laatste werkte de laatste maanden op mijn systeem. Elke keer als er wat vooruitgang en plezier bij kwam kijken belandde ik namelijk in het ziekenhuis, waarna ik weer helemaal van nul moest beginnen. Ik ben dan toch tenminste de loper die al het vaakst van nul begon, denk ik soms, en aangezien dat het moeilijkste schijnt te zijn ben ik dus eigenlijk wel nog een stoere. Maar ik geraak niet vooruit. Toch niet vooruit zoals mijn echtgenoot vooruit geraakt.

En toch. Ik ben sinds januari weer keihard bezig. Door regen en wind, rond vijvers, snakkend naar adem, op zoek naar een tempo en enige vorm van fysieke conditie of lol in het hele gebeuren. En het kwam niet, en het deed pijn, maar ik bleef die dekselse basketsloefkes aanbinden en vertrekken en vechten tegen het stemmetje dat bleef zeggen dat ik beter zou beginnen salondansen. En deze middag, in de vrieskou langs mijn oude vertrouwde vaart, vond ik voor het eerst in superlang mijn draai. Ik had geen last van mijn adem, of mijn benen, of van stemmetjes. Ik liep, en ik bleef lopen, en ik kwam tot het besef dat ik met relatief gemak een afstand liep van tien keer zo ver als ik in het middelbaar niet eens kon uitlopen in de turnles. En lord knows dat ik het toen heb geprobeerd, met een rood hoofd en tranen in mijn ogen van frustratie.

Dus neen, ik ben nog niet bepaald klaar voor de ten miles, ik. Er is nog een hoop werk aan. Maar potverdorie, ik kan vlak tegen mijn dertigste aan wel minstens tien keer langer aan één stuk lopen dan toen ik nog een jong springertje was. En volgens mij wordt het vanaf nu alleen maar beter, als er geen ziekenhuisopnames op de loer liggen.

(ik heb het zeker gejinxt nu, ik weet het)

“Ik denk echt dat het met deze wel zal lukken”, zei de man met het zwarte stekelhaar terwijl hij naar mijn voet greep. “Er zit een stuk elastiek in. En het rekt goed”. Ik deed mijn broekspijp naar omhoog, liet één blik op mijn kuit vallen, die duidelijk niet van plan was om zich te laten omhullen door het miezerig stukje leer met elastiek, en glimlachte fijntjes. “Ik denk van niet”.

Het was begonnen als een moment van impulsiviteit, na een interview even een schoenwinkel binnenstappen op zoek naar laarzen die wel rond mijn kuiten passen. Want ik mag dan wel een halve container lichaamsvet verloren zijn in de loop der jaren, iets in mijn lichaam heeft ervoor gezorgd dat de laatste resten zich met de moed der wanhoop hebben vastgeklampt rond mijn gat en rond mijn kuiten. En die kuiten, die deden de brave schoenverkoper nu zwetend van en naar zijn magazijn lopen, op zoek naar dat ene paar dat wel zou passen. Had hij aan het begin van onze ontmoeting maar niet moeten zeggen “dat veel vrouwen denken dat ze dikke kuiten hebben, maar dat dat al bij al wel meevalt”. Mijn kuiten zorgden voor de grootste uitdaging die deze man sinds lang had gehad in zijn schoenwinkel, ik zag het aan zijn hoofd. Hoe langer het duurde, hoe triestiger zijn stekeltjes begonnen te hangen.

En dus kwam de arme stakker weer aandraven met een schoendoos of vier. Allemaal hoge bruine laarzen, net als de twintig andere hoge bruine laarzen die al aan mijn kuiten from hell waren gepasseerd. De man deed alsof het echt wel goed kon komen, maar ik had de moed eigenlijk al opgegeven en deed nog een beetje mee voor de show. Dra zou de duisternis invallen en zou ik als een stranger in the night de nacht inglippen en doen alsof dit genante schouwspel nooit had plaats gevonden. Niemand zou ooit weten dat ik de enige vrouw ben die in geen enkel paar laarzen van een hele schoenwinkel past. Dit was tussen mij en stekelman. En hij wist het.

Stekelman pakte zijn nieuwe lading marchandise uit, op zijn verkooptoog. Links een te seutig paar, dat daarnaast wel leuk maar te donker, die daar nog eens naast dan weer te plat en te paardendressure, en toen: de laarzen die ik wilde. En die ik bijna niet wilde passen, omdat ik wist dat ook dit weer op een gigantische teleurstelling zou uitdraaien. “Pas ze toch maar”, zei de man, en hij greep weer naar mijn voet. Ik deed mijn broekspijp naar omhoog en liet mijn been in de laars zakken. Engelenkoren begonnen te zingen. Ik had nog plaats over. IK HAD NOG PLAATS OVER, ZEG IK.

En toen, toen bleek dat er ook nog eens veertig procent korting op was, en ik ze zelfs nog kon betalen ook. Ik straalde, rekende af, liep met een grote doos vol botten naar buiten, en kon wel zweren dat ik achter mij een gigantische “PIEHOEW, WAT WAS DAT MAAT!” hoorde. Maar het kan ook verbeelding geweest zijn.

Er wordt hier weinig geblogd, ik weet het, maar ik vind dat ik het toch niet kan maken om een gedichtendag over te slaan. Ik sla nooit een gedichtendag over. Al was het maar omdat ik als puber bundels vol gedichten van Herman de Coninck heb verslonden en gelezen en herlezen. Dan ben je zo’n mensen zoveel jaar later toch een beetje ruimte verschuldigd, vind ik.

‘Slaap maar,’ zeg ik
tegen een dochter die allang slaapt
en daar wakker van wordt.

Het onweert. Misschien wil ik wel
dat zij bang is, dan kan ik vader zijn.
Maar ik kan niets anders dan samen met haar
niets kunnen.

Zoals woorden. De dingen gebeuren.
Zonder woorden zouden ze ook gebeuren.
Maar dan zonder woorden.

~Herman de Coninck

Ik ben trouwens nog altijd een beetje star-struck als ik met de dochter die ooit allang sliep in de lift sta, op het werk. Niet dat ik dat laat merken. Ik kan heel goed achteloos “Naar het vierde?” zeggen, en tegelijk aan dit gedicht denken. Heb ik al gemerkt.