Monthly Archives: september 2011

lilith heeft een slimme man

kalenderblaadje41.jpg“Amai, dat levert precies toch een en ander op”, denk ik soms, al die uren staren naar National Geographic en programma’s als Megastructures, Mythbusters en Extreme Engineering. Bij mijn vent dan, want ik val zelf nog liever dood dan dat ik langer dan drie minuten van mijn kostbare tijd verspeel met kijken naar een ingenieur die uitlegt hoe een brug gemaakt is. Ik heb facebookstatussen te posten, en me aan tweets te ergeren, en op dwaze links te klikken van katten die in slaap vallen, en kijkt, nog eens, EN YOURI, KIJKT TOCH NAAR DAT KLEIN KATJEN! :aah: Elkeen zijn prioriteiten.

“Weet jij hoe zo’n vliegtuigmotor werkt?”, zegt hij dan als wij zitten te wachten om op ons vliegtuig te stappen, wijzend naar iets waarvan ik op dat moment pas besef dat dat de vliegtuigmotor is en niet de ventilator van dat spel. En dan denk ik vaak “Neen, en het interesseert mij ook geen ene moer eigenlijk”, maar in naam van de leafde zeg ik dan gewoon “Neen”. En ik kijk erbij alsof ik zeker weet dat hij, mijn koene slimmerik, mij dat snel zal uitleggen. Wat dan ook meestal gebeurt. En het is wel koddig, want hij legt het me uit als tegen een kind van drie, en ik snap er nog niks van en dan moeten wij lachen. Of huilen, als het hormonaal al eens wat schever zit.

Vandaag waren wij van toerist in eigen land aan de Atlantik Wall, met infotelefoontjes. Hij wist weer heel veel, en ik heel weinig.

tftcdag41.jpg

Maaaarrr. Dat vond ik niet erg, want ik heb vorige week dertig keer met mijn ogen kunnen rollen omdat hij niet wist wie Vanessa Hudgens was, of dat ze samen geweest is met Zac Efron. En ook met dat hij letterlijk GEEN ENKELE celebrity heeft herkend op de rode loper, ook niet als ik er expliciet naar wees. Ha! Wie is er hier nu de dwazekloot? HA.

lilith neemt de burgerlijke stand te grazen

kalenderblaadje40.jpgMen neme een vliegtuig van Los Angeles naar Londen, en van Londen naar Brussel. Men slape zo goed als niet, al zou men dat beter wel hebben gedaan. Men misse het tweede vliegtuig bijna door vertraging van het eerste, en beleeft dus een spannende dag, met okselvijvers. Men kome thuis, men drinke thee, men gaat in bad en men kruipe met nat haar in zijn bedde omdat men te versleten is om op te blijven tot het droog is, laat staan dat men nog puf heeft om het droog te blazen. Men staat op en komt tot het besef dat men vandaag naar de fotograaf en het stadhuis moet om zijn paspoort te gaan vernieuwen, wil men geen boete aan het been hebben. Men kijkt in de spiegel en beseft dat het niet goed komt met dat haar. Men draait er een speld in.

Men staat de komende jaren met krulhaar op zijn identiteitskaart, terwijl men helemaal geen krulhaar heeft.

tftcdag40.jpg

Men voelt zich een hele rebel.

lilith doet het met Flair

kalenderblaadje39.jpgToen ik nog op kot zat in het exotische Ledeberg waren er een paar dingen waar ik elke week het luttele bedrag aan uitgaf dat ik meekreeg van mijn moeder. Belegde broodjes, bier, sigaretten, cola light en de Flair. Niet de HUMO, want die las ik thuis. En ook al was ik aan mijn studies journalistiek begonnen met de gedachte dat ik ooit voor HUMO wilde schrijven, hoe langer ik met vriendin J. in Gent zat, hoe meer wij ervan overtuigd raakten dat we ooit ons West-Vlaamse boerenkinkelbestaan zouden inruilen voor een job bij de Flair. Ik als Carrie Bradshaw die toen nog niet eens bestond, zij als grafisch wonder.

Ik wilde bijna zeggen dat het er nooit van was gekomen, want zo gaat dat met dat soort dromen van idyllische roze werkplekken, maar jawel. Voor de helft dan toch. De helft zonder vriendin J, die ondertussen grafisch wonder is bij een ander mediabedrijf, en ook de helft waarin ik niet hele dagen perfect gemaquilleerd en op hakken het ene superspannende avontuur na het andere beleef.

Hoewel. Toen ik jaren nadat ik afstudeerde mijn eerste stappen op de redactievloer van Flair zette was ik nochtans wel een beetje starstruck. Flairjournalisten komen immers op regelmatige basis met hun hoofden in het blad, en toen ik ineens die ene zag met haar maagverkleining en dan dedie met haar zwart haar die altijd poseerde met van die mooie kleedjes in Barcelona en die van in Het Geslacht De Pauw enal was ik toch best onder de indruk. Naast me keihard bewust van het feit dat ik glamourgewijs toch ook lichtjes uit de boot viel. Flairredactrices zijn namelijk jong, en hip! Alle verhalen zijn waar, peoples!

Maar kijk, de jaren verstrijken, en ik heb sinds kort zelf iemand die helemaal starstruck is als ze me ziet. Het kassameisje van de Delhaize van P., namelijk. Dat me altijd herkent uit Flair en niet bang is om dat dolenthousiast te laten merken voor heel de winkel. Straf, want in Flair lijk ik eigenlijk helemaal niet op mezelf.

tftcdag39.jpg

Want ik stond er toch weer in hé? Met dat vissen? En met dat blauw truitje? True dat, zeg ik dan, een duim in de lucht stekend. Ze bombardeert me daarbij ook nog eens met dezelfde vragen die ik me zoveel jaren geleden stelde: “Is dat niet ongelooflijk cool, om voor Flair te werken?”. En “hebben ze daar nog iemand nodig, toevallig?”. En mijn favoriet “Moet je daar eigenlijk iets voor kunnen?”.

Op dit moment vooral bloggen, want vanaf deze week nodigt het blad bloggers uit om iets over hun ervaringen met Flair te publiceren op hun weblog. De leukste worden gepubliceerd in het blad, met een linkje erbij. Zoals deze dus. Links naar blogposts mogen gemaild worden naar inbox@flair.be. Succes ermee!

lilith heeft een beetje weemoed

kalenderblaadje38.jpgWe zijn terug. Altijd een beetje veranderd, vind ik. We moeten allemaal meer praten met elkaar, en openstaan voor een gesprek, bedacht ik me toen zich gisteren op de trein vanuit Zaventem een geweldige babbel ontspon tussen mij en een jonge conducteur die me alle ezelsbruggetjes leerde die er zijn met betrekking tot treinuren en aan welke kant het perron zal liggen bij aankomst. Very Amerikaans vond ik, gesprekken van twintig minuten met een total stranger, maar ook very geweldig. Ik mis ze nu al weer, alle keren dat iemand gewoon tegen mij begon te babbelen en ik de meest leutige gesprekken had met de meest leutige mensen.

Toen ik gisteren op het perron in Brussel Noord een hoop vieze gezichten zag die allemaal erg duidelijk hun own business aan het minden waren werd ik er al weer een beetje weemoedig van. En ik bedacht me dat niemand me hier vast snel gaat complimenteren met mijn t-shirt of zonnebril, om maar iets te zeggen. Of zal antwoorden met een enthousiast “Go for it!” als ik vraag of die stoel hier bezet is. Oppervlakkig, die Amerikanen? If so, dan liever oppervlakkig enthousiasme dan gemeende geslotenheid, vind ik. Iedereen is daar den John, maar ik vind dat wij allemaal wel wat meer den John zouden mogen zijn. We zouden er in elk geval een pak vrolijker van worden.

tftcdag38.jpg

Ik dronk bij thuiskomst dan maar een kopje Passion Tazo thee (ook wel gekend als de beste thee ooit) uit de geweldige roze koppen die ik op de Melrose Trading Post kocht, bij wijze van bakkie troost. Wie mij de komende dagen tegenkomt: gelieve mij zo enthousiast en over the top mogelijk te begroeten om de pijn wat te verzachten. Ik beloof dat ik het allemaal amazing zal vinden.

lilith haalt wat schade in

kalenderblaadje37.jpgDeze week in LA is compleet de max, maar laat ons eerlijk zijn: qua celebrityspotting is het eigenlijk allemaal nog maar zwak geweest. Om niet te zeggen: belabberd. Vorig jaar zagen we én Tommy Lee én die kerel van Saved by the Bell, dit jaar dacht ik één keer dat ik Brad Pitt zag op een moto, maar het bleek gewoon één of andere kerel op een moto.

Toen ik gisteren echter Here Jezus van Nazareth zag op Fairfax Avenue wist ik dat het lot zou beginnen keren.

tftcdag37_2.jpg

And boy, did it.
Het lot werd een handje geholpen door de première van de nieuwe show van Cirque du Soleil, en het feit dat wij daar plots middenin stonden, maar toch. Het werd een spelletje celebs spotten tussen gewone stervelingen, en hastjes, was I good!

tftcdag37_1.jpg

Aumagad, is dat dokter McDreamy?!

tftcdag37_3.jpg

Neen, dat is toch niet die roste met haar dikke borsten uit Mad Men, zekers?!

tftcdag37_4.jpg

Matthew McConaughey? I think yes!

tftcdag37_5.jpg

The ultimate fighting champion van in Friends? Goed gespot, lilith!

tftcdag37_6.jpg

Die kerel uit Saved by the Bell van vorig jaar? Check!

tftcdag37_7.jpg

Vanessa Hudgens, dedie die altijd in haar bloten staat? Yep.

tftcdag37_8.jpg

All that, én Priscilla Presley.

Dit meisje is voldaan.

lilith deelt haar L.A. hotspots

kalenderblaadje36.jpgNeen, wat de mensen daar ook over zeggen, ik ben lang nog van de slechtste niet, en als ik een ander kan helpen met leuke adresjes voor op vakantie in Los Angeles dan draai ik daar mijn hand niet voor om. Daarnaast is het ook nog gemakkelijk for future reference, so here goes: mijn absolute topadresjes in Los Angeles. Doe er uw voordeel mee!

* fijnste “aumagad, ik wil hier alles kopen en ik heb eigenlijk niks nodig“-winkel:
Kitson, op een paar plekken in de stad, maar mijn voorkeur gaat uit naar die aan de pier van Santa Monica, vooral omdat het de enige is waar ik al ben binnen geweest. Kitson is de max, ik koop er altijd dingen die ik niet nodig heb. EN! Ze hebben een boek van Boo!!!

tftcdag36_1.jpg

We love Boo. <3 <3 We do. * coolste rommelplek:
The Melrose Trading Post, elke zondag op de parking van Fairfax High School. Ik ken persoonlijk geen coolere rommelmarkt, mede doordat wij er vorig jaar een geweldig cool lampje scheef sloegen en mijn vent dit jaar over the moon was met deze aankoop: inkomkaartjes voor Disneyland uit 1963. He’s a geek like that.

tftcdag36_2.jpg

* coolste meubelwinkel. TER WERELD.
H.D. Buttercup. Man toch, als ik ooit het grote lot win dan ga ik daar alles kopen dat ik kan vastgrijpen. Ik meen het.

tftcdag36_3.jpg

* lekkerste hamburger:
Als je de rest van Hollywood mag geloven In-N-Out Burger op Sunset Boulevard, maar ik ben niet echt hamburgerminded dus ik was niet overtuigd. Al helemaal niet toen vandaag bleek dat heel Hollywood op de parking alles stond te blokkeren, en heel het restaurant echt stampievol zat. Niet te vatten, vond ik. En toen beet ik in this baby.

tftcdag36_4.jpg

Believe you me. Really good. Really really good. En ja, ik beloof het, vanaf volgende week kick ik weer af van levende wezens eten. No stress, levende wezens.

* fijnste boekenwinkel:

Book Soup op Sunset Boulevard. Omdat elke boekenwinkel ter wereld zo’n fijne selectie zou moeten hebben met briefjes van de staff met persoonlijke recommendations op. Handgeschreven. Echt, ik zou kunnen trouwen met Book Soup.

tftcdag36_5.jpg

* meest schandalig lekkere donuts:
Weten jullie nog? Dit filmpje? Ik moest en zou erheen, wat ik dan ook deed, en hemeltje hemeltjelief: de mini-donuts van den John, ze sloegen niet alleen mij omver, maar ook mijn vent, zijn vader, én zijn moeder (die hier ook zijn na een omzwerving van een paar duizend kilometer langs de Route 66, nvdr.).

tftcdag36_6.jpg

Is dat niet de meest amazing machine ooit?!

tftcdag36_7.jpg

THEY ARE A SCANDAL. En hier te scoren.

Ik overweeg serieus om zo’n machine naar België te halen en donutbakkend rijk te worden. How about that, huh?

lilith doet een bordjesspecial

kalenderblaadje35.jpgEn toen kwam ik ineens tot het besef dat ik nog geen instagrampost heb gedaan deze week. Azo niet beginnen hé zeg lilith. Bij het doornemen van mijn laatste week in Instagram merkte ik ook nog eens op dat ik opvallend veel bordjes heb gefotografeerd. Een rode draad, zowaar. Misschien zelfs een invalshoek.

Tijd voor een special, zeg ik!

tftcdag35_1.jpg

Te beginnen met de traditionele inzuip voor we op vakantie vertrokken, die me deze woozy foto en een al even woozy avond opleverde. Good times were had by all.

tftcdag35_2.jpg

Starbucks Hollywood op onze eerste ochtend, y’all. Lachende appelsientjes zijn te cute.

tftcdag35_3.jpg

Youri had een bijzonder blij weerzien met het kraampje waar verse citroenlimonade wordt gemaakt. Met de yoghurt hadden wij dan weer totaal niks te maken, en laat ons dat vooral zo houden.

tftcdag35_4.jpg

Ze verkopen daar trouwens ook duizend smaken slush en smoothie. Of toch minstens negen.

tftcdag35_5.jpg

En afsluiten doen we met mijn persoonlijke favoriet, namelijk het bordje in het toilet van ons huisje. Keleenix? Fascial? Laat ons hopen dat de immer vies kijkende huisbaas even slecht is in onschuldige toeristen vermoorden als in spelling.

lilith schippert tussen glam en margi

kalenderblaadje34.jpgHet is toch best raar hoe dat hier allemaal gaat in Los Angeles. Het ene moment wandel je door The Grove (de Disneylandachtige shoppingstraat waaruit ik niet weg te slaan ben omdat de Farmers Market ernaast ligt) en zie je er tv-opnames, het andere moment kom je thuis en zie je wat je net live hebt gezien op den televies. Het ene moment rijd je naast een bus vol knappe dansende wijvekes, het andere zie je op tv dat het de goddesses van Charlie Sheen waren die reclame pleegden voor een show op The Comedy Central. Het café waar je ’s ochtends at zit ’s avonds in het showbizznieuws omdat er een paar uur later een Kardashian kwam binnengewandeld. En Dancing with the Stars, waar ze hier heelder dagen over lullen? Dat wordt hier een blok verder gefilmd, op die hoek daar waar alle mensen heeltijd staan te wachten op een handtekening van de hermafrodiete dochter/zoon van Cher.

Als smalltown chick moet ik toegeven dat ik dat allemaal nogal zotjes vind. Het is hier zo happening, man. Den televies, dat gebeurt hier gewoon allemaal onder onze neus.

Omdat het ook niet op elk moment even glamour en glitter moet zijn zijn er gelukkig nog meer dan voldoende mensen die dat hier allemaal een beetje out levellen.

tftcdag34_1.jpg tftcdag34_2.jpg tftcdag34_3.jpg

God bless them.

lilith wil alles opeten

kalenderblaadje33.jpgJe kan de maagverkleining in het meisje steken, maar je kan de reden voor die maagverkleining niet uit het meisje halen. Als dat meisje ook nog eens in Amerika verzeild raakt, dan wordt dat soms een beetje risky. Er zijn hier namelijk geweldig veel dingen die opgegeten kunnen worden, en die ik wil proeven, waardoor ik het liefst vijf keer per dag zou eten. Oke, make that six. Al helemaal als ik ook nog eens op de Los Angeles County Fair terecht kom, een soort Sinksenfoor maal twintig, maar dan met veel meer eetkraampjes.

tftcdag33_1.jpg

I mean komaan! De keuze laten tussen non-fat yoghurt, of chocolate dipped bacon? I DIE.

Net als bij het zien van gigantische klompen kalkoenbil, of de neiging om letterlijk alles in de frietpot te gooien, gaande van avocado’s tot Twinkies.

tftc33_2.jpg tftcdag33_3.jpg

De max. De County Fair, dat is in mijn geval met een verwilderde blik van het ene kraam naar het andere staren, mijn hersenen tilt voelen slaan door alle keuze die ik heb, en dan uiteindelijk toch gaan voor die van het gezondste verstand, in plaats van voor een emmertje om een paar minuten later boulimisch in te liggen kotsen.

tftcdag33_4.jpg

Sushi. I know, ik mag niet. Serieus mea culpa, oh kip van de zee. Tonijn is nooit een verstandige keuze.

Maar als ik ook maar iets kan doen om de chocolate dipped bacon van de uitsterving te redden, dan neem ik mijn verantwoordelijkheid op. En dat, beste vrienden, zou bij iedereen een natuurlijke reflex moeten zijn.

lilith goes the movies

kalenderblaadje32.jpgJetlags zijn den duvel, maar als je daar creatief mee omspringt maak je wel kans op dolle avonturen. Ziedaar de les die wij leerden op dag 32 van project TFTC365. Toen Youri en ik rond een uur of vier ’s morgens met onze vingers zaten te draaien in onze crib kwam biebie namelijk op het ronduit geweldige idee om eens naar het Griffith Observatory te rijden, om daar de zon te zien opkomen over the city.

Hoe dichter de berg kwam, hoe mistiger het werd, zo mistig zelfs dat we bij het opdraaien naar de top drie kilometer lang geen hand voor onze auto zagen. Ik dacht: ik neem anders eens een foto, in plaats van doodsangsten uit te staan wegens dat de kans bestond dat we in een ravijn gingen stuiken. Geen masterpiece, die foto, maar meer dan duizend woorden, I think yes.

IMG_0177.jpg

Gelukkig zagen wij eens aangekomen aan de uitkijkpost (ik had mezelf net niet bevuild) ineens opvallend veel auto’s voor vijf uur ’s ochtends, en straffe lichten. Ik dacht nog: man, er zijn hier veel toeristen met scandaleuze jetlags, misschien kunnen we samen een koffie drinken en er een keer van klappen, maar toen zag ik dit:

IMG_0176.jpg

En dit:

tftcdag32_4.jpg

Bleek wel niet dat we in het midden van een filmset stonden zekers, wat in Amerika niet zo vreemd is, want openbare plekken worden daar niet voor afgesloten. Na een kleine rondvraag bij de mannen van de crew bleken we op de set van The Gangster Squad te staan, een film die in 2013 uitkomt en waarin Sean Penn en Nick Nolte meespelen. Maar die waren daar nog niet, want het was, as said, pokkevroeg.

Wel een speciaal sfeertje trouwens daar, bij mist en voor zonsopgang.

tftcdag32_2.jpg

Wel geen zak te zien.

tftcdag32_3.jpg

Ook niet na zonsopgang. En dus dropen we dan maar af, richting Beverly Hills Hotel, voor ontbijt in de jaren zeventig.

tftcdag32_5.jpg

En dan op naar Burbank, voor dees!

tftcdag32_6.jpg

Aumagad, het is de auto uit Harry Potter!!

tftcdag32_7.jpg

We hebben eigenlijk zo goed als alles uit Harry Potter gezien, en wel duizend andere dingen waar geen foto’s van mochten gemaakt worden maar die wel compleet de max waren. Gelukkig mochten hier wel foto’s van gemaakt worden…. [hapt naar adem]

tftcdag32_8.jpg

Aumagad guys, het is Central Perk. I know!

tftcdag32_9.jpg

En ik stond daar, met mijn kodakske. Ik, een gewone stervelinge uit Ieper. *bijt op lip*

Vijf minuten later passeerden wij aan een studio waar Brad Pitt doodleuk een interview aan het geven was aan Ellen Degeneres as we drove ernaast met ons treintje, en die gedachte vond ik bijzonder moeilijk te handelen. Brad, op een paar meter van mij vandaan, en TOCH ZO VER WEG.

Voor de rest waren er nog de beste nacho’s ter wereld, en zotte mutsen.

tftcdag32_12.jpg tftcdag32_11.jpg

Ow, en dan vergeet ik nog het geweldige optreden van Bon Iver.

tftcdag32_10.jpg

Een toffe dag, vragen jullie? Bwa, ik mag niet klagen.