Ik heb nogal de neiging om mijn dagen te vol te steken, maar toen ik vanmorgen mijn ogen open deed voelde ik het al: het zou er eentje worden waarop ik bij voorkeur zo weinig mogelijk uit mijn zetel zou komen. Zo’n zondagen overkomen mij bijzonder zelden, maar hemeltje, wat heb ik vandaag van mijn luie fakkerigheid genoten.

Ik reed met de blauwe bolide naar wat mij betreft de beste bakker van de streek, en ik kocht daar superlekker brood, en briochen, en chocoladekoeken en spletters, een Poperingse specialiteit met een vieze naam maar don’t be fooled!

Ik las de weekendkrant op mijn iPad, gevolgd door een hoop wreed inspirerende blogposts, beginnend van hier. En toen keek ik naar een paar geweldige interessante TED-video’s, bladerde ik wat door Flipboard, nam ik een zalig bad en las ik verder in The Pillars of the Earth, waar ik eindelijk een beetje in begin te geraken. Ondertussen negeerde ik de grote mand strijk die in mijn gezicht stond te lachen met glans. Ik werd zo moe van al deze vreselijke inspanningen dat ik ook nog eens drie kwartier in slaap viel in de zetel.

En straks maak ik nog deze Spicy Enchilada’s, om het af te maken. A zundag well spent.

Toen mijn moeder ziek werd had ik het geluk bij een ongeluk een freelancer te zijn met een pak minder werk dan nu en de mogelijkheid om een paar opdrachten terug te schroeven en van thuis te beginnen werken. Thuis, dat was in die negen maanden tussen zeven uur ’s morgens en half zes ’s avonds bij mijn ouders, want mijn mama mocht niet alleen zijn van de dokters doordat ze twee tumoren had die konden zorgen voor aanvallen.

Er zijn weinig dingen waar ik zo dankbaar voor ben dan voor de tijd die wij toen hebben bijgekregen. Twee mensen kunnen veel babbelen als ze elke dag samen moeten doorbrengen, en allebei weten dat ze geen eeuwen meer hebben om dat te doen. Er zijn in die maanden veel gesprekken geweest die erg moeilijk waren, over bang zijn om te sterven en pijn te hebben en begrafenissen en hoe het zou zijn als zij er niet meer was, en ik ben erg blij om te zeggen dat er erg weinig dingen gezegd zijn waar ik spijt van heb. Of waarover ik denk dat ik het beter anders had aangepakt.

Eén onderwerp bleek voor mij toen al te moeilijk om er op een goede manier op te reageren op het moment dat het ter sprake kwam. Het is een gesprek waaraan ik met moeite terug denk. Omdat het ging over hoe vreselijk jammer mijn mama het vond dat ze nooit grootmoeder zou worden, en omdat ik toen zelf zo worstelde met die gedachte dat ik het alleen zou moeten doen dat ik me er een beetje lafhartig vanaf heb gemaakt, met een flauwe opmerking die haar vast geen voldoening heeft gegeven. We hebben het er later niet meer over gehad.

Toen ze er niet meer was, en ik niet de vreselijke klop kreeg waar ik voor had gevreesd en waarvan ik had gedacht dat die mij maanden huilend in mijn bed zou doen belanden, heb ik vaak gedacht dat het misschien nog wel zou komen. “Waarschijnlijk in het moederhuis”, zeiden mensen die het konden weten. Dat moederhuis komt nu plots dichterbij.

Het gaat pijn doen, daar twijfel ik geen seconde aan, dat ze niet de eerste zal zijn die met ballons op mijn kamer zal binnenkomen. Het deed ook al pijn toen ik haar niet kon bellen toen ik met de test in mijn handen stond. Maar veel meer dan vijf jaar geleden ben ik er wel van overtuigd dat ik het ook zal kunnen zonder haar. Dat dat wel gaat lukken, en dat we het op onze eigen manier gaan doen.

Ik ga niet beweren dat ik mijn eerste nacht moederhuis zal doorkomen zonder mijn neus dertig keer in mijn hoofdkussen te moeten snuiten, maar dat geeft niet. Ik hoop dat ik er mijn licht schuldgevoel over het ontwijken van dat gesprek dan ineens mee uitsnuit. Omdat ik ondertussen ook wel besef dat ik het toen heb gedaan zoals het toen het beste leek.

En dat daar bijzonder weinig aan te doen valt, en het er eigenlijk nog bijzonder weinig toe doet.

Een baby op komst, dat is fijn fijn fijn, maar ik kan niet ontkennen dat ik ook al een paar keer heb gedacht dat mijn leven de komende jaren meer uit tripjes richting zee en Centerparcs zal bestaan dan dat het Australië en Nieuw Zeeland en Tokyo van mijn dromen nog snel in zicht zal komen. En pas op hé, ge krijgt daar zoveel van terug hé, van kindjes, en ik kijk geweldig hard uit naar alles dat ik met dat dekselse kind 1 kan ondernemen, maar ga ik dat globetrotten missen? U-FUCKING-HUH.

Gelukkig valt mijn zwangerschap tot op heden nogal mee, en kots ik mezelf en mijn omgeving niet om de haverklap onder en ben ik al bij al betrekkelijk fit. Fit genoeg om eerst te beginnen nadenken over nog snel een citytripje naar het noorden in januari, misschien voor de laatste keer in een hele tijd, en toen werd het naar een warmer land, en toen keken Youri en ik naar malkander en zeiden wij: “Als we toch over zo’n budget babbelen, dan kan New York eventueel misschien ook?!”. En toen deden we heel impulsief, en boekten wij een hotel in New York, gisteren. En ook een vlucht. En waren wij blij blij blij als een hoop krolse katjes, omdat we dan weer cream cheese bagels kunnen gaan eten in de Pax om de hoek.

En als je dat aluminiumdingetje open trekt, dan doempt dat gelijk de beesten. <3 Disclaimer: Deze blogpost werd gesponsord door Accor Hotels. Er staat sinds een paar dagen ook een banner op deze site. Dit alles voor een artikel dat binnenkort in Flair staat, waarmee ik centen bij aan het verdienen ben. Alles dat ik verdien gaat naar Music for Life, en binnen een tijdje gaat de banner er weer af.

Dat van New York is keihard waar. <3

Door omstandigheden ga ik op donderdag al over op mijn fotopost, in plaats van op vrijdag. Omstandigheden die trouwens ook iets te maken hebben met de gloednieuwe flashy banner aan de linkerkant, maar daarover dus morgen meer. Jaja, er wordt daarin gepland en geschoven, dit is meer dan zomaar iets van kwak het er maar op, ofzo. Ge kunt u dat niet inbeelden.

De afgelopen week, in enkele beeldjes:

De baas van mijn favoriete koffiehuis heeft zich serieus moeten inhouden om hem niet al begin november te zetten, weet ik uit betrouwbare bron, maar afgelopen weekend stond hij er dus al, nog voor Sinterklaas. Leve koffiehuiskerstboomrebellen!

En dan kwam de sint dus op het werk, twee dagen later. Het marsepeinen mandarijntje dat mij het gevoel gaf alsof ik heel mijn intern netwerk zou overgeven op het toetsenbord dat niet eens van mij is ligt er hier nog vredig naast.

De dag daarna mocht ik dus kijken hoe ze lekkere televisie maken. Het was de max, en het verslag staat binnenkort in de weekendbijlage van de krant.

Sinds ik een bun in the oven heb krult mijn haar meer, en heb ik nog meer wallen omdat ik de meest geflipte nachtmerrie’s heb waaruit ik gillend wakker schiet. Over honden die de hond van mijn vader opeten, en over autorijden, onder andere.

En doordat mijn vent een nieuwe werknemer heeft getroffen die aan zijn bureau zit zit mijn vent nu in mijn bureau, en ik ook, samen met zijn collectie plastiek. Stewie is mijn persoonlijke favoriet, omdat jullie er zo geïnteresseerd naar vragen.

Eigenlijk is het een beetje ironisch: na een dag waarop ik voor mijn werk heel de dag in de lekkerst geurende keuken stond waar een voormalige sterrenchef vier overheerlijke gerechten klaarmaakte waarvan ik heeltijd dacht “moet ik ook eens proberen”, thuiskomen en echt nog liever doodvallen dan nog een half uur te staan koken. Want compleet uitgeput, en klaar om te crashen in de zetel. Net als mijn teergeliefde.

Het heeft even geduurd voor ik sinds we hier volledig vegetarisch eten een paar trucs had om uit mijn mouwen te schudden op zo’n avonden. Vroeger trok ik al eens een blik ravioli open, maar daar zit vlees in, en de vegetarische varianten met seitan vind ik eigenlijk niet te vreten. Sinds een paar weken heb ik gelukkig de zakken met veggie pastasaus van Bertolli ontdekt. Wat een lifesavers zijn dat, in drukke tijden. Pasta koken, zak uitgieten in pot, opwarmen, lekkere saus met pasta. En verschillende soorten. Deze post is niet betaald door Bertolli, neen.

Daarom mogen andere veggie fastfoodtips van ervaringsdeskundigen die soms even lui zijn als ik ook volledig gedeeld worden in de comments. Ik sta nog voor een bijzonder drukke maand, ik vrees dat ik ze zal nodig hebben.

Achteraf bekeken was het allemaal natuurlijk maar een kwestie van tijd. Tijdens mijn drie maanden stage bij Planet Internet in 2002 was ik er nochtans in geslaagd om niets van mijn westvlaamsheid in te boeten. Tussen al het groot Antwerps lawijt bleef ik hardnekkig mijn vette e’s en a’s produceren, en als ik thuis kwam in de Westfluiten imiteerde ik de gekke klanken van mijn collega’s van ’t stad tot mijn huisgenoten niet meer bijkwamen. Serieus gelachen op de parking, wij, toen bleek dat het niet enkel de familie Backeljau was die een vis een vies noemde. Moeha, die hastn.

Resistance bleek evenwel futile. Vorige maand was het vier jaar geleden dat ik in Berchem begon te werken, voor Sanoma Magazines, en ik kan niet langer ontkennen dat dit diepe wonden heeft geslagen in mijn taalbeleving.

Vond ik het vroeger hilariteit alom dat de Prins Boudewijnlaan in Antwerpen wordt uitgesproken met de klemtoon op de laan, en niet op de Boudewijn, dan doe ik het onderhand steeds vaker zelf. Soms hoor ik mezelf denken dat iets echt keivies is, of zelfs voos. En onlangs heeft mijn vent mij vijf minuten lang uitgelachen omdat ik door mijn gsm aan een fotograaf vroeg of hij al had gebeld met de Stijn.

Schaamtelijk maat, ik weet het.
Nog efkes en ik noem mijne kleinen nog de Stany.

Er zijn weinig dingen waar ik zo hard van kan genieten als een gestolen uur in een koffiehuis, op mijnen alleen. Vanmorgen had ik er ééntje, omdat ik moest wachten op mijn geïnterviewde in het station, en door omstandigheden beyond my control een trein vroeger moest nemen dan strikt genomen nodig was. Vroeger zou ik mij daar vast een beetje in opgejaagd hebben, tegenwoordig koop ik een tall iced vanilla latte en placeer ik me in een gemakkelijke zetel met mijn twee goede makkers het notitieboekje en de stylo.

Naast mij een veertiger in een rood met witte streepjestrui die mij eerst aan deze Waldo deed denken, waardoor ik aan deze nog moeilijker te vinden Waldo moest denken. Wat voor een vaag vaag verhaal is dat, eigenlijk? Naast de Waldoveertiger zat een kerel van een jaar of twintig die moest giechelen om een aflevering van Top Gear die hij op zijn laptop aan het bekijken was, een grote mok dampende koffie ernaast. En daar ergens in de buurt ikzelf, met mezelf brainstormend en lijstjes vol wilde plannen en blogposts die ik nog eens moet schrijven makend. Zoals deze.

BLISS.
Waarlijks.

Je kent het moment, je kent het maar al te goed. Eerst is er de hoop, die na wat wringwerk om begint te slaan in twijfel. Op dat moment denk je evenwel nog dat een beetje trekken wel zal helpen, en hier en daar wat duwen. Dat je sommige rondingen wel naar beneden zal kunnen drukken, en andere wat naar achter, en dat het zo zeker goed komt. Als dat toch niet de beste tactiek ooit blijkt komt het moment dat de twijfel omslaat in een lichte vorm van wanhoop, omdat toch echt wel duidelijk wordt dat je die knoop met de beste wil van de wereld niet dicht zal krijgen. En mocht dat toch lukken, op één of andere geflipte manier, de kans geweldig groot is dat je er aan de achterkant weer uitscheurt bij het proberen dicht krijgen van de ritssluiting.

En dan slaat de paniek toe.

Want broek twee, die waarvan je dacht dat er nog wel voldoende marge zou zijn, gaat ook niet bepaald vlotjes dicht. En dat is normaal, dat weet je wel, je baarmoeder is onderhand zo groot als een kleine meloen en de baby die erin huist zo groot als een citroen (zwangerschapsboekenschrijfsters hangen bijzonder graag rond in de rayons van de groenten en fruit, heb ik ondertussen geleerd) en dat begint zichtbaar te worden, maar toch. Broeken die niet dicht kunnen brengen je terug naar een tijd in je leven die gevuld was met wanhoop en paniek en zin om jezelf een klap in het te ronde gezicht te verkopen omdat je weer keihard hebt gefaald, al je goede bedoelingen ten spijt.

En dan komt je vent toevallig naar boven, omdat hij de gang aan het opruimen is voor als de tegelman komt, en dan doe je van “boehoehoew, ik pas in geen enkele broehoehoek meer”.

En dan vind je uiteindelijk nog die ene broek achteraan in de kast, en dan blijkt die te passen, en dan ga je om jezelf te troosten cappuccino’s drinken met heel veel suiker, en een dubbele portie vanille.

Om dan, daar in de zetel te ontdekken dat er een gigantisch gat in je broek zit, en je ook nog eens niet kunt naaien. En dus dringend moet gaan shoppen.

Een louterende zondagnamiddag, quoi.

Dat het toch wel jammer is, zeggen de mensen, dat ik net zwanger ben geworden in heel mijn stoppen met shoppen-waanzin, en dat niks er meer voor zal zorgen dat ik volledig loos ga gaan in winkels dan de combinatie van zwangerschapshormonen en het uitzicht op zo’n klein bundeltje joy in mijn armen. Dat het nochtans wel inspirerend was, dat stuk in de weekendbijlage van de gazet dit weekend, maar dat dat nu natuurlijk wel allemaal niet meer haalbaar is. Aja, met zo’n kindje, daar heb je vanalles voor nodig.

En ik weet het niet, misschien klinkt het vreselijk naief en een beetje belachelijk in de oren van alle vrouwen die de loopgraven der mamaschap al zijn doorgekomen, maar ik heb op dit moment echt helemaal geen zin om mijn huis vol te stouwen met babybenodigdheden. Integendeel, ik word een beetje ongemakkelijk als ik de verhalen hoor van mama’s die even ver zijn als ik en al een buggy, een garderobe, een kinderkamer en een geboortelijst van een paar duizend euro in het bezit hebben. Ik mag er eerlijk waar niet aan denken.

Hell, ik weet dat ik supergroen achter mijn oren ben, mamagewijs, maar als ik door de babywinkel loop krijg ik toch vooral het beklemmende gevoel dat ze mij vreselijk veel willen aanpraten, maar dat dat vroeger in de tijd van mijn eigen moeder ook gegaan is met een paar basics. En dat zo’n kindje toch eigenlijk niet ongelooflijk veel nodig heeft, en zo’n mama in principe toch ook niet? Speelden wij niet het liefst met een wc-rol en een lege plastieken fles? :aah:

Dus neen, ik ben eigenlijk niet van plan om bijzonder veel te kopen. Ik denk zelfs dat ik niet van geboortelijst ga doen, ook niet, om het allemaal een beetje binnen de perken te houden. Of klinkt dat echt vreselijk “kinneke kinneke kinneke toch, gij gaat binnen een paar maanden wel anders klappen zulle!“? *deemoedige glimlach en hoofdgeschud* Ik zeg het: weinig of geen benul, maar jullie hebben vast wel een lijstje met dingen die jullie echt hebben gebruikt, en misschien nog interessanter: dingen die echt nooit uit de kast zijn gekomen, maar ooit wel retehandig leken.

Hou u vooral niet in, hé, in de comments.
Mijn huishouden en ikzelf zullen u vreselijk dankbaar zijn.

December zat al ergens in november zo supervol in mijn agenda dat ik gezworen heb dat ik er niks meer bij zou nemen. Ik heb de afgelopen dagen niks anders gedaan dan mezelf horen zeggen dat ik dat er wel nog bij zou proberen te nemen, anders. Waardoor weekends en weekdagen overdreven vol zitten en ik ga bevallen voor ik er goed en wel bij zal kunnen stilstaan hebben dat ik zwanger ben. Vliegen dat die weken doen, maar vliegen. Al een chance dat ik er af en toe een foto van maak. Een foto waarop alles heel chill lijkt, altijd.

Zoals hier, een foto van mijn nieuwe instagrammagneetjes die ik liet maken bij stickygram en waar ik geweldig content mee ben. Zo content dat ik er al heb laten maken voor op mijn papa zijn frigidaire ook. Goede service, en snel verstuurd. Tof cadeautje, vind ik. En meteen nog eens iets dat ik gekocht heb. *woeps*

Ik heb deze week ook eens heel chill mijn trein gemist en me dan heel chill in de Starbucks van Antwerpen Centraal geplaceerd tussen hele drukke Indiërs met mijn Vanilla Latte.

Mijn parfum was op en nu heb ik een nieuw parfum dat beweert geen parfum te zijn en misschien net daarom ongelooflijk extreem lekker ruikt. En ik maar denken dat niks mijn Lady Vengeance van hetzelfde merk zou kunnen overtreffen.

Het was ook zo druk dat de boodschappen al op donderdag werden gedaan, in plaats van op vrijdag, in de Colruyt, in plaats van de Delhaize. Wij gaan toch gelijk niet zo graag naar de Colruyt, wij.

Als ze ooit een vervanger zoeken voor dat triest kindje op die kaders dat in elk huisgezin hangt hou ik mij bijzonder persoonlijk aanbevolen. Als ge nog de tijd hebt om zo’n trieste toten te trekken zal het wel allemaal zo erg niet zijn, Tellietje, zou mijn overgrootmoeder Rachel gezegd hebben. Ze kon zij mij naam niet zo goed onthouden, immers, omwille van haar vergevorderde leeftijd. Peace out.