Het begon met een vaag voornemen om in 2012 weer eens wat socialer te gaan doen en wat vaker met toffe mensen af te spreken. En het eindigde met een eerste testcase, onder de hippe gehashtagde naam #wunch (als in wijvenlunch, aja) in een lekker restaurant in Gent, en onderstaande uitspraken van enkele van uw geliefde blogsters.

“Hey, ik ben die van die miserieblog.” (die van de miserieblog stelt zich voor)
“Soms gooi ik die papfles dus gewoon rechtstreeks in dat wiegje.”
“Hoe? Jij hebt niet de perfecte relatie of wat?!”.
“Ik maak dan wel eens een lijstje: waarom mijn man een klootzak is.”
“Ik had zoiets van: ik heb dat kind zo lang gedragen, nu mag jij ook wel eens iets doen”.
“Ik durf dat zeggen: er zijn momenten dat ik mijn kinderen op straat zou willen gooien.”
“Ik zwierde die ziekenhuisdeuren open en riep “GEEF MIJ NUUU EPIDURALE!”.
“Ik geef dat toe, ik was niet zo strak als anders.”
“Amaaaaai, zo kweetnie hoe zichtbaar zwanger da gij zijt! (maal vier)

#Wunchers zijn regelrechte leugenaars.
Maar wel toffe.
En allemaal met een gsm, die hipsters.

Ik vind dat die weken zot hard vliegen, wat jullie? Een mens is nog maar net bekomen van uren vast zitten op een donkere trein, of er moeten al weer reportages gemaakt, twintigwekenecho’s overleefd en koffers gepakt.

Gelukkig werd alles goed doorstaan, en hebben we de foto’s nog om te bewijzen hoe geweldig tof het allemaal was.

Heb ik eigenlijk al eens gezegd dat ik tot een jaar geleden vies was van koffie in het bijzonder en warme dranken in het algemeen? Ik weet niet wat me overkomen is, maar ik kan tegenwoordig zo geweldig hard uitkijken naar een cappuccino hé man, dat geloofde gijlie niet!

Als het in de boekjes staat, dat je een slechte en onverantwoordelijke moeder wordt, dan is dat naar het schijnt helemaal waar.

Awel, kweetniet. Ik heb in elk geval niet geproefd, omdat ik bang ben voor octoplasmose. Ahahaha.

Luc Caals, het gezicht van rioleringsbedrijf ’t Ruimerke. Want hij is het waard. :(

En ik heb mij maar een klein beetje laten gaan in de webshops. We willen toch niet dat dat kindeke hele dagen bloot ligt, of nog erger: hele dagen écru en vuilwit moet dragen?

Neen neen, dat willen wij echt niet.

Zot hoe glad je iets kunt vergeten. Hoe de lange rechthoekige tafel van eikenhout plots uit je hoofd kan verdwijnen, net als de witte thermos die erop stond, en de zilverkleurige asbak, de kleine glaasjes en de al half gekraakte fles Elixir d’Anvers. “Nen druppel” dus, in het Adinkerke van de jaren tachtig waarvan sprake.

Hoe je jezelf daardoor jaren en jaren niet meer ziet zitten achter een groot glas cola (echte, geen light) aan die tafel, of je ouders, jaren jonger en nog allebei in leven, of je grootmoeder en je grootvader zaliger, bezig aan zijn twintigste spel patience van de dag, en zijn vierde stuk cake.

Het kwam allemaal haarscherp terug toen ik gisteren las dat Phil Bosmans gestorven was. In dezelfde split second zag ik de rechthoekige kader achter het hoofd van mijn pepe hangen, waar bij elk zondags bezoek een andere spreuk inzat. Geef mensen een pluim en ze krijgen vleugels. Noten mag je kraken, mensen nooit. Ik ging er, vanachter mijn grote cola, altijd helemaal mee akkoord. Net als mijn grootmoeder, die elk van de mens zijn spreuken waardevol genoeg vond om er om de zoveel weken haar kader voor van de muur te halen, te hervullen en weer op te hangen achter mijn pepe zijn hoofd.

Schoon vind ik dat.
Thanks for the memories, Phil.
Vanaf nu zullen we het met deze grote meneer zijn wijsheden moeten doen.

Ik zat op een trein, de blogpost te schrijven die hier normaal had moeten staan. Dat doe ik vaak, blogposts schrijven op de trein. Het is één van mijn vele nuttige bezigheden, naast to do lijstjes maken, planningen uitwerken, interviews voorbereiden, boeken lezen, Facebooken en Twitteren, mensen afluisteren, me storen aan meurende vuilnisbakken en medemensen, brainstormen met mezelf en weekmenu’s uitdokteren. Om er maar een paar te noemen. En toen viel de trein plots stil. Niks bijzonders, ware het niet dat ik een uur later nog altijd op dezelfde plek stond, en in een donkere trein zat, wat alle andere bezigheden onmogelijk maakte.

Twee uur later zat ik daar nog. Om een lang verhaal kort te maken: doordat ik het uur ervoor mijn trein op twee minuten na had gemist, kwam ik bijna vijf uur later dan voorzien thuis. Ik woon in Ieper, namelijk, niet in Sint-Niklaas.

Ik had net zoals een hele hoop mensen rond mij kunnen grommen, en mopperen, en met ogen rollen en proberen andere mensen aan te steken met mijn negatief gesakker, maar ik was verbaasd over mijn eigen. Vrienden voor het leven gemaakt, ik, en gesocialized met bejaarde vrouwen, en moeten oversteken van trein op een dolle loopbrug in den donker, en veel gefacebookt en gehoopt dat ik in het nieuws van vtm ging komen, maar net de pas afgestoken geweest door een look-a-like van dokter Beaucourt.

(of zoals ene T. Siffer het op Facebook stelde: Beaucourt or it didn’t happen)

Ook geweldig dankbaar geweest voor mijn lifesaver van Duracell, die mij en mijn elektronische devices door de bijzonder lange dag heeft geholpen.

Die post van gisteren, die komt dus straks. Als ’t niet geeft.
Het was nogal een lange dag, die honderdvijftigste.

* aantal maanden zwanger: vijf
* aantal keer dat iemand al heeft gevraagd of ik misschien zwanger ben: nul
* aantal keer dat mensen hebben gezegd dat het toch echt wel niet lijkt alsof ik al vijf maanden zwanger ben: zes
* aantal keer dat ik me heb afgevraagd of dat wel normaal is: zevenentwintig
* aantal keer dat ik mijn persoonlijke buik heb vergeleken met de vijf maanden zwangere buiken van de Google Image View, en dat beter niet had gedaan: zeven
* aantal keer dat ik me over andere dingen heb afgevraagd of dat wel normaal is: honderdentwaalf
* aantal weken dat ik stiekem hoop dat mijn buik er zwanger zal beginnen uitzien, in plaats van alleen maar dik: acht
* aantal mensen die gezegd hebben dat ik nog content zal zijn dat je het zo lang niet kon zien: drie
* aantal weken dat ik nochtans al niet meer in mijn normale jeansbroeken pas: acht
* kans dat iemand recht gaat staan voor mij op de tram: nihil
* kans dat iemand gaat zeggen dat ik er eens op mag beginnen letten, wijzend naar mijn middenrif: niet onbestaande

Ik los het dan maar op door truien te dragen die doen uitschijnen dat ik los uit mijn voegen scheur.

En hier steek ik hem dan ook nog eens extreem hard vooruit.
Just sayin.

Het was een vaste afspraak tussen haar en mij: elk jaar gingen we met twee naar de solden, liefst in het eerste weekend, meestal in januari. Met de trein, doorgaans, naar Oostende of Brugge of Gent. Alleen wij, zonder mijn broer of vader. Zij was de enige waarmee ik wilde gaan winkelen. Omdat zij wist welke maat ik had en ik me daar tegenover haar nog het minst van al over schaamde. Omdat zij even zotcontent was als ik nog eens een mooie broek vond waar mijn gat in kon, en even teleurgesteld als ik na een hele dag zoeken met niks naar huis kwam.

Omdat ze erop stond dat we onze dag samen afsloten in een tea-room, zodat ze een warme wafel met slagroom kon eten, Montignac of geen Montignac. Nooit nog iemand met zoveel goesting van een wafel met slagroom zien eten sinds ze er niet meer is. Omdat er altijd wel een moment kwam waarop we de slappe lach kregen, soms omdat ze me de meest idiote dingen liet passen onder het motto “how, we gaan eki lachen”, soms na een lange dag op de trein, als lachen nog vanzelver ging van vermoeidheid.

(hemeltjelief, ge wilt allemaal niet weten hoe erg ik dit geschater mis, en het geluid en al de rest dat daarbij hoorde)

Toen ik gisteren toevallig nog eens door een winkelstraat liep, tussen de soldenshoppers, besefte ik dat ik één geweldig voordeel ben vergeten toe te voegen aan het lijstje “voordelen van stoppen met shoppen”.

* niet meer zo vaak vrolijk winkelende moeders en dochters tegen het lijf lopen. En daardoor de droge stomp niet voelen, en het gevoel dat die stomp nog een paar uur achterlaat in mijn maag

* kamille shampoo. Als kind was ik blond, en werd mijn haar daar altijd mee gewassen, uit een flesje met een kolibri op. Jaren compleet vergeten, tot ik vorige maand een fles shampoo met kamille kreeg tijdens de kerstuitdeling van Flair. Eén keer ruiken, en ik was weer helemaal vijf jaar
* vanille cappuccino’s
* pikantje sambal smeerkaas van Goudkuipje. En bij benadering alles dat ook maar een beetje spicy is. Mijn pasta’s bestaan tegenwoordig minstens voor de helft uit chilipepertjes, harissa en tabasco. Gelukkig is mijn vent ook niet vies van een muilke dat in brand staat
* deze cover
* This is not a perfume van Juliette Has a Gun. Big big love
* vroeg en veel slapen. Nachten van twaalf uur, ik ben die zoveel mogelijk aan het verzamelen en koesteren. Al gaat het ook vaak mis, zotte nachtmerries en niet meewerkende blazengewijs
* de ontdekking dat je buggy’s kan pimpen, compleet met cupholders en iPhonestaanders. Ik was al bang dat ik minder zou kunnen Facebooken met zo’n baby in mijn leven, maar niks is gewoon minder waar!

* ontbijtgranen, maar dan ’s avonds. I know, living on the edge, right?
* dit filmpje. Ik wou zo hard dat ik erbij was geweest

“Ah Rudy!”, sprak de geblokte conductrice, “De wensjen van ’t joar en een goeie gezondheid hé. Dat es toch ’t allerbelangrijkste vanal.”
“Jezus christus woman”, dacht ik, een paar meter verderop, onder het bord met de treinuren op, “Het is fucking dertien januari. Get over it already”. Ik rolde er inwendig zo hard bij met mijn ogen dat mijn maag ervan overhoop lag.

Op dat exacte moment draaide de vrouw haar hoofd in mijn richting.
Ik voelde me een beetje betrapt, en schonk haar een sympathieke glimlach, want zo’n onmens ben ik nu ook weer niet.
Ik kreeg er één terug, vanonder haar permanente.

En dit is dan weer een foto van de spaghetti die ik vanavond aan mijn vent voorschotelde.

Spicy, maar ook lang niet mis.

Ik kook graag en zoveel als enigszins mogelijk is, en ik ben al jaren op zoek naar een manier om alle recepten die ik al honderd keer heb gemaakt en alle honderdduizend recepten die ik in dit leven graag eens zou willen maken ergens te bundelen op een manier dat ik niet verzuip in de knipsels, en er altijd bij kan. Sinds de iPad zijn intrede deed in ons huishouden vinden wij het nogal gemakkelijk om dat ding mee te nemen naar de keuken met een recept erop (weer een paar bomen minder omgekapt door niet te printen[/geitenwollensokmodusaf]), dus het moest kunnen syncen ook, tussen mijn computer en zijn iPad.

Ik geloof dat we het gevonden hebben. In de vorm van Paprika. Syncen lijkt perfect te werken, recepten ingeven ook, en je kan mealplans opmaken (weekmenu’s dus. I love weekmenu’s) en boodschappenlijsten eruit trekken.

Zie ne keer hoe properkes.

Nu nog de tijd vinden om alle recepten van mijn mama, meme, pepe, mezelf en het grote boze internet erin te steken, en ik ben een tevreden kooksloor.

Hoe doen jullie dat, eigenlijk, al die fietjefatjes organiseren?

(PS: die puree van Robuchon? Zo lekker, maar wel met een pak goede boter voor twee personen puree. Of zoals mijn vent het gisteren op Facebook uitdrukte: “De enige reden dat ik de pot niet helemaal heb uitgelepeld is omdat ik anders achteraf aan de dokter zou moeten uitleggen waarom er vloeibare boter door mijn aders loopt”. Goed voor één keer per jaar dus.)

Exact 144 dagen nadat ik er voor het laatst was binnen geweest stapte ik vandaag met een huppel in mijn stap het kapsalon uit. Honderdvierenveertig dagen, ja, niet toevallig sinds de dag van mijn dertigste verjaardag en die waarop ik aanvatte met dit dolle project. Dat zijn bijna vijf maanden, en dat was eraan te zien, we moeten daar niet dwaas over doen. Maar na het nodig kunst- en knipwerk kwam ik met glad kappershaar en een herwonnen huppel de zaak uitgestapt. Het pluizige gordijn was weer een kapsel geworden.

Het is altijd het allereerste dat ik laat vallen als ik het te druk heb. Kappersbezoekjes. Het is nochtans het enige dat ik heb van zulke dingen, want ik vind mezelf bijzonder low maintenance op dat vlak. Ik ben in mijn leven al één keer bij een gezichtsverzorgingsmadam geweest, en ook al heb ik daar gezworen dat ik dat elke maand wilde en heb ik hier nog een bon liggen, het is er niet meer van gekomen. Manicure heb ik nog nooit ondergaan, en mijn lichaam wordt ook nooit blootgesteld aan zonnebanken, gezichtsbruiners, massages van vreemde mensen of ingepakt met zeewier.

En toch hé man. Elke keer denk ik achteraf dat ik mezelf zulke dingen veel te vaak ontzeg. Dat ik gemaakt ben om me elke week professioneel te laten inwrijven met lekker ruikende crèmekes en lotions. Dat ik het potverdorie waard ben. Maar als ik er al niet in slaag om het te doen als kinderloze onafhankelijke vrouw, wat voor een sloor beloof ik dan niet te worden als kind 1 er is?

Om pijnlijke en al te confronterende antwoorden te vermijden gaan we nu even allemaal samen doen alsof dat een retorische vraag was.

Dank bij voorbaat.