En dan kom je thuis en bulkt je inbox van de lieve woorden en voorstellen, zelfs van wildvreemde maar extreem lieve bloglezers. Om een hand te komen toesteken, even te komen babysitten, eten te komen binnensteken, en nog zo veel meer. Dan arriveert er een bos bloemen aan je deur, met een kaartje om je heel veel courage te wensen. Dan word je op een zonnige donderdagavond gekidnapt door een vriendin om op een terras tussen de wijngaarden echte kaviaar te gaan eten.
Dan zijn er tientallen lieve smsjes en kaartjes, van mensen die het zo goed met ons menen dat ik vandaag en gisteren meerdere malen hard heb moeten slikken omdat ik niet weet waaraan ik dat allemaal heb verdiend.
Laat niemand jullie ooit wijsmaken dat het internet onpersoonlijk is.
Als ik deze periode internetloos had moeten doorkomen had ik me nog zo veel meer alleen gevoeld dan ik nu soms heb gedaan. Deze periode is extreem zwaar, maar ik ben zo blij dat ik dat heb durven toegeven. En dat er hulp is, onder meer in de vorm van mijn geweldige schoonouders, die Dexter vannacht opvangen, zodat wij kunnen bijslapen. Die mij deze week ook gigantisch te hulp zijn gesneld, toen ze zagen dat ik na meer dan zes weken pompen plots in sneltempo begon te verzuipen.
Neen, het is niet wat ik ervan had verwacht, deze eerste weken. Dexter heeft vast niks ernstigs, maar staat sinds een paar dagen op de meest extreme poedermelk die er is. En als die niet binnen enkele dagen helpt, dan gaan we binnenkort toch nog een onderzoek laten doen in het UZ van Gent.
Laatste opties aflopen, terwijl ik steeds meer begin te vrezen dat het kolieken zijn. Niks ergs, maar ook niks aan te doen, behalve het uitzweten. Kan duren tot hij drie maanden is, duurt vaak ook veel langer. En dan zal het hier kwestie zijn om ons hoofd boven water te houden. En dan zal het alleszins niet aan jullie liggen, want jullie zijn allemaal extreem lief, en meelevend, en geweldig. En dat warmt mijn hart. Dat warmt mijn hart zelfs heel erg.
Dus echt: danku danku danku, aan iedereen die op om het even welke manier een blijk van medeleven our way heeft gestuurd. Ooit bedank ik jullie allemaal voor echt, als ik wat meer tijd heb. Ik weet dat het goed komt, en dat ik mijn kind op de wereld heb gezet waar mensen nog moeite doen om iemand anders te laten weten dat ze niet alleen zijn.
This too shall pass, en dan zal ik nooit vergeten hoe geweldig jullie allemaal waren.
For reals.
Merci.
Als je aan het einde van je Latijn bent, en ook nog eens op je tandvlees zit, en plots wordt het nog erger in plaats van beter, dan kan je daar heel erg stil van worden. En geen zin meer hebben om nog eens je verhaal te doen, een verhaal dat overloopt van de frustratie en wanhoop en van angst. Dat het misschien nog erger wordt. Dat het veel langer zal duren dan je aankan. Dat zowel je kind als jij als je lief hier misschien geweldig geschonden gaan uitkomen.
Ik ben niet depressief, maar ik moet er op dit moment wel alles aan doen om niet te crashen. En dus zwijg ik. Pomp ik om niet te verzuipen. Worden de laatste dingen geprobeerd die nog kunnen geprobeerd worden. Hoop ik dat ik later kan zeggen dat dit rock bottom was, en dat het hierna enkel is beginnen beteren.
En dank ik de goden voor helpende handen.
Vooral dat.
* ze gaan ons nooit meer vragen om die eerste zes weken nog eens over te doen. Wat er ook gebeurt, die eerste zes zijn al voorbij. En we leven nog
* hij is nog nooit blijven wenen. Hij heeft al heel lang geweend, maar hij is altijd al gestopt. Hij zal ook nu ooit stoppen
* later gaan we hiermee kunnen lachen. Ooit zal het later zijn
* we zijn al weer een dag dichter bij later
* er bestaan geen kindjes van vijf die elke dag uren en uren krijsen van de buikpijn, zonder dat iemand wil helpen. Nog vijf jaar en hij is vijf
* nog een uur. En daarna nog een uur. En dan zijn we al weer twee uur verder
* dat kan gebeuren, dat alles dat bij andere mensen helpt niet helpt bij ons. En dat die ene wonderdokter die iedereen kan helpen, als ik de mailtjes mag geloven, moet toegeven dat hij die van ons niet kan helpen. Sommige mensen hebben gewoon een beetje pech. Wij hebben een beetje pech
* dat ik het zinnetje “en toen deden we dat, en hadden we plots een ander kind” niet meer kan lezen. Omdat ik al die dingen ook al heb gedaan. En ik had geen ander kind
* hoop is een vies beest. Stop toch eens met die hoop, lilith
* wanhoop is ook een vies beest
* maar ooit wordt het later
* ooit gaat het beter
* dan gaan we lachen
Vijf weken en half, ondertussen. Ik wou dat ik iets anders kon zeggen, maar we wisselen hier hele zware dagen en nachten af met af en toe eens een doenbare. Echt goed wordt het echter nooit, ondanks alle tips. Niet met druppeltjes, niet met veranderen van voeding, niet met osteopathie (toch niet tot op heden), niet met ander water, massages, oorkaarsen of duiveluitdrijvingen. Geduld, meneer, geduld en af en toe een uurtje bidden tot de goden van de mentale gezondheid. Dat ze mij heel laten, en de papa, en onze relatie ook, als het even kan.
Bieden wel een paar vormen van verlichting: af en toe eens iemand zien. Kilometers wandelen, want daar wordt hij kalm van. Hem al eens een uur of twee achterlaten bij de lieve zielen die voor hem willen zorgen, om even te bekomen. De tube gel met een suikersmaakje die we van Ysabje hebben gekregen, en hem soms weet af te leiden van zijn krampjes. Alle lieve mailtjes en berichtjes die ik al heb gekregen. De voorstellen van mensen om mij even te komen kidnappen om iets te gaan eten. Een iPad met allerhande vormen van white noise (wasmachines! stofzuigers! autogeluiden!) naast hem leggen. Lach maar, soms marcheert het keihard.
Het blijft zwaar, maar we leven nog.
En we hebben de foto’s om het te bewijzen.
Het lelijkste dorpsplein van Italië ligt in Puglië. Om het te bereiken moet je eerst een bergje opfietsen (en in mijn geval elke keer een beetje sterven omdat je niet zo goed bent in bergjes), daarna met gevaar voor eigen leven langs de wilde honden sjezen die zich op je banden proberen te gooien als waren het bologneworsten, om dan af te draaien langs de vuilnisbelt.
Tot het dus voor je ligt: een lelijk plein met een bankje, een klein dorpswinkeltje waarin je meer vage figuren aantreft dan cola light, en naast dat winkeltje een plastieken tuinmeubelset waarop elke morgen door de dorpelingen wordt samengetroept om cappuccino te drinken die door winkeleigenaar Tonino wordt geschonken.
Ik kan het weten, van dat lelijk plein. Vorig jaar vatte ik immers een week lang elke nieuwe dag aan op dat plastieken tuinterras. En ik vond het er heerlijk. Omdat het zo’n plek is waar elk moment iemand kan stoppen met een koffer vol levende verse vis.
Die dan door Els gekocht werd, meer uit compassie met de verkoper dan uit zin in de vreemde vis.
Omdat het zo’n plein was waarop dan direct werd afgesproken dat boer Giovanni (de man is intussen schielijk om het leven gekomen bij een ongeval, God hebbe zijn ongelooflijk schone ziel) de vissen wel zou komen klaarmaken, wat hij dan ook deed, en wat mij een herinnering opleverde aan één van de simpelste en tegelijk meest lekkere vismaaltijden die ik ooit at.
Omdat de mensen er tijd hebben en maken om ’s ochtends van gedachten te wisselen in de zon. Omdat die honden eigenlijk even cool zijn als angstaanjagend.
Geen zever: het is er heerlijk, daar in Italië.
Zo heerlijk dat Thomas en Els er onlangs voor onbepaalde tijd zijn gaan wonen.
En Thomas bijzonder fijne blogpostjes tikt over de fantastische figuren die regelmatig over het plein wandelen, vanuit zijn bureau in het winkeltje bij Tonino, de enige plek in de omtrek met internetaansluiting.
Want pauzes zijn nog beter op een plastieken tuinstoel, en Tonino weet het. Thomas en Els ondertussen ook.
Hup hup dus, allen daarheen, maar kom ook nog eens terug, misschien gaat het hier tegen dan niet meer alleen over krijsende kinderkes.
Het was nogal schrikken, toen ik vlak na de bevalling het cijfermateriaal kreeg voorgeschoteld van wat ik net op de wereld had gezet. Ik was zelf geen lichte baby, de man waarmee ik een baby had gemaakt klokte bij zijn geboorte af op een stuk boven de vier kilo, en ik was ook nog eens een week overtijd gegaan. Het kon dus niet anders dan dat daar een serieus borelingske op de weegschaal werd gelegd.
Was dat even schrikken, met 48 cm en met moeite drie kilo.
Al helemaal omdat iedereen had gezegd dat ik best niet te veel maatjes 56 kocht, want dat ze daar direct uitgroeien. Ik had dus niet eens maatjes 50. En dus moest er snel gezocht worden naar pyjama’s en kleertjes waar het wondertje niet in kon zwemmen. En was het vooral belangrijk dat het klein genoeg was, niet dat het er geweldig goed uitzag.
Het kind groeit goed, gelukkig. En dus is hij bijna uit de kleine praktische kleertjes, en kon ik al eens een bestellingske plegen in maat 56. Dat deed ik bij Next, na een tip van een bloglezeres. Ik voel nu al dat er de komende jaren heel veel van mijn inkomsten op de rekening van de mannen van Next gaat gestort worden.
Maar zie een keer hoe properkes:
Ook cool: een cadeautje van de lieve mensen van pepatino in de brievenbus. Ook al in leuke kleurtjes, want daar hebben ze in hun shop wel iets mee. (en niet verder vertellen, maar er zijn zotte soldekes in hun webshop, dus allen daarheen!)
Alsof dat nog niet genoeg was kreeg meneer ook nog een paar gepersonaliseerde fopspeentjes van bij deze webshop.
Niet dat hij ze minder snel uit zijn mond laat vallen dan de andere die hij heeft, maar ze zijn wel leuker. Dat scheelt.
Het is ondertussen al een maand geleden dat mijn leven zoals ik het dertig jaar lang heb ervaren met piepende banden en behulp van een weeënopwekkende baxter tot stilstand kwam, om plaats te maken voor een leven met jou.
Ik had verwacht dat je geboorte een bom zou doen ontploffen in dat leven. Het was iets waar ik de laatste weken voor de bevalling al eens opmerkingen over maakte tegen toevallige passanten: dat mijn leven binnenkort over zou zijn. Dat ik dus maar best veel op restaurant kon gaan, en kon slapen, en eens buiten kon komen, want binnenkort was dat alles finaal voorbij. Finito. Haha, lachen was dat. Andere mensen verzekerden me dat het allemaal wel meeviel, de komst van zo’n baby, maar dat het goed was dat ik het me zo donker voorstelde, dan kon het namelijk alleen maar beter.
Het lachen is me, zoals ondertussen tot in den treure bekend, snel vergaan. Ik had me met de beste wil van de wereld niet kunnen voorstellen dat alles nog zwaarder zou worden dan in mijn hoofd. Omdat je sinds dag 1 zo veel last hebt van kwaaltjes, mijn kind. En dat mij zowel onzeker heeft gemaakt als wanhopig als hopeloos als huilerig als bang als overlopend van medelijden, omdat ik je maar niet kan troosten, wat ik ook probeer. Omdat je klachten ons al bij kinderartsen en in ziekenhuizen hebben doen belanden, zonder al te veel resultaat. Omdat ik dan wel de ene kjoetsie slaapfoto na de andere van je post, maar dat niks verandert aan het feit dat onze tijd samen er doorgaans eerder zo uitziet.
Dit, met oorverdovend geluid bij, soms zeven uur per dag. Soms meer, gelukkig ook soms minder. Je hebt vaak zo veel last van je krampen dat ik nog niet veel buiten kan komen, en dus aan mijn zetel gekluisterd zit met jou op mijn arm, want dat vind jij toevallig de allerbeste plaats ter wereld, mijn arm.
Ik ben ondertussen dan ook zwaar verslaafd aan de kookprogramma’s op Njam. Er is dan wel geen tijd om heden ingewikkeldere maaltijden te koken dan iets met microgolven en opwarmen, maar na mijn zwangerschapsverlof zal ik zo veel kookprogramma’s gezien hebben dat een tweede carrière als sous-chef niet eens zo’n zot idee is. We moeten wel zien of ik fysiek nog voldoende competent ben voor de job, met mijn draagdoekrug, megawallen, een severe case van babydraagelleboog, en verkrampte vingers van het driehonderd keer per dag terugsteken van je tutje. En dan heb ik het nog niet gehad over mijn borsten, na negen dagen borstvoeding. Kolven en kloven zijn woorden die ik de rest van mijn dagen NIET MEER WIL HOREN. MMKAYKES?
Dit alles omschrijven als een bommetje zou het bommetje oneer aandoen, vind ik. Jouw komst voelde eerder aan als de ontploffing van een atoombom met een ernstig attitudeprobleem.
Je bent nog zo klein, Dexter, en toch ben je al een maand de baas in huis. Jij bepaalt wanneer we eten, slapen, naar het toilet gaan, tv kunnen kijken, en vooral ook wanneer we dat allemaal niet kunnen doen. Ik had echt nooit kunnen denken dat het geheel van nieuwe dingen en slapeloze nachten en een krijsende krampenbaby zo veel van me zou vergen, maar ik had ook nooit kunnen denken dat de betrekkelijk rationele vrouw die ik dacht te zijn zo hard overspoeld kon worden door moederliefde van de eerste seconde dat ze je op mijn borst legden. “Hij is zo mooi!”, roept iedereen constant, “en zo klein!!!” en het is zo waar. Je bent het mooiste en leukste kind van de wereld, minstens.
Iedereen die zich in je radius begeeft wordt nu al ingepalmd, en dat terwijl je nog niet eens meer kunt dan eens dwaas kijken en “eeeeew” zeggen. Je hebt het kleinste hoofdje en je maakt de leukste geluidjes die ik al ooit uit een levend wezen heb weten komen. Je eet en groeit goed, en toch zijn sommige newbornkleertjes nog altijd veel te groot voor je. How cute is that, eigenlijk, voor een baby die een week overtijd was?
Ook opvallend: er zit zo veel meer moeder in mij dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Wat ook niet zo spectaculair is, wetende hoe laag mijn verwachtingen op dat gebied lagen. En toch, maat: flesjes steriliseren, pampers verversen, honderd toeren rond de salontafel lopen om je krampen wat weg te nemen, het gaat me allemaal best af. Ik heb in geen maand mijn Kindle aangeraakt, mijn iPad gebruikt of een maaltijd gekookt die meer voorstelt dan drie ingrediënten opwarmen, maar daar heb ik me snel bij neer kunnen leggen, en ik weet dat het ooit terug komt. De ene dag gaat dat neerleggen trouwens beter dan de andere. Op sommige dagen kan ik het alleen maar snotterend en met mijn hoofd tegen de muur bonkend, snikkend dat ik zo veel meer ben dan alleen maar een moeder en MIJN LEVEN TERUG WIL. Het is gelukkig al iedere keer over gegaan. Durf deze brief dus niet voor te leggen aan je psycholoog binnen twintig jaar, kidster, of het zal uwen besten dag niet zijn.
Ik ben nog aan het wachten op mijn roze wolk, maar lieve Dexter, zelfs in mijn meest wanhopige momenten kan ik niet anders dan toegeven dat ik nog maar zelden zo blij en verliefd en overlopend van warme gevoelens ben geweest als de laatste vier weken.
Dezelfde gevoelens gelden trouwens voor het papatje: ik had negen jaar geleden geen idee dat ik ook nog eens de perfecte vader voor mijn toekomstige kinders aan de haak had geslagen, die mij erdoor zou sleuren in bange dagen, maar het was zo. Ik ben een lucky ducky, en ik besef het maar al te goed. Jij ook trouwens, met een vader met armen waar je na een krampaanval aan in slaap kunt vallen als de eerste de beste koala.
Merci daarvoor, kleine, überkoddige tikkende tijdbom die elk moment kan beginnen schreeuwen Dexter. Ik heb het gevoel dat er geweldig coole dingen op onze weg liggen.
Hoe het ondertussen gaat? Er zijn goede dagen, en hele slechte. Krampjesgewijs dan, want met mij gaat het beter. Omdat ik in alle andere situaties nogal sterk geloof in de stelling dat hoe je je voelt veel meer te maken heeft met hoe je met dingen omgaat dan met wat je overkomt, heb ik een knop omgedraaid in mijn hoofd. Een knop die ervoor zorgt dat ik me niet meer verzet tegen wat aan het gebeuren is.
Ik ben gestopt met mijn situatie te vergelijken met die van kennissen die rond hetzelfde moment als ik bevallen zijn van een kindje waarmee je wel gewoon een terrasje kan gaan doen. Omdat ik weet dat ik eigenlijk niet te klagen heb als ik mijn gezond kind (met krampen die hem onnozel maken, oke, maar niks ergers) vergelijk met kindjes met echte gezondheidsproblemen, of denk aan alle vrouwen die ongelooflijk veel over zouden hebben om kinderen te kunnen krijgen. Kwestie van de juiste context. Ik heb geen roze wolk, neen, maar ik heb wel een baby. En een hele leuke ook nog, zelfs, als hij even nergens last van heeft.
Neen, ik kom op dit moment mijn deur bijna niet uit, ik heb nergens tijd voor, behalve voor troosten en sussen, maar kijk, ik ben gestopt met me ertegen te verzetten. Ik zorg dat ik genoeg documentaires heb staan op mijn digibox om tussen de krijsuren door te bekijken. Ik probeer te genieten van de gestolen momenten die er wel zijn, al is dat dan rap een bad nemen of even naar de winkel terwijl mijn schoonouders het sussen overnemen. En dat krijsen is nog altijd soms hersenverlammend, maar ik ben aan het leren om me niet elke keer te laten meeslepen door een gigantische golf van medelijden, want dat helpt toch niet.
Ik heb betere dagen, en slechtere, maar al bij al gaat het best oke.
Groot voordeel: als hij even vrolijk is, dan ben ik volgens mij nog veel over the mooner dan de gemiddelde moeder.
Om maar niet te zeggen hoe euforisch ik ben als hij slaapt.
Hij zag eruit als een man die met zijn handen werkt. Een no nonsense man, van niet te veel zever. Handen die hij over zijn ogen hield, in de veronderstelling dat niemand hem kon zien snikken. Ook ik niet, vanuit kamer 518, oftewel de Amerikakamer. Alle kamers op de kinderafdeling van het ziekenhuis hebben de naam van een land, namelijk. Slechts één van de vele feitjes waar ik in de afgelopen zotte weken op ben gebotst. Misschien omdat het voor de ouders iets minder erg lijkt op die manier, want de meeste kindjes op de afdeling -zoals het andere nonstop huilende babietje en de jongen van maximum anderhalf met de beentjes aan kabels in het plafond- kunnen niet eens lezen. Misschien putten zij dan weer troost uit de vlinders op de gang, of de uniformen met een kikker op. Misschien ook wel helemaal niet. Vrolijke dingen die aan een zorgeloos kinderleven buiten de muren van het ziekenhuis doen denken maken het voor mij in elk geval nog confronterender.
De naamgeving van de kamers had ook de man op de gang niet geholpen. Er volgde een snik die vanuit hele diepe dieptes leek te komen. En toen nog een. En alhoewel hij duidelijk uit een kamer was weggelopen om naar een plek te gaan waar niemand zijn verdriet kon zien, ook ik niet, vanuit kamer 518, deed hij er toch alles aan om de snikken die nog klaar zaten de kans niet te geven om hem te overspoelen. Ik keek naar de man, en dan naar mijn klein mannetje met een gigantische sonde in zijn neusje, en ik slikte wel honderd dingen weg.
Na twee dagen Amerikakamer en heel veel onderzoeken om te checken wat ons kind zo door het lint doet gaan van de pijn was er goed en slecht nieuws. Het goede is dat hij niks ernstigs mankeert. Wat een enorme opluchting is, laat dat duidelijk zijn. Het slechte is dat hij nog een hele tijd serieus kan afzien van zijn ongemakken, en dat het enige dat wij kunnen doen heel veel troosten is. En op onze tanden bijten. En duimen dat er een dag komt dat ik erin slaag om meer te doen dan een boterham voor mezelf smeren en eens naar het toilet gaan.
This too shall pass, dat kan niet anders.
Als ik tijd had om het op mijn hand te schrijven, ik deed het.
