Monthly Archives: juni 2013

lilith kijkt naar Arm Vlaanderen

Ik ben niet opgegroeid in een beschimmeld huis. Ik heb ook nooit honger geleden toen ik nog een kind was, en toch heb ik getwijfeld of ik wel naar de veelbesproken reportage “Arm Vlaanderen” van Panorama wilde kijken. Omdat ik een vermoeden had dat één en ander nogal dicht bij huis zou komen. En ik had gelijk.

Mijn ouders hadden het verre van breed, toen ik klein was, en ik herinner me maar al te goed hoe vaak mijn moeder op het einde van de maand met handen in het haar en tranen in de ogen op een rekenmachine zat te tokkelen, in de hoop dat op het kleine scherm plots een miraculeuze oplossing zou verschijnen voor de facturen die op tafel lagen en het geld dat er niet voor was. Ik herinner me de stress van weinig geld hebben, en ik herinner me hoe die ook vaak op mij oversloeg. Ik herinner me dat ik bang was dat we ons huis niet meer zouden kunnen betalen, en hoe schuldig ik me voelde als ik een afrekening voor fotokopies meekreeg van school, omdat ik wist hoe moeilijk mijn moeder het al had om mijn schoolreis naar de Meli te kunnen betalen. En dat er ook nog eens een factuur aankwam voor mijn boeken, binnenkort, en dat ik dat nog niet had durven vertellen.

Net zoals de kinderen in de reportage aten wij ook vaak cassoulet uit potten, en niet alleen omdat we daar zo zot van waren, want dat was niet het geval. Ik zal nooit vergeten hoe moeilijk dingen als familiefeestjes waarop elk zijn deel diende te betalen voor ons waren. Wij gingen nooit uit eten, maar soms konden we er niet onderuit. Dan moest mijn moeder ineens vijfhonderd frank per man uit haar krappe budget naar boven zien te toveren, vijfhonderd frank per man die er niet was. Maar wat moest ze doen? Zeggen dat we het niet konden betalen? En dus werd er op andere dingen beknibbeld, en zag ik mijn moeder weer avonden lang rekenen en fronsen en af en toe ook snikken, omdat ze het echt niet meer wist.

Hoe zo’n dingen gaan? Mijn ouders zijn allebei erg vroeg gestopt met school, op hun dertiende en vijftiende, als ik me niet vergis. Doordat mijn moeder geen diploma had moest ze gaan poetsen, ook bij mensen thuis. Daar was ze niet trots op, maar ze deed het, en ze deed het goed. Mijn ouders hebben altijd hard hun best gedaan om ervoor te zorgen dat we meekonden met de rest, waardoor ik twijfel of mensen echt doorhadden hoe moeilijk wij het soms hadden als het over geld ging. Maar ook ik keek op school mijn ogen uit als er vakantiefoto’s werden getoond van verre buitenlanden, en kinderen dure kleren droegen, al ben ik bijzonder content dat dat soort dingen in vergelijking met nu nog leken mee te vallen. Ik ben nooit gepest omdat ik niet meekon op bosklassen of Romereis, gelukkig, in een wereld waarin kinderen op hun zesde al een iPad krijgen lijkt dat me allemaal al een heel andere zaak.

Ik hoor het mensen altijd graag zeggen, dat ze nooit dingen op afbetaling zouden kopen en je geen geld mag uitgeven dat er niet is, maar ik zie nog altijd de wanhoop van mijn moeder voor me, die keer dat haar wasmachine het in dezelfde week begaf als onze auto, en ze ons al twee jaar een computer had beloofd, net als de rest van de kinderen uit onze klas. Dan steekt een mens zich in de schulden. Dan wordt het allemaal nog moeilijker. En dan gaat de boiler ook nog eens kapot.

Ik kan wel zeggen dat ik me niet schaam over mijn achtergrond, en dat is ook zo, anders zou ik dit niet typen. Maar ik herinner me toch hoe ik Youri in het begin dat we samen waren niet tot in onze sociale woonwijk liet rijden als hij me kwam oppikken, maar tot in de straat ervoor. Dat zou ik nu niet meer doen, maar ik snap perfect hoe het is. En ik zal het ook nooit meer vergeten. Het blijft mijn eerste reflex, als ik hoor over dure schoolreizen en laptops die voor school moeten gekocht worden of plannen voor familiefeesten waarbij iedereen 40 euro moet betalen: “kan iedereen dat wel betalen?”. Omdat ik weet dat zij die het niet kunnen dikwijls niet durven roepen dat het niet gaat. Omdat ik weet hoe het is om je daarvoor te schamen.

Ik heb uiteindelijk het geluk gehad dat ik, als eerste van mijn familie, heb kunnen verderstuderen. Ook dat was roeien met de riemen die we hadden, vakantiejobs doen om dat kot te kunnen betalen, bijvoorbeeld, en met mijn moeder zitten janken van de stress als ik herexamen had, omdat we allebei wisten dat ik maar één kans had. Meer konden wij echt niet betalen. Al hadden we het nog zo graag gewild.

Dus als ik dan kijk naar een reportage als die van gisteren, dan komt er heel veel terug. En ben ik ongelooflijk dankbaar dat het ernaar uitziet dat ik mijn Dexter in gunstigere omstandigheden zal kunnen opvoeden. Maar hoop ik ook uit de grond van mijn hart dat hij dat nooit vanzelfsprekend zal vinden. Dat is het namelijk helemaal niet.

lilith schrijft nieuwsbrief twaalf

Lieve Dexter,

exact een jaar geleden keek jij voor het eerst naar mij en ik naar jou, en dat moment veranderde alles. Niet alleen omdat ik plots shitloads aan snoetenpoetsers en vochtige doekjes op mijn boodschappenlijstje moest zetten in plaats van drank en dikke sigaren, maar vooral omdat niks nog leek op wat het was.

Onze eerste drie maanden samen waren een regelrechte ramp. We moeten daar niet dwaas over doen. Vanaf de eerste nacht ging het mis, en schreeuwde je het uit van de buikpijn. Die ging ook de tweede dag en nacht niet over, en ik herinner me nog hoe we de verpleegsters met ogen vol ongeloof aankeken toen bleek dat niemand je kon helpen. Toen de dokters zeiden dat het wel eens een week of twee kon duren. Toen het ook na twee weken niet beter werd, maar alleen maar erger. En erger. Je vader en ik kunnen er nog steeds niet relativerend op terugblikken, laat staan dat we het aankunnen om naar de filmpjes te kijken die we voor de dokters van je vreselijke krijsperiodes maakten. We vinden ze nog altijd niet minder dan pure horror.

maand12_2.jpg

Tijdens je eerste weken zaten we meer in het ziekenhuis dan op om het even welke wolk, en ook daar zaten de dokters even hard met hun handen in het haar als wij. Alleen waren wij ook nog eens doodop en wanhopig, want wij moesten je elke keer zonder duidelijke oorzaak of oplossing weer mee naar huis nemen, met de raad om het uit te zweten en jou af en toe eens uit handen te geven. Terwijl we je alleen maar heel graag van al je pijn af wilden helpen, vriend. En letterlijk alles hadden gedaan als het je had kunnen helpen. De radeloosheid van die eerste maanden, ik wens het geen mens toe.

maand12_1.jpg

Ik doe mijn best om er niet te verbitterd over te zijn. Als ik moeders en vaders met jonge kindjes zie waarmee je buiten kunt komen, kindjes die gewoon slapen, en het niet constant uitschreeuwen van de pijn, dan moet ik wel erg mijn best doen om mijn maag niet te voelen samenkrimpen van het gevoel dat ze ons dat hebben afgepakt. We hebben pech gehad, om de één of andere reden. En je bent gezond, nu, dus echt klagen mogen we niet. Maar iedereen die het van dichtbij heeft meegemaakt kan getuigen dat het zowat de slechtst mogelijke start was die we konden krijgen, en ik heb nog altijd het gevoel dat noch ik noch je vader er al helemaal van bekomen zijn. Ik heb geen halve seconde genoten van jouw eerste drie maanden. Ik heb overleefd. Ik heb gesmeekt en gehuild en net niet gebeden tot alle goden waarin ik niet geloof, om ervoor te zorgen dat het zou beteren. Dat het zou passeren. Dat we erdoor zouden geraken zonder dat er dwangbuizen aan te pas moesten komen. Dat er een dag zou komen waarop het weer beter zou gaan, al was het maar een beetje.

maand12_3.jpg

Die dag is er gekomen. Zoals iedereen had beloofd. Na een maand of vier waren we door het ergste heen. Maar makkelijk was het toen nog altijd niet. En het is ook nog steeds geen walk in the park, beste burger. Je was en bent geen kindje dat gemakkelijk tevreden is. Het moet vooruit gaan. Het moet gebeuren zoals jij het in je hoofd hebt. Je moet geëntertaind worden. EUHM HALLO IEDEREEN JE ZIT HIER AL TWEE SECONDEN EN JE VERVEELT JE. HALLO?!!!!

Geen zever, in vergelijking met andere kindjes van je leeftijd ben je best high maintenance, mijn kleine Dexter, maar dat zorgt er wel voor dat je nu al je eerste stappen zet. Dat je woordjes begint te zeggen en weet welke geluiden varkentjes en poezen maken, en duidelijk laat merken wat je al dan niet wil met een welgemikte “ja” en vooral met een niet mis te verstane”nej”. Je bent het tegenovergestelde van een buddhababy, en dat vergt bakken energie van je vader en mij, maar het maakt je ook tot het geweldige mannetje dat je bent. Altijd bezig, geen halve seconde rustig, maar ook superondernemend en grappig.

maand12_4.jpg

Ik weet nog goed hoe heel wat mensen me een jaar geleden op het hart drukten dat alles vanzelf zou gaan, eens ik dat kindje in mijn armen zou hebben. Dat ik me daar vooral niet te druk over moest maken. Het zal vast aan mij liggen, maar het kon niet verder van de waarheid afstaan. Jouw komst is een totale shock voor mijn systeem geweest. Je was er, en dat vond ik zo indrukwekkend dat ik ervan ging wankelen. Het afgelopen jaar was een constante zoektocht naar een nieuw evenwicht. Tussen alleen maar met jou bezig zijn, en weer iets voor mezelf willen en durven doen. Oefeningen in loslaten. Oefeningen in graag zien. Dingen die vanzelfsprekend waren, die plots op hun grondvesten gingen daveren. Persoonlijke ambities combineren met een kindje. Al die vragen. Wie ben ik, wat wil ik, wat moet anders? Jouw komst bracht emoties naar boven die al jaren weggeduwd zaten. Het is zwaar geweest, bij momenten zo zwaar dat ik er compleet geen klaar meer in zag, maar ik ben ervan overtuigd dat ik hier beter uitkom. Je verandert mij, Dexter. Elke dag opnieuw. Je duwt me op gang. Ik wil het goed doen, voor jou. Ik wil mijn issues van jaren ver opgelost krijgen, voor jou. Omdat ik een moeder wil zijn die er staat. Die er voor jou is. Die zichzelf graag ziet, zodat ze jou zo graag kan zien als jij verdient.

maand12_6.jpg

Makkelijker heb je mijn leven niet gemaakt, kleine vriend, maar boeiender zeker. Je laat me met andere ogen naar de wereld kijken. Naar de dieren in de kinderboerderij, naar de windvanger in de tuin, die er al jaren hangt maar nu plots weer elke avond aandacht krijgt omdat jij er wild van bent. Naar je vader, die dat allemaal zo ongelooflijk goed doet, en met zo veel liefde over “onze jongen” kan bezig zijn dat hij me nog maar eens heeft verrast, iets dat ik na tien jaar samen zijn niet meer had verwacht. Als ik door jouw ogen naar de wereld kijk is alles weer nieuw, en spannend, en een ontdekking waard. En daar ben ik zo ongelooflijk dankbaar voor.

maand12_5.jpg

Vanmorgen werd ik om vijf uur dertig wakker van jouw hoge stemmetje dat vanuit je bedje vrolijk “baltje” zei. Een keer of honderd na elkaar. Je noemt alles dat rond is tegenwoordig balletje, namelijk. Balletjes, maar ook druiven, en appels, en oke, ook soms vierkanten. Ik vind je er geen beetje minder briljant door.

Ik wist dat ik je graag zou zien, lieve Dex, maar ik had geen idee dat er nog extra levels van graag zien bestonden. Ik had geen benul.

Een heel gelukkige verjaardag, mijn kleine lieve brabbelende wervelwind.

Dikke zoen,

je mama

lilith en de vijf apps die haar leven vergemakkelijken

Er was een tijd dat ik het niet zag, hoe geweldig een iPad is. Ik zag een computer zonder toetsenbord, snapte de meerwaarde niet, en al helemaal niet waarom er mensen zo’n bedragen zouden neertellen voor iets waarop je naar filmpjes kon kijken en naar muziek kon luisteren, als je dat ook al kon doen op de computer of laptop die je liggen had. Ik moest er dus geen, dankuwel.

Skip to nu, een paar jaar later. Ik ben zo verliefd op mijn iPad. Ik word zelfs nog elke dag verliefder. Voel me bijna schuldig/onnozel omdat ik jaren geleden niet inzag wat voor een gigantisch potentieel dat ding had. En dat komt niet door de iPad an sich, en ook niet door de geweldige incognito undercover envelopsleeve die ik ervoor heb gekocht.

sleeve1.jpg

Zelfs niet door de toetsenbordcover waarop ik mezelf heb getrakteerd en waar ik werkelijk beyond blij mee ben.

ipadtoetsen.jpg

Het komt door de apps. En daar heb ik er wel wat van, al val ik altijd terug op mijn grootste favorieten, die mijn leven zo veel leuker/gemakkelijker/aangenamer maken.

Evernote.

evernote_app.jpgDe app die voor mij het probleem oplost van tientallen rondslingerende notitieboekjes vol lijstjes en gekribbelde telefoonnummers en dingen die ik nog moet onthouden en nota’s van vergaderingen die na verloop van tijd altijd oplossen in lucht. Om maar te zwijgen over alle bookmarks, potentiële cadeautjes, ideeën voor artikels en dingen voor ooit eens die ik elke dag online tegenkom. Het duurde even voor ik snapte wat Evernote zo fantastisch maakt, maar sinds een paar jaar betaal ik met geweldig veel plezier voor mijn Premium account, en gebruik ik het als mijn extern geheugen. En steek ik er alles in. Gaande van foto’s van wijnetiketten als ik ergens iets drink dat ik geweldig lekker vind, tot nota’s voor interviews, scans van interessante artikels, lijstjes met babynamen, hotelvouchers, en nog honderd andere dingen.

De sterkte van het programma is de searchfunctie. Je kunt zaken mooi bijhouden in notietieboekjes en er tags aan toekennen (en dat werkt als een bracelet), maar het is vooral de searchfunctie die mij al heel vaak uit de nood heeft geholpen. Die kan trouwens ook zoeken in handgeschreven notities en gefotografeerde wijnetiketten, wat ik niet minder dan briljant vind. Evernote werkt dus best van al als je het gebruikt voor alle zaken die je niet wilt vergeten.

Ik ben er al heel lang heel wild van. Ge moet het echt eens proberen.

Zite.

zite_app.jpgAls de iPad een toestel was waar enkel Zite opstond, dan zou hij voor mij nog keihard de moeite waard zijn, heb ik al meerdere keren aan mijn vent toevertrouwd in één van mijn nerdy buien. Zite is een app die een beetje werkt als een tijdschrift of krant, maar dan wel gecustomized aan de hand van jouw interesses. Dat werkt op verschillende manieren. Eerst en vooral kun je zelf lijstjes samenstellen met interesses (minimalisme, vegetarisch koken, beauty, entertainment, duivenmelken), maar je kunt Zite ook gaandeweg leren wat je interessant vindt en wat niet, door op de duimpjes naar omhoog of naar omlaag te klikken telkens de app je een artikel voorschotelt. Vind je de stukken van een bepaalde auteur of blogger leuk, dan kun je ook vragen om je meer van zijn of haar werk te tonen. Op die manier wordt Zite na verloop van tijd een ongelooflijk interessante tool om van vanalles op de hoogte gehouden te worden. Al helemaal als je het gebruikt in combinatie met Pocket.

Pocket.

pocket_app.jpgHet is als met kleren kopen, met dat internet. Als ik zin heb om een interessant stuk te lezen kom ik alleen maar brol tegen, en als ik helemaal niet op zoek ben en ook helemaal geen tijd heb om een stuk te lezen bots ik op de meest interessante dingen. Enter Pocket, een tooltje dat je in je browserbalk kunt steken waarmee je heel gemakkelijk artikels kunt saven om later te lezen. Klinkt als bookmarks, ik weet het, maar het is allemaal veel mooier en gebruiksvriendelijker. En de max als ik op de trein zit, en een hele lijst interessante artikels heb om eens door te gaan. De tags maken het gemakkelijk om dingen te saven onder een bepaald onderwerp, wat ook wel fijn en overzichtelijk is.

Omnifocus

omnifocus_app.jpgNaast Evernote is Omnifocus mijn tweede digitale lifeline. Ik heb geen idee wat ik zonder zou doen. Verzuipen, waarschijnlijk, en honderd dingen per dag vergeten. Omnifocus is een app die ik zowel op mijn macbook, iPad als iPhone heb staan (dat geldt trouwens voor de meeste apps die ik hier bespreek), en die me toelaat om mijn to do’s bij te houden volgens het principe van Getting Things Done. Wie GTD niet kent en zich afvraagt hoe hij ooit een systeem in zijn chaos van dingen die gedaan moeten worden kan krijgen: lees het, het heeft mijn leven nogal veranderd, en rust in mijn hoofd gebracht. Niet dat er ooit rust in mijn hoofd is, maar wel als het op mijn to do lijst aankomt. Dat is toch al iets. Het idee is om alles dat je van plan bent te doen in het programma te gooien, zodat het niet meer constant in je hoofd zit rond te draaien. Bij mij werkt het gigantisch: ik vergeet zelden nog iets, al mijn deadlines zitten er mooi in, en in combinatie met mijn iCal ben ik een zeer tevreden mens.

Clear

clear.jpgEigenlijk het buitenbeentje in deze reeks, omdat Clear niet veel meer is dan een simpele to do lijstjes app, maar zo gemakkelijk en intuïtief in gebruik. Ik gebruik het voor boodschappenlijstjes en oplijstingen van dingen die ik snel even wil onthouden zonder dat ze in omnifocus moeten. Honderd keer mooier en gemakkelijker dan notities, dat ik mensen daar soms voor zie gebruiken.

En gulder? Van welke app kunnen jullie niet snappen dat sommige mensen hem nog niet hebben staan?

lilith kijkt achterom

“Volgens mijn Timehop gingen we een jaar geleden de laatste keer eten voor mijn bevalling”.
“We wisten nog zo hard van niks”.
“Man man man, dat kun je wel zeggen”.

Soms moet je niet te veel achterom kijken, ik weet het, maar toen ik het vanmorgen deed zag ik dit.

dexterpeinst.jpg

En ik moest lachen.

lilith wil het even over haar moeder hebben

Het was pas toen ik het mezelf hoorde zeggen tegen fitnesstrainer Jehan, na de les bodypump en de vraag hoe lang het geleden was dat ik zijn etablissement nog had aangedaan (“dat moet meer dan zes jaar geleden zijn, want het was nog met mijn moeder”) dat ik het goed en wel besefte. Ooit was mijn moeder een week dood. Tegenwoordig is dat al bijna zes jaar.

En daarom wil ik het even over mijn moeder hebben. En over hoe zij niet iemand was die stilstond. Mijn moeder was mee. Mijn moeder ging mee, in dat hele beginnende internet, en de spelletjes die je erop kon spelen. Ze installeerde enthousiast ringtones van Baantjer op haar gsm, zelfs voor andere moeders een gsm hadden. En ze vond het allemaal even geweldig en ik ook. Toen de bodypump opkwam gingen we bodypumpen, een jaar of zeven geleden. Mijn moeder stierf in de periode dat de eerste iPhones uitkwamen. Ze heeft er nooit één gezien, maar ook dat ding had ze vast minstens even geweldig gevonden als haar iPod nano, die ze toen als één van de eersten in haar spinningles had. Ze liet er Thunderstruck van AC/DC doorknallen, keihard haar powersong.

Met elke dag die voorbij gaat drijft mijn moeder verder van me weg. Een jaar wordt twee jaar, twee worden er drie, en plots sta ik na de bodypump te beseffen dat ik het al bijna zes jaar zonder haar doe. Moet doen. Met de moed der wanhoop heb gedaan, soms.

Ik had haar zo graag blijven meenemen. Ze had hier zo goed gepast. Op mijn Facebook. In mijn leven nu. Achter de buggy van mijn kind. Haar nummer zit nog altijd in mijn gsm. Omdat ik hem niet kan wissen. Omdat er “MAMA*GSM” staat, met een sterretje in plaats van een spatie. Omdat haar nummer het eerste nummer was dat ik ooit in mijn eerste gsm stak, in een tijd waarin het nog zoeken was hoe je in godsnaam een spatie op dat ding moest typen.

Omdat dit één van mijn favoriete photoboothfoto’s ooit blijft, hoe dik ik ook was, en hoe dubbel mijn kin.

MyPicturemama.jpg

Ik weet niet waarom, maar vandaag wil ik het even over mijn moeder hebben, en over hoe ik ooit dacht dat ik haar altijd zou kunnen bellen. Op haar Nokia 3310, en alles dat daarna zou komen. En hoe dat plots niet meer zo was. Hoe ze de eerste in mijn omgeving was met een gsm. En één van de meest geflipte en grappige vrouwen die ik ooit heb gekend. En hoe ik de ene dag “het is wat het is” denk, en de andere dag alleen maar “godverdomme toch”.

Vandaag denk ik het laatste.

lilith vangt een stokje

Vroeger hé, toen de dieren nog hele conversaties voerden en het internet zo traag was dat je een trui kon breien tegen dat je filmpje ingeladen was bestond er zoiets als stokjes. Blogstokjes, meerbepaald, die van blog naar blog werden gegooid. Stokjes waren dingen die je kon doorgeven, zoals opdrachtjes of vragenlijsten. Er waren leuke stokjes en hele stomme stokjes, en plots waren er geen stokjes meer.

Ik heb daar nooit bijzonder hard om getreurd, maar soms, op dagen zoals vandaag, in periodes waarin het leven plots zo druk is dat ik mijn hoofd zit te breken over hoe ik meer uren in mijn dagen kan krijgen (later gaan slapen? minder facebooken? minder blogs lezen? minder boeken lezen? minder willen? misschien toch minder facebooken? mijn huishouden nog harder laten slabakken?), dan zijn stokjes wel handig. Want ik wil namelijk ook nog altijd bloggen, ook op dagen als vandaag. In drukke weken als deze.

Dus kwam de vraag van Roos als geroepen. Zij viert vandaag -ondanks zware tijden- haar honderdste Mirror Monday, en ter ere van die verjaardag doen heel wat bloggers met haar mee. En dus ging ik net ongeschminkt en met haar dat nog gekamd moet worden voor de spiegel staan.

stokjeroos.jpg

Serieus glamoureus, ik weet het.

Hoera voor Roos (die trouwens een blog heeft die me elke keer weet te raken), en hoera voor stokjes in drukke tijden.
En doe gerust mee ook, want that’s what stokjes are for.