Monthly Archives: september 2013

lilith ontdekt de zelfplukboerderij

Dexter doet aan zelfpluk

 

Er zijn zo van die plaatsen waar je voor het eerst in je leven komt en denkt: “Waarom heeft niemand mij hier in godsnaam over verteld?!“. In mijn geval waarschijnlijk om me tegen mezelf te beschermen, want als ik iets tof vind dan vind ik het ECHT! WEL! TOF! en is de kans groot dat ik er vanaf dat moment elke week naartoe wil. Minstens. Zo ook met de zelfplukboerderij bij ons in de buurt. Waar wij vandaag voor het eerst kwamen en waar ik direct wilde blijven slapen. En wonen. En alle groenten aaien en namen geven als Serge en Jerome.

Het kan voor een deel met het fantastisch mooie nazomerweer te maken hebben, maar hoe hard genieten blijkt dat wel niet zeg, met een kruiwagen het veld opgaan en daar je eigen verse groenten trekken, uit de grond sleuren of -in het geval van de fluweelzachte gele frambozen- met de zachtste hand die je ter beschikking hebt aaiplukken. Je betaalt wat je plukt, en overal op het veld staan bordjes met informatie en of de groenten in kwestie op dit moment plukklaar zijn of niet. Al een chance, want ik ben zo iemand die geen boontjes van pastinaken kan onderscheiden als er geen sticker van de Albert Heijn op kleeft.

boontjes
Tot mijn spijt, trouwens, daarom vond ik het ook zo leuk om Dexter mee te nemen. In zijn kruiwagentje. In de hoop dat hij ooit wel een benul zal hebben van hoe tomaten groeien. De kans dat hij dat bij ons in de hof leert is namelijk compleet onbestaande, met twee ouders die aarde onder hun nagels compleet zum kotzen degoutant vinden. Als we iets mogen afleiden uit het aantal keer dat hij gisterennamiddag in zijn overenthousiasme bijna face first in het slijk der aarde verdween vond ook Dexter het een aangename ervaring. Ook al kijkt hij op dit plaatje eerder bedremmeld naar een puntpaprika, laat u vooral niks wijsmaken. Hij had er net aan gelikt ook. Allemaal bio, dus geen probleem, maar hij heeft het toch meer voor Nijntjekoeken, precies.

Dexter inspecteert de oogst

In elk geval: wij hadden een heerlijke namiddag op het veld, en keerden naar huis terug met tomaten, geweldig zoete aardbeien, gele frambozen, een pompoen, prei, paprika, aubergines, groene boontjes, en een courgette van meer dan twee kilogram, terwijl zo’n ding normaal vierhonderd gram weegt. De dingen die een mens voor heeft!

Gisterenavond roerde ik in een grote kom courgettensoep, een immense pot ratatouille en saus voor groentenlasagna van de weight watchers, en ik voelde me zo hard één met mezelf en de natuur en Melisandre uit Game of Thrones. Ik had zelfs weer zin om gezond te eten, geloof het of niet.

Want zelfgeplukt smaakt beter. *wijst*
Ik weet het, ik had copywriter moeten worden, ik.

week 6: waarin lilith naar motivatie zoekt

week 6
Als het een goede week was geweest dan zou ik zeggen: oke, af is af. Maar het was geen goede week. Ik had nochtans oprecht gedacht dat dit zelfs een gemakkelijke week zou worden. De eerste zonder feestjes, aja. Ik had niet ingecalculeerd dat het ook mijn derde waanzinnig drukke werkweek op rij was, en dat een mens in het begin wel content kan zijn met rijst met een snelsnel in de wok uitgeschudde zak voorgesneden groenten, maar in week vijf begint dat tijdsgebrek in combinatie met gezond eten zwaar tegen te steken. Niet dat dat gezond eten daar iets aan kan doen, maar deze vrouw zit serieus stuck in a rut. Als daar ook nog eens veel werkstress en vermoeidheid bijkomt dan gaat het lipje al eens hangen.

Dus neen, het was geen goede week. Ik heb al mijn weekextra’s opgebruikt. Ik ben er vast ook een stuk overgegaan. Ik heb het meeste wel ingegeven, maar sommige dingen ook niet. Ik was niet eerlijk tegen mezelf en tegen mijn app. Forgive me father for I have sinned. Niet eens iets heel zots ofzo, maar de moraal is weg. Ik heb het de laatste dagen elke dag gevoeld.

Dat gewicht is even helemaal niet zo belangrijk, mijn motivatie terug vinden is dat wel. Anders voorspel ik dat dit reeksje binnen dit en twee weken niet meer bestaat, en ik gewoon zal doen alsof het er nooit is geweest. “Weight watchers? U zegt?”. Ik kan echt heel goed doen alsof dingen er nooit zijn geweest.

Eigenlijk was ik van plan om hier deze week een ode aan de soep te brengen, maar zelfs die komt even mijn oren uit. Dus doen we een lijstje van wat ik met de moed der wanhoop probeer om mijn motivatie terug te krijgen.

  • motivational quotes lezen op Pinterest. Dat klinkt misschien een beetje stom en cheesy, maar echt, als ik mij niet goed voel en helemaal vergeten ben waarom ik ook weer per sé punten wilde beginnen tellen dan helpt het echt om dingen te lezen als “Don’t let the fear of the time it will take to accomplish something stand in the way of your doing it. The time will pass anyway” of “sweat is fat crying” en zotte voor en na’s te zien van mensen die nog dikker waren dan ik.
  • nieuwe dingen proberen. Als het begint tegen te steken dan ligt dat bij mij vaak aan het feit dat ik altijd hetzelfde aan het eten ben en alles kotsbeu ben. Ik ga deze week dus, ondanks mijn tijdsgebrek, proberen om een paar nieuwe recepten te testen en hopen dat ik daar weer vrolijk van word. Net iets te vaak een zak groensels met pasta gegeten, de laatste weken, geloof ik.
  • uitvogelen waar het fout loopt. Bij mij ging het deze week tijdens de dag goed, maar na een lange werkdag ging ik ’s avonds de mist in. Omdat ik moe was, en troost nodig had, en ik niet had gepland hoe ik dat zou invullen. Dan is wijn een goed idee, en brood ook. Volgende week ga ik dus….
  • nog beter plannen. Ook mijn avonden. Zorgen dat ik iets van fruit heb liggen waar ik enthousiast van word. Of rauwkost met dressing, ofzo. Zodat ik tenminste weet wat ik ga doen als ik thuis kom en me moe en hongerig voel. Dat deel van mijn dag wordt op dit moment niet genoeg gepland, waardoor ik alles zou opeten dat ik in een straal van tien meter rond mij zie. Niet goed. Kan beter.
  • gaan sporten. Hoe moe ik gisterenavond ook was en hoe weinig zin ik ook had om naar het fitnesscentrum te rijden, ik heb het toch gedaan en ik ben blij. Ik heb voor volgende week dus al weer twee spinninglessen in mijn agenda gezet. Omdat ik me beter voel als ik dat doe. En zo blij en trots ben als ik weer buiten wandel.

En jullie? Hebben jullie geweldige tips om je motivatie op te diepen uit de diepe krochten waar die soms durft indonderen? Please share!

lilith at bij Table d’Amis

Table d'Amis Kortrijk

Sinds er een Dextertje in ons leven is gaan Youri en ik beduidend minder vaak uit eten. Ons weekgemiddelde ziet er op de grafieken uit als een keihard naar beneden donderende streep. Gingen wij vroeger elke week wel eens onze beentjes onder tafel schuiven, dan is dat nu een serieus specialleke waar we een hele tijd naar uitkijken. Het voordeel is: ge kunt al eens iets fancy kiezen, want in de kering gaan we zo weinig dat het nog goedkoper uitkomt dan vroeger. Ha, allemaal win win!

Voor mijn verjaardag mocht ik het estaminet selecteren en ik deed eens zot: ik ging voor Table d’Amis in Kortrijk. De hoofdredenen waren de twee ongelooflijk lekkere sticky ribbetjes die de mannen van het restaurant mij hadden voorgeschoteld op het Flemish Food Fest afgelopen zomer, reden nummer twee was dat verschillende mensen die weten welke dingen ik graag tussen mijn tanden vermaal mij hadden aangeraden om er eens heen te gaan. Checkerdiecheck.

Doordat het mooi weer was mochten we aperitieven op het fijne terras, en daar kregen we naast alcohol ook vreselijk leuke fijn uitgewerkte hapjes.

menu terroir

Het is al even geleden, maar ik herinner me superluchtige macarons met Keiems Bloempje en mossels in een groene soep en ikzelf die toen al compleet in de wolken was, en we waren nog maar begonnen. We kozen voor het Menu Terroir, en dat bleek absoluut geen slechte keuze. At all.

Passeerden in de uren die volgden onze revue: tomaten met basilicum die meer smaak hadden dan ik ooit in één van beide producten had aangetroffen, een verrukkelijke combinatie van eend, rode bes en cacao, geroosterde paarse wortelen die zelfs door Youri werden gesmaakt (I kid you not), en aan het einde kweetnie hoe mooie desserts met een suikerlaagje waar je Amélie Poulaingewijs mocht doortimmeren met je lepel.

Table d'Amis Kortrijk

Gevolgd door een dessert dat Youri omschreef als “boterijs met een krokantje van boter overgoten met gesmolten boter”. Alsof dat nog niet ruimschoots voldoende culinair en cardiovasculair amusement was voor één verjaardagsdiner kwam er ook nog een kaaskar langs waaruit ik geweldig smakelijke dingen mocht kiezen.

kaaskarEn dan heb ik het nog niet gehad over alle smaaksensatietjes bij de koffie.

Dit alles zorgde ervoor dat ondergetekende en haar man de beste restaurantervaring van het laatste jaar toeschrijven aan Table d’Amis. Wat ons betreft dus minstens goed voor vier bedjes.

En ook: in die tijd was ik duidelijk nog niet op dieet, zeg. Hashtag kleinhongerke.

lilith loot een winnaar voor Nigel Slater

Nigel Slater Kitchen DiariesIk dacht op voorhand: in plaats van compleet random iets te vragen kan ik misschien eens polsen naar wat jullie graag willen lezen op Tales from the Crib. Wat voor een geniaal idee was dat eigenlijk, achteraf bekeken? Echt waar: in een ideale wereld trok ik me met al jullie suggesties terug in een hutje in de Ardennen voor een brainstorm om “jallokes” tegen te zeggen, maar ook nu ga ik er zeker dingen mee doen. Geweldig merci dus aan iedereen die meedacht, en ook aan iedereen die het tof vond zoals het nu is. Ik vind jullie ook tof zoals jullie nu zijn. :)

Ik heb één winnaar getrokken, met mijn onschuldig kinderhandje, en dat is Anouck geworden. Proficiat Anouck, bezorg mij je gegevens en het boek komt snel jouw richting uit.

lilith koos voor wandelen

ik koos voor wandelen

Er stond al een week in mijn agenda dat ik op zondagmorgen zou gaan spinnen, maar toen puntje effectief bij paaltje kwam kreeg ik mezelf met de beste wil van de wereld de auto richting fitnesscentrum niet in. De zon scheen, meer dan ik nog had verwacht voor deze tijd van het jaar, en de gedachte aan een uur in een zweterige ruimte maakte me een beetje mottig. De lucht nodigde zowaar uit tot lopen langs de vaart, maar ook dat was geen optie, want door mijn aanhoudende bekkenproblemen sterf ik van de rugpijn als ik langer dan vijf minuten loop.

En dus koos ik voor wandelen. Alleen, een uur aan een stuk. Aan een tempo dat ervoor zorgde dat ik er best wat activity points mee verdiende (ik leek Sven Ornelis wel, maat), maar dat was niet eens het fijnste. Toen ik over de vestingen stapte schoot er een geweldig leuk blogidee door mijn hoofd. Ik kruiste joggers en mensen met waggelende oude en enthousiaste jonge honden. Ik wisselde een paar woorden met een puppy van tien weken die achter me aan hobbelde en in welgeteld een halve seconde mijn hart stal. Daarna ook met het baasje.

Ik zag mensen geitjes eten geven, ik stapte langs een vrolijke receptie aan water dat blonk als een spiegel, en toen ik over de markt liep kwam ik plots iemand tegen die vroeger in mijn klas zat. Wij taterden een eind weg. Toen ik terug thuis kwam was ik helemaal blij en fris en geïnspireerd. En oke, spinnen is dertien punten en mijn uur stappen was er maar vijf, maar ik geloof dat ik al eens vaker een uur alleen moet gaan stappen.

Zomaar nergens heen in je eentje blijkt de max op zondagmorgen. Dat ik tweeëndertig jaar moest worden om dat te beseffen, jong.

lilith sprak met Nigel Slater (en geeft een boek weg!)

Met Nigel Slater in Amsterdam

Twee weken geleden tripte ik voor De Standaard Magazine naar het fantastisch fijne Amsterdam, waar ik een afspraak had met Nigel Slater, de BBC-chef en man achter “The Kitchen Diaries” en nog een pak andere boeken en culicolumns. Reden was dat die Kitchen Diaries recent vertaald werden naar het Nederlands, onder de titel “Keukendagboek”.

Keukendagboek Nigel Slater
Nigel bleek een vreselijk fijne interessante man, en het resultaat van ons gesprek kun je dit weekend lezen in het magazine dat bij De Standaard zit. Doen! *wijst*

Het boek zelf is ook serieus de moeite, en bundelt een jaar in zijn keuken. Op sommige dagen in dat jaar bestelde hij alleen maar pizza en bier, op andere toverde hij superleuke recepten uit zijn mouw die goed aansloten bij de tijd van het jaar, één van de mens zijn stokpaardjes.

Het fijne nieuws is: ik heb hier nog een exemplaar liggen om weg te geven. De Engelse originele versie, evenwel, want de Nederlandse heeft hij voor mij gesigneerd, de sweetheart.

Om het exemplaar te winnen is het op mijn Facebookpagina te doen. Iedereen die een antwoord geeft op de vraag “waar wil jij meer over lezen op Tales from the Crib?” komt in een potje terecht waar ik op maandagavond een naam uit trek. En die heeft dan gewonnen! Zo werkt het namelijk.

Good luck!

week 4: weight watchers voor vegetariërs

weight watchers week 4

Content ja. Ik heb mijn eerste echte dip sinds de metingen gehad op woensdagavond. Alles ging goed tot ik na een lastige dag thuiskwam en zin had om een heel brood op te eten. Met brood op. Wat ik uiteindelijk niet deed, maar ik at wel twee boterhammen die niet in mijn puntenbudget zaten, gevolgd door een half klein zakje chips en toen Youri naar de frituur ging heb ik drie keer in zijn hamburger gebeten. Al bij al valt dat geweldig mee, als ik het zo lees. Een wreed gecontroleerde vreetbui, maar een vreetbui all the same.

Gelukkig had ik zo’n momenten zien aankomen. Het is op dit moment echt godsgruwelijk druk op mijn werk, en dan is het echt niet allemaal even evident. Als ik zo’n mindere dag vergelijk met mijn beste dagen lijkt het allemaal niet zo oke, maar als ik vergelijk met de dagen waarop ik zonder nadenken heel de dag door vanalles in mijn mond stak viel de schade al bij al geweldig mee. En het beste van al: donderdag ben ik gewoon opnieuw begonnen. Zonder mezelf met de grond gelijk te maken. Even een zwak moment. Even slikken en weer doorgaan. En beseffen dat er zo nog gaan komen, want het ziet er niet meteen naar uit dat het hier veel kalmer gaat worden de volgende tijd.

Als ik zie hoe veel punten mensen elke dag aan vlees moeten besteden ben ik nog eens des te blijer dat ik ervoor heb gekozen om thuis vegetarisch te leven. Plus: ik doe het al zo lang ondertussen dat het voor mij geen extra straf is om al eens vlees of vis te schrappen. Ik ben het zo gewend.

Voor zij die het ook al eens willen doen, vleesloze gerechten inplannen, en net als ik weinig tijd hebben om achter het fornuis te staan: enkele tips.

  • Voorgesneden groenten. De Albert Heijn is daar een absolute master in, met al hun zotte mengelingen gaande van Japans tot Mexicaans over Thais, maar in de meeste andere supermarkten vind je ook wel één en ander tegenwoordig. Ik weet het, dat is een stukje duurder dan gewoon zelf groenten snijden, maar ik heb op dit moment gewoon geen tijd om zelf groenten te snijden. Neen, echt niet, ge moet niet aandringen. Als ik per week twee uur groenten sta te snijden verlies ik twee uur om te gaan sporten, en dan heb ik echt wel geen idee meer waar ik die nog moet zien te halen. Voorgesneden dus, om bij pasta te doen of te verwerken in een snelle soep. Met passata erbij of een lekkere dressing. Spicy met harissa. Los gehen!
  • Vlees hoeft geen essentieel onderdeel van elke maaltijd te zijn. Als je pasta met vier scampi eet, dan kun je die scampi bijna net zo goed weglaten en wat meer groenten eten. Het duurde even voor ik omgeschakeld was in mijn hoofd, na vijfentwintig jaar en langer elke dag vlees te eten, maar nu sta ik er niet meer bij stil. Eten wij hier risotto met champignons, en spaghetti zonder gehakt, en gevulde tomaten met rijst, of bruschetta of aardappelen met vegetarische ratatouille en een gekookt ei, ofzo. Het is gewoon even vlees wegdenken en bedenken wat wel nog kan.
  • Broodbeleg: gene gemakkelijken. Ik eet graag smeerkaas en light aardbeienconfituur, dus oke, maar soms heb ik ook zin in iets hartigs. Dan eet ik geweldig graag de rashers van Cheatin. Met mosterd is dat echt om van te sterven zo lekker, en precies vlees
  • Ik eet ook graag kaas, wat vaak vettig is, maar ook op dat vlak heb je magere opties. De verpakkingen checken loont, op dat vlak
  • Niet alle vleesvervangers zijn caloriearm, soms zijn dingen gewoon gepaneerd of gefrituurd. Altijd de labels checken dus, maar dingen als tofu en seitan vallen heel goed mee, en kunnen erg lekker zijn op voorwaarde dat ze goed klaargemaakt zijn. Ik hou ook van de veggie worstjes van Garden Gourmet voor momenten dat ik een hele namiddag op een Vlaamse kermis heb lopen kwijlen van de goesting in een hotdog. Dan maak ik thuis een ww-versie van veel minder punten, en voel ik mij een echte baas.

Ik las trouwens ergens dat het vier weken duurt voor je zelf resultaat merkt, acht voor je vrienden iets merken en twaalf voor de rest van de wereld ziet dat je bent afgevallen. Ik voel al iets, jullie moeten gewoon nog even geduld hebben.

Conclusie na een maand weight watchen: ik heb geen honger, ik zie het nog altijd niet als een straf, ik wou dat ik wat vaker tijd had om te sporten en te ademen, maar ik zie het nog altijd zitten. Week 5 wordt er één zonder trouwfeesten/verjaardagsfeesten/vreetfestijn, en dat is meteen de eerste sinds het begin van de metingen, dus dat zou moeten lukken.

En hoe is het met u?

linklovende lilith #7

boosaardig kindje

Veel te lang geleden dat ik nog eens een lijst met links heb gepost, dus het is het moment.

Dit vond ik de afgelopen tijd helemaal de max op het internet:

lilith heeft een nieuw design!

today is a new beginning

Bron: Pinterest

Juicht ende hoera! Hij is er, de nieuwe versie van mijn oude blog, en ik hoop van ganser harte dat jullie de kakelverse Tales from the Crib even leuk vinden als ik. Achter de schermen werd er in elk geval bijzonder hard aan gewerkt door de fantastische mannen van Celcius, die rekening moesten houden met al mijn grillen en goestingetjes en dramatisch gedrag, en dat op geweldige wijze deden ook. Eeuwige dank, jongens!

We schakelden eindelijk over van het prehistorische systeem waarop deze blog nog draaide naar WordPress, het commenten zou ineens een pak minder miserie moeten zijn, en we hebben er alles aan gedaan om het lezen zo aangenaam en gemakkelijk mogelijk te maken, ook op tablet en smartphone.

Voor de nerdies: Tales from the Crib werd ontworpen volgens het principe van responsive webdesign, draait op de laatste versie van WordPress, is geoptimaliseerd voor zoekmachines en is helemaal custom ontworpen naar mijn goesting. De tekeningen zijn gemaakt door de fantastische Kathleen van Fanny en Laura.

So there. Het zal vast even wennen zijn, ook voor mij, en het is een work in progress, maar duik er gerust in en laat zeker weten wat jullie ervan vinden. Mochten jullie nog fouten tegenkomen onderweg, laat het dan ook zeker weten, in de comments of via mail.

Lang verhaal kort: #hoera

En ook #eindelijk!!!<3<3

Blogs die nog een beetje naar verf ruiken zijn de max.

lilith gebruikt Instagram als personal shopper

dexterzarababy.jpg

Ik ben gestopt met Twitter. Beste beslissing van het afgelopen jaar, als je het mij vraagt. Lang verhaal kort: als ik een deel van de luttele 24 uur die ik per dag ter mijner beschikking heb vrijwillig zit te besteden aan het lezen van geneut van de allerbeste stuurlui die ooit aan wal hebben gestaan in combinatie met een eindeloze meningenstroom waar ik eigenlijk bijzonder weinig aan heb, dan ben ik volgens mij verkeerd bezig. So I quit. Please RT.

Sinds ik gestopt ben met Twitter ben ik verliefder dan ooit aan het worden op Instagram. Het was een beetje kwestie van de juiste mensen volgen en ontvolgen, en er is nog werk aan mijn fotostream, maar Instagram is zo de max. Voor inspiratie, voor leutigheid, voor mooie dingen, én de laatste tijd ook als middel om toffe kleren voor mijn kind te vinden.

Ik heb er eens over nagedacht: zeker de helft van wat mijn kind tegenwoordig draagt heb ik gekocht door Instagram. No kidding. Ik volg een hoop moeders met kinders van dezelfde leeftijd en met zo ongeveer dezelfde smaak als ik. Ik volg de Instagramfeeds van leuke kinderwebshops. Als ik een tof kind met toffe schoenen zie, dan doe ik van “Hey, van waar zijn die?” en als iemand mij vraagt vanwaar ik mijn t-shirtje met die blinkerdingetjes heb gehaald, dan schenk ik de liefde terug. De trui die Dexter op de foto hierboven draagt? Zara Baby, via Instagram. De compleet geweldige Vans hieronder: via Instagram.

wasberenvans.jpg

Zo de max. Zo niet de bedoeling. En zo veel leuker dan alle marketingacties van webshops op Facebook, genre ‘like en deel deze banner en ambeteer er al je vrienden mee zodat jij iets van vijf euro kunt winnen en zij je voor de rest van hun dagen haten’.

Instagram, you have my love.
And my portemonnee.
Clearly.