Monthly Archives: januari 2014

As we speak 4

currently3

Boeke tjezen. Altijd weer boeke tjezen.

  • Lezen: Ik ben op dit moment een paar boeken door elkaar aan het lezen, wat meestal betekent dat ik dat ene boek waar ik volledig door gegrepen ben niet kan vinden. Zo ook nu. Losing my Virginity van Richard Branson is inspirerend, ja, en de kortverhalen van Alice Munro meestal ook, maar ik voel dat ik sinds The Interestings en daarna Tampa niet meer in mijn leesflow ben geraakt. En ik vind dat jammer, want ik ben zot van de leesflow. Gelukkig ligt er al één en ander veelbelovends klaar, waar ik binnenkort eens een aparte blogpost aan zal wijden. En aan het feit dat ik een leesclub wil beginnen. In Ieper. Vraag u maar al eens af of ge daar zin in hebt, want ik kom er nog op terug.
  • Boekjes kijken: heel veel, samen met Dexter, die daar echt maar geen genoeg van krijgt. Hij noemt het “BOEKE TJEZEN”, trouwens. Doordat we de boekjes van Bumba wat verstopt hebben (sorry, schoonzus J., maar het kon zo echt niet verder) is zijn nieuwste liefde Piep! Allemaal Dieren van Fleur Vanderweel. Hij is vooral zot van de duif, en van zelf vol overtuiging “ROEKOE” doen. En sinds hij zijn eigen bureau heeft om boekes aan te tjezen vindt hij het allemaal nog honderd keer meer de max.
boeke tjezen

LOL.

  • Kijken: naar 2013, en heel veel “Maar Orry toch” denken. Ik kijk ook met plezier naar Wauters vs Waes en doe niet mee aan de complottheorieën omdat ik te druk bezig ben met kijken naar welke sokken Koen Wauters draagt, en voor de rest wordt er hier zoals steeds weinig naar dingen gekeken. Behalve dan naar dit filmpje, over gele auto’s en dat je een wens mag doen als je er één ziet. Dexter kent al een hoop kleuren en is daar vreselijk trots op, dus dan doe wij maar mee.
  • Genieten van: sushi en koffie dates met fijne mensen, lunchdates met mijn man, playdates, binnenspeeltuindates, veel dates, precies. Fijn dat. Ik geniet ook geweldig hard van de ongelooflijke taalontwikkeling bij mijn kind, en de gesprekken die we nu al kunnen voeren over hoe zijn dag is geweest en wat hij heeft gegeten en wie er van de glijbaan ging en wie de autobus heeft kapotgemaakt. Echt waar, ik vind dat ongelooflijk tof.
binnenspeeltuin

Binnenspeeltuindates zijn the shizzle.

  • Uitkijken naar: een etentje met mijn man zijn werk in een kweetnie hoe tof restaurant. Een dinertje dat ik zelf in elkaar steek. Een wijvenlunch. Een infoavond over de plek waar de nieuwe crib misschien zal liggen. Het feit dat we dit weekend eindelijk een einde gaan maken aan de hoop speelgoed die in huis slingert en gaan investeren in een kast. Zoals je ziet geloof ik er nu nog in dat het weer goed komt. Schoon.
  • Zoeken naar: evenwicht. Tussen verzuipen in het werk en met mijn vingers zitten draaien. Tussen altijd ja en nooit eens neen zeggen. Tussen gezond eten en brol eten. Tussen shoppen en stoppen met shoppen.
  • Staan grijnzen naast: Koen De Graeve. Dat pakken ze ons ook niet meer af.
koenenik

Tihi

lilith viert gedichtendag

gedichtendag 2014

Soms, een enkele keer

Soms, een enkele keer,
met heel veel moeite en voornamelijk toevallig
lukt het iemand
om met beide armen zijn verdriet te omvatten.
Hij tilt het op.
Laat de deur niet op slot zijn, nu…
Hij duwt hem open met zijn knie
en loopt met grote breedsporige passen naar buiten.
Kijk uit! roept hij
want het verdriet is zo groot dat hij er niet overheen kan kijken
en doorzichtig is het nooit.
Ver weg, in een sloot of op een drassige plek
onder populieren
of achter een scheve schutting tussen oude autobanden,
speelgoed, resten van een vuur,
gooit hij het neer
en fluitend loopt hij terug naar huis.
– Toon Tellegen

lilith maakt veggie pompoencannelloni

pompoencannelloni

Ik heb afgelopen najaar in al mijn impulsiviteit een gigantische pompoen gekocht op de zelfplukboerderij en pas bij het aansnijden ervan beseft dat wij daar met gemak een week van konden eten. En daar helemaal geen zin in hadden, in elke dag pompoen met pompoen. Ik heb toen -huishoudkundig genie dat ik ben- achthonderd gram van dat beest in blokjes gesneden en ingevroren. Als ik er dan in slaag om zo’n doos waar “achthonderd gram pompoen” opstaat maanden later weer uit mijn diepvries te toveren en daar iets mee te maken dan heb ik altijd het gevoel dat er zich iets magisch heeft voltrokken. Misschien moet ik wat vaker buitenkomen.

Ik had ook nog een doos cannelloni op mijn voorraadrek staan, en geen idee wat ik daar nu weer mee zou aanvangen. Plus een blik rode bonen. En nog wat seitangehakt in mijn diepvries. Als zo’n dingen allemaal samenkomen op een zondagnamiddag tijdens de middagdut van de zoon dan onstaan er nieuwe recepten. Don’t mind if I share!

Ingrediënten voor 4 behoorlijke eters:
* 800 gram pompoen, geschild en in blokjes
* 1 blik tomatenblokjes van 400 gram
* 1 pakje seitangehakt van De Hobbit
* 1 blik rode bonen in chilisaus
* 2 rode uien
* 3 teentjes knoflook
* een theelepel Pimenton de la vera (onder andere te koop bij Dille en Kamille)
* een paar druppels Tapatio (only mijn nieuwste favoriete spicy saus van het moment) of Tabasco
* 250 ml groentebouillon
* 12 cannelloni
* geraspte kaas
* peper en zout
* olijfolie

Voor de bechamelsaus:
* 50 gram boter
* 50 gram bloem
* melk
* nootmuskaat
* peper en zout

En dan:
Hak de knoflook fijn en versnipper de ui. Fruit in een beetje olijfolie voor een minuut of twee, en voeg dan de Pimenton toe. Laat even meebakken. Voeg het gehakt en de stukjes pompoen toe en stoof een tweetal minuten aan. Kruid met peper en zout en voeg de groentenbouillon en de tomatenblokjes toe, samen met de rode bonen. Breng aan de kook en laat op laag vuur met deksel op de pan stoven voor een minuut of twintig. Proeven en afkruiden met zoveel Tapatio als je wilt. Ik koos veel.

pompoensaus

Maak de bechamelsaus door je boter te smelten, de bloem toe te voegen en er melk door te roeren, kruid af met nootmuskaat en peper en zout. Neem een ovenschotel en leg een laagje bechamelsaus. Laat dan de cannelloni vier minuten voorkoken (update: niet doen, is alleen maar miserie!) Vul de ongekookte cannelloni met de gehaktmengeling. Good luck with that, trouwens, als iemand een tip heeft om de keuken er achteraf niet te laten uitzien als een war zone is die erg welkom in de comments. De truc met de spuitzak werkte niet wegens iets te vloeibare saus en twee openingen. Dan maar met een lepel. Leg ze op elkaar en giet er de rest van de saus en de bechamelsaus over. Werk af met geraspte kaas, en zet veertig minuten in een oven van 180 graden.

kellystrooit

Als ik kaas strooi meen ik dat ook.

Het ziet er trouwens naar uit dat hier weer wat vaker een recept zal gepost worden, want ik ga mezelf vanaf heden uitdagen om elke maand één kookboek te kiezen uit mijn gigantisch kookboekenrek waar ik minstens twee recepten uit ga maken in de maand die volgt. En als ze me bevallen, dan ga ik ze hier delen ook, nondeju. In februari ga ik voor The Meat Free Monday Cookbook, een boek dat werd gepubliceerd samen met de Meat Free Monday campagne van Paul en Stella McCartney en krioelt van de leuke vegetarische recepten.

meat free monday

So there. Benieuwd wat dat gaat worden, zeg!

lilith mag geen stamceldonor worden (maar jij misschien wel)

donorcentrum kortrijk

Het zat al een tijd in mijn hoofd, onder meer door het regelmatig lezen van de blog van Tom en af en toe een verhaal in de krant van iemand die zoekt maar niet kan vinden. Dat moet vreselijk zijn, dacht ik dan, en dat ik mezelf dringend eens moest laten registreren om stamceldonor te kunnen worden. Het stond al een tijd op mijn ellenlange lijst van dingen die ik dringend eens moet doen toen het verhaal van Ed en Katrien mij samen met zovelen bereikte en raakte. En omdat ik het niet op de lange baan wilde blijven schuiven sloeg ik het invullen van mijn formulier over en maakte ik rechtstreeks een afspraak met het donorcentrum van Kortrijk.

Bij aankomst kreeg ik uitleg, en woorden van dank, en een welkomstbalpen waarmee ik direct een paar formulieren mocht invullen. Of ik de laatste tijd wisselende seksuele contacten heb gehad, werd gevraagd, of ik me soms laat betalen voor seksuele contacten, of ik drugs snuif, of sinds 1977 seksuele dingen heb gedaan met mannen. Gelukkig blijkt dat laatste enkel te moeten ingevuld worden door mannen, want anders had ik het dus zweten.

Na het invullen moest ik op gesprek bij een zeer vriendelijke dokter, die mij nog wat extra vragen stelde. Of ik ooit een serieuze operatie had ondergaan. Waarop ik: “goh neen eigenlijk niet, behalve mijn maagverkleining“. Alarmcode rood. Mensen die een maagverkleining hebben gehad mogen geen bloed geven omdat ze zichzelf daarmee te erg in de miserie kunnen brengen. Dju toch. Ik zal dus nooit iemands ideale match zijn. Plasma geven mocht wel, en dat deed ik dan ook. Ik was daar dan toch.

donorcentrum2

Dus. Wie wil weten wat zo’n registratie inhoudt, die kan dat hier lezen in plaats van bij mij. Ik hoorde deze week van een dierbare vriendin die seksuele betrekkingen had gehad met een Afrikaan dat ook dat een reden was voor een njet, net als regelmatig enkele maanden in bepaalde buitenlanden doorbrengen, zoals bij iemand anders die ik ken.
Net omdat de selectieprocedure nogal wat mensen uitsluit is het geweldig belangrijk dat zoveel mogelijk mensen zich registeren. Een kleine moeite, maar je kan er misschien wel iemand zijn leven mee redden. En als je niet mag, dan ben je wel ineens in orde om om de zoveel tijd plasma of bloed te geven. Iets dat ook geweldig nodig is. Het is hier te doen. God zal u lonen. Plus: ge krijgt een gratis blik frisdrank voor de moeite, en een hele hoop keer “bedankt” in uw richting.

lilith bakt gemberkoekjes

gemberkoekjes

Eén van de dingen die ik tijdens mijn facebookloos weekend deed was gemberkoekjes bakken. Ik had een hoop verse gember over, namelijk, en na een rondvraag op mijn Facebookpagina bleken koekjes een valabele optie. Klein probleem: de meeste recepten die ik vond hadden het over gedroogde en gekarameliseerde gember uit een potteken. Maar na wat speurwerk vond ik toch een recept waar ik wat verse gember in kon duwen, gecombineerd met kaneel en nootmuskaat en het restje rozijnen dat nog in mijn kast stond. Dat klonk interesting genoeg for meeheee!

Het resultaat was super: kruidige koekjes die bij iedereen die ik liet proeven in de smaak vielen en dus heel vlug uitgedeeld waren, ook al bakte ik er een grote berg van.

Ingrediënten voor een koekje of 30:

  • 180 gram zachte boter
  • 240 gram suiker
  • 60 ml vloeibare honing
  • 600 gram bloem
  • 80 ml water
  • 2 eetlepels geraspte verse gember
  • 1,5 theelepels bicarbonaat
  • een halve theelepel geraspte nootmuskaat
  • een halve theelepel kaneel
  • 1/4 theelepel zout
  • een handvol rozijntjes (of minder. Of geen)
  • 2 eetlepels suiker voor de afwerking
gemberkoekjes2

Bereiding: Neem een grote kom en klop de suiker en de boter tot een gladde massa. Roer er de honing door. Meng het water met het bicarbonaat en voeg erbij. Meng de bloem met de kruiden en het zout en voeg dat mengsel gradueel toe aan het mengsel met suiker en boter. Voeg de gember en de rozijntjes toe. Draai balletjes van een walnoot groot van het deeg, leg ze op bakpapier of een bakmatje en duw ze een beetje plat. Haal ze nog even door wat witte suiker, en bak ze een minuut of vijftien in een voorverwarmde oven van 180 graden.

Zekers een aanrader, jongens.

Note: De rest van mijn gember heb ik in stukjes gesneden en ingevroren. Het schijnt dat je die gewoon bevroren en al kunt raspen als je eens een gerecht maakt waarvoor vier milimeter gember nodig is en je niet anders kunt dan een stuk van twintig centimeter kopen. Ik ga dat keihard proberen. De volgende zeven jaar heb ik in elk geval geen gember meer nodig, op die manier. Rijk word ik, rijk!

lilith doet een weekend van unpluggen

zeefoto

Zondagmorgen, het strand van Koksijde

Toen ik vrijdagmiddag besliste om Facebook, Instagram en Twitter van mijn telefoon te zwieren en in het weekend dat volgde mijn computer uit te laten had ik veel dingen verwacht. Dat ik er lastig van zou worden, dat ik me gestraft zou voelen, dat ik miserie zou hebben met vanalles missen en van een hoop dingen niet op de hoogte zijn. Wat ik niet had verwacht is dat ik er zo hard van zou genieten dat ik nu, op maandagmorgen, zin heb om er nog een paar dagen mee door te gaan. Dat ik dat misschien wel ga doen ook. Mijn bevindingen na een weekend social media detoxen:

  • ik had plots veel meer tijd. Ik denk altijd dat het wel meevalt, de tijd die ik spendeer aan eventjes mijn feeds checken voor ik aan iets anders begin, maar je bent zo snel een half uur kwijt aan wat rondlummelen op internet dat je je afvraagt waar je weekend eigenlijk naartoe is en hoe het komt dat je je heel de tijd zo zit te haasten. Wat blijkt? Als ik ’s ochtends niet opsta met de gedachte dat ik eerst een hoop informatie moet inhalen, en gedurende de rest van de dag ook geen inhaalmanoeuvres moet doen om mee te zijn en niet constant word gestoord door notificaties van mijn telefoon, dan is er plots tijd. Dan moet je alleen maar de dingen doen waar je mee bezig bent. Ik heb zo voor het eerst in maanden de Humo gelezen en een volledige aflevering van Grey’s Anatomy bekeken zonder dat ik gestoord werd door andere dingen die mijn aandacht opeisten. Ik heb gemberkoekjes gebakken en een lade of drie opgeruimd en nog twintig dingen en ik had nog tijd over. Om een beetje heerlijk te lummelen. Waanzin.
  • ik moest niet per se altijd ergens anders zijn. Dat las ik onlangs, dat dat de indruk is die je geeft als je tijdens een familiefeest of een gesprek je Facebook zit te checken: ik wil liever kijken wat mijn andere contacten aan het doen zijn nu dan dat ik hier wil zijn. Dit weekend was ik waar ik was, en zat mijn telefoon ver weg in mijn jaszak. Ik heb hem eerlijk waar niet gemist. Ik zat goed waar ik zat, en ik had niet constant het gevoel dat ik iets aan het missen was/ iets anders moest zitten doen/ straks moest inhalen.
  • ik had niet altijd bevestiging en likes nodig om iets leuk te vinden. In het begin dacht ik een paar keer in statussen en betrapte ik mezelf op de gedachte “Maar allez, nu kan ik dit niet op Facebook posten“, maar een half uur later kwam het besef dat de niet geposte status vast ook niet zo’n geweldig gemis was voor de Facebookgemeenschap. Hetzelfde met momenten: doordat ik er niet per sé een foto van moest nemen en moest checken of mijn Instagramvrienden wat ik had gedaan ook zo leuk vonden was het plots gewoon mijn moment. Dat zonder oordeel of like van iemand anders ook gewoon de max was, en helemaal van mij. Dat was eigenlijk best fijn.
  • het gevolg daarvan was dat ik wel veel minder foto’s heb genomen. Wel een paar leuke. Ook een paar met onze spiegelreflexcamera, eindelijk nog eens.
  • mijn hoofd was veel rustiger, omdat ik niet constant meningen moest vormen of lezen en er niet allerhande ongefilterde informatie op mij werd afgevuurd waar ik blij of kwaad of geërgerd van werd. Ik had meer het gevoel dat ik zelf in control was wat betreft hoe chill ik me voelde.
  • mijn vrees klopte: ik wist een hoop dingen niet waarvan werd verondersteld dat ik ze had gezien of gelezen. Dat ging van “heb jij niet gezien dat we X zijn gaan bezoeken?” tot “ah, heb je de foto’s van het feest van vannacht niet gezien misschien?” tot “ik dacht dat je zou geweten hebben dat ik mijn hand had gebroken, er stond een foto op Instagram“. Ik zal vast nog een hoop gemist hebben, maar het voordeel was dat ik wel iets had om over te praten, want ik moest over een hoop dingen ingelicht worden. Ik ga er maar voor het gemak vanuit dat jullie mij vanaf nu gaan Whatsappen als jullie zwanger zijn of een nieuw lief hebben of jullie teen hebben gestoten. Of mij missen. Want dat mag natuurlijk ook gewoon.
  • dat moet ik ook dringend eens doen” was de reactie die ik het vaakst heb gekregen dit weekend.

Conclusie: ik heb zo hard genoten van twee dagen en half geen benul hebben wat er online aan het gebeuren was. Ik was verbazingwekkend snel af van mijn vrees om vanalles te missen, omdat de rust die in de plaats kwam zo de max was. Ik heb mezelf dit weekend de vraag gesteld of mijn detox door te trekken valt. Eerst dacht ik: dat gaat niet met mijn werk, dan mis ik alles. Maar then again: ik ben geen dagbladjournalist die alles op de minuut moet weten. Als ik het morgen weet is dat ook oke. Wat wel zo is: ik werk vaak thuis, en alleen, en dan is Facebook mijn manier om het gevoel te hebben dat ik geweldig sociaal bezig ben. Kleine bummer: dat gevoel is vals, en zorgt ervoor dat ik ’s avonds te weinig uit mijn kot kom omdat ik vind dat ik al sociaal genoeg heb gedaan.

Dus: ik denk dat ik nog even verder doe. En weer eens echte koffie ga inplannen met de Facebookbuddies die ik nu al een paar dagen niet meer heb gehoord. We whatsappen er nog wel over, zeg ik.

En jullie? Doen jullie het ooit, even helemaal de stekker eruit trekken? Of is het iets dat jullie overwegen? Please share!

linklovende lilith #14

bestetattooooit

Vandaag vind ik dit de beste tattoo ooit.

Het plan was om deze lijst pas morgen te posten, maar ik word plots vreselijk hard overvallen door de nood aan een weekend zonder social media. Denk ik. Ik weet niet of het aan de afgelopen drukke weken ligt of aan de vreselijke aanval van sinusitis die ervoor zorgt dat ik mijn hoofd bijna niet meer kan bewegen zonder te vergaan van de pijn, maar dat hoofd snakt ineens naar rust. En stilte. En kabbelende beekjes. Tijd om er de stekker eens twee dagen compleet uit te trekken, dus, en te zien wat dat geeft. Ik heb alle apps die mij in de verleiding brengen om ze constant te checken verwijderd, mijn computer blijft uit, en wie mij echt nodig heeft zal mij wel weten te vinden. Dus: voor ik dit krot vaarwel zeg tot hopelijk maandag, de beste links om uw vrijdagnamiddag mee te vullen!

Zij die dit weekend zevenentachtigduizend keer nagelbijtend naar haar telefoon gaat kijken omdat ze verzuipt in haar eigen fomo groet u.

lilith schrijft weer postkaartjes

kaartjes2

Ik weet niet precies wanneer het begonnen is. Ergens in de periode dat ik volledig over mijn enthousiasme omtrent de Hallmark e-card heen was (‘maar kijk dan toch! HET BEWEEGT!!! :aah:’) en het ook een beetje had gehad met het feit dat iedereen al vindt dat hij geweldig hard zijn best heeft gedaan als hij op Facebook “HB” op iemand zijn prikbord heeft getikt. No offence. Maar ik dacht: gaat mijn kind dan nooit het genot ervaren dat ik als kind ervoer op de dag van mijn verjaardag, als de brievenbus vol postkaarten zat? En hoe triest is dat?

Dus begon ik ergens in de loop van vorig jaar mijn kleine guerrilla tegenbeweging, en ging ik op zoek naar leuke postkaarten. En echt: alleen al dat is een waar plezier. Ik heb ondertussen een doos vol, en soms kom ik een leuke winkel tegen met fantastische ontwerpen en kom ik blij als een kind weer buiten met nieuw materiaal. Ik verzamel niks meer, en ben trouwens sinds deze week weer gestopt met shoppen, maar die kaartjes vind ik wel zo super dat ik er stiekeme uitzonderingen voor maak. Zie ook het feit dat ik er zeker dertig meebracht uit Londen. Allemaal vet coole.

kaartjes kopen

Ik weet niet wat het is. Ik denk de combinatie van leuk design en schoon papier en de mogelijkheid om ze aan je frigo of prikbord te hangen. Het feit dat je nog eens langer dan een halve seconde moeite doet om iemand blij te maken, want je moet een kaart uitzoeken en het adres kennen en postzegels in huis halen en het niet vergeten op de dag dat er gepost moet worden en door de regen naar de brievenbus. En toch stuur ik weer kaartjes. Het maakt me blij. Zeker als ik er mijn werk van maak, en meer schrijf dan “zeg hey gelukkige verjaardag dinge”. Al is dat ook al vet cool. Ik heb de indruk dat het andere mensen ook blij maakt. En dan heb ik het nog niet gehad over onverwachte kaartjes om silly redenen in plaats van verjaardags. Ook de max.

Mijn favorieten van het moment:

tftckaart

En die van de zaak. Die zijn ook behoorlijk super. Van het fantastische Moo-cards, waar ik al duizend jaar een fanboy van ben.

Doen jullie dat nog, een kaart versturen met de post? Hebben jullie favoriete ontwerpers, Etsywinkeltjes of andere plekken om ze in te slaan?

lilith zou waarschijnlijk uw maat zijn

bh 90210

In navolging van deze post. Als je deze dingen leuk vindt zouden we waarschijnlijk vrienden kunnen zijn, of op zijn minst een goed gesprek kunnen hebben.

  • als je buitenproportioneel veel nummers van voor naar achter kunt meezingen die tussen 1989 en 1995 in Tien om te Zien te zien waren, perfect weet welk kapsel van Petra bij welk nummer hoorde en waarom, ooit zwaar hebt gevloekt op die dekselse applausmeter en al jaren vindt dat er dringend een nieuw Levenslijnlied moet opgenomen worden, zodat je weer alle stemmen in de juiste volgorde kunt meezingen. En neen, dat klimaatlied van Nic Balthazar telt niet.
  • als je The Office de allerallerbeste serie ooit vindt en moet huilen van het lachen om superkleine tics van David Brent die de meeste mensen niet eens opmerken.
  • als je in je kindertijd alle boeken van Roald Dahl hebt gelezen, gecombineerd met de Babysitters Club.
  • als je ergens in je hart warme gevoelens blijft hebben voor Bon Jovi, Jason Priestley, Mark Owen en Michael J. Fox.
  • als je een totale sucker bent voor Ment tv en alle vormen van kooptelevisie.
  • als dit je in stilte doet tieren van onversneden nostalgie. TONY LITTLE EN MIKE. I die.
  • als je zonder een halve seconde twijfelen #teamkoen bent. Omdat je al heel je leven #teamkoen bent.
  • als je alles dat je weet hebt geleerd van de Fancy.
  • als je met geen stokken op de dansvloer te krijgen bent, behalve als iemand MO-DO of Jantje Smit door de speakers knalt.
  • als je compleet geobsedeerd bent door Back to the Future, en dan vooral door de tweede film.
  • als je altijd van den dezen doet als je vertrekt naar Londen. Altijd. En trouwens niet snapt dat de stad dat nooit heeft aangenomen als officiële slogan. London, baby.
  • als je in je dagelijkse gesprekken tot in den treure verwijzingen steekt naar liedjes uit reclamespotjes voor Dreft uit de jaren negentig die niemand nog kent en daar niet mee kunt stoppen. Parels voor de zwijnen.
  • als je ooit volledig geobsedeerd was door Mario Bros. Het meeste door 3, ook een beetje door 2.
  • als je Mandy van Barry Manilow altijd meezingt in de versie van Homer Simpson.
  • als je Legends of the Fall kunt meelippen.
  • als je altijd spaghetti zou kiezen boven elke andere optie op de kaart van een brasserie. Dan kunnen we namelijk altijd samen spaghetti eten, jij en ik.

Wat denk je?

lilith #plogt

Ooit, toen ik mijn dagen nog doorbracht op een internetforum, hielden mijn internetmakkertjes en ik fotologdagen. Het waren de begindagen van de digitale camera’s van zestienduizend frank, wij dachten allemaal dat we fotograaf waren, en er was zelfs een site waarop alle beelden van die ene dag, waarop iedereen van ’s ochtends tot ’s avonds om het uur een foto nam, verzameld werden. I LUVED IT. Toen ik bij Maartje zag dat zij -geïnspireerd door oerblogster 10e’s idee– een hele week gaat ploggen ( kort voor picture loggen, als ik het goed heb begrepen) dacht ik: ik ook! Ik ook! En zo geschiedde. Dit was mijn dag. Niet elk uur, wel heel de dag door.

plog01

#plog – Hallo wereld, zo zie ik er ongeveer uit als ik om kwart na zes in de badkamer kom. No shame. Wel wallen. plog02

Normaal wordt dit liefje vrolijker wakker, soms zelfs al sfeervolle medleys van kinderliedjes zingend, maar dit beeld had al een en ander kunnen voorspellen. Niet veel goeds, bijvoorbeeld. plog03

Nope, niet veel goeds. Ik had gisteren, toen ik een hele dag met hem en zijn koortsaanvallen heb thuisgezeten, al een vermoeden, dus gelukkig was het regelwerk voor de voormiddag al gebeurd. Dexter mocht naar oma en opa terwijl ik over en weer naar Brussel zou gaan voor een interview. En ik zou proberen om rond de middag terug te zijn, zodat we nog met hem naar de kinderarts konden. Goed plan? Goed plan, al liep ik wel zwaar over van schuldgevoel. Dat hoort zo, ik ben een moeder. plog04

Dit doen wij elke ochtend terwijl de papa in de badkamer is. plog05

Ik onderweg naar het station, Dexter onderweg naar oma en opa. De wereld is nog donker. plog06

Kwart voor acht, station Kortrijk. Ik probeer niet toe te geven aan de lokroep van de Panos, maar kan het toch niet laten om een beetje te luistervinken en gesprekken op te vangen als “Doe maar suiker en melk in mijn koffie. Ge hebt geen cognacsje zeker? Moehahaha”. Good times. Zo good dat ik pas vier minuten voor vertrek besef dat ik van plan was om de verkeerde trein te nemen. Klein attackje. Alles kwam toch nog goed.plog07

Ik lees boeken over vrouwelijke leerkrachten van 26 die in de straat van veertienjarige jongens gaan zitten masturberen in hun auto. Et alors? plog08

Mijn weekmenu opstellen is gemakkelijk, volgende week begin ik tweewekelijks te veggie Smartmatten, en ik heb alles in huis dat ik extra nodig heb, blijkbaar.  plog09

In Brussel! Waar het veel kouder is dan ik verwacht had, ondanks de zon. Ik heb me veel te optimistisch aangekleed, en dat is allemaal tof als je op de goede weg bent, maar minder als je keihard verdwaalt. Ik kom dan ook twintig minuten later dan afgesproken aan op nummer 55. plog10

Ik hou zo van jou, nummer 55. Waar bleef je zo lang? :'(

plog11

Voor Flair sprak ik af met de zeer inspirerende Ana, die in een heerlijk appartement woonde en koffie zette, waardoor ik langzaam opwarmde. En het record “mijn neus snuiten tijdens een interview” met gemak verpulverde.

plog12

De terugweg naar het station Midi. Zonnig en mooi, maar wel koud.

plog13

Plots beseffen dat je maar vier minuten meer hebt om je trein te halen, en zo dankbaar zijn voor de zes minuten vertraging die ervoor hebben gezorgd dat jij en je korte beentjes het net gehaald hebben. Priceless. Zelfs de overstap in Gent lukte, net.

liefje

Net op het moment dat ik naar de oma en opa wilde smsen om te vragen hoe het was dit supermooie beeld doorgestuurd krijgen helpt toch wel tegen een bloedend hart. <3

plog15

Ik had geen iPad ofzo bij, dus schrijf ik dat rap eens uit op papier. Papier ja, ik ben een rare.

plog16

Youri komt mij halen om naar de jongen te rijden.

plog17

Hij eet. Het is al iets.

plog18

Ik eet ook. Ik eet graag patatten en tomaten. Ik heb ook nog een paar boterhammen gegeten. Geen paniek.

plog19

Iemand is niet meteen in zijn haak. We gaan naar huis.

plog20

plog21

Daar probeer ik boeken te selecteren voor mijn wegdoeproject en mijn tekst voor Flair te schrijven die dringend binnen moet, maar iemand heeft behoorlijk weinig zin om te slapen.

plog22

Na meer dan een uur is het plots toch stil in de kinderkamer. Ondertussen heb ik het ijskoud en voel ik me steeds zieker worden. Geweldige timing, jongen.

plog23

De verwarming is mijn vriend.

plog24

Beeld van de dag: hoestbuien van twintig minuten waar hij niet uit geraakt, ik kan het bijna niet meer aanzien en tel de uren af tot we naar de kinderarts mogen.

plog25

Het hoesten en de paniek bij Dexter worden steeds erger, dus zorgen we voor afleiding. Het helpt een beetje.

plog26

Eindelijk: de wachtzaal van de kinderartsen. Waar hij zich ontpopt tot het kindje waarvan iedereen zich zit af te vragen wat hij hier eigenlijk doet. Zo vrolijk en zo spelen en zo babbelen, jong. Vast overbezorgde ouders die voor de minste scheet die verkeerd zit in paniek slaan.

plog27

“Ik denk niet dat jullie een leuk weekend zullen hebben”, sprak de kinderarts. Diagnose: dubbele oorontsteking, infectie van de luchtwegen en een serieuze snotvalling.

plog28

Zieke kindjes mogen voor één keer hun tutje. Zwak zwak moederhart.

plog29

Current status: belabberd.

plog30

Volgens het beurtrolsysteem is het aan Youri voor de avondroutine. Wij duimen keihard voor een goede nacht.

plog31

Ik had nog guacamole in de koelkast, en wraps liggen, en seitangehakt in de diepvries. Dat was dat.

Ik had verwacht dat ik nog een foto van een warm bad en een koud glas wijn aan deze reeks zou kunnen toevoegen, maar ik kroop om half tien ziek in bed en kwam er vanmorgen- na een goede nacht van Dexter, bedankt god- nog zieker weer uit.

Ik ga dit trouwens maar één dag doen, hoor, geen zorgen. Wie zin heeft om mee te doen: ik ben waarlijks zeer benieuwd naar jullie plogjes. Post de link misschien even in de comments hieronder, dan komen we allemaal kijken.