Ik zat in een showroom vol kinderschoentjes toen het besef insloeg als een bom: tijdens mijn zwangerschap heb ik me tot in den treure over vanalles en nog wat geïnformeerd, van borstvoeding geven tot draagdoeken knopen tot mijn kind vegetarisch opkweken, maar ik heb nooit een halve seconde stilgestaan bij welke schoenen ik hem zou aantrekken.

Of toch wel: in die halve seconde keek ik meestal naar het prijskaartje van zogenaamd verantwoorde kinderschoenen, raapte ik mezelf op vanop de grond, en besliste ik dat die veel goedkopere schoentjes uit de H&M ook wel goed genoeg zouden zijn, zeker? Plus: ze zijn hipper dan die stevige leren schoenen die ik vaak in de betere schoenwinkel zie staan. Beslissing genomen! En ook: ‘mij gaan ze niet liggen hebben, met hun tachtig euro voor een paar onhip schoeisel waar ze twee maanden later toch niet meer inkunnen wi zeg’. Ha!

Maar toen nodigden de mensen van Stones and Bones mij uit om eens naar hun showroom te komen. “Ik koop eigenlijk geen dure kinderschoenen“, zei ik nog aan de telefoon, “omdat ik vind dat bedrijven die producten voor kinderen maken mij zo al genoeg geld uit mijn zakken proberen te slaan“. En dat vind ik ook echt: niks makkelijker op te wakkeren dan het schuldgevoel van een moedertje, en geen betere manier om dat schuldgevoel weer weg te duwen dan door er flink wat centen tegenaan te gooien in een gespecialiseerde kinderwinkel. Ik ken dat. Maar de uitnodiging intrigeerde me wel, en dus ging ik akkoord: ik zou wel eens luisteren. En kijken. Veel had ik immers niet te verliezen.

In de showroom kreeg ik geen gladde verkoper voor me, maar de zaakvoerder zelf, waarvan ik al na een halve seconde doorhad dat hij het meende, de dingen die hij deed. Dat ik tegenover een mens zat met een missie. Ik kreeg een onderbouwde uitleg over kindervoetjes en de belangrijkheid van stevige schoenen en hoe slecht die vreselijke cute Vans met wasberen die Dexter draagt wel niet zijn qua ondersteuning.

Precies wat mijn schoonmama me ook al een paar keer had willen laten verstaan. Zij had destijds vier kinderen op te voeden en bespaarde op wat ze kon, maar nooit van zijn leven op hun schoentjes. In die tijd was dat namelijk belangrijk, goede schoentjes. “Nu vinden ouders het belangrijker dat ze uit vijf paar kunnen kiezen die bij elke outfit van hun kind passen dan dat ze investeren in goede schoenen“, zei de man van Stones en Bones. Ik knikte. “Ik ben die moeder waarover u het heeft“, zei ik. “Ik ben die moeder die zot wordt omdat Converse mini Allstars maakt, ik ben die moeder die vindt dat bedrijven al genoeg geld slaan uit producten voor kinderen, ik ben die moeder die weigert te betalen voor uw goede schoenen, omdat ik niet weet waarom ze zoveel beter zouden zijn dan die van de H&M. Ik maak me niet echt druk over de voeten van mijn kind. Ik ben die moeder die stampvoetend zegt dat die wasberenvans veel mooier zijn. Ik wil die wasberenvans. Waarom zijn goede schoenen trouwens altijd vooral lelijke schoenen, eigenlijk?“.

Maar toen kreeg ik dus het tegendeel bewezen tijdens een rondleiding. Het assortiment van Stones and Bones bleek geweldig uitgebreid. Ze maken zoveel soorten en stijlen dat er tot mijn verbazing zeker tien paar stonden die ik leuk vond. Wie ooit met mij in een schoenwinkel is geweest zal nu met haar ogen knipperen. Serieus: ik ben een moeilijke. Ik had veel bruin en beige en cijfers verwacht. Die zag ik, maar ik zag ook sterren, en felle kleuren, en leuke modellen. Ik was met andere woorden mee. Ik wilde wel eens testen. En ik koos deze coole rode basketjes, en een paar pantoffels met “tommers” op. (Brommers. Mijn kind vindt die de max)

Een week of twee later las ik dit artikel. Waarin voetspecialisten exact hetzelfde verhaal vertelden als de zaakvoerder met een missie: steeds meer jongeren zitten met gigantische problemen, omdat ze jaren veel te onstabiele schoenen hebben gedragen. U snapt: ik kon het gedexterte plots niet snel genoeg in zijn Stones and Bones krijgen. Ondertussen draagt hij ze een drietal weken, en kan ik er wel één en ander over zeggen.

– Het duurde even voor Dexter mee was. Wat niet helemaal abnormaal schijnt te zijn, na het dragen van zachte schoenen. Deze schoenen zijn steviger en dus harder, en dat leek hij de eerste dag nogal raar te vinden. Hetzelfde met zijn pantoffels: van iets dat op een sok lijkt naar iets met een veel hardere zool was geen instant hit, maar dat veranderde al na een dag kwawillewerk. Sindsdien draagt hij ze elke dag, en zonder enig probleem. Ik heb zelfs de indruk van graag.

– De schoentjes zitten echt goed in elkaar. Ik heb de volledige uitleg gekregen, over hoe ze in Italië met de hand worden gemaakt en waarop er wordt gelet qua stabiliteit en dat het leer met de hand wordt ingekleurd, en echt: dat zie je aan alles. Ze hebben veters maar sluiten met een rits langs de zijkant, dankzij de zool kun je perfect zien of de schoenen nog groot genoeg zijn, hun enkel zit goed vast en hun voetje kan voldoende afrollen. Er is, kortom, behoorlijk indrukwekkend aan gewerkt en over nagedacht.

– Ik vind het vreemd dat ik er zo’n cheap ass in ben. Omdat ik er nooit echt over heb nagedacht, denk ik, over het belang van goede kinderschoenen. Want ik ben wel iemand die bereid is om te betalen voor kwaliteit, als ik het gevoel heb dat er kwaliteitsverschil is. En dat gevoel had ik tot voor kort niet, omdat ik nog nooit een uitleg over schoenen had gekregen. Nu ik die wel heb gekregen zie ik natuurlijk het verschil tussen goedkope laarsjes uit de H&M en wat Dexter nu draagt. En voel ik me bijna een beetje schuldig, ook. Maar de man van Stones and Bones heeft me verzekerd dat dat niet nodig was, en ik nog niks onherroepelijk had beschadigd. Fjoew zegt het moederhart.

– No more zweetpatees. Dexter zweet gemakkelijk, en ik dacht dat hij gewoon een kind met zweetvoetjes was, maar dat lag dus aan de schoenen, niet aan het kind. De schoenen van Stones en Bones zijn gemaakt van echt leer, en dat bleek dus ineens de oplossing van het zweetprobleem.

– I like. People like. Ik was op voorhand niet helemaal zeker of ik wel zou willen testen, omdat ik zo’n moeder ben die haar kind niet graag laat rondlopen in dingen die ze niet mooi vindt, maar ik vind ze echt leuk, en ik niet alleen. Al een hoop complimentjes gekregen. En oke, af en toe mis ik de Vans nog, maar dan laat ik ze hem een namiddagje aandoen om de mama te plezieren. Als hij een rode broek aanheeft van hetzelfde. En dat is dan ook meteen het enige nadeel, in mijn ogen: ik laat mijn kind graag afwisselen, afhankelijk van zijn outfit. Maar voor schoenen van Stones and Bones betaal je toch snel tachtig euro (voor het rode paar van Dexter was dat 87 euro), en daar koop je er dan ook geen vier paar van.

En toch. Slotconclusie. Na een paar weken testen en de uitleg en berichten over slechte schoenen ben ik wel om. Ik denk dat zijn volgende paar ook weer één uit hun collectie wordt, zelfs. Toen ik afgelopen weekend in Londen was betrapte ik mezelf erop dat ik maar eens van ver heb gekeken naar de schoentjes in de H&M en de Zara die ik normaal snel in mijn mandje gooi, omdat ik nu ook wel het verschil zie. Mijn schoonmama zal blij zijn, en ik hoop de voeten van mijn kind ook. Ik zal er potverdikke hard en slag om slinger genoeg voor gewerkt hebben om ze te kunnen betalen. :aah:

Trouwens wreed benieuwd naar jullie kinderschoenenervaringen, voel u vrij om te sharen in de comments!