Tijd voor een nieuwe editie, want dat taterkonten blijft hier duren, zeer tot mijn persoonlijk jolijt.
“Ikke spelen met de boetserijkei“. (ook wel bekend als boetseerklei)
“Het is bijna gedaan he? Het is bijna gedaan he?“, maal dertig. (de kinderkapper is een halve minuut bezig met het knippen van zijn weelderige manen)
“Detter is een beetje bang van het olifantje“. (moeder heeft net haar neus gesnoten, en iemand is daar niet mee gediend)
“Ik heb een prot gelaten aan mijn poep“.
“Er zijn hier veel protten“. (melding als ik hem ’s ochtends uit bed wil halen)
“Kwaaaak kwaaak kwaak”. “Ben jij een kikker?”. “Of een eend”. (#wiseass)
“Pijn is goed“. (#disturbing)
“Neen mama niet ruzie maken!”. (elke keer als ik hem iets wil verbieden. Er is nog wat werk aan mijn gezag, precies)
“De wielen van de moeder doen tut tut tut”. (bleek hij motor te bedoelen, begot)
“Nog één minuutjes spelen“. (standaard antwoord op “kom, we gaan naar bed”.)
“Kijk, lichtje brandt. De brandweer brandt ook he, papa”. (bijna goed!)
“Patatjes met chocolaat!“. (het enthousiaste antwoord op de vraag: wat heb jij vanmiddag gegeten?)
“Ik ben een beetje bang”. “Waar ben je bang voor?”. “Voor mijn vingertjes”. (komt dat tegen)
Ik ga trouwens ook even met blogvakantie, tot en met 11 augustus gaan de boeken hier toe, zodat ik wat nieuwe rubriekjes in gang kan steken voor het najaar en ook gewoon eens wat tijd ver weg van de computer kan spenderen. Daar heb ik na een periode van constant aan een scherm gekluisterd namelijk even heel veel behoefte aan.
Fijne vakantie aan iedereen die er heeft, en tot binnen twee weken!
(voor de liefhebbers: de vorige Dexter Spreekt staat hier)
Hoe kun je zien dat ik weinig tijd heb om te bloggen? Als ik kies voor een ‘5 beelden, 5 dingen’, dan is de kans groot. Niet dat ik niet hou van deze rubriek, integendeel. Vijf random beelden combineren met vijf random dingen, ik hou nogal van de randomness of it all.
Nog drie werkdagen te gaan voor mijn verlof begint. Lees: voor de crèche twee weken de deuren sluit. Er is weinig gepland, ik heb wel een lijst met dingen die ik graag zou willen doen als het weer wat meezit, en we zijn uitgenodigd op een huwelijk van wel twee dagen met ontbijt en kamelen, en er staan ook enkele etentjes en dates op de planning, dus het komt vast helemaal goed. Nu nog even zevenendertig to do lijsten afwerken en hopen dat er niet te veel beren van tussen de struiken springen als ik denk dat ik bijna klaar ben, en we zijn er.
Ik heb ruzie met mijn weegschaal. Dat komt doordat ik te weinig met calorieën bezig ben geweest de laatste maanden en door gesukkel met mijn gewrichten en neverending bekken- en rugklachten ook nog eens veel te weinig beweeg. Niet blij mee, ook niet trots op, al probeer ik mezelf ook niet dood te slaan met gedachten als “kijk eens naar uzelf in de spiegel, zijt gij eigenlijk niet beschaamd dat ge het weer zo ver hebt laten komen?“. Dat mag niet meer van mezelf, namelijk, ik heb daar geen deugd van. Hence de foto hierboven, genomen naast een lichtboodschap in het Parkhotel. Ja, ik ben te dik, maar als ik mezelf in een fantastische jurk steek (die ik tweedehands kocht van Webkim, maar uit deze reeks komt, om op de vragen die ik erover krijg te antwoorden) en het licht zit goed, dan valt er nog altijd wel iets van te maken.
We zijn hier begonnen met potjestraining, ten huize. De verkennende fase, that is. De fase waarin het Dexter al een keer is gelukt om een sticker op zijn blad te krijgen voor een goedgemikt plasje, en waarin het hem vooral is gelukt om zich een ongeluk te verschieten als hij moet plassen en hij heeft geen pamper aan en “OEI ALLES IS NAT MAMA”. Het is het plan om het experiment tijdens ons verlof wat verder uit te diepen. De vochtbestendige doeken voor in de zetel liggen klaar. :aah:
Een zee die op een half uurtje van huis ligt op warme zomeravonden, dat is de grootste zaligheid die er bestaat. Zeker met een peuter die volledig opleeft als zand en water in zijn blikveld komen en er schelpjes in zandkastelen kunnen geduwd worden dat het een lieve lust is. Na een hoop geploeter in het zeewater moe maar vreselijk voldaan naar de auto worden gereden in de buggy terwijl je een cracker eet en met ogen die blinken als het zeewater naar langsvarende boten wijst, soms is geluk echt niet meer dan dat. En zeker ook niet minder dan dat.
Geluk is ook: meer dan een uur bezig zijn met het plukken van groenten en fruit voor de week die komt. De dochter van de zelfplukboer op een traktor zien langsrijden, je kind zien zwaaien als een bezetene, de dochter van de boer wel twintig keer terug zien zwaaien omdat het kind er maar geen genoeg van krijgt. Besjes plukken voor in een smoothie met Griekse yoghurt, en bij meer dan dertig graden verrukt boven een grote kom verser dan verse minestrone hangen. Beseffen wat een rijkdom dat allemaal is.
Ook zin om eens mee te doen aan een 5 beelden, 5 dingen? Zet dan een link in de comments hieronder, en dan komen we lezen en kijken.
De frittata is erg lang een van mijn grootste keukenfrustraties geweest. Terwijl iedereen maar bezig bleef over hoe makkelijk je zo’n dikke omelet met vanalles en nog wat in elkaar kon flansen eindigde ik altijd met iets op mijn bord dat compleet de bedoeling niet was. Als ik het al uit de pan kreeg, want doorgaans bleef de helft van mijn so called frittata aan de bodem van de pan kleven, tot waanzin en wanhoop van ondergetekende. Vaak zag het er ook nog eens helemaal niet uit, en hadden de eieren zich gemengd met de vochtige groenten tot het eindresultaat leek op iets dat je op een ochtend na de Gents Feesten op het trottoir aantreft.
Ik was nochtans zo helemaal gewonnen voor het idee van de frittata. Vooral omdat het zo’n gerecht is waarop je- eens je weet hoe je het moet maken- eindeloos kunt variëren. Met groenten, zonder groenten, met bergen kaas of zonder, met of zonder verse kruiden, spicy of niet, met een restje pasta, wat aardappelen of een handvol rijst van gisteren bij de chinees. Ideaal voor restjes, snel klaar, perfect om de dag erna mee te nemen in je brooddoos, en om de een of andere reden helemaal out of my league. Typisch.
Wederom was het het fantastische “De Moestuin van Mme Zsazsa” en meerbepaald een recept van Dorien dat de torenhoge berg recepten die ik al van het internet heb gehaald oversteeg en ervoor zorgde dat ik ondertussen al twee keer een frittata heb gemaakt waarvan ik tranen in de ogen krijg, zo perfect is hij. En het enige dat ik deed is enkele regels volgen die mij tot nu compleet niet duidelijk waren, waardoor er altijd wel ergens in het proces iets fout liep.
Check it out jongens, hij lijkt wel licht te geven zo lekker.
De regels voor de perfecte frittata
1. Gebruik voor een grote pan een tiental eieren. Ik vind dat het een serieus verschil maak als ik die op de plaatselijke bioboerderij ga halen, qua smaak, maar zie wat je kunt krijgen.
2. Doe de groentjes altijd eerst in de pan in een bodempje olie. Als je aardappelen rauw wilt gebruiken, snij ze dan in plakjes van maximum een halve centimeter en laat ze eerst een minuut of tien garen voor je aan de eieren begint te denken. Volgens Dorien moet alles lekker en gaar zijn voor de eieren de pan in gaan.
3. Als je tomaatjes gebruikt zoals ik de eerste keer deed, zorg er dan voor dat je het vocht dat in de frittata terecht komt beperkt door de zaadlijsten eruit te halen. Vochtige frittata, daar wordt niemand vrolijk van.
4. Zorg ervoor dat de eieren terecht komen in een hete, goed geoliede pan. Dan heb je dat probleem met vastkleven aan de bodem niet.
5. Laat de frittata garen onder de grill van je oven tot hij er goudbruin weer uit komt, en serveer met een slaatje.
Dorien heeft in dit stuk een recept voor frittata met prei, broccoli en aardappelen staan, en in het boek vind je er een met snijbiet en feta. Uiteindelijk is het vaste systeem dus altijd groentjes garen, eieren erbij, onder de ovengrill, en de regels hierboven volgen. Ik kan u dat boek alleen maar aanbevelen and then some, maar dat heb ik vast al eens gezegd.
Hebben jullie trouwens gerechten die altijd weer mislukken? Gooi het in de groep, misschien kunnen we onze gezamenlijke tips en tricks delen in de comments. (y)
Ach, mijn leesclub. Ik weet nog hoe het een vaag idee was, eentje dat evenveel kans leek te maken om mijn slechtste als beste idee van het jaar te worden. Zo voelde het toen ik in februari voor de eerste editie onderweg was naar een groep vrouwen van wie ik de meerderheid enkel kende van mails met subject line “Ik wil meedoen met de leesclub!”. Het resultaat van een oproep op de Facebookpagina van deze blog, ook al iets waarvan ik niet wist of iemand zou reageren. Ik wilde meer lezen, ik wilde in contact komen met anderen die ook graag lezen, en ik wilde een excuus om mijn huis uit te komen. Daar een leesclub aan koppelen was een complete sprong in het duister. Zoals zo vaak bleek een sprong in het duister de beste sprong die ik kon maken.
Ondertussen bestaat Reading Between The Wines vijf maanden (al lijkt het veel langer), hebben we een kick ass logo (met dank aan mijn hubster), en zijn we al vier keer samengekomen in ons knusse zaaltje boven een van de leukste cafés van Ieper. Tot zover het voorspelbare nieuws, want dat was ook de bedoeling, dat we regelmatig zouden samenkomen. Het onvoorspelbare nieuws is dat de leesclub ondertussen is uitgegroeid tot een groepje vrouwen dat mij erg na aan het hart ligt. Of zoals een van de leden het onlangs zei: ‘op enkele maanden tijd van een groep perfect strangers naar de mensen die het vast als eerste zullen weten als ik nog eens zwanger ben‘. Dat laatste kan ook te maken hebben met de wijnconsumptie die plots opvallend stil zou vallen, maar toch. Mooi gezegd.
Samenkomen met gelijkgestemde zielen die ondanks hun verschillende achtergronden zot zijn van lezen is geweldig. Ik heb al zo veel bijgeleerd, de laatste maanden. Niet enkel over boeken, maar over vanalles en nog wat. Het is zot hoe snel je mensen leert kennen als je ze in de context van leesclubmeetings ziet. Ik had op voorhand niet eens kunnen vermoeden dat er zo veel geweldige vrouwen in mijn buurt woonden, ook. Onder het motto “we zijn eens buiten” beleven wij behoorlijk epische avonden, het moet gezegd. Ik kan het dus iedereen ten zeerste aanraden, zo’n leesclub.
Omdat ik vaak vragen krijg over het beginnen van een leesclub en onze werkwijze (“zitten jullie dan een hele avond naast elkaar te lezen?”): een lijst met tips. Let wel: ik heb hiervoor nooit deel uitgemaakt van een leesclub en heb dus geen idee hoe typisch die van ons is. Wat ik wel weet is dat onze werkwijze voor ons marcheert. En dat iedereen altijd erg enthousiast terugkomt naar de meetings en we ondertussen zelfs een wachtlijst voor nieuwe leden hebben. Not too shabby, dus.
Acht tips voor het opstarten van je eigen leesclub
zorg voor een handige locatie: omdat ik niet elke meeting wilde overleggen waar we de volgende keer zouden afspreken en het mij ook niet ideaal leek om telkens een plaats bij iemand thuis te zoeken waar meer dan tien luidruchtige vrouwen wijn zouden komen drinken en ik al hoofdpijn kreeg bij de gedachte aan hoe we dat dan betaaltechnisch zouden overeenkomen qua drankjes en hapjes ben ik direct op zoek gegaan naar een andere optie. Dat werd een zaaltje boven een lokaal café, waar we de fijne overeenkomst hebben dat we alles uit de koelkast mogen halen dat we nodig hebben (ze weten daar ondertussen perfect waarmee die koelkast gevuld moet worden) en op het einde van de avond mogen afrekenen. Aan het begin van de avond stel ik een penningmeester aan die streepjes op een blad zet, en dat lukt perfect. Een gemak!
denk na over je ledenaantal: in het begin dacht ik “laat de honderden leden tot mij komen!”, maar nu besef ik dat een limiet zetten op je aantal leden een beter idee is. Wij waren de laatste keer met elf, en volgens mij is dat net goed om voldoende verschillende meningen te hebben en iedereen aan het woord te laten, zonder dat je verzuipt in de meningen en het lawaai van een bende vrouwen. De overeenkomst is dat er nu even niemand meer bijkomt. We’re good.
zorg voor een systeem: een leesclub heeft een systeem nodig. Ons systeem is: we komen om de zes weken samen. In die zes weken lezen we het boek dat door de leden is gekozen. Op de avond zelf bespreken we het boek en kiezen we een nieuw boek. We duiden dan ook de volgende aan die de boekenselectie mag maken. De boekenselectie bestaat altijd uit drie boeken waaruit de leden met handopsteking het volgende leesclubboek kiezen. De echte die hards lezen soms ook de twee andere boeken, maar dat zijn een beetje strevers. En toch zien we hen graag.
zorg voor duidelijke verwachtingen: er bestaan heel wat verschillende leesclubs. Sommige zijn eerder academisch, andere dan weer losser. Ik vond het belangrijk om van in het begin te checken wat de verwachtingen waren. Al snel bleek dat wij niet het soort leesclub zouden worden waarin verhaallijn na verhaallijn en personage na personage wordt besproken. Wij hebben meer een keuvelleesclub die met erg zachte hand (of mijn leden zouden me hieronder moeten tegenspreken) wordt geleid met een vragenlijst als hulpmiddel. De eerste vraag is altijd: wie vond het goed? Wie vond er niks aan? En dan vertrekken we van daaruit. Soms laten we iedereen aan het woord, soms is het een discussie, ik schrijf al eens een zin op die ik uitmuntend vond, iemand anders heeft het dan weer over het hoofdstuk dat haar het meeste geraakt heeft en waarom. Ik zoek op voorhand soms wat reviews en meningen op om voor te leggen, of check de wikipediapagina van de schrijver op dingen die interessant kunnen zijn als aanvulling. Aan het einde bespreken we ook of we het boek zouden gelezen hebben zonder de leesclub (negen keer op tien is het antwoord neen), of we meer of minder van dat willen, en vaak krijg je ook wat extra boekentips mee naar huis. (awel, als jullie dit graag lazen moeten jullie zeker ook dat eens lezen!)
zorg voor een draaiboek: het zal wel zijn dat er gegniffeld werd toen deze voorzitster de eerste keer haar draaiboek bovenhaalde, maar het gaat nog altijd mee en het maakt de avonden net iets overzichtelijker. Mind you: mevrouw de voorzitter is een lijstjesninja/controlefreak van jewelste, dus misschien gaan andere leesclubs volledig mee met de flow van het moment, dat kan. Ik zorg altijd dat ik een lijst heb met aanwezigen (aan de hand van het Facebookevent dat ik heb aangemaakt), een lijst met agendapunten (Gaan we nu op leesclubuitstap? Wie gaat dat organiseren? Wanneer laten we nu eindelijk die tote bags met ons logo drukken bij Jean-Pierre?) en een hoop vragen voor de bespreking van het gelezen boek.
maak goede afspraken: op verschillende vlakken. Er is een ongeschreven regel dat we geen boeken van meer dan vierhonderd pagina’s lezen, of het zou moeten zijn dat iedereen erop staat dat we de laatste nieuwe knaller moeten lezen, ook al is hij immens. Tot nu toe zijn alle leden er altijd in geslaagd om het boek op zes weken uit te lezen, al heb ik een lid dat er altijd maar twee dagen op voorhand aan begint. Ook goed! De regel is ook: als je het boek niet hebt kunnen uitlezen (life happens, gelijk ze zeggen) ben je ook welkom. Behalve als je nooit een boek uitleest en alleen komt om te drinken, dan moeten we toch een keer klappen.
Andere regels zijn: je kiest zelf of je een vertaling leest of het origineel, je kiest zelf of je op papier leest of op je e-reader, je kiest zelf of je een thema in je selectie steekt of niet, je kiest eigenlijk behoorlijk veel zelf.
sluit een deal met een boekhandel: als twaalf vrouwen hetzelfde boek willen lezen dan is naar de plaatselijke bibliotheek gaan geen optie. In onze leesclub worden de boeken dus meestal aangekocht, en af en toe doorgegeven van een snelle lezer naar die ene die toch maar de dag voor de leesclub begint te lezen. Onze leesclub werkt samen met een fantastische boekhandel die ons adviseert bij de selectie van onze boeken. Kan altijd handig zijn.
zorg voor een Facebookgroep: ik ben ervan overtuigd dat we veel langer vreemden die elkaar eens om de anderhalve maand zien waren gebleven als we elkaar niet elke dag zouden bestoken met berichtjes op Facebook. Niet enkel in onze geheime leesclubgroep, waar veel meer wordt besproken dan enkel boeken, maar ook via Instagram en Facebook walls en Goodreads. Een Facebookgroep is ook een geweldig gemak om iedereen tegelijk te bereiken als er een verandering is in de planning, of om een event of doodle te delen.
En dat is het zowat, denk ik. Ik kan alleen maar hopen dat iedereen die plannen heeft om een leesclub te beginnen dat ook effectief doet, en het geluk heeft om in zo’n geweldige groep terecht te komen als die van mij. No shit jongens, ik heb de beste leesclub ooit.
Die blog van jou, ik volg die dus zoals een man van over de vijftig geen blogs van jonge moeders zou mogen volgen zonder het in zijn broek te doen, niet vanwege zijn incontinentie, maar van de angst omdat vroeg of laat de zedenpolitie hem in de boeien komt slaan. Ik zie de kop al in Het Laatste Nieuws: ‘Ex-baas wurgt ex-werkneemster ‘, met daaronder in kleine letters ‘met aandacht en alleen virtueel, maar dat telt ook’. Werkelijk, ik ben de Spiderman onder jouw lezers, zo hard plak ik aan je blog.
Ik schrok me dan ook een ongeluk toen ik las dat ik zou gastblogposten. Zotcontent ben ik.
Want kijk. Jij geeft je lezers soms culinaire tips en zelfs dat vreet ik op zonder lang genoeg te kauwen. Maar ik bleef een beetje op mijn honger zitten. Want waar je het in je mooie kruistocht voor gezond en lekker eten nog nooit over had was over olijfolie. Ongelooflijk lekker en gezond voor ongeveer alle mankementen. Duizendmiljoen keer beter dan boter of margarine.
De miserie is dat veel mensen zich bij het kopen van olijfolie laten verblinden door dure flesjes en sierlijke etiketten, terwijl er in geen sector meer gesjoemeld wordt, en dat ze dus dikwijls olie op hun eten doen waarmee ze evengoed hun fietsketting kunnen smeren.
Kijk. Jij bent hier al geweest. Je hebt Vincenzo al ontmoet. Onze hippe rastaboer. Toen je zijn allereerste olijfolie van het jaar proefde, de olie die hij voor zichzelf aan de kant zet, zei je verbaasd dat je blijkbaar nooit eerder echte, eerlijke extra vergine had geproefd. Niet waar? Want ja, het is alsof de natuur in eigen persoon over je tong komt glijden en je dan bij je keel grijpt. Een hemelse mengeling van zacht en stevig.
Wel, Vincenzo en ikzelf hebben nu een bedrijfje opgericht. Yup, uw ex-baas waagt zich in de olie-industrie.
Mag ik je rap, voordat ik je een gerechtje of twee geef die een bejaarde boerendochter ons heeft geleerd, enkele tips geven waar mensen op moeten letten als ze olijfolie kopen?
1) ‘Koud geperst’ en ‘Eerste persing’. Klinkt mooi. Maar dat staat er voor niets. Alle olijfolie van redelijke kwaliteit wordt tegenwoordig koud geperst, en in één keer. Vroeger werd de pulp van olijven na een eerste persing opgewarmd en nog een keer geperst, om het laatste beetje olie eruit te krijgen. Nu zijn de persen en de centrifuges zo krachtig dat één koude persing volstaat.
2) ‘Italiaanse olijfolie’. De ellende is dat je je olie Italiaans (of Spaans, of Grieks) mag noemen zodra een deel van de olijven uit dat land komt en/of als de olie in dat land wordt geproduceerd en/of op flessen getrokken. Vrachtschepen vol minderwaardige olijven uit Egypte en Lybië worden aangevoerd voor ‘Italiaanse olijfolie’.
3) ‘Extra vergine’. De beste olijfolie is de olie van 1) vroegrijpe olijven die 2) van de takken geplukt worden en die 3) dezelfde dag geperst en gebotteld worden. Die olie heeft een zeer laag zuurgehalte. (Met een zuurpercentage onder de 0,8% mag je je olie ‘extra vergine’ noemen.) De meeste olie echter wordt gemaakt van olijven die later in het seizoen geplukt worden (omdat er dan meer olie in zit) en vooral van olijven die gevallen zijn en van de grond worden opgeveegd (waar ze soms weken hebben liggen fermenteren). Van die olie is het zuurgehalte veel hoger. Mààr! Grote producenten trekken met wat chemische hocus-pocus het zuur van die minderwaardige olie terug omlaag. Zodat ze opnieuw uitkomen bij… extra vergine olijfolie (die in feite helemaal geen extra vergine olijfolie is).
4) ‘Gefilterd’. Ongefilterde olie is een beetje troebel en na een tijdje zakt wat residu naar de bodem. Mensen hebben liever heldere olie zonder bezinksel. Maar hier dénken boeren er niet aan hun olie te filteren. Ongefilterd is veel beter, zeggen ze.
5) Wat op etiketten staat moet je dus wantrouwen. ‘Van 100% Italiaanse olijven’? Werden ze netjes geplukt of eerder van de grond opgeveegd? ‘Van de bomen geplukt’. Oké, wanneer? Ook op het einde van het seizoen? ‘Extra vergine’. Dat kan dus betekenen dat het zuur omlaag getrokken werd.
De moeilijkheid is dus: je kunt alleen zeker zijn van wat je koopt als je koopt in vertrouwen, of recht van de boer.
Nog één iets om goeie olijfolie te herkennen: eerlijke extra vergine kan niet zo goedkoop zijn als hij in de supermarkten wordt verpatst, en hoeft niet zo duur te zijn als hij in delicatessenzaken wordt verkocht.
En dan nu twee gerechtjes van Bellina. Zij heeft leren koken zoals haar grootmoeder van haar grootmoeder heeft geleerd.
Dit zomerse bijgerechtje is super simpel, maar je krijgt tranen in je ogen als je het proeft.
Fave con menta e olio
Voor twee personen
° Doe een afgestreken koffielepeltje zout in 200ml water en breng dat aan de kook. ° Voeg er 300gr verse gepelde tuinbonen aan toe. ° Laat op laag vuurtje een tiental minuten koken. ° Giet niet alle kookvocht af. ° Voeg beetje peper en zout toe. En dan flink wat extra vergine olijfolie en helemaal op het einde wat muntblaadjes. ° Klaar is Antonio.
Deze is al iets moeilijker, maar een klassieker bij moeders die truukjes zoeken om hun kinderen groenten te laten eten.
Finocchi grattinati
Voor vier personen
° Vier, vijf venkelknollen ° Peper, zout, en een ferme scheut extra vergine olijfolie ° Wat peterselie ° Teentje look ° Wat kappertjes ° Drie hoge soeplepels geraspte kaas ° Een ei ° Drie hoge soeplepels broodkruim
° Maak de venkel schoon. Snij in schijfjes. Kook ongeveer zeven minuten in water met wat zout. Haal de venkel eruit wanneer de schijfjes gaar zijn, niet slapgekookt.
° Schik de venkelschijven in een ovenschotel op een filmpje olijfolie.
° Vermeng in een kom je broodkruim, wat peper, zout, fijngemalen peterselie, de geraspte kaas, de kapperjtes, een beetje look en het ei.
° Bedek daarmee je venkel. Doe daar een geut extra vergine olijfolie overheen. En twee, drie lepeltjes water.
° Plaats ongeveer 20 minuten in een voorverwarmde oven van 180° , en dan vijf minuten onder de grill om een mooie gouden korst te krijgen.
° Warm opdienen. Lekker!
Kuch, kuch. Mocht iemand van je lezers goesting hebben om onze eigen eco-biologische, bloedeerlijke extra vergine olijfolie te bestellen, dan kan dat via de site van Thomas&Vincenzo.
De oogst van november leveren we vanaf december in een afleverpunt in ieders buurt.
Ciao bella!
Disclaimer: Thomas Siffer was zo vrij om deze blogpost te schrijven. Wil je meer? Dan moet je zijn blog ook eens bezoeken, want die is de max. Ik zou het niet zeggen als het niet waar was.
Even wat duiding: in de geschiedenis van Tales from the Crib heb ik nog maar één keer gastposts gepubliceerd. Dat was met Blogpop, in de week dat ik op vakantie was in Venetië en internet enkel onder de toog van groezelige internetcafé’s te verkrijgen was in ruil voor je ziel. Internetcafés die altijd een naam hadden waar ergens compleet ongepast een @ instond. Intern@cafe. Never forget. Toen vond ik het dus behoorlijk handig dat andere mensen het vullen van mijn blog voor zich namen. Maar daarna deed ik het vullen dus altijd helemaal zelf.
Terwijl ik mijn Blogboek aan het schrijven was begon ik evenwel het nut in te zien van posts geschreven door anderen. Sommige mensen hebben iets te vertellen over een onderwerp dat best interessant kan zijn voor jouw lezers, maar waar je zelf weinig kennis over hebt. En als anderen het in jouw plaats vertellen, dan heb jij meer tijd om op je gemak koffie te drinken en na te denken over een volgende blogpost.
Enter Thomas Siffer, de u welbekende biobloggerboer uit Puglië. Thomas beweert aan al wie het horen wil dat hij vanaf dit najaar de beste olijfolie ter wereld verdeelt, samen met Vincenzo, de rastaboer die ik leerde kennen toen ik een tijdje geleden bij Thomas en Els was. Ik heb geen idee of dat klopt, van die beste olie ter wereld, maar ik heb wel instant een fles besteld om volgende redenen:
ik geloofde nooit in de ophemeling van olijfolie tot ik ergens in de hak op een hete dag echte goede Italiaanse kreeg voorgeschoteld met wat brood, en niet meer wist of mijn smaakpapillen aan het flippen waren van de hitte of de smaak die niet eens in de buurt kwam van wat ze hier olijfolie noemen
ik heb zelden zo lekker en tegelijk zo simpel gegeten als die keer dat ik bij Thomas en Els op bezoek was in Puglië, (home of het lelijkste plein van Italië) en als de kwaliteit van het eten ook maar iets met hun olie te maken heeft dan kook ik vanaf november, als Thomas zijn olie er is, met niets anders meer
Thomas en ik go back a long way en hij kent veel mafiosi naar mijn goesting, waardoor ik snel moest handelen
Thomas is razend enthousiast en trots en blij over zijn product, dat hij tegelijk vloeibaar goud als ecologische extra vergine olijfolie van uitzonderlijke kwaliteit noemt
En omdat ik dat enthousiasme niet wilde laten wegzinken in een linkpost zei ik: “schrijf anders eens een gastpostje. Leer mijn lezers iets over olijfolie, misschien met een recept bij.”
Het fijne is dat ik op die manier eindelijk eens aan de andere kant zit met mijn rode stiftje, zoals hij dat jaren deed als ik mijn teksten moest indienen. HA. Alleen al daarvoor.
Wordt dus later deze week verwacht: een gastpost, helemaal vanuit de hak van Italië, met twee plaatselijke recepten die er overheerlijk uitzien, foto’s, en een link naar de website van wat misschien wel de beste olijfolie ter wereld is. Ik zit al een half uur kwijlend naar de foto hierboven te kijken, dus volgens mij kan dat allemaal alleen maar meevallen.
Een foto van het nemen van een foto, dra in een Blogboek near you!
Het is dus waarlijks sinds maart geleden dat ik hier nog een As We Speak heb gezet. Belachelijk. Mijn manuscript is binnen en dus is er weer wat ademruimte en iets om over te schrijven. Fjoew. Tijd om deze rubriek nieuw leven in te blazen!
Lezen: Als je een boek schrijft, dan lees je dus vooral pagina’s uit je eigen boek. Zo vaak dat je je boek na een tijd niet meer kunt rieken of zien, en dat gold in mijn geval ook voor andere boeken. Ik heb dus niet veel gelezen, de laatste tijd. Sinds ik zo ongeveer klaar ben met schrijven zit ik evenwel volledig in Storms: My Life with Lindsey Buckingham and Fleetwood Mac van Carol Ann Harris, over het dolle verhaal van Fleetwood Mac. Zie ook “Luisteren” voor meer over mijn obsessie. Topboek, vind ik. Een beetje zoals The Dirt, maar dan in de jaren zeventig en met meer romantiek. Sort of.
Kijken: Voetbal. Niks dan voetbal en Jan Mulder. Ik had het voorspeld, dat het alles of niets zou worden met dat WK, en het werd alles. Er staat een documentaire over Moussa Dembele op mijn recorder. Moet ik meer zeggen? Misschien beter niet he? En sinds het voetbal gedaan is ook weer Vive Le Vélo, ja. Sportshows horen voor mij keihard bij de zomer.
Genieten van: een gestolen diner voor twee met mijn man bij Souvenir, vorige week. Uitstapjes naar een verlaten Bellewaerde Park na vijf uur, met een kind dat zich te pletter amuseert en geen benul heeft dat je normaal gezien moet aanschuiven om ergens op te zitten. En dat zijn moeder normaal nochtans niet zomaar op de Huracan gaat, maar er stond niemand voor en ze had toch niks beters te doen en het was keihard de max. Het feit dat mijn zorgen om Dexter weer wat minder pertinent aanwezig zijn, omdat er betering is, en we professioneel advies hebben ingewonnen en gekregen. Als ik het gevoel heb dat ik het niet ga jinxen door erover te schrijven ga ik wel eens stoppen met vaagbloggen, ik beloof het.
Volop bezig met: het Blogboek, dat ondertussen ook op Goodreads staat en een cover heeft. Superleuk om de bestellingen te zien binnenkomen, trouwens, als jij graag een (gesigneerd) exemplaar wil reserveren mag je mij nog altijd mailen via de contactpagina hierboven. En daarnaast ben ik mijn ander werk weer aan het opnemen na een lange boekenschrijfpauze. Plots weer artikels van minder dan tweehonderd pagina’s, dat wordt wennen.
Uitkijken naar: Leesclub with my girls, vanavond. Zin in. Weer wat vaker tijd hebben om te bloggen en te lezen en koffie te gaan drinken. Twee weken vakantie met mijn hastn, binnenkort. Er is niks geboekt, dus het zal in het zuiden van onze tuin te doen zijn, maar als we wat onkruid uittrekken is het daar vast ook erg gezellig.
Luisteren: Rumours van Fleetwood Mac, on endless repeat. Ik doe dat soms, dan ben ik weer zot van een bepaalde plaat en dan is het in den treure. Zeker als ik ook nog eens weet waarover de nummers gaan, wat dus zo is, in combinatie met het boek dat ik aan het lezen ben. Machtig. Als ik later groot ben dan wil ik Stevie Nicks worden, zonder verslaving aan coke en klonopin, maar met WIFI.
Yeah. Zin om mee te doen? Post dan een linkje in de comments, en dan komen we lezen wat jij momenteel aan het uitvreten bent. (de andere as we speaks staan hier)
Nieuwe traditie: soldenschoenen kopen als mijn manuscript binnen is.
Al van vorige week is het binnen, zelfs, dat manuscript. Dat wil zeggen dat ik mijn deadline van 1 juli keihard heb gehaald. Dat was spannend, maar niet half zo spannend als dat manuscript door mensen laten lezen. “Waar zit je al?” vroeg ik zo ongeveer zevenhonderd keer per avond aan Youri, die het op zijn iPad zat te lezen. Gevolgd door “En vind je het nog altijd erg interessant/maar zo zo interessant/ saaaaaaai?“. “Erg interessant” zei hij dan meestal, maar hij is mijn man, die mens heeft bijzonder weinig andere opties als hij zijn habitat leefbaar wil houden.
Ik heb het aan nog vier andere lezers gevraagd die niet in mijn huis wonen. Of vijf, ik wil het kwijt zijn. Zij lazen, en corrigeerden, en gaven meningen, en ik was zenuwachtig maar ze verzekerden me dat het niet hoefde. Zo lief dat die allemaal waren. En toen kwam mijn geweldige illustrator op de proppen met haar eerste ontwerp voor hoofdstuk 1, en moest ik bijna huilen omdat het leek alsof ze in mijn hoofd had kunnen kijken. Zo’n boek schrijven, toch een lach en een traan, en dan gelukkig ook weer een lach.
We gaan nog altijd voor op 30 augustus in uw boekhandel of brievenbus. Donderdag moet de definitieve cover er zijn, ook. Misschien dat ik hem dan al eens toon.
Dexter steekt een pepertje op de zelfplukboerderij.
Omdat de vakantie nu toch echt begonnen is (niet voor mij, trouwens. Nooit voor mij) en ik regelmatig de vraag krijg waar al die leuke plekken liggen waar ik mijn Instagramfeed tot in den treure mee vol plamuur: een lijst met dingen in de streek die geweldig tof zijn om met uw kind te doen. Want echt, ge zou dat niet denken, dat er ook maar iets te beleven valt in de Westhoek, maar niks is minder waar. Je moet alleen maar een beetje weten waar je moet zijn.
Onze persoonlijke favorieten:
De Zonnegloed in Oostvleteren: first and foremost, ik heb een kind dat compleet wild is van dieren. Dat heeft hij van zijn moeder, en dus zijn wij ook zot van dit soort parken. Ik geniet behoorlijk hard van Dexter zijn “Oh kijk mama! Oh kijk een kip!”, en dan is de Zonnegloed een perfecte plek. Ze hebben hier niet alleen hoenders, maar bijna honderd verschillende diersoorten, heel vaak dieren die opgevangen worden omdat ze mishandeld zijn of jaren meegedraaid hebben de wereld gezien hebben in circussen. Dieren die niemand meer wil dus. De Zonnegloed is een erg fijn park om door te wandelen op een mooie namiddag, en je kunt er na afloop pannenkoeken eten. Wij gaan in elk geval snel nog eens terug, want we hebben de beren nog niet gezien.
’t Kakelend Kippenmuseum in Diksmuide: ligt een beetje in dezelfde lijn als de Zonnegloed, al hebben ze hier vooral heel veel kippen en kleinere neerhofdieren, waar je in de Zonnegloed meer exotische dieren hebt. Wel wreed de moeite om eens op het gemak door te wandelen, vonden wij, en Dexter amuseerde zich ook kapot. Ook hier een terras en cafetaria om pannenkoeken te eten. Blijkbaar vind ik dat belangrijk, anders zou ik er geen twee keer op terug komen.
’t Goed Ter Heule in Lauwe: zelfplukboerderijen zijn hele aangename plaatsen om met kinderen te bezoeken, vind ik. Niet alleen omdat er vaak ook koeien en kippen zitten om enthousiast op af te stormen, maar vooral omdat ze kunnen helpen met plukken en het zo fijn is om ze met een kruiwagen door een veld te rijden. Op deze boerderij heb je geen abonnement nodig, je plukt gewoon waar je zin in hebt en betaalt aan de kassa. Als het mooi weer is vind ik dit een van de leukste activiteiten om te doen, zeker als je dan ’s avonds nog fruitsla kunt maken van je versgeplukte aardbeien en frambozen. Machtig.
Provinciedomein Den Otter in Woumen: er zijn in de streek wel een paar mooie natuurdomeinen om in te wandelen, maar dit is onze recentste ontdekking. Leuk omdat je over het water van De Blankaart in van die spottershutten naar vogels kunt kijken en het er erg rustig is. De Palingbeek is trouwens ook wel oke om te picknicken of achter een balletje te lopen.
Bellewaerde na vier uur: ik ben niet zo’n pretparkmens omdat ik niks op deze wereld de moeite vind om meer dan een kwartier voor aan te schuiven, maar toen kwam ik tot het besef dat Bellewaerde voor ons maar tien minuten rijden is, en het volk uit het binnenland al serieus de aftocht blaast als je na vier uur gaat. Vorige week vertrokken we toen het zaterdagnamiddag begon op te klaren en amuseerden we ons te pletter. Zo te pletter dat we ineens een seizoenspas kochten. Een heel seizoen zoveel Bellewaerdse avondwandelingen naar de olifanten en de giraffen als ons hartje belieft maat. Topidee!
Bellewaerde na vier uur is honderd keer leuker dan Bellewaerde voor vier uur. Zie mijn extatische blik.
Ik heb ook nog een paar dingen op mijn lijstje staan waar we zelf nog niet zijn geweest, maar die wel erg tof schijnen te zijn. De Kinderbrouwerij in Reningelst. Een bezoek aan de markt van Wazemmes in Rijsel. Het Ezelpad op de Rodeberg. En voor de rest houden wij hier ogen en ogen open, want Dexter vindt alles leuk als er maar auto’s of bussen of dieren aan te pas komen. Een ritje met de stadsbus of de trein naar Poperinge op een lege namiddag is voor hem ook al een doldwaas avontuur. En mochten de mensen uit andere oorden op zoek zijn naar plekken die iets dichter in de buurt liggen: in de comments onder deze post bulkt het van de fijne tips.
Foto: Els Bauwelinck
Nog inspiratie nodig?Lobke heeft net haar tweede boek uit, vol tips om de vakantie met kinderen vlotjes en creatief door te komen. Een van mijn lezers kan Het Leuke Vakantieboek winnen. Om dat te doen like je de pagina van Lobke op Facebook en laat je hieronder weten wat je favoriete zomeractiviteit was als kind. Ik trek dan dinsdag random een winnaar, die het boek in zijn bus krijgt. Veel succes!
Mijn kind is een spraakwaterval. Volzinnen, al een tijd. Zijn mond staat geen twee seconden stil, toch niet als hij thuis is. Dat kwebbelt en dat vertelt en dat doet maar. De interactie! De mopjes! De stemmetjes die erbij horen! (van heel zwaar tot ongeveer een prinses)
Ik schrijf zijn zinnen op, voor in mijn roze boekje, zodat ik de evolutie zie, en ze niet vergeet.
Deze zijn er een paar van de afgelopen week.
“Oewist mama?”. (Dexter polst naar mijn stand van zaken terwijl ik zijn slaapzak openrits)
“Mama, jij moet roepen op de Rode Duivels“. (waarop ik dus “JUUIJ RODE DUIVELS!” moet doen, en hij me een goedkeurend glimlachje schenkt)
“Ikke lichtje openlaten, ikke lichtje toedoen“. Dexter ontdekt de lichtschakelaar.
“Nu moet jij zingen van de omoogvis.” (iemand enig idee wat een omoogvis is?)
“Kijk, tis een yellow car!”. Youtube is een behoorlijk grote invloed, hier ten huize.
“Oh! Watoet Moetstie (Musti)/de oliefaar (de ooievaar)/ de porsjauto/ Kamielo? (Dexter zet achter heel wat woorden een o. De leeuwo, de uilo, en dus ook Kaatje en Kamielo)
Ach, mijn leesclub. Ik weet nog hoe het een vaag idee was, eentje dat evenveel kans leek te maken om mijn slechtste als beste idee van het jaar te worden. Zo voelde het toen ik in februari voor de eerste editie onderweg was naar een groep vrouwen van wie ik de meerderheid enkel kende van mails met subject line “Ik wil meedoen met de leesclub!”. Het resultaat van een oproep op de Facebookpagina van deze blog, ook al iets waarvan ik niet wist of iemand zou reageren. Ik wilde meer lezen, ik wilde in contact komen met anderen die ook graag lezen, en ik wilde een excuus om mijn huis uit te komen. Daar een leesclub aan koppelen was een complete sprong in het duister. Zoals zo vaak bleek een sprong in het duister de beste sprong die ik kon maken.
Uitkijken naar: Leesclub with my girls, vanavond. Zin in. Weer wat vaker tijd hebben om te bloggen en te lezen en koffie te gaan drinken. Twee weken vakantie met mijn hastn, binnenkort. Er is niks geboekt, dus het zal in het zuiden van onze tuin te doen zijn, maar als we wat onkruid uittrekken is het daar vast ook erg gezellig.
