©Debby Termonia
Schrijf een boek. Neem daar een maand of drie voor. Smijt u volledig, want hoe vaak in uw leven gaat ge dat doen? Blijf ondertussen ook nog columns en stukjes schrijven voor andere mensen, want ge zijt een freelancer, er moet brood op tafel. Hou een erg strak schrijfschema aan. Zie dat van de ene dag op de andere volledig door elkaar geschud worden doordat uw kind door omstandigheden plots maar twee dagen per week naar de crèche kan. Vang hem op op de dagen dat er geen opvang is van lieve mensen die in de bres springen, en probeer het aantal tekens dat ge elke dag moet schrijven in zijn middagdut van twee uur te proppen. Probeer niet te huilen als hij geen middagdut wil doen en ge niks gedaan krijgt. Ja, ge zit hopeloos achter op schema, maar ge kunt het. Ge hebt dat al dikwijls genoeg bewezen in het verleden.
Schrijf en smijt u. Probeer u niet te schuldig te voelen over het feit dat ge minder tijd hebt om te bloggen terwijl ge ongelooflijk geïnspireerd raakt door uw eigen boek. Die tijd komt wel weer, en snel. Plan de enige twee weken verlof die ge met uw gezin hebt knal op het moment dat uw manuscript binnen moet, en zit twee weken lang te corrigeren, tussen de uitstapjes met het gezin door. Begin na die twee weken semi-verlof direct weer te werken, want ge zijt een freelancer en ge hebt drie maanden veel minder verdiend. Ge hadt al bezig moeten zijn.
Maak uzelf wijs dat het nu het moment is voor alle leuke blogideeën die ge on hold moest zetten door het boek, en voor dat ene rubriekske dat supertof lijkt. Ook voor die cursus die ge wilde volgen, en al die boeken die ge nog wilde lezen maar waar geen tijd voor was omdat ge zelf moest schrijven. Ga twee keer per week zwemmen. Blijf verder werken aan de issues rond uw rug en uw kind. Probeer elke avond vers en veggie te koken. Doe dat allemaal na een loodzwaar jaar waarin ge al een en ander voor uw voeten gesmeten kreeg. Zie het langzaam herfst worden. Stort van de ene dag op de andere een beetje in van vermoeidheid.
Om maar te zeggen: het zat eraan te komen, dat ik moe zou worden. En ik wil zeker niet klagen, ik heb het allemaal ongelooflijk graag gedaan. Dat is bij mij zo vaak het probleem: ik kan niet niks doen, omdat ik zo veel dingen veel liever doe dan niks doen. Ik ga wel even op de rem staan, en al mijn blogideeën doorschuiven naar een paar maanden verder. Niet dat ik hier volledig ga stoppen, maar something’s got to give, en ik denk dat het het tempo zal zijn waaraan hier nieuwe dingen zullen verschijnen. Eens zien wat dat geeft.
Heel erg bedankt voor alle tips, ik doe er binnenkort iets mee.
Eerst efkes keihard chillen in mijn zetel.
Quote van de zomer? Perhaps. Al probeer ik sinds vandaag al weer wat vaker op selder te knabbelen. Mijn lichaam kan het gebruiken. Maar niet vanuit zelfhaat, want zelfhaat is voor janetten.
Sommige dagen beginnen roze. Ik ben er nog altijd niet uit of het dan wel done is om daar foto’s van te nemen. Vast vreselijk unmindful van mij, maar kijk. Volgende zomer beter.
Onze zomer begon in zo’n vreselijk lelijke brasserie slash taveerne dat ik direct geïnspireerd werd tot een instagramproject. Het plan was om onder de hashtag #tearoomszijnhorror meer van dit soort pareltjes te verzamelen, eventueel in samenwerking met anderen. Alleen bracht de rest van de zomer me niet meer op plaatsen die mijn project waard waren. Is dat goed of slecht? Wetegijhet, Slisse?
Winnaar in de categorie: “Liefste briefje dat ik deze zomer kreeg”.
Winnaar in de categorie: “Mooiste blinker die ik deze zomer kreeg”.
Winnaar in de categorie “Het leven is niet altijd een lolletje, dat is dan driehonderd euro”.
Niemand wil belleke trek doen als het mag, wilde ik daaronder schrijven. Maar dat was dan ook weer stom geweest.
Op één van de mooiste avonden van de zomer liep ik luidkeels dit lied te zingen terwijl ik door een woonwijk liep, en Youri voor mij stapte met een groot kruis in zijn handen. Ik ga u daar binnenkort nog wat meer over vertellen.