“Maar je hebt wel een huilbaby én een depressie gehad“, zegt de radiopresentator op een toon die naar mijn zin net iets te beschuldigend is. “Dat klopt“, zeg ik naar waarheid. “En je hebt erover geblogd. Wat als dat mij compleet niet interesseert, wat je daarover schrijft?“. Ik knipper even met mijn ogen omdat ik niet goed weet waar dat genoegzame lachje ineens vandaan komt. “Dan moet je het ook niet komen lezen“. Waarop zij met de huilbaby én de depressie wordt afgekapt voor een plaat en verkeersinformatie. En zich ondertussen in stilte zit af te vragen waarom ze in godsnaam zo vroeg is opgestaan om in deze radiostudio te antwoorden op de vraag “Waarom zet ge uw stukjes eigenlijk niet gewoon op Facebook?”.
Ik zag het afgelopen week nog geïllustreerd in een tv-show, waarin een andere blogster die ook een boek over bloggen heeft geschreven door het collectieve gezelschap monkellachend werd aangepakt met als insteek “Ik snap eerlijk gezegd echt niet waarom gij per se al die dingen op internet wilt delen, mevrouwtje“. Hashtag die gekke bloggertjes denken toch niet dat ze interessant zijn zekers.
Wat ik had moeten zeggen in dat radioprogramma, in die drie seconden die nog over waren na het verkeer en het plaatje, was natuurlijk gewoon dit. Dat het zo ongelooflijk belangrijk is dat we onze verhalen met elkaar delen, dat we dat nog durven in een tijd waarin we onszelf en ons leven vergelijken met de schoonste, perfect gekadreerde internetkant van andere mensen. Niet enkel van celebrities uit Hollywood, wiens leven al jaren perfect wordt gephotoshopt door magazines, maar ook van onze bloedeigen vrienden, die dankzij Instagram en de steriele achtergronden waarvoor ze hun cocktails fotograferen plots ook allemaal hun shit together lijken te hebben.
En neen, die verhalen moeten we niet enkel vertellen op onze blogs. Niet iedereen voelt zich daar gemakkelijk bij, en dat is ook terecht. Maar ook in dagelijkse interacties met vrienden en familie is het zo geweldig belangrijk dat we wat tegenkanting durven bieden door te vertellen dat niet alles even swag en vlotjes gaat, en dat ons leven gewoon even chaotisch is als van iedereen, dat niet elke dag een Pinterestdag is.
Het meest genadeloze dat kan gebeuren als jij jezelf kwetsbaar genoeg hebt durven opstellen om te zeggen: ‘kijk, dit ben ik, met al mijn dingetjes en angsten en twijfels, ik leg ze hier voor u op tafel met mijn blote handen en misschien kunt gij ook iets delen en hebben we daar samen wel iets aan‘, is dat iemand daar met veel branie en vuile voeten doorheen trapt. Door ermee te lachen, door te impliceren dat je niet meer bent dan een aandachtshoer die toch echt niet moet denken dat ook maar iemand geïnteresseerd is in haar intieme belevingswereld of problemen, door duidelijk te maken dat je je zou moeten schamen voor wat je net hebt gedaan.
Het zijn dit soort opmerkingen, niet enkel van radiopresentatoren die het over bloggers willen hebben, maar zeker ook, die er deels voor zorgen dat ons wereldbeeld niet meer overeen komt met de werkelijkheid, denk ik soms. Omdat zij die durven toegeven dat het niet allemaal rozengeur en maneschijn is zo gemakkelijk worden geridiculiseerd. “Ge denkt toch niet dat uw miserie mij interesseert, zekers? Ik heb wel betere dingen te doen hoor kindje“.
Dus ja, ik heb zeker een huilbaby en een depressie gehad. Et alors? Net als andere mensen krijg ik mijn deel in dit leven, en ik weiger mij daarover te schamen. Ik weiger me te laten aanpraten dat ik in een hoekje mijn tranen moet zitten verbijten zodat niemand ze kan zien, en ik er ook zeker geen mens mee lastig val. Als journalisten wiens job het zou moeten zijn om naar mensen te luisteren afkomen met dooddoeners als “maar wat als uw verhaal mij echt compleet niet interesseert?”, dan ben ik blij dat er naast hun kanalen nog andere zijn om de echte verhalen van ploeterende mensen te lezen. Mensen zoals gij en ik, ja. Mensen zoals Annelies, die ziek werden en geen hulp vonden en daar op wonderlijke wijze over vertellen, een verhaal dat mij anders vast nooit had bereikt. Op blogs, op café, om het even waar. Mensen schaamte proberen aan te praten omdat ze zich bloot durven te geven in deze wereld is een heel vieze vorm van macht proberen uit te oefenen. Een die niet zou mogen pakken.
Laat u dus door niemand aanpraten dat uw verhaal geen bestaansrecht heeft, en al zeker niet dat ge u moet schamen als ge het durft vertellen. Dat is namelijk dikke vette bullshit.
Update: Credit where credit is due, dit stukje werd deels geïnspireerd door het fantastische werk van de Amerikaanse onderzoekster Brené Brown rond kwetsbaarheid en schaamte. Wie meer wil lezen verwijs ik dan ook erg graag door naar haar site en boeken.
