Beiden zijn ervan overtuigd
dat een plotselinge hartstocht hen heeft verenigd.
Mooi, zo’n zekerheid,
maar onzekerheid is mooier.
Aangezien ze elkaar niet kenden, menen ze
dat er nooit iets tussen hen is voorgevallen.
Maar wat zeggen de straten, trappen en gangen daarvan,
waar ze elkaar al jaren misschien voorbij zijn gelopen?
Ik zou hen willen vragen
of ze zich niets herinneren –
een keer oog in oog
in een draaideur misschien?
een ‘pardon’ in het gedrang?
‘verkeerd verbonden’ in de hoorn?
– maar ik ken hun antwoord.
Nee, ze herinneren zich niets.
Het zou hen sterk verbazen
dat het toeval al jaren
met hen aan het spelen was.
Nog niet helemaal gereed
om hun bestemming te worden,
dreef het hen van en naar elkaar,
versperde hun de weg
om onderdrukt giechelend
opzij te springen.
Er waren tekens en signalen,
onleesbaar, maar maakt dat verschil?
Dwarrelde er drie jaar geleden
of vorige dinsdag misschien
een zeker blaadje van arm op arm?
Er werd iets verloren en gevonden.
Wie weet was het de bal
in de struiken van de kindertijd.
Er waren deurknoppen en -bellen
waarop voortijdig aanraking
op aanraking werd gevlijd.
Koffers naast elkaar in het bagagedepot.
Op zekere nacht misschien dezelfde droom,
uitgewist direct na het wakker worden.
Elk begin is tenslotte
niet meer dan een vervolg,
en het boek der gebeurtenissen
ligt altijd open in het midden.
Volgende maand wordt een specialleke op deze blog. Ik ga -denk ik voor de eerste keer- samenwerken met een groot merk, Activia meerbepaald. Wie mijn Blogboek heeft gelezen weet dat daar een stuk in gewijd is aan bloggen vanuit commercieel oogpunt, en dat ik daar altijd een beetje voorzichtig mee probeer te zijn. Ik heb dus al vaak neen gezegd op voorstellen omdat ze me niet lagen, of omdat ik niet inzag wat het voordeel kon zijn voor mijn lezers, en vaak ook gewoon omdat heel wat bedrijven bloggers lijken te zien als mensen die gratis content voorzien in ruil voor een link op de website van het bedrijf in kwestie. Een website die vaak tien keer minder lezers heeft dan de blog van de blogger in kwestie. You catch my drift.
Tegelijk ben ik ook niet vies van een leuke samenwerking, omdat samenwerkingen vaak ook mogelijkheden bieden. Niet alleen financieel, al telt dat ook mee voor iemand die behoorlijk wat uren in haar blog steekt, maar zeker ook op vlak van nieuwe impulsen en acties waar jullie ook iets aan kunnen hebben. Ik probeer dus elk voorstel met een frisse blik te bekijken en er een zo goed mogelijke keuze bij te maken. En vaak gaat die keuze naar kleine bedrijfjes of webshops, omdat die mij het meeste liggen.
Deze keer is het anders. Samen met de fantastische Oon ga ik volgende maand twee keer een week een bloguitdaging lanceren op deze blog, een uitdaging en actie die ondersteund wordt door Activia Fusion. Ik doe week één en drie, op de blog van Oon vind je dan om de andere week haar uitdaging. Het is de bedoeling dat die inspirerend genoeg is om andere bloggers te laten deelnemen. Ik vond het in elk geval niet moeilijk om uitdagingen te bedenken, omdat het thema goed aansluit bij wat ik hier al jaren probeer te doen. De actie draait rond hoe andere actieve vrouwen en moeders hun leven organiseren, de chaos van elke dag bezweren en er toch in slagen om naast al hun activiteiten momenten te vinden waarop ze vooral even aan zichzelf denken. Over doodgewone dingen die onze harten kunnen doen zingen, ook. Ik heb daar wel een en ander over te vertellen, want hashtag daily life.
Er is een hele leuke website die alle posts binnen de uitdagingen verzamelt, zodat je naar believen kunt doorklikken. Fijn voor bloggers die wel eens wat meer blikken op hun blogposts kunnen gebruiken, en perfect voor alle mensen die mij de afgelopen weken en maanden hebben laten weten dat ze na het lezen van het Blogboek eindelijk met hun eigen blog zijn begonnen.
Wat me nog het meeste over de streep trok was het blogevent dat Oon en ik mogen hosten. Ik heb de afgelopen tijd regelmatig de vraag gekregen of er ooit nog eens een blogmeeting wordt georganiseerd, en aangezien ik zelf de moed niet heb om zo’n organisatorische uitdaging aan te gaan en de mensen van Danone daar oren naar hadden komt er dus iets heel fijns. Een brunchmeeting voor bloggers in Gent. Op zaterdagzondag 8 maart. Zet een groot rood kruis in jullie agenda.
So there. Ik word niet het nieuwe gezicht van Activia, al ben ik wel oprecht fan van hun nieuwe Fusion lijn. Maar ik moest dat dus zelfs niet zeggen. Meteen ook een van de grote redenen waarom ik me onmiddellijk goed voelde bij dit project: we mochten meedenken en invullen, en duidelijk maken welke waarden voor ons en onze lezers belangrijk waren en wat ons het boeiendste leek om de schouders onder te zetten. Dit was letterlijk het eerste project met een groot bedrijf waarvan ik dacht: awel ja, dit wordt echt leuk. Omdat we niet over een nacht ijs zijn gegaan om er iets cools van te maken. Omdat de focus ligt op gezamenlijk toffe dingen doen en mensen de kans geven om deel te nemen en elkaar te inspireren en aan het einde iedereen te ontmoeten op een geestige locatie. Volgens mij kan dat niet slecht zijn.
En er hoort ook een filmpje bij. Ik zal eerlijk zijn: er is nog werk aan mijn voice over skills, maar ik wil het jullie toch niet onthouden.
Ik hoop dat jullie er zin in hebben, in elk geval. Het plan is om er iets leutigs van te maken dat inspireert en goesting geeft. Allemaal onder de hashtag #boostyourpositivity, die ervoor zorgt dat je na registratie automatisch wordt opgenomen in het blogoverzicht. Mijn eerste uitdaging komt maandag online, en de rest van de maand ga ik ook proberen mee te doen met de uitdagingen van Oon. Tussenin blijf ik gewoon bloggen zoals anders. Geweldig veel goesting gekregen om mee te doen? Alle info en de inschrijvingspagina staat hier!
Het is al een hele tijd geleden dat ik nog eens op vijf vragen uit de Ask me Anything heb geantwoord, en aangezien het toch slecht weer is dacht ik: awel ja! Deze keer niet volgens een specifiek thema, maar wel gewoon geweldig random.
Je mag vier mensen -beroemd, onbekend, overleden – uitnodigen voor een Komen Eten op Liliths wijze. Wie zou dan zeker bij je aan tafel mogen schuiven?
Leo Babauta, Dirk De Wachter, Walt Disney en Oprah Winfrey. Allemaal mensen die me op hun manier boeien. Leo Babauta is de blogger achter Zenhabits, een site die ik al jaren volg en mij altijd weer weet te inspireren. Hij is erg bezig met minimalisme en dingen loslaten en rust in je hoofd, en ik zou het geweldig vinden om hem eens te interviewen of hem uit te nodigen op een Komen Eten. Dirk De Wachter heb ik al eens mogen interviewen, en ik blijf wat hij doet en schrijft boeiend en ook erg belangrijk vinden. Walt Disney vind ik een ongelooflijk inspirerende figuur, ik las ooit een fantastische biografie en de fascinatie is blijven hangen. En Oprah, omdat ik haar verhaal ongelooflijk vind en ik Youri niet ongerust wil maken door enkel mannen uit te nodigen. Niet dat hij daarvan zou opkijken.
Heb jij eigenlijk een beste vriendin? Of ben jij eerder een persoon die verschillende vriendinnen/een grote vriendengroep heeft? Of is de man van je leven tevens je allerbeste kameraad? Heel benieuwd hiernaar!
Ik heb een beste vriendin, die ik al ken van toen ik twaalf was en zij ook. Al behoorlijk wat watertjes doorzwommen, dus. We zien en horen elkaar niet per se elke week, maar dat hoeft ook niet. Als we elkaar wel zien is het altijd tof. En ja, mijn man is ook wel mijn maat, en ook daar ben ik heel content van. Als er twee mensen een boek over mij kunnen schrijven, dan durf ik wedden dat zij het zijn. Hou hen tegen, asjeblieft.
Kelly, op de schoolbanken was je, in mijn ogen, een rebel. Ik herinner me jou als iemand die weerstand bood tegen het schoolsysteem waarin we geduwd werden. Leerstof ingepompt krijgen door leerkrachten die (op enkele uitzonderingen na) zelf niet de grootste motivatie aan de dag legden… Ik had het gevoel dat de hogere studies, weg uit de regio, voor jou niet snel genoeg konden beginnen. Nieuwe kennis, een nieuwe stad! Misschien zelfs om nooit meer terug te keren?
Zoveel jaren later vraag ik me af hoe je terug kijkt op die periode. Rebelleert Kelly nog? Op welke manier? Mist ze soms de prikkels van een grootstad? Wat trok haar toch terug naar de regio waarin alles begon?
Haha, deze vraag van een oude klasgenoot moest erin omdat hij mij deed fronsen en glimlachen tegelijk. Ik was dat namelijk allemaal een beetje vergeten, dat ik een grote mond had en nogal tegenstribbelde als het op gezag neerkwam. Dat is er wat uit, denk ik, maar ook niet helemaal. Nu stribbel ik eerder tegen door te weigeren om een masker op te zetten en al eens een knuppel in een hoenderhok te gooien met een tekst voor mijn blog of een andere publicatie.
Ik heb nooit gedroomd van vertrekken uit Ieper, evenwel. Ik hou van Ieper. Als ik Ieper achter me zou laten dan zou het enkel voor een leven in een ver buitenland zijn, zeker niet voor Gent of Antwerpen. Ik heb in Gent gestudeerd maar heb altijd geweten dat ik terug zou keren, van dag één. Misschien dat ik zo van Ieper hou omdat ik er niet altijd ben. Voor mijn werk kom ik regelmatig op andere plaatsen, en in mijn vrije tijd ook. Ik kom er graag, maar hoef er niet per se te wonen.
Waar koop je allemaal kleertjes voor Dexter?
Een vraag die ik vaak krijg, wat tof is, want dat wil vast zeggen dat jullie niet vinden dat ik mijn kind kleed als een wietjewaai. Mijn budget is verre van onbeperkt, en dus probeer ik een gezonde balans te vinden tussen basics van de HEMA en de H&M of Zara Kids, en stukken uit de leuke webshops die het internet rijk is, en die vaak iets duurder zijn. Dat laatste doe ik ook erg vaak in de solden, net nog schoenen aan min vijftig en een jas aan min zeventig gescoord, ik kan daar wreed content mee zijn.
Wat ik nu al twee jaar wil is een weekmenu opstellen. Maar ik hou dit niet lang vol. We hebben nu een kindje die straks naar de opvang moet. Ik begin dan ook terug met werken. Hoe begin je eraan en vooral hoe hou je het vol? Heb je tips?
Mij heeft het weekmenu zoveel voordelen gebracht dat volhouden nooit een probleem was. Niet volhouden betekent dat alles in de soep draait en ik meer dan een keer per week naar de winkel moet, iets waar ik eigenlijk geen tijd voor heb. Ik merk dat de ene mens er meer miserie mee heeft dan de andere, dus misschien kunnen deze tips helpen.
– besef dat het een hulpmiddel is, en dat niks in steen gebeiteld staat. Natuurlijk weet je niet of je op donderdag wel zin gaat hebben in pastinaak, maar als dat niet zo is, dan kun je misschien de dingen eten die je op zaterdag had gepland. Ik schuif regelmatig, soms hebben wij ineens ongelooflijk veel zin in frieten van de frituur en dan halen wij frieten van de frituur.
– doe het elke week op een vast moment, voor je naar de winkel gaat. Ik stel elke week op vrijdag mijn menu op voor een hele week.
– ik heb een lijst met alle gerechten waaruit ik kan kiezen en vul die regelmatig eens aan. De afgelopen weken was ik onze lijst kotsbeu en dus heb ik vorig weekend een uur door kookboeken gebladerd en een nieuwe lijst voor in ons systeem opgesteld.
– ik ben ook steeds meer aan het nadenken om eens vaste weken uit te werken. Deze week: weekmenu zes, want het is een met weinig tijd. Als ik zo’n lijst heb dan moet ik niet elke keer weer het warm water uitvinden, denk ik. En dat is altijd gemakkelijk.
Ik heb een nieuwe favoriete rubriek in de krant. Het coolste is: het is mijn rubriekje. In “Doodgewone dingen” in De Standaard Magazine mag ik sinds vorige zaterdag mensen vragen naar de dingen die hun hart doen zingen. Ik ben altijd op zoek naar voorbeelden om deelnemers uit te leggen waarnaar ik juist op zoek ben, en dus maakte ik mijn eigen lijstje.
anderhalf uur over hebben in een buitenlandse luchthaven om door internationale magazines te bladeren, achterflappen van boeken te lezen en snoepjes te kopen die ik nog nooit heb gezien, laat staan geproefd.
retroplanning. Als ik mijn kalkoen om acht uur uit de oven wil toveren en die moet twee uur bakken, dan wil dat zeggen dat dan dat en dan dat. En als dat dan lukt, en de saus en bijgerechten ook nog eens warm op tafel komen, dan voel ik me de buitenechtelijke dochter van Martha Stewart en Jamie Oliver.
mensen ontmoeten die even goed zijn in de teksten van oude Tien om te Zien-klassiekers als ik. Denk Zeemeermin van Get Ready en het monumentale Zomernacht van Leopold III.
de geur van een autobusuitlaat, omdat die me doet denken aan de kleuterklas.
mensen die “go for it!” zeggen als je vraagt of die stoel bezet is.
koude pizza als ontbijt.
ontdekken dat het na middernacht is en dat ik nog altijd buiten zit zonder dat ik een jas moest gaan halen.
motorrijders die hun voet naar elkaar uitsteken.
naar een supermarkt gaan in het buitenland.
op restaurant ontdekken dat je het beste gerecht van de hele tafel hebt gekozen.
oude afleveringen van Walters Verjaardagsshow en Benidorm bekijken, liefst met een glas witte wijn bij.
het perfecte badschuim vinden dat en lekker ruikt en net genoeg schuimt. Als ik mezelf liet gaan kocht ik elke week vijf flessen badschuim.
DJ zijn in de auto. Bij voorkeur tijdens een lange autorit samen met mijn lief, op de terugweg van een leuke avond. Door mijn iPhone gaan en zeggen: dit is een geweldig nummer, en dan luid meezingen en luchtdrummen als een baas.
Zin om mee te doen? Als je je doodgewone dingen deelt op je blog en een linkje in de comments post dan zorg ik voor een lijstje onder deze blogpost.
Wie mij een beetje kent weet dat ik niet vies ben van een uitdaging. Zo doe ik elk jaar mee met de Goodreads reading challenge, en heb ik mezelf uitgedaagd om dit jaar vijfentwintig boeken te lezen. Kathleen van Verbeelding kwam op het geweldige idee om jezelf binnen die challenge nog eens extra uit te dagen. Het resultaat is een lijst van dertig items, en alleen al het nadenken over welk boek ik bij welk item ga zetten was de max:
Een boek van 500 pagina’s of meer: ik heb All the light we cannot see van Anthony Doerr net uit, goed voor 531 indrukwekkende pagina’s.
Een fantasy boek: dankzij Emma van Chicks Love Food die met mij mee was naar North Carolina heb ik A Game of Thrones van George R.R. Martin in mijn bezit. Fantasy is een genre dat ik eigenlijk nog nooit heb gelezen, behalve een paar hoofdstukken Lord of the Rings toen ik achttien was, maar aangezien ik de televisieserie wel geweldig vond moet ik me er dit jaar misschien maar eens aan wagen.
Een sci-fi boek: geen idee. Niet wat ik moet lezen, niet of ik wel sci-fi moet lezen.
Een graphicnovel: hetzelfde als bij vijf, al heb ik wel ontdekt dat ze bij Komma in de Lucht in Kortrijk fantastische graphic novels hebben, dus misschien moet ik eens checken.
Een mystery of thriller boek: ik overweeg And Then There Were None van Agatha Christie, dan heb ik ineens nog een klassieker op mijn lijst staan.
Een romance of chicklit: aangezien ik dus graag wat meer klassiekers wil lezen overweeg ik Pride and Prejudice van Jane Austen.
Een boek dat gericht is op kinderen onder de 12: ga ik skippen, denk ik. Of het zou nog eens een Roald Dahl moeten zijn.
Een historische roman: het volgende leesclubboek is Het huis aan de gouden bocht van Jessie Burton, en dat verhaal speelt zich af in 1686. Dat komt dus in orde.
Een boek met prentjes: pas.
Een boek dat een prijs heeft gewonnen (Pulitzer, Man Booker, Nobel, Gouden Uil,…): The remains of the day van Kazuo Ishiguro, Man Booker Prize 1989, en een van de prijsbeesten uit de challenge van Melanie, die ook al zo’n leuke uitdaging heeft.
Een boek dat iemand je heeft aangeraden:Gloed van Sandor Marai, mij aangeraden door Thomas Vanderveken toen ik hem eind vorig jaar interviewde.
Een boek dat voor 1900 werd gepubliceerd: misschien eindelijk eens tijd om werk te maken van The picture of Dorian Gray van Oscar Wilde uit 1890.
Een reeks (mag een reeks zijn die je al begonnen bent)
Een boek dat je ooit begonnen bent maar nooit hebt uitgelezen: ik ben ooit eens begonnen aan The Brief Wondrous Life of Oscar Wao, en ik kan me niet van de indruk ontdoen dat het een tweede kans verdient.
Een boek met een 65+ hoofdpersonage:
Een boek dat je kan uitlezen op een dag:
Een boek dat verfilmd werd:It van Stephen King lijkt me wel nog iets.
Een boek waar een televisie reeks werd op gebaseerd
Een boek dat al zeer zeer zeer lang op je te lezen lijst staat: The Great Gatsby
Een boek dat zich afspeelt in Azië
Een boek dat zich afspeelt in Afrika
Een boek dat zich afspeelt in Latijns-Amerika
Een boek dat zich afspeelt in Oceanië
Een boek in een andere taal dan dat je anders leest (Engels? Frans? Duits? Islensku?)
Een bundel kortverhalen
Een poëzie bundel
Ik heb ze nog niet allemaal ingevuld, dus tips binnen de verschillende genres zijn zeer welkom in de comments. Ik ga ze ook niet allemaal doen, want ik moet dit jaar natuurlijk ook nog alle boeken voor de leesclub gelezen krijgen.
Nog iemand die gaat meedoen of al een lijst op zijn blog heeft staan?
1. Ongelooflijk maar waar: nog een paar uur en Dexter zijn tweede schoolweek zit er al op. Ik denk dat het zo snel ging omdat het zo goed ging. Het afzetten blijft nog een beetje tricky, maar we zijn samen met de juffen hard op zoek naar een routine zodat Dexter weet wat er komt, en wij ook, en ik heb de indruk dat het zijn vruchten afwerpt. Voor de rest amuseert hij zich kostelijk, en heb ik een nieuw favoriet moment van de dag: de halve seconde waarop hij uit de klas komt met zijn boekentas op zijn rug en mij spot in de gang. Waarvoor we het in godsnaam allemaal doen? Daarvoor, jongens, daarvoor.
2. Mijn kleine broer is ook nog eens getrouwd. En ik mocht zijn getuige zijn. Het ene moment zit je nog knallende ruzie te maken over wie er op het internet mag via de telefoonlijn, het volgende zit je je handtekening in een groot boek te zetten terwijl je zoon naar de notabelen roept dat “mama een beetje zot” is. Hashtag life.
3. Ik ben ondertussen 25 dagen gestopt met het drinken van Cola Light. Vanaf wanneer mogen we van een succes spreken? Ik ben de mensen van Clipper Tea wel geweldig dankbaar voor het verzorgen van een hoop superlekkere alternatieven, net als de mensen die spuitwater hebben uitgevonden. Helemaal zonder bubbeltjes is nog een brug te ver, maar het komt misschien wel nog.
4. Ik heb mijn eerste fictieboek van 2015 uitgelezen, meteen een knaller van meer dan vijfhonderd pagina’s ook nog. All the light we cannot see van Anthony Doerr (in het Nederlands: Als je het licht niet kunt zien), zo mooi dat het was. Over een blind Frans meisje en een Duitse jongen tijdens WOII. Aanradertje!
5. Wat dat lezen betreft: ik doe mee aan de Verbeelding Book Challenge. Alleen al het samenstellen van mijn leeslijstje vond ik geweldig, met wat chance deel ik wat het geworden is in mijn volgende post.
Sorry dat ik stoor. Sorry omdat ik niks zinnigs te vertellen heb over de staatshervorming. Sorry dat ik er niet in slaag om eruit te zien als een Parisienne die onderweg is naar een les bikram yoga. Sorry dat ik niks weet over de politieke situatie in Zimbabwe. Sorry dat mijn huishoudelijk werk op niet veel trekt en ik soms roep tegen mijn kind. Sorry dat ik zo stil ben. Sorry dat ik zo luid ben. Sorry dat ik u om hulp moet vragen. Sorry dat ik zo enthousiast ben, dat is vast belachelijk. Sorry voor mijn ambetante vragen. Sorry voor het feit dat ik geen idee heb of dat nu een goed nummer is of niet. Sorry voor het ongemak.
Ik heb in mijn leven al vaker sorry gezegd dan goedemorgen.
Het is me zo ingelepeld door iemand die ook heel veel sorry heeft gezegd in haar leven. Niet te veel lawaai maken. Opletten dat je de mensen niet schoffeert. Niet denken dat je ergens beter in bent dan een ander. Onopvallend door het leven gaan. En heel vaak sorry zeggen als je denkt dat mensen toch dingen over je denken die niet zo koosjer zijn. Misschien hebben ze wel gelijk.
Ik heb me lang ambetant gevoeld over mijn eigen enthousiasme. Over een nieuwe Albert Heijn in de stad, of een nieuw boek van Jamie Oliver, of het feit dat ze weer Pumkin Spice Latte hebben bij de Starbucks. Ik heb heel lang gedacht dat ik me voor dat enthousiasme moest verontschuldigen, omdat het niet cool was. Dat ik niet luidop mocht zeggen dat ik geweldig kan genieten van een hele avond naar Knuffelrock luisteren. Hoe meer ik me van dat soort veronderstellingen losmaak, hoe blijer ik word. En hoe gekker ik het vind dat zoveel mensen rond mij nog steeds zo hard worstelen met cool en niet cool. Met goede smaak en slechte smaak. Met wat je mag uitspreken en wat niet, en in welke kringen. Dan denk ik: laat ons toch gewoon allemaal zeggen dat we graag naar Marco Borsato luisteren in de auto, jongens. Marco is de max. Power to Marco. En to Dave Grohl, die deze wijze woorden vol fucking sprak in een interview:
“I don’t believe in guilty pleasures. If you fucking like something, like it. That’s what’s wrong with our generation: that residual punk rock guilt, like, “You’re not supposed to like that. That’s not fucking cool.” Don’t fucking think it’s not cool to like Britney Spears’ “Toxic.” It is cool to like Britney Spears’ “Toxic”! Why the fuck not? Fuck you! That’s who I am, goddamn it! That whole guilty pleasure thing is full of fucking shit.”
Ouder worden is niet alles, maar het is veel. Ik voel het aan mijn bekken als ik opsta en mijn katers, maar gelukkig net zo goed aan hoe ik traag maar zeker minder sorry zeg om me te excuseren voor mezelf en de keuzes die ik maak.
Ja, ik heb vanmiddag uit vrije wil naar Billen Trillen van Trisha gekeken toen ik op de trein stond te wachten. ET ALORS?
Toen ik een tijd geleden een foto deelde op Instagram van Getting Things Done, het boek van David Allen dat ik aan het herlezen was, kreeg ik behoorlijk wat vragen. Dat verbaasde me. Doordat ik zijn systeem al jaren gebruik om mijn to do’s te organiseren ging ik er precies van uit dat andere mensen vast ook een dergelijk systeem gebruiken. Omdat ik me niet kan voorstellen hoe je het anders doet, zonder te verzuipen in wat er dagelijks op je afkomt van dingen die gedaan en onthouden moeten worden.
Dat bleek evenwel helemaal niet zo te zijn, en heel veel mensen wilden weten hoe ik het dan precies aanpak en wat dat magische systeem dan wel is, dat ervoor zorgt dat ik continu mensen verbaas door iets voor hen mee te brengen waarvan ze zelf vergeten waren dat ze het me hadden gevraagd. #tadaaaa #partytrick
Ik val op regelmatige basis ten prooi aan één van de grootste ziektes van deze tijd: systematisch overweldigd raken. Door het aantal mails dat elk uur mijn mailbox binnenkomt, door de aanhoudende stroom facebookstatussen van vrienden die ik niet wil missen, door de dertig afspraken die ik nog moet regelen en door het constant knagende gevoel dat ik ondertussen ook nog eens vijfentwintig andere dingen aan het vergeten ben. Het is een gevoel waar ik bijzonder weinig levensvreugde uit weet te putten, en ik blijk lang niet de enige te zijn: duizenden surfers googelen zich op dagelijkse basis suf, op zoek naar een remedie voor krak hetzelfde probleem. Eén van de takken waar zij zich wanhopig aan vastklampen lijkt David Allen te zijn. De Amerikaan verkocht sinds het verschijnen van zijn boek ‘Getting Things Done: The Art of Stress-Free Productivity’ in 2001 meer dan een half miljoen exemplaren van zijn productiviteitsreligie. Op Twitter hangen elke dag een kleine anderhalf miljoen volgelingen aan ’s mans lippen, en over de hele wereld verdringen mensen zich om één van zijn dure seminaries te kunnen bijwonen. Allemaal met één doel voor ogen: dingen gedaan krijgen, Getting Things Done.
Open eindjes
Het devies van mijn moeder was nochtans simpel, in mijn tijd, en overweldigend goedkoop: als je iets gedaan wil krijgen moet je eraan beginnen. Ook nog: altijd eerst datgene doen dat je minst graag doet, om daarna over te gaan op wat leuker is. Waarom zou ik dan in godsnaam betalen voor Allen’s boek, laat staan voor een duur seminarie, kun je je dan afvragen. Wel. Volgens Allen hangt er boven de werkdag van de gemiddelde hedendaagse mens een wolk van zich constant opstapelende verplichtingen met een open einde. Mails blijven onbeantwoord in je inbox hangen voor later, gesprekken met een collega in de gang worden afgebroken met “we bespreken het nog wel”, en zo komt het dat jij en ik en alle mensen om ons heen op de meest onmogelijke momenten erg ongemakkelijk worden van alles dat nog gedaan moet worden. Vaak om drie uur ’s nachts, als de slaap niet wil komen en dat alles nog honderd keer erger doet lijken dan het eigenlijk is.
Free your mind
En dan is daar dus David Allen. Zijn succes is niet alleen overweldigend in de boekhandel, ook het internet bulkt van de websites rond zijn GTD-systeem, en de tools en applicaties die erop gebaseerd zijn verkopen als zoete broodjes.
Allen’s idee is nochtans vrij simpel: free your mind, and the rest will follow. Zet alle zorgen en to do’s en niet vastgeknoopte eindjes uit je hoofd door te beginnen met ze op te schrijven. Allemaal, zonder ook maar één item over te slaan. Niet het feit dat je al een jaar die keukenkast moet leegmaken, niet dat je een fles tapijtreiniger moet meebrengen als je de volgende keer in de supermarkt staat, en ook niet dat dat belastingsformulier nu toch al heel lang in je richting aan het grijnzen is. Alles vanuit je hoofd op papier gooien, zegt David Allen. Ook al duurt het uren, toch doen! En dus schrijf ik mezelf te pletter, breek ik mijn hoofd over verbouwingswerken die maar binnen een half jaar op de planning staan maar waar ik eigenlijk best al één en ander voor kan regelen, en als ik klaar ben, denk ik nog een uurtje langer na. Hoe langer ik dat doe, hoe langer mijn lijst wordt, tot ik echt het gevoel heb helemaal leeg geschreven te zijn. Volgens Allen is er maar één perfecte uitkomst bij deze oefening: letterlijk niks meer aan je hoofd hebben. Geen to do itempje dat nog ergens achter in je hoofd kan rondzweven, om dan op een ongepast moment meedogenloos toe te slaan. Niks overhouden. Een hoofd waar geen sprietje wind meer doorwaait. Pas dan is je mind sweep geslaagd.
Acties, en volgende acties
Als je mindsweep achter de rug is is het tijd voor één van Allen’s volgende stokpaardjes: de ‘volgende actie’. Volgens de auteur komen veel gevoelens van onzekerheid voort uit het feit dat onze doelen te vaag geformuleerd zijn. Hij laat de deelnemers aan zijn seminaries voor elk to do-item dat ze tijdens hun mind sweep hebben opgeschreven een volgende actie aanduiden, die de zaken in de goede richting zal doen evolueren. Staat er “tuin opruimen”, dan is de volgende actie misschien wel “compostzakken kopen”. Zijn de compostzakken ingeslagen, dan kan je overgaan tot de volgende stap in het opruimproces. Et voila, zolang je stapje per stapje dingen afwerkt kom je er wel, verzekert Allen, en blijft wat je te doen staat overzichtelijk. Bij wijze van aanvulling voegt hij eraan toe dat geen enkele meeting mag eindigen zonder dat iedere deelnemer zijn volgende actie kent.
Tijd om de proef op de som te nemen. Het duurt een tijdje voor ik voor elk item een volgende actie heb bepaald, en soms voelt het echt heel stom en regelneverig om letterlijk al die acties tot in de details te noteren, maar het werkt wel. Als ik er klaar mee ben heb ik het gevoel dat alle losse eindjes zwart op wit staan, en ik dus even nergens meer aan moet denken. Ik ben er ook voor het eerst in een lange tijd van overtuigd dat ik niks over het hoofd heb gezien.
Context is alles
Eens het aanduiden van volgende acties achter de kiezen, is het tijd om je to do items te ordenen. Niet volgens prioriteit, zoals ik het gewoonlijk aanpak, wel volgens context. Alle telefoontjes bij elkaar, zodat je als je even een kwartier over hebt in de buurt van een toestel voluit gebruik kan maken van de mogelijkheden. Alle mails bij elkaar, alle aankopen die je nog moet maken op één lijstje, zodat je het bijhebt als je in de winkel staat. Kan je geen volgende actie bedenken voor een to do? Dan is de kans groot dat je het gewoon moet opbergen in een mapje, voor verder nazicht. Ook daar heeft Allen regeltjes voor. Alleen is het hele werkje zo omslachtig dat ik dit deel van zijn theorie snel aan me laat voorbijgaan. Foldertjes maken met lettertjes op zodat je alles mooi kan klasseren, ik heb de indruk dat dit net iets te weinig spek naar mijn bek is en haak af. Sorry, David.
Werkt het ook?
Neem het aan van een chaoot die de chaos in haar hoofd plots op een relatief korte tijdspanne grotendeels geëlimineerd zag: hoe zweverig het systeem van David Allen bijtijds mag klinken (zo raadt hij zijn volgelingen aan om projecten te bekijken alsof je er op een bepaalde hoogte boven zweeft, om maar iets te noemen), het zorgt er wel voor dat je dingen gedaan krijgt. Ik werd geholpen in mijn organisatorische queeste door een productiviteitsapplicatie met de naam “Omnifocus”, die volledig ontwikkeld is om het volgers van het GTD-principe extreem makkelijk te maken. Want te bekijken op mijn computer, en gesynchroniseerd met mijn smartphone. Komt er een mail of een telefoontje binnen, dan zit ik met één toetsencombinatie in mijn inbox, waar ik er een aantekening van kan maken. Mind gesweept. Elke morgen overloop ik mijn inbox en de rest van mijn geplande activiteiten voor de dag, bij een kopje thee. En het moet gezegd: ik voel me een pak rustiger dan anders.
Onthou ik echt alles? Natuurlijk niet, maar na een paar dagen merk ik dat het wel een reflex wordt om alles direct in mijn inbox te gooien, voor latere review.
Het grote voordeel van letterlijk alle to do items te zien staan in een overzichtelijk contextlijstje is dat ik dingen ook echt in gang steek, zoals het legen van mijn kleerkast en het wegbrengen van de zakken naar het containerpark. Elke to do die ik kan afvinken geeft me zo’n fijn gevoel dat ik me voorneem om te proberen elke dag minstens twee huishoudelijke taken weg te werken. Van vinkjes zetten word je vrolijk, zo blijkt!
Conclusie:
Zoals met zoveel systemen is er maar één gigantische adder onder het gras: laat je je consequentie om dingen bij te houden en te reviewen even varen, dan ben je verbazingwekkend snel terug naar af. Getting Things Done werkt fantastisch, en er bestaan heerlijke zakboekjes en computerprogramma’s voor, maar eerlijk: het vergt wel wat werk en volharding om je systeem op de rails te houden. En toch zou het bovenaan op iedereen’s to do lijstje moeten staan, vind ik na een week volharden in de boosheid. Dat bijna niet voelbare briesje van gemoedsrust dat na een paar dagen hardnekkig GTD-en door je hoofd waait: niet minder dan onbetaalbaar.
Nog enkele GTD-stokpaardjes
– de twee minutenregel: alles dat je binnen de twee minuten kunt uitvoeren voer je volgens Allen best meteen uit. Duurt het langer, dan kan je het in je inbox zetten om later in de juiste context te plaatsen, of je kan de taak aan iemand anders delegeren.
– inbox nul: elke mail moet direct behandeld worden, want een volle inbox zorgt voor stress en onrust. Eens behandeld stop je je mail in een mailmapje, zodat het niet meer in je zicht staat. Kan je niet direct iets doen, maak er dan een to do item van.
– het reviewmoment: je lijst in je inbox bekijk je best met enige regelmaat. Bepaal je volgende acties en je contexten bij voorkeur één keer per dag, op een vast tijdstip. Zo blijf je helemaal mee.
Meer lezen? Ook Prinses op de kikkererwt kan niet zonder het systeem, en ik plan binnenkort nog een post met hoe ik het dan concreet aanpak en welke lijsten ik heb staan en in welk programma, als daar interesse voor zou zijn.
Nog vragen of opmerkingen? Ik lees ze graag in de comments!
Ik zie een bevend lipje. En als ik de eigenaar ervan de gevraagde knuffel geef, dan voel ik zijn handjes naar me grijpen alsof hij niet van plan is om me de eerste zeven jaar los te laten. En dan wil hij nog een knuffel, omdat hij weet dat ik nu echt bijna ga vertrekken. En dan nog eentje. En nog een zoentje. Het liefst van al zou ik hem optillen en gewoon weer mee naar huis nemen, maar ik geef een laatste knuffel, zoen een traan weg, beloof dat ik altijd (ja echt altijd!) weer terug kom. Op weg naar de deur prop ik de stukjes van mijn moederhart in de zak van mijn jas, en ik kijk nog eens over mijn schouder om te zien hoe de juf mijn grote zoon aan de hand neemt. Mijn grote zoon die in de grote speelzaal plots weer zo klein lijkt.
En ik weet het. Het duurt welgeteld tien seconden. Vaak nog niet eens. De berichten over hoe hij het de rest van de dag doet in de klas zijn super, ik merk aan alles dat hij zich amuseert en trots is omdat hij net als de grote kindjes naar school mag, met zijn boekentas en alles. ’s Avonds krijg ik ook telkens een vrolijk peuterkind vol verhalen mee naar huis.
En toch.
Toch zou er een cursus “pijnloos peuters afzetten” mogen bestaan.
En mandjes aan de schoolpoort met tubetjes zalf voor het moederhart.
Dexter in boekhandel Theoria in Kortrijk, niet toevallig een van onze favoriete plekken om peuterboeken te kopen. En koffietjes te drinken.
Als ik zie hoe hard mijn zoon al kan genieten van in een hoekje zitten met een boekje dan blink is als een paling. Omdat ik me mijn eigen kindertijd nog zo voor de geest kan halen en hoe ik bij de plaatselijke bibliotheek boekjes insloeg als was ik bang dat er ineens een grote schaarste in de letteren zou uitbreken. Maar zes exemplaren per week? Maar allez meneer de bibliothecaris, welk kind komt daar in vredesnaam mee toe?!
De wereld van de peuterboeken is mij compleet nieuw, en ik vind het een fantastische ontdekking. Sommige boeken van Dexter zijn zo mooi dat ik ernaar kan blijven kijken. Dit zijn onze grote favorieten van dit moment:
Dit boek, elke keer weer ben ik over mijn oren verliefd als ik het opensla. Om de prachtige tekeningen, de mooie kleuren, het verhaal en de leuke ontdekkingen voor peuters en hun vaders en moeders. Dexter vergaapt zich elke keer weer aan het verhaal van de boot vol circusdieren die tegen een klif op vaart, waardoor de dieren naar een nabijgelegen dorp moeten zwemmen waar de inwoners dan weer hun ogen uitkijken. De tekeningen en het verhaal hebben iets heerlijk ouderwets. Chris Van Dusen blijkt ook een boek gemaakt te hebben over een soort fantasy auto. Waardoor ik direct weet wat ik op het kerstideeënlijstje voor volgend jaar moet zetten.
Ook al zo’n meesterwerkje. In dit boek volg je niet enkel de taart en wat ermee gebeurt, maar ook de gekke slang, die altijd ergens anders verstopt zit, en het verplegende varkentje, en het konijntje dat plots moet huilen en waarom toch. Op elke pagina ontspint zich een volgend deel van het verhaal, en Dexter vindt het nu al fantastisch om elke keer één personage te kiezen en op de volgende pagina te zoeken wat ermee aan de hand is. Dit boek is heerlijk omdat het je fantasie aan het werk zet, en je als ouder evenveel ontdekt als als kind. Thé Tjong-Khing heeft trouwens nog meer fantastische boeken getekend en geschreven die ik dringend nog eens moet ontdekken. En hij woont in Nederland. Who knew?
Ik was op zoek naar een leuk sprookjesboek, maar dat ik een gigantisch leuk sprookjesboek zou vinden was tegen alle verwachtingen in. Dit is een zoekboek met fantastisch mooi geïllustreerde dubbele pagina’s per sprookje. Op elke tekening zit een indringer uit een ander sprookje verstopt, en door de dikke pagina’s is het perfect voor peuters die soms iets te enthousiast zijn bij het doorbladeren. Een superleuk boek, vinden wij.
Het was pas nadat ik dit boek kocht voor Dexter dat ik doorkreeg dat het mij al een hele tijd geleden werd aangeraden door een lezeres. Het is toen niet tot bij mij geraakt (ik moet nog eens checken hoe het daarmee zit, dierbare lezeres!), maar het is dus perfect voor Dexter. Niet alleen omdat het over garages en auto’s en dieren gaat (de beste drie snaren die je bij mijn kind kunt aanslaan), maar ook omdat het hoofdpersonage Dex heet. Dit boek komt trouwens uit een reeks vol andereleukeboekjes. I like!
Dit boek is heel lang de grote favoriet van Dexter geweest, maar ondertussen kent hij bijna alle woordjes (op de pagina van de muziekinstrumenten na) en is hij er misschien net iets te oud voor. Maar wel een fantastisch boek voor kindjes die dingen willen aanwijzen en woordjes willen leren. Ook weer op dik karton, en dus perfect voor al uw scheurgrage kinders.
(ik heb de sites van de illustratoren gelinkt omdat ook die vaak complete eyecandy zijn. Kinderboekenillustrator, hoe fantastisch fijn, eigenlijk)
Hebben jullie favoriete boeken of tekenaars? Deel ze zeker in de comments.
Wil je elke maand op de hoogte gehouden worden van mijn favoriete boeken en die van Dexter en Flo? Schrijf je dan zeker in voor #nevernotreading, mijn maandelijkse boekennieuwsbrief!
Wie mij een beetje kent weet dat ik niet vies ben van een uitdaging. Zo doe ik elk jaar mee met de 
