Weet je nog, die keer dat een van je beste vrienden erg enthousiast was over een meisje uit een klas lager? Iets waar jij je per definitie al niet oké bij voelde, want andere mensen die leuker waren dan jij waren een serieuze vracht koren op de molen van je onzekerheid. Maar wat hij zo leuk aan haar vond raakte pas echt een snaar. “Ze is zo speciaal, ze luistert graag naar slows. Hoe tof is dat?“.

Herinner je je nog hoe hard dat zinnetje bij jou insloeg, toen? Omdat je besefte dat jij al jaren keihard je best deed om mensen te imponeren door te doen alsof je iemand anders was, en nog harder je best deed om te doen alsof het je allemaal niks kon schelen? Want ach, laat ons eerlijk zijn, lilith van zestien, op dit moment wil jij duizend mensen zijn, behalve jezelf. Liefst van al iemand met een machtig obscure muzieksmaak en obscuur cool haar, die er nog niet aan denkt om hele avonden pathetisch in haar dagboek te schrijven op de tonen van Knuffelrock 7. Ook al is dat op dit moment je hoofdbezigheid als niemand kijkt. Naast het opbranden van zoveel wierookstokjes dat de industrie vast op zijn gat zal liggen als je daar binnen een jaar of twee mee stopt, en de kosmos vervloeken omdat die ene kerel niet inziet dat hij de vader van je kinderen moet worden.

Ik heb goed nieuws, lilith van zestien: dat muurtje dat je rond jezelf hebt opgetrokken, van stoere rokende en drinkende grote mond die door weinig dingen geraakt wordt, zal er binnen een jaar of tien samen met je kilo’s afvallen. Je zult er in de jaren die volgen beetje bij beetje op beginnen vertrouwen dat je ook uit jezelf gewoon leuk genoeg bent, zonder dat je volledig morft in iemand anders. Het zal zijn tijd nodig hebben, maar er zal een dag komen waarop het je nog maar bijzonder weinig interesseert of iemand anders het cool vindt dat je heel These Days van Bon Jovi kunt meezingen. Nu schaam je je daar nog voor, en geloof je ook dat andere mensen die je daar dwaas voor zouden kunnen vinden honderd procent gelijk hebben.

Ik ben ervan overtuigd dat de beste manier om iets te leren er dwars doorheen gaan is, en dus heeft mijn raad misschien niet zo veel zin, zeker omdat je op dit moment in je leven -ondanks je onzekerheid- vooral erg goed bent in denken dat je het beter weet dan de rest van de wereld. Ach, de compleet onlogische dualiteit van de puberteit.

Maar deze dingen wil ik je toch graag meegeven:

• wat je het meeste onderscheidt van anderen is vaak ook je grootste kracht. Je zult zo veel energie steken in proberen te zijn zoals de rest, terwijl het net goed is dat je niet helemaal samenvalt met iedereen. Nu heb je het gevoel dat je enthousiasme iets is om diep weg te proppen onderaan je Kipling rugzak, maar er komt een moment waarop je zult beseffen dat het je ultieme drijfveer is. Koester het, samen met je gevoeligheid en talent voor empathie, dingen die je nu vooral als een enorme last en kwetsbaarheid ziet.
•  je bent zo veel meer dan hoe je eruit ziet. Blijf dat beseffen, ook op de dagen dat je honderddertig kilo weegt en de blikken en woorden moet trotseren van mensen die je daardoor degoutant en minderwaardig vinden. En blijf dicht in de buurt van die grote kerel met zijn donker haar die je ook op die dagen fantastisch blijft vinden. De kerel voor wie het niet uitmaakt of je kledingmaat 52 hebt of 40, zo lang hij je maar ziet lachen. Hij zou wel eens een bepalende factor kunnen zijn voor al de rest.
• er zal een moment komen waarop je je angsten in de ogen zult moeten kijken. En dat zijn er nogal wat, zelfs meer dan je nu kunt beseffen. Op dit moment denk je dat het je belangrijkste taak wordt om die angsten te verbergen voor de buitenwereld, maar dat klopt niet. Je belangrijkste taak wordt de confrontatie, erdoor in plaats van erom heen. Het zal een hele tijd duren, maar je zult dingen doen waarvan je nooit had kunnen vermoeden dat je ze zou aandurven. Op een callcenter gaan werken om je telefoonangst de kop in te drukken. Spreken voor je werk om te vergeten hoe bang je bent om je mond open te doen en iets verkeerd te zeggen. Elke dag teksten op een blog zetten en jezelf zo in de spotlights duwen, hoe ongemakkelijk je daar soms ook van wordt. Je rijbewijs halen. In je auto kruipen en ergens heen rijden, elke dag opnieuw, tot je voelt dat je doodsangsten eindelijk wegebben. Het zal een levenslang leerproces blijven, maar geloof me, je zult dingen doen die je nu niet voor mogelijk acht.
•  je mag hulp inroepen. Dat is geen schande. Als je het gevoel hebt dat je niet van je overgewicht afraakt en dat je levenskwaliteit serieus in het gedrang brengt. Als je een huilbaby hebt en geen idee hoe je deze dag zult doorkomen, en de volgende. Als je moeder op haar zevenenveertigste de strijd tegen kanker verliest terwijl jij erop staat te kijken. Als je het allemaal niet meer weet. Nog zoiets: je mag zeggen dat je het allemaal niet meer weet.
• het loont om tijd te investeren in het snappen van wat er omgaat in je hoofd. Er zal een dag komen waarop een professional je inzicht zal bieden in je angsten, en waar die vandaan komen.  Zij zal je doen beseffen dat je duizend keer harder bent voor jezelf dan voor om het even welke andere mens op de hele wereld, en vooral: ze zal je laten inzien wat daar de aanleiding voor is. Dat inzicht zal je met veel meer mildheid in de spiegel doen kijken dan ooit ervoor. Het zal de basis zijn waarop je jezelf weer zult opbouwen, na een inzinking waarvan je een half jaar zult vrezen dat je hem nooit meer te boven zal komen.
• als je je eigenwaarde zoekt in de ogen en goedkeuring van anderen zul je er nooit in slagen om jezelf graag te zien. Al was het maar omdat sommige mensen je dingen niet gunnen, en je daarom maar al te graag de indruk geven dat je je zou moeten schamen. Laat je gevoel voor eigenwaarde niet afhangen van dat soort mensen.
•  kijk naar beneden in plaats van naar boven. Natuurlijk zullen er altijd mensen zijn die meer hebben dan jij, en wiens levens honderd keer vlotter lijken te lopen dan het jouwe. Maar er zijn er nog veel meer die het veel en veel slechter hebben. Count your blessings, en probeer af en toe iets van betekenis te doen of zijn voor iemand anders.
• iedereen blij willen maken en daarbij jezelf vergeten is een slecht idee. Het zorgt ervoor dat je na een tijd geen idee meer hebt of je de dingen doet omdat je ze wilt doen, of omdat je het gevoel hebt dat ze van je verwacht worden. Je zult lang moeten zoeken om te ontdekken wat dat dan eigenlijk is, je eigen intuïtie, en hoe je die kan volgen. Oke, je bent nog altijd aan het zoeken, maar dat geeft niet. Er staat geen deadline op.

Ik heb goed en slecht nieuws: je zult het allemaal zelf moeten uitvogelen, lilith van zestien. Tussen de vele twijfels en tranen zul je op een bepaald moment een kruimel zelfvertrouwen vinden, en later een klein bergje, en nog wat later misschien een handvol.

Beetje bij beetje zal je erin slagen om op een andere manier naar jezelf te kijken, en dat met bijna evenveel mededogen te doen als waarmee jij naar andere mensen kijkt. De dag waarop je beseft dat dat een optie is zal een fantastische dag zijn. En hij komt, lilith, hij komt echt, met tijd en boterhammen.

Het komt allemaal goed.

Dikke zoen,

Jezelf

Deze brief kadert in het #boostyourpositivity project van Activia. Zin om mee te doen? Registreer je dan op deze site en dan krijg je ook een uitnodiging voor het slotevenement op 8 maart.

Rechts: ik als een jaar of zestien.

Het moment is aangebroken, we mogen beginnen aan onze positieve maand februari. En ik kan niet ontkennen dat ik er zin in heb, eigenlijk. Het thema van week 1 is inner en self. Een thema dat ik met veel plezier op mij nam omdat het de laatste jaren een belangrijk persoonlijk thema is geworden. Self love heet het, in het Engels, en ik vind het vreemd dat er geen goede Nederlandse vertaling voor lijkt te bestaan die de lading voldoende dekt. Narcisme en eigenliefde klinken een beetje raar, vind ik. De kans bestaat dat ik dat vind omdat ik lang heb gesukkeld met mezelf leuk vinden, laat staan graag zien. Erger nog: het heeft vele jaren geduurd voor ik in de spiegel kon kijken zonder liefst van al onder een deken weg te kruipen en het nooit meer te hebben over wie en wat ik in de weerspiegeling zag.

Dat ik vorige week een filmpje van mezelf heb gepost, compleet met mijn verre van perfect hoofd en West-Vlaams accent en dik gat en alles dat bij mij hoort, dat blijft na al die jaren een overwinning. Maar ik word er elk jaar beter in, merk ik. Al helemaal als ik terugkijk naar wie ik ooit was, als ik foto’s zie van mezelf als zestienjarige en terugdenk aan hoe ik mijn onzekerheden en klein hartje wegstak achter een gigantische grote mond.

En ik weet dat ik daarin lang niet alleen ben. Al was het omdat we elke dag van kindsbeen af boodschappen doorkrijgen die ons wijzen op het feit dat wij en hoe we eruit zien en wie we zijn eigenlijk niet voldoen. Zo lang tot we van die gedachte doordrongen zijn en we ons zelfs oprecht schamen voor onszelf.

Opdracht nummer een in de #boostyourpositivity challenge is:

Schrijf een brief aan je zestienjarige zelf. Vertel hem of haar wat je in alle jaren die je ondertussen achter de rug hebt hebt opgestoken, geef lessen en inzichten mee, schrijf een post over de zaken waar je toen in geloofde en nu. Focus hierbij op de thema’s inner en self. Heb jij ondertussen geleerd om tevreden te zijn met wie je bent, of kon je dat als tiener beter dan nu? Was je toen net heel onzeker, of het tegenovergestelde, en wat heb jij jezelf van toen daar vandaag over te vertellen?

Kleur de uitdaging in zoals je zelf wilt. Misschien wil je er allemaal muzikale referenties naar de nineties insteken, of Youtubevideo’s van Hélène et les garçons. Helemaal cool is het om er een foto van jezelf als tiener aan vast te hangen, want wij zijn daar natuurlijk ook geweldig curieus naar. De bedoeling is om deze week even een moment te nemen om te reflecteren over waar je nu staat en waar je vandaan komt, en daar vooral iets van te maken waar je zelf content mee bent en iets aan hebt. In elk geval: vergeet je blog niet te registreren op de site, zodat we allemaal kunnen komen lezen wat je hebt geschreven, en hang er ook de hashtag #boostyourpositivity aan vast. Zo word je ook automatisch uitgenodigd voor het slotevent op 8 maart.

En aangezien niet iedereen een blog heeft maar misschien toch wel wil meedoen is er ook nog een Instagramchallenge onder de hashtag #boostyourpositivity. Meedoen aan allebei mag ook (twee blogposts kunnen bijvoorbeeld perfect, of een week lang elke dag een blogpost rond het thema), ik ga dat in elk geval doen.

Je vult in zoals je zelf wilt, doet zo vaak mee als je wilt, en als je zin hebt om er een volledig eigenzinnige eigen draai aan te geven mag dat ook. Schrijf in puntjes of lijstjes, maak er een lange brief van, of een hele korte. Go wild.

Mocht je inspiratie nodig hebben voor je brief:

Oprah schreef een tijd geleden al eens een brief aan haar jongere zelf.
Hier staan wat tips die je op weg kunnen helpen.
Dearme.org verzamelt brieven die mensen aan hun zestienjarige zelf hebben geschreven.

Veel plezier ermee! Mijn brief komt woensdag online.