Monthly Archives: maart 2015

lilith geeft weg: een bon voor Mr. Monkey & Mrs. Butterfly!

Geschreven op 30 maart 2015 | dexter, wedstrijd

Ik ben het moedercliché geworden dat ik vroeger niet eens snapte: gaan winkelen voor mezelf en naar huis keren met alleen maar dingen voor Dexter. Hoe leuker Dexter eruit ziet, hoe erger het dus met mijn eigen garderobe gesteld is, hoewel daar binnenkort beterschap in komt. Nadat ik een column schreef voor Steps over hoe ik geen idee heb waarmee ik sta word ik zeer binnenkort onder handen genomen door een styliste die mij gaat proberen te redden van een toekomst vol streepjestruien. Zeer benieuwd of dat wat wordt.

In tussentijd blijf ik winkelen voor Dexter. Eén van mijn favoriete webshops van het moment is die van Mr. Monkey & Mrs. Butterfly. Hun collectie is altijd speels en leutig, met merken als Little Eleven Paris, Kidscase en Little Label als persoonlijke favorieten. En lang niet enkel voor jongens, trouwens, want eigenares Sophie slaagt er wonderwel in om een collectie samen te stellen die mij ook in het geval van een eventuele dochter zou weten te bekoren. En neen, ik zie u kijken. Ja gij.

Ik blijk niet alleen te zijn met mijn liefde voor hun t-shirtjes en andere stukken, want zo goed als elke keer als Dexter er een draagt krijg ik de vraag waar ik ze vandaan heb. Hier dus! Ze hebben zo veel leuke dingen voor de zomer dat het volgens mij echt geen straf is om er vijftig euro te mogen uitgeven. Wat goed uitkomt, want ik mag een bon met die waarde weggeven aan een van mijn lezers. Moh!

De deal is: post hieronder een antwoord op de vraag “En wat eten we vandaag?” en ik trek random iemand op woensdagmiddag twaalf uur. Die maak ik dan bekend op mijn Facebookpagina, dus volgen die handel als je wilt weten of je gewonnen hebt!

Zin in nog meer kans? Er loopt nog een winactie op hun Facebookpagina ook. Succes!

Hoe dat autorijden plots toch lukte

Geschreven op 25 maart 2015 | how to, personal

Tip 1: zet u aan de juiste kant van het stuur.

Zelfs ik stond versteld van de vele reacties die ik kreeg op mijn post over rijangst. Ik wist dat ik niet de enige was, wat mijn schaamte erover net voldoende temperde om er eindelijk een blogpost over te schrijven, maar het bleef schaamte. En een onderwerp waar ik in het echte leven altijd weer rond fietste (want te bang om de auto te nemen, badum tss), vanuit het gevoel dat iedereen en zijn nonkel met gemak over de Brusselse ring reed, behalve ik. Dat bleek dus niet waar.

Dat werd ook duidelijk uit het aantal keer dat ik er in het echt over werd aangesproken door collega-angstigen zonder rijbewijs of met rijbewijs dat vaak ergens weggepropt zat om nooit meer bovengehaald te moeten worden. Hoe ik dat had gedaan. Of ik tips had. Ik heb er, evenwel niet per se wereldschokkende, maar ze hebben mij toch geholpen om ervoor te zorgen dat iets dat zo goed als heel mijn leven tot begin dit jaar compleet ondenkbaar leek (ik die in een auto stapte en ergens heen reed) ondertussen wel dagelijkse kost is. Dit hielp:

speel open kaart met de rijschool: ik nam lessen, en niet eens weinig, maar het ging pas echt beter na een crisis met een boerse instructeur die mij met de grond gelijk maakte, waarop ik zo in de put zat dat ik mijn examen afbelde en mijn lief naar de rijschool liet bellen om uit te leggen dat er misschien toch andere middelen aan te pas zouden moeten komen als dit meisje ooit dat rijbewijs wilde halen. Omdat ik zelf te trots was om toe te geven hoe erg het met mijn angsten zat. En toen kreeg ik de instructeur voor moeilijke gevallen (die sindsdien mijn blog leest, dag Dirk en nog eens merci voor het engelengeduld en de honderd manieren waarop ik “natuurlijk kan jij dat wel” te horen kreeg <3) en sleurde hij me erdoor. Eeuwige eeuwige dank. Ik las dat er ook psychologen zijn die soms in samenwerking met rijscholen aan angsten werken, dus misschien kan dat ook helpen. En er is ook interessante literatuur.
leg niet te veel druk, maar wel een klein beetje. Als ik na het behalen van mijn rijbewijs van de ene dag op de andere naar Gent had moeten rijden zou dat de absolute doodsteek geweest zijn, maar plots elke dag van en naar de school van Dexter rijden (op anderhalve kilometer van de crib) was natuurlijk wel haalbaar. En ik weet het, groene jongens, anderhalve kilometer doe je voor het milieu maar beter met de fiets, maar ik had hier een doodsangst te tackelen, en het was winter. Gelieve de wijzende vingertjes weer richting jullie zakken te verplaatsen. Die verplichte anderhalve kilometer heen en terug op een vast parcours zorgde er al snel voor dat ik al eens een rondje deed naar de supermarkt, en toen nog twee kilometer verder, en plots dacht ik er niet meer over na.
elke dag een kilometer is beter dan een keer om de week vijftig kilometer. Dat bleek toch te gelden voor mij. Voor Dexter met school begon reed ik meestal alleen in het weekend, of als ik eens op reportage moest. Dan reed ik op zaterdagmorgen dertig kilometer om boodschappen en naar de schoonouders en dan weer terug. Omdat dat niet meer dan een keer per week gebeurde was dat altijd iets waar ik tegen op zag. Als in “Oh neen pfffft bleh morgen moet ik weer rijden” en slecht slapen van de gedachte alleen al. Als rijden iets is dat je elke dag doet dan valt dat gegeven weg. Zeer en zeer bevrijdend, vind ik dat, dat ik tegenwoordig in mijn auto kruip zonder stress of nadenken.
zie het als een leerproces waarvoor je tijd hebt: een van mijn grootste fouten was dat ik vanaf dag één wilde kunnen rijden zoals iemand die al tien jaar met de auto rijdt, maar zo werkt dat dus niet. Nu zie ik het als elke dag een beetje beter doen, en zo gaat het ook. Ik merk dat ik beetje bij beetje verkeerssituaties beter inschat, ik kijk goed naar hoe andere mensen een parkeerplaats inrijden, stel vragen als ik Youri iets zie doen dat ik zelf misschien anders had aangepakt, en beetje bij beetje word ik beter. Dat is op dit moment mijn enige doel: beter worden. Dat vlotjes achteruit parkeren of een parkeergarage inrijden zonder klotsende oksels komt nog wel eens.
omarm je nieuwe leven. Een leven zonder rijbewijs lijkt op een leven zonder rijbewijs. Lees: met een hoop beperkingen. Het duurde even voor ik doorhad wat ik nu plots wel allemaal kan. Boodschappen doen als ik wil. Mijn kind meenemen naar pretparken en binnenspeeltuinen en bossen en andere zaken die niet op wandelafstand liggen. Ergens naartoe gaan zonder rekening te houden met het openbaar vervoer. Gaan sporten op verdere locaties. Allemaal dingen die ik niet deed, omdat ze niet in me opkwamen, want altijd dikke miserie om ergens te geraken. Sinds dat niet meer zo is en ik niet meer afhankelijk ben van de goede wil van andere mensen lijkt de wereld elke dag een beetje meer voor me open te gaan.
leve de automaat. Last, maar zeker not least. ~~Leren rijden en je rijbewijs halen moet in dit land nog altijd met versnellingen,~~ en dat heb ik dus ook gedaan. Jan fluit me in de comments terug met “er is geen enkel reglement dat dit zou verbieden. Wel is het zo dat als je het examen aflegt met een automaat dit duidelijk op je rijbewijs wordt vermeld en je ook beperkt wordt tot die automatische versnellingsbak. Omgekeerd geldt deze beperking niet“. Had ik dat geweten! Maar goed, van zodra ik mijn eigen autootje kocht was het voor mij duidelijk: alles dat ertoe kon bijdragen dat het makkelijker werd om de weg op te gaan was welkom. En aangezien een chauffeur betalen net iets te hoog gegrepen was werd het een automaat. Sindsdien is het dikke liefde tussen mij en mijn auto. Omdat hij nooit stilvalt. Omdat ik alleen maar op de weg moet letten, en niet op in welke versnelling ik zit. Youri zijn aanstaande auto wordt er trouwens ook één, dus vanaf dan ben ik pas helemaal de koning te rijk.

Veel van deze tips zijn vast te persoonlijk om voor iedereen handig te zijn, maar ik hoor het graag mocht het helpen. Of mochten jullie nog andere tips hebben. Dat geweldige Fiatje op de foto is jammer genoeg niet van mij, trouwens. En vast ook net iets te klein voor mij en mijn angsten.

Meer lezen? Dit is een heel goed boek over rijangst.

As we speak #8

Geschreven op 23 maart 2015 | lijstjes | as we speak

Meer dan zes maanden. Zo lang is het geleden dat ik dit fijne rubriekje nog eens van onder het stof haalde. Een en ander heeft te maken met krakende hersentjes en opzettende twijfels als het over mijn blog en wat erop posten aankomt, een jaarlijks terugkerende fase waarin ik vind dat alles anders moet of misschien toch ook weer niet. Ik wil graag weer wat meer persoonlijke posts en verslagen uit mijn dagelijks bestaan, naast de how to’s en rubriekjes en praktische jibber jabber, maar ik wil jullie ook niet overladen met een hoop miserie, want die is er ook al genoeg in de wereld nietwaar. Het blijft, ook na tien jaar en tellende, altijd zoeken naar een goede mix, van niet te veel dit maar ook niet te veel dat. En dus nog eens een As we speak, omdat ik daar zin in had. Want zin is altijd een goed begin. Dat is waar want het rijmt.

Lezen: veel! Ik ben bezig aan mijn elfde boek van 2015 (say WHUT?), wat wil zeggen dat ik ernstig op schema zit om tegen het einde van het jaar aan mijn vooropgestelde 25 boeken te geraken. Voor de leesclub van komende donderdag lazen we “De zes levens van Sophie“, ons vriendelijk aangeboden door uitgeverij Lebowski omdat ze hard geloven in dit debuut. En ik mag nog niet alles verklappen omdat ik anders donderdag niks meer te vertellen zal hebben, maar het heeft mij en nog een hoop anderen al aangenaam verrast. Op dit moment ben ik bezig in “The World According To Garp“, een boek dat ik ooit begon te lezen toen ik op kot zat, maar mijn attention span was toen te short om een boek dikker dan de Humo uit te lezen. Nu, duizend jaar later, geniet ik er in uitgesteld relais wel van alsof het het laatste boek is dat ik ooit mag lezen.

Op de sukkel met: mijn rug. Om van te janken is het, wat ik dan ook op regelmatige basis doe. Wat bijna drie jaar geleden na de bevalling begon met bekkenproblemen is ondertussen na ik wil niet weten hoeveel behandelingen bij verschillende specialisten uitgegroeid tot een probleem van dag in dag uit pijn aan rug, schouders, nek, heup en zowat overal. Ik wens het niemand toe. Ondertussen zit ik in hetzelfde straatje als toen met de huilbaby: ik zou elk ergonomisch ding op de markt kopen als het me maar zou helpen, maar so far, no good. Binnen een week start ik nog maar eens bij een nieuwe specialiste, en ik ga vanavond voor het eerst in meer dan twee jaar weer lopen, deze keer op de piste, nadat ik de vorige keer na een rondje op asfalt een hele dag wenend in mijn zetel heb gelegen. Duim voor mij en mijn gewrichten, lieve lezers.

Eten: slaatjes dus. Miljoenen slaatjes. Ik wil er dringend weer wat kilo’s af nadat de weegschaal traag maar zeker in de verkeerde richting begon te creepen. Lifesum om bij te houden wat ik in mijn mond steek, en weer twee keer per week sporten dus. En binnenkort bloggen over die slaatjes, ook dat zal me vast wel een paar af te trekken calorieën opleveren als ik hard genoeg mijn best doe.

Geobsedeerd door: kasten en lades uitmesten. Allemaal te danken aan batshit crazy Marie Kondo, een Japanse die een hypeboek over opruimen heeft geschreven en tegen haar sokken praat. Schuldgevoelens heeft tegenover haar kasten, ook. En me het ene WTF-moment na het andere bezorgde tijdens het lezen van dit boek. Maar er ook voor zorgde dat ik eindelijk weet hoe ik mijn kleding moet opplooien en er hopelijk voor verantwoordelijk zal zijn dat ik binnen een maand of zes kan zeggen dat mijn huis zo vrij van brol en nog meer brol is dankzij Marie Kondo. Indien niet was het weggesmeten geld. Of toch niet, want het geniet dat ik heb van de instagramtag #mariekondo te doorscrollen terwijl ik eigenlijk beter zou opruimen is ook geld waard.

Genieten van: weer naar buiten kunnen, soms compleet overmoedig zonder jas. Het Dextertje uitlaten dat met een serieuze combinatie van cabin fever en peuterpuberteit kampt, en ondertussen mezelf ook. Zalig maat, al die krokussen en paasbloemen, en vogels die volle bak van jetje geven.

Mij aan het verdiepen in: YNAB (ofte You Need A Budget). Na het zeer succesvolle experiment met het huishoudboekje dat ondertussen al weer uit een ver verleden lijkt en een paar enthousiaste blogposts zoals bij ons Kathleentje heb ik een trialversie gedownload. Die ik nu probeer te doorgronden. Ik heb nog dertig dagen, als ik er dan nog altijd meer dingen niet aan snap dan wel zal het YNASAAS worden (You Need A Schriftje And A Stylo).

(Zin om mee te doen? Link dan jouw As We Speak in de comments, en dan komen we allemaal lezen!)

lilith ontmoet Hemsley + Hemsley en wordt verliefd op een spiralizer

Geschreven op 19 maart 2015 | food-a-licious, lilith tipt

Ik denk dat ik voor de eerste keer van de zusjes Melissa en Jasmine Hemsley hoorde op Instagram. Ik had een enthousiaste foto gepost van het kookboek (H)eerlijk van Gwyneth Paltrow, iets dat op zich al straf is, want 1. als ik nog één keer iemand van (h)eerlijk of (b)engeltjes of “een dolfijne dag” met een dolfijn ernaast zie doen bega ik accidenten en 2. ik dacht altijd dat recepten van Gwyneth Paltrow bestonden uit drie zinnen: “Was uw sla. Snij er u een komkommer bij. Lekker met een glas kraantjeswater“. Maar dat bleek dus kort door de bocht. Ik vond het boek van Gwyn zelfs zo leuk dat ik het bijna wilde kopen in plaats van lenen in de bib. En toen zei Kelli van Lily: “Het boek van de Hemsleys is ook leuk!”. Waarop ik dan weer dacht: ha, dat moet ik onthouden!

Enkele weken later zat er een mailtje van het leukste magazine van het land in mijn bus, of ik geen zin had om Hemsley + Hemsley (want zo heet hun blog + bedrijfje) te gaan interviewen in Amsterdam. Dat moest lukken, dus ik: ja gij!

En jongens toch, het was zo tof en verkwikkend. Niet alleen omdat de Hemsleys heerlijke madammen waren met kennis van zaken. Ook niet alleen omdat ik eten onder mijn neus geschoven kreeg waar ik blij van werd (zoals een brownie van zwarte bonen zonder suiker, en lekker!), en een heel fijn interview deed en in het West-Vlaams op de schouder werd getikt door de vrouw achter Goestjes, die opmerkte dat ik toch die van Tales from the Crib was? Maar vooral omdat ik nog eens in Amsterdam was en de gesprekken en ontmoetingen me energie gaven en goesting om vanalles en nog wat te plannen en te schrijven.

Ik werd trouwens helemaal verliefd op hun spiralizer, daar in de workshopkeuken, een toestel waarmee je met een ongelooflijk gemak courgettenoedels en wortelnoedels en komkommerslingers maakt voor met pastasaus of in slaatjes met allerhande heerlijke pesto’s. (wisten jullie trouwens dat er zoiets bestaat als spiralizerkookboeken? Nu wel!) Ik heb er ondertussen een staan in mijn keuken, en dat is echt een gerief. (Hij is tijdelijk zo goed als uitverkocht, hoorde ik, maar deze lijkt er extreem goed op) Alle gerechten van de Hemsleys staan in hun eigen kookboek, dat nu vertaald is onder de titel De kunst om goed te eten. Ik schreef er een stuk over voor De Standaard Magazine dat afgelopen weekend verscheen (hier te lezen voor abonnees, of op Blendle, met wat gericht zoekwerk)

Ik zou het niet zeggen als het niet zo was: prachtig boek, dat hier al om de paar dagen gebruikt is om vanalles uit te maken, en volgens mij binnen dit en een paar weken helemaal bevlekt zal zijn als het zo verder gaat. Dat ervoor heeft gezorgd dat ik -ge gaat het niet geloven- in een complete slaatjesfase zit, maar dan lekkere slaatjes die er niet voor zorgen dat ik na een half uur zin heb om de snoepautomaat te gaan overvallen. En ook daar plan ik binnenkort een blogpost over.

Het.
Kan.
Niet.
Op.

Het boek De kunst om goed te eten verscheen bij Fontaine uitgevers en kost 29,95 €.

lilith voelt het aan haar instrumenten (en mag iets weggeven!)

Geschreven op 17 maart 2015 | wedstrijd

Soms ga ik een beetje op vakantie tijdens mijn middagpauze. Dan nestel ik me na een appetijtopwekkende wandeling langs het kanaal op een bankje aan een van de drukst bezochte begraafplaatsen van de streek. Druk bezocht, omdat er een soldaat begraven ligt van amper vijftien, daarmee een van de jongste slachtoffers van de Salient, en omdat John McCrae er zijn beroemde gedicht In Flanders Fields schreef.

De middagpauzewandelingen zijn tegenwoordig broodnodig, want sinds Dexter naar school gaat kom ik veel te weinig aan beweging toe, iets dat mijn rug en bekken absoluut geen goed doet. En dus stap ik. En neem ik een slaatje en de notities voor de research van het stuk mee dat ik aan het schrijven ben voor de krant. Zit ik zalig in de zon terwijl de toeristenbussen aan en af komen gereden.

Ik ben niet iemand die per se verlof neemt op haar verjaardag, ik werk vaak door tijdens vakantieperiodes en kan het ook best aan om eens een hele zondagnamiddag door te peren om een tekst af te krijgen, maar de eerste dagen van lentezon, ik vind toch echt dat die gevierd mogen worden.

Om de komst van de lente te vieren mag ik tien pakketjes weggeven van A.Vogel, want ook zij zijn volle bak hun lenteweek aan het voorbereiden. Wie kans wil maken op een pakketje met drie van hun producten (A.Vogel Boldocynara forte, A.Vogel Solidago forte en A.Vogel Molkosan Fruit) mag hieronder reageren op de vraag “wat wil jij deze lente graag doen?”. De eerste tien reageerders mogen me hun adres mailen en krijgen het pakketje opgestuurd.

Eén trip naar Disneyland Parijs, tien beelden

Geschreven op 15 maart 2015 | trips

Na anderhalve week met een peuter die om de vijf voeten vroeg wanneer we nu naar Disneyland zouden gaan waren wij geweldig blij om vrijdagochtend in alle vroegte naar Disneyland te mogen vertrekken. En kijk, we hadden het weer mee, en ook het volk, zo bleek op zaterdag, toen dat allemaal net iets minder het geval was en we het moesten doen met een propvol en minder warm Walt Disney Studios Park.

Het Dextertje genoot met volle teugen van alles wat op zijn pad kwam, net zoals wij op de momenten dat hij geen complete hysterische inzinking had van alle indrukken en de vermoeidheid en het feit dat zijn moeder een foto van hem wilde nemen. HET LEF JONGEN.

Die coole tattoo met mijn telefoonnummer op, voor het geval we iemand kwijt waren gespeeld? Van bij Grafisch Werkt. Ge vroeg het u al af, verzekers.

5 beelden, 5 dingen

Geschreven op 10 maart 2015 | lijstjes

1. Dat evenwicht waarnaar ik op zoek was? Dat nieuwe, met Dexter die naar school gaat en mijn werkdagen die daardoor zeer kort zijn geworden? Ik ben nog altijd vreselijk hard aan het zoeken. Er is zo weinig marge dat een tegenslag ervoor zorgt dat ik soms weken aan een stuk alleen maar lijk in te halen. Ik voel dat ik moet vertragen, want ik ben altijd maar aan het rennen, slok mijn eten naar binnen achter mijn laptop zonder te kauwen, moet zo efficiënt zijn met de uren die ik wel heb dat ik ’s avonds doodop ben in mijn hoofd. Het is het moeten kiezen waar ik het moeilijk mee heb. Wat minder werken, zeggen ze dan, maar ik werk net zo graag. Ik heb dus maar bloemetjes gekocht, en verplicht mezelf weer om een middagpauze te nemen, en mijn dag te beginnen met een kwartier tijdschriften lezen in plaats van mails beantwoorden. De wereld zal vast niet stoppen met draaien. En indien wel, weet het me dan vooral te zeggen.

2. Over dat werken gesproken. Vorige vrijdag mocht ik op interview naar Amsterdam. Lees: geweldig vroeg opstaan, even over en weer, en net op tijd thuis zijn om Dexter nog in bed te steken. Maar ook: zo hard genoten van het interview en de inspiratie die ik eruit haalde. Het stuk verschijnt zaterdag in De Standaard Magazine, en daarna schrijf ik hier een verslag.

3. Er zit gelukkig ook een break aan te komen. Exact, zeer toevallig dag op dag, twaalf jaar nadat ik Youri voor het eerst zag in de eerste wagon van de trein naar Disneyland Parijs (of toch had moeten zien) gaan wij terug, deze keer met Dexter, die sinds hij het weet elke morgen begint met een “Mama en papa? Ik wil naar Disneyland!”. Wij ook jongen, wij ook. Nog maar een paar nachten slapen.

4. Mijn persoonlijke Facebookaccount is sinds vorige week officieel onbestaande. Na meer dan vier maanden van hem niet te gebruiken heb ik hem volledig vernietigd in plaats van gewoon gedeactiveerd (waarna je hem op elk moment weer kunt opstarten), en is er no way back. Ik ben er content mee. En ja, ik heb nog een valse, waarop mensen mij proberen toe te voegen, maar do not bother: die gebruik ik alleen maar om de pagina van deze blog aan te vullen. Voor de rest hebben Mark Zuckerberg en ik nog maar bitter weinig met elkaar te maken. Ik had gedacht dat hij me na een paar weken zou mailen om te checken wat er scheelt, maar dat viel me toch allemaal serieus tegen.

5. Leve de zon. Ik kan het echt niet genoeg zeggen. Leve. De. Zon.

Het slotevent van #boostyourpositivity in Bar Bidon, Gent

Geschreven op 8 maart 2015 | Nice-o

Een zondagmorgen met een fantastische brunch op een toplocatie en zoveel zon dat het leek alsof de mensen van Danone iemand kennen die zo’n dingen kan regelen, zo was het dus echt helemaal niet moeilijk om onze positivity nog eens te boosten. Oon en ik hadden heel erg uitgekeken naar het slotevenement van onze actie, en dat bleek zo terecht.

Het allerfijnste waren alle ontmoetingen met mensen die ik soms al jaren niet meer had gezien, mensen die ik alleen van op internet kende en mensen die ik nog niet kende, maar ondertussen wel. Het was soms wat veel en ik hoop dat ik tegen iedereen goeiendag heb gezegd en al, maar ik ben naar huis gegaan met een hoop visitekaartjes in mijn tas en een brede glimlach op mijn gezicht, en een gedachte in mijn hoofd: een mens moet dat al eens meer doen. Al die lachende gezichten hebben mij serieus deugd gedaan, en ik denk dat ik niet alleen was met die gedachte. Hashtag geweldig leutige zondag.

Bedankt aan iedereen die erbij was, aan iedereen die deelnam aan de actie, en aan Danone en Walkie Talkie voor de fijne samenwerking en organisatie.

Dexter spreekt IX

Geschreven op 4 maart 2015 | dexter | dexterspreekt

Ik kan ze niet snel genoeg meer opschrijven, de zinnen die uit het kind zijn mond komen gerold. Maar ik heb wel mijn best gedaan.

“Ik ga een beetje gaan vertellen in mijn leesclub“, waarop hij een boekje neemt en in zijn speeltent gaat zitten.
“Maar ik schrijf dat jij mijn vriend bent“, als antwoord op “Dexter, stop met chocopudding op de tafel te smeren”.
“Booooooob de Bouwer, af en daar!“. Bijna goed.
“Sinterklaasje kom maar binnen met jouw muts“. Ook bijna goed.
“Wij gaan hier samen dikke vriendjes zijn“, als ik zeg dat ik moet gaan werken maar papa thuis blijft.
“Mag dat?”. “Als je een beetje groter bent”. “Ik ben al groot oor, moej keer voelen aan mijn spierballen?. Waarop hij mij zijn polsen toont.
“Een twee drie“, als antwoord op de vraag hoeveel ik hem moet in zijn speelgoedwinkeltje.
“Wat doet de garage kat?“. Zelfs de gelaarsde kat gaat volgens Dexter over auto’s.
“Poesie mauw, ik trek aan jouw touw” en dan aan de touwtjes van Youri zijn hoodie trekken. Dat hij kan rijmen voor zijn derde, ik kan niet ontkennen dat dat een trots moedermoment was. Ook al was het misschien gewoon toeval.
“Maar neen, dat zijn toch gewoon speeldoekjes“, als ik zeg dat hij de vochtige doekjes in het pak moet laten zitten.
“En ook geen blauwe“, op “je krijgt een halve appel, geen hele”. Het kan ook aan mij gelegen hebben.
“Wat doet de wow-rus nu?“. Dexter is onder de indruk van de walrus.
“Waar is mijn kijker nu?” over de viewmaster.
“Ik wil geen melk met bubbels“. Sinds kort zijn luchtbelletjes den duvel.
“Wie is dat?”. “Mijn mama”. “Waar is jouw mama nu?”. “Mijn mama is dood.” “Wie heeft er jouw mama doodgeschoten?”.
“Mama, de bel is gegaan!” en dat het dan niet waar is. Gegiechel op alle banken.
“Ik ben de sint met zijn stof“. “Met zijn staf.” “Neen, met zijn stof“.
“De kleine zijn niet lekker“, als ik zeg dat hij geen te grote scheppen yoghurt mag eten.
“Kom, we gaan samen mijn poepje schilderen!“, enthousiast wijzend naar de pot met luierzalf op de kast.

Zin in nog meer Dexter spreekt? Hier staan ze allemaal.

lilith en het autorijtraject van een jaar of vijftien

Geschreven op 2 maart 2015 | personal

Soms is het een zegen dat glazen bollen alleen in sprookjes bestaan. Als ik tijdens mijn eerste rijles had geweten dat ik er zo ongeveer vijftien jaar over zou doen voor ik zonder klamme handen achter het stuur van een auto zou kruipen, dan was ik die eerste zondag wel gewoon thuis gebleven. Maar ik had geen benul, en vertrok samen met mijn vader voor een van de meest hobbelige en frustrerende ritten van mijn leven.

Het begon al met een lijst met te veel vinkjes. Een moeder die niet voldoende op haar gemak was in haar auto om snelwegen te doen. Een bezorgde moeder die ervan overtuigd was dat autorijden niks voor haar dochter was, toch zeker niet als ze niet al in de eerste meters wilde verongelukken. Een dochter die dat zo vaak hoorde dat ze het begon te geloven. Mijn rijlessen begonnen omdat iemand zei dat het dringend tijd werd voor rijlessen, niet omdat ik graag wilde leren rijden. Dat wilde ik namelijk om allerhande redenen niet. Ik heb zo lang tegen mezelf en al wie het horen wilde gezegd dat ik het nut van autorijden niet inzag dat ik er zelf van overtuigd raakte, maar het belangrijkste hield ik voor mezelf: ik kon dat niet.

En ook: het lukte allemaal wel zonder auto, zulle. Ja, ook op reportage gaan en het halve land door moeten met de trein en een vouwfiets. En hey, beter voor het milieu en alles! Win win! Al die keren dat ik zeiknat op een perron stond te wachten op een trein die niet kwam of weer maar eens op Youri moest rekenen om me ’s avonds te komen halen omdat er geen bussen meer waren probeerde ik zo snel mogelijk te vergeten. Al werd dat met de jaren en de steeds gebrekkiger wordende diensten van de NMBS alsmaar lastiger. Ik had het op deze blog al over rijlessen in 2004, deed een van mijn praktijkexamens een week voor mijn uitgerekende bevallingsdatum (“Kom maar nog eens terug als het kindje er is“) en had het in mijn hoofd eigenlijk al lang opgegeven.

De kans dat ik me ooit zelfstandig in het verkeer zou begeven met een gemotoriseerd voertuig onder mijn gat leek alsmaar kleiner te worden in plaats van groter. Maar toen heb ik plots toch mijn rijbewijs gehaald. Ik heb een tweedehands autootje gekocht om ervaring op te doen. Een autootje dat ik maanden zo goed als werkloos langs straat liet staan, want ik deed nog altijd geen oog dicht als ik wist dat ik de volgende dag ergens heen moest rijden. Dat rijden deed ik met handen die zo gespannen rond het stuur geklemd zaten dat ik dacht dat ze ooit nog eens chirurgisch losgemaakt zouden moeten worden. Ik dacht al weer aan hem doorverkopen, en toen moest mijn zoon plots naar school. Elke dag. Met de auto. En ik achter het stuur. :aah:

Een kort stukje, gelukkig maar, dat ik evenwel vier keer per dag moest afleggen. ECHT. ELKE. DAG. Met mijn kind op de achterbank, wat mijn angst om fouten te maken er niet beter op maakte. Maar ik vertrok, op 5 januari. En deed hetzelfde op 6 januari. En weer op 7. En het werd mijn redding. Als ik nu in het midden van de dag boodschappen ga doen, of ’s avonds laat, door regen en pikkedonker. Als ik eerst naar de fitness rij en daarna binnenspring in de garage om mijn dimlicht te vervangen en daarna nog tijd over heb om langs de supermarkt te rijden voor ik mijn zoon ga ophalen. Als ik door de stad aan het cruisen ben met mijn radio zo luid als ik wil en besef dat ik helemaal niet meer bang ben, na al die jaren wel. Dan denk ik: ‘dju toch lilith, ge waart het bijna echt beginnen te geloven.’

Hoe erg zou dat niet geweest zijn? Ik ga het zeggen: nog honderd keer erger dan vijftien jaar doen over zonder stress achter het stuur kruipen. Ik had nooit van zijn leven gedacht dat ik het zou zeggen, maar mijn bolide en ik, dat is ondertussen zo’n dikke liefde dat ik keihard zou wenen als ze hem weer zouden komen halen.

Meer lezen? Webkim en Prinses zijn ook stapjes aan het zetten die ik heerlijk herkenbaar vind. Hoe zit het bij mijn lezers met rijangst of rijbewijsplannen? Merken jullie al vooruitgang?