Ik ben geen loner. In het gezelschap van mensen die ik graag heb kan ik zo gelukkig zijn dat mijn hoofd bijna ontploft, maar ik kan dat gevoel soms even hard oproepen door net een tijd alleen te zijn. Als dat ook nog eens voorvalt in een vreemde stad waar achter elke hoek iets boeiends te ontdekken valt, dan geniet ik dubbel zo hard.
Toen de mensen van luchtvaartmaatschappij Vueling me voorstelden om een dag of drie naar Barcelona te trippen vond ik het een kwartier lang doodjammer dat het praktisch niet haalbaar was om dat te doen met de man die twaalf jaar geleden mijn lief werd in Barcelona. Daarna begon ik me stiekem te verheugen op wat alone time. Tijdens de blogtrip waren we met zes (Patricia van No Glitter No Glory en haar vriend Dieter, Nathalie en Michel van Yayzine!, en Roderik van Culture Remains). De eerste vier zijn al tijden bevriend, en vonden het dus helemaal niet erg dat ik naast de gezamenlijke activiteiten (eten! en tapas maken! en die tapas opeten! en nog meer eten!) alleen de stad introk.
De heerlijkheid van vroeg opstaan en een lange ochtendwandeling maken zonder ander doel dan naar de Barcelonezen kijken die hun kinderen naar school brengen, en checken wat de zon ondertussen uitvreet met de indrukwekkende Tibidaboberg. Net zo lang of kort blijven kijken als ik zelf wil, om daarna een random straat in te lopen en een gezumext appelsiensapje te gaan halen in de 24 hour mini market. De 24 hour mini market waarvan de eigenaar vanaf dan elke keer zal zwaaien als ik langsloop van of naar mijn hotel, alsof we jarenlange vrienden zijn die elkaars moeder nog hebben gekend. Tijd hebben vooral, om een hoofdstuk uit mijn boek te lezen op een bankje op de Plaça de Catalunya en me af te vragen wie de mensen op de bankjes naast het mijne zijn. Om veertien kilometer door de stad te stappen en alleen te gaan zitten als ik daar zelf het nut van inzie. Lees: als ik genoeg geshopt heb tot ik drop.
Begrijp me niet verkeerd: ik zou echt geen Eva Daeleman kunnen poelen zonder vast nog veel meer te huilen dan zij, maar zo even drie dagen wat momenten alleen zijn in een absolute topstad, ik kan dat iedereen ten zeerste aanraden.
Het leverde me ook heel wat ontdekkingen op, wat mooi meegenomen is, en wat nog mooier is meegenomen: ik deel ze later deze week, op deze bladzijden. Kom dus gerust nog eens af als ge niet weet wat gedaan.
Ja kijk, ik vond dat idee van Kathleen te goed om niet eens zelf na te gaan hoe gigantisch mijn berg nog te lezen boeken is. Wat blijkt: de jaren van stoppen met shoppen en het feit dat ik onlangs een berg boeken heb verkocht (Marie Kondo, altijd weer Marie Kondo) hebben mijn pile of shame serieus verkleind. Dat ik de laatste jaren meer dan twintig boeken per jaar lees en dat meestal op mijn Kindle doe natuurlijk ook. Ik koop nog maar zelden een papieren boek. Kon ik vroeger het Boekenfestijn niet uitlopen zonder manden vol boeken naar buiten te sleuren, dan heb ik de afgelopen twee edities niks meer voor mezelf gekocht. NIKS. Wel voor Dexter, al waren dat dit jaar ook maar drie boeken. Wel fantastische, trouwens, terwijl ik toch bezig ben kan ik ze net zo goed even met jullie delen, want toptips voor alle mama’s van kindjes die zot zijn van voertuigen in het algemeen en auto’s in het bijzonder. Of van dikke rosse poezen, dat mag ook.
Vooral het boek met 1001 voertuigen is hier elke avond weer een onwaarschijnlijk succes. 1001 dieren bestaat ook, voor kindertjes die het niet zo voor auto’s en tanks en schepen hebben.
Wat ik zelf nog ongelezen liggen heb, dat zijn boeken die al een hele tijd op mijn TBR-hoop liggen, en dus misschien maar beter eens gelezen zouden worden. Er is geen filmpje, neen. We moeten nu ook weer niet overdrijven qua shame, waar.
Lo and behold: mijn bergje!
Ge moet eerlijk zijn: dat valt toch eigenlijk al bij al keihard mee? Ik had het echt veel erger verwacht dan een schamele dertien boeken. Boeiend om te doen wel, want ik zie er keihard doen aan.
Naast dit hoopje van boeken die ik zelf heb gekocht heb ik nog een TBR-hoopje van boeken die mensen me in de handen hebben geduwd omdat ze vermoeden dat ik ze graag ga lezen, of die ik heb geleend tijdens de leesclub omdat ik zelf een vermoeden heb dat ik ze graag ga lezen. Dat hoopje begin ik wel een beetje schaamtelijk te vinden, nu ik het zo zie.
Jenny Offill gaat morgen mee naar Barcelona, samen met Mrs Dalloway, dan kan ik zien waar ik zin in heb.
En? Hoe zit het met uw pile of shame? Ik vond het in elk geval geweldig interessant om eens een inventaris te maken van de grootte van mijn probleem, voel je vrij om hetzelfde te doen!
Een digitale budget planner die ervoor zou zorgen dat ik mijn financiële dromen kan waarmaken aan de lopende band? Maak dat de kat wijs, had ik een paar jaar geleden gezegd. Tot ik YNAB – een soort digitale budget coach- ontdekte, en mijn leven nooit nog hetzelfde was.
You Need A Budget is een soort digitaal kasboek, maar dan niet te vergelijken met de Excel-file of het huishoudboekje dat iedereen die minder geld wil uitgeven op een bepaald punt inschakelt. Er zit een systeem achter YNAB, dat ervoor zorgt dat je consistent en over een langere periode betere financiële beslissingen neemt. Resultaat: plots kun je dingen doen met je geld die je niet voor mogelijk had gehouden. Mijn droomhuis bouwen, in mijn geval, en als zelfstandig minder gaan werken zodat ik op tijd aan de schoolpoort kan staan en een woensdagnamiddag op twee thuis ben.
Zoals al werd verduidelijkt in de commentaren op de vorige post: YNAB is niet per se een programma om geld mee uit te sparen, wel om je inkomsten te budgetteren. Als in: plannen wat je met de centen die binnen komen gaat doen.
Als je daar een tijd mee bezig bent ga je vaak ook automatisch minder of zeker slimmer uitgeven, maar dat is niet het hoofddoel. Het hoofddoel is beslissen waar je prioriteiten liggen, bijsturen waar nodig, zodat je op langere termijn niet elke maand voor onaangename verrassingen komt te staan, en bewust uitgaven kunt doen in plaats van er met je pet naar te slaan. Lees: vol overtuiging twee paar dure maar geweldig mooie schoenen kopen omdat je weet dat het geld nergens anders voor gebudgetteerd is. Raise your hands for fun shoeshopping!
Alle gekheid op een stokje: een voorbereid man is er twee waard, en een voorbereid YNABer zeker vijf.
YNAB gebruik je in je browser, maar er is ook een bijzonder handige mobiele app die je toelaat om onderweg je uitgaven in te geven. Je kunt een account delen met je gezinsleden, als je dat wilt.
De opstart:
Je begint met YNAB door eerst al je rekeningen en andere geldcollecties aan het programma toe te voegen. Ik heb een account voor onze lopende rekeningen en spaarboekjes, een cash account van mezelf en Youri, en ook dat van ons envelopje dat we in huis hebben liggen voor als er plots een dokter van wacht gebeld moet worden. Van zodra al je bedragen erin zitten begin je met het geld dat er op dat eigenste moment is. Je keert niet terug in de tijd om al je uitgaven van maanden ver in te geven, dat vinden ze bij YNAB tijdverlies, en gelijk hebben ze.
YNAB heeft vier belangrijke regels:
geef elke euro een job: De eerste en belangrijkste regel van het spel. Elke euro die je verdient voeg je in in het systeem (ik heb zelfs al een gevonden muntstuk van 20 cent ingevoerd in mijn cash account. Allemaal tesamen: “fuuuuuuuuuureak!“), en geef je een taak binnen het budget. Dat is, zeker in het begin, vaak gokken. Want hoeveel reserveer je elke maand voor boodschappen, en hoeveel voor kleding? Als ik een euro kreeg voor elke keer dat iemand me zei niet aan YNAB te beginnen omdat ze de toekomst niet konden voorspellen, dan stond ik er financieel nog beter voor dan nu (and believe me, I’m good) Ken jij iemand die de toekomst wel kan voorspellen? Ik niet, en daar is YNAB volledig op voorzien.
omarm je echte uitgaven: Stel dat je nog duizend euro hebt, en je weet dat je deze maand nog 600 euro huur moet betalen, 100 euro aan boodschappen nodig hebt, en 50 voor je telefoonrekening. Daarna is alles betaald, wahey! En dus heb je 250 euro over om mee op de lappen te gaan, nieuwe schoenen te kopen en dat leuk kleedseken. Tot plots. De rekening van je gerepareerde auto in de bus valt. Zeshonderd euro, maat. Wat een goede maand leek is op vijf minuten tijd een hele slechte maand geworden, een met stress en miserie.Behalve als je een paar maanden geleden al hebt beseft dat je ooit eens zal moeten betalen om je auto te repareren, en elke maand voor de zekerheid honderd euro aan de kant hebt gezet. Aangezien die honderd euro niet werd uitgegeven (want er was nog niks aan de hand met je joint de culasse) verschoof YNAB alles automatisch elke keer een maand, en aangezien je het niet onder een andere uitgavencategorie had gebudgetteerd raak je het ook niet aan op je bankrekening. Als de factuur dan in de bus valt, dan heb je het geld (of een deel ervan) staan. Geen centje pijn. Het doel van YNAB is om crazy goede maanden en crazy slechte maanden af te zwakken naar crazy gewone maanden. Door vaste kosten als water en electriciteit door twaalf te delen en die kleine bedragen elke maand te reserveren.
roll with the punches: Een te mooie uitdrukking om naar het Nederlands te vertalen. Zoals al gezegd bij regel 1: je hoeft geen glazen bol te hebben om perfect in te schatten hoeveel je waarvoor moet reserveren. Ik merk dat dit de regel is die de meeste mensen afschrikt, terwijl het net de coolste en meest chille regel of them all is. Want natuurlijk kun je niet weten wat er op je pad komt op een maand, maar dat hoeft ook niet. Chill hast, niemand verwacht dat. Als je vierhonderd euro had voorzien voor boodschappen, en plots is het geweldig mooi weer en je beslist om een barbecue voor twaalf mensen te organiseren, dan is dat helemaal oke. Je checkt je budget, en kijkt waar je het geld vandaan kunt halen.Misschien had je zestig euro gereserveerd voor medische kosten die je niet nodig bleek te hebben. Of kun je wat geld weghalen bij kleding, omdat die nieuwe broek best nog een week of twee kan wachten tot er weer nieuw geld binnen komt om te budgetteren. Lukt het je echt niet om ergens anders geld vandaan te halen, dan sluist YNAB je overspent gedeelte gewoon door naar de volgende maand, waar je het dan kan proberen recht te trekken. Het fijne aan dit systeem is dat je goed ziet dat je geld maar voor één doel kunt aanwenden: geef je het uit aan gin tonics, dan is er minder voor benzine. En omgekeerd. Wat je had gebudgetteerd maar niet hebt uitgegeven schuift ook gewoon door naar de volgende maand.
laat je geld oud worden: Het ideale YNAB-scenario is om te stoppen met leven van loon tot loon. Je geld laten verouderen, zo noemen ze het. Dus niet op vrijdag honderd euro verdienen en die op zaterdag volledig moeten uitgeven, maar zo goed budgetteren dat je geld kunt gebruiken dat al een maand oud is. YNABers noemen dit hun buffer. Op die manier is er immers veel minder stress dan als je elke cent direct weer nodig hebt om achterstallige rekeningen af te betalen.
Concreet is het kwestie van elke keer dat er geld binnen komt te beslissen wat je ermee kunt doen. En je de vraag stellen: “wat moet dit geld doen voor ik nog eens betaald word?”.
Zeer fijn voordeel: als je het al even bijhoudt krijg je zeer boeiende grafiekjes voorgeschoteld waarin je een overzicht krijgt van je uitgaven en naar wie die voornamelijk gaan. (Hallo Hema!)
Ik weet dat het in het begin nogal overweldigend kan zijn. Ik raad iedereen aan om net als ik eerst de trial van 34 dagen te installeren, en daarna te zien of het de investering waard is. Wat mij betreft: dubbel en dik. Let wel: ik merk dat heel wat mensen moeite hebben met de Engelse termen uit de financiële wereld. Exact de reden dat ik een Nederlandstalige cursus “YNAB voor beginners” heb gemaakt waarmee ik al honderden mensen op weg heb geholpen. Mensen die dit soort dingen zeggen achteraf.
Wil je binnen de twee uur je eerste budget opstellen zonder dat je je door een hoop financieel jargon moet worstelen in het Engels? Ga dan zeker aan de slag met mijn online cursus “YNAB voor beginners”, die je op je eigen tempo volgt en waarmee je ook nog eens toegang krijgt tot een afgesloten cursistengroep, vol mensen die hun leven zagen veranderen en anderen helpen om hetzelfde te doen.
Hieronder geef ik je al een overzichtje van mogelijke vaste kosten, zodat je voor jezelf kunt bekijken hoe dat bij jou in elkaar zit.
Bloggen blijft eeuwig zoeken. Dat is niet erg, ik vind dat zelfs tof. Twijfel doet de dingen schuiven, en schuiven betekent dat het in elk geval niet stilvalt. De raders in mijn hoofd gingen een tijd geleden weer aan het draaien tijdens een etentje met Evelien (die ooit een geweldige blog had maar nu niet meer. Never forget). Evelien, die de opmerking maakte dat ze vond dat ik de laatste tijd wel erg berekend blogde. Meer vanuit mijn hoofd dan vanuit mijn buik. Zoals zo vaak als Evelien de vinger op de wonde legt dacht ik “dju, ze heeft gelijk”.
Ik heb erover nagedacht, en zo gek is het ook allemaal niet. Niet alleen zijn mijn bezoekerscijfers de laatste jaren serieus gegroeid (wat ik de max vind), de lijn die ik ooit bewust trok tussen lilith en Kelly is compleet weg. Toen ik begon was die lijn duidelijk: mijn collega’s hadden geen idee dat ik blogde, mijn bazen al helemaal niet, ik zorgde ervoor dat niemand bij naam werd genoemd en dat er geen foto’s van mijn hoofd of stad op mijn blog kwamen. Maar de dingen zijn veranderd, zoals dat gaat. Ik word op erg regelmatige basis in het echt aangesproken over de dingen waarover ik blog. Ik probeer een evenwicht te vinden tussen eerlijk en authentiek zijn en mijn omgeving beschermen. In die omgeving gebeuren soms harde en pijnlijke dingen, dingen die mij raken, waarover ik vanalles zou kunnen schrijven, maar soms twijfel of ik een ander zijn verhalen wel op straat mag gooien.
Terwijl het natuurlijk ook mijn verhalen zijn. Soms is het nu eenmaal makkelijker om tien tips voor snelle slaatjes te posten dan een compleet ander verhaal over hoe vreemd het is om mijn schoonmama dezelfde morfinepleisters te zien plakken als ik zo vaak bij mijn eigen mama heb geplakt. Over wat dat met mij doet. Slaatjes zijn altijd simpeler, zeker als er mensen bij betrokken zijn die je na aan het hart liggen, maar ik snap Evelien. Natuurlijk heeft ze gelijk. Ik wil zelf ook weer wat vaker random en vanuit mijn buik bloggen, in plaats van gepland en vanuit de vraag “wat willen ze lezen, die lezers van me?“.
En dus was ik op zoek naar een manier om mijn persoonlijk verhaal weer wat vaker te delen. Om niet te veel verloren te laten gaan, ook, van de random dingen des levens en de kleine verhalen die soms niet boeiend genoeg lijken voor een eigen post. Vijf beelden, vijf dingen was goed, want random. As we speak had ook wel iets. Maar wat ik eigenlijk nog leuker zou vinden is een wekelijkse post met de zaken die me bezig houden. Dingen die misschien ooit een eigen blogpost kunnen worden, als ik er de tijd voor heb, maar zo lang ik er de tijd niet voor heb best eens van ver belicht kunnen worden. En aangezien ik niet meer op Facebook en dergelijke zit, dacht ik: de statussen die ik had kunnen posten, met wat leuke beeldjes, bij voorkeur de zondag. We gaan proberen. Ik weet zelden waar ik uitkom met dit soort nieuwe rubrieken, maar aangezien we geen contract hebben getekend kunnen jullie jullie geld toch niet terug vragen. Ha! Dit had ik de afgelopen week kunnen posten, in random volgorde:
lilith deelde al bergen aan YNAB-kortingscodes uit, en plant een part deux.
Amai, ik vond heel dat YNAB-verhaal zelf wel interessant, maar dat jullie het zo boeiend vonden heeft mij aangenaam verrast. Ik kreeg heel veel mailtjes met aanvragen voor de kortingscodes (ik ben er bijna helemaal door, maar nog niet helemaal), en uit de reacties blijkt dat er zeker interesse is voor een post met meer uitleg. Komt in orde. Ik zal mijn best doen om alle vragen zo goed mogelijk te beantwoorden en een duidelijke uitleg bijeen te pennen, maar ga zeker al eens kijken op de site van YNAB. Daar staan filmpjes die het nog beter kunnen uitleggen dan ik kan, en voor de mensen die aangaven dat ze er geen snars van snappen: dat duurde bij mij een dag of vijf. Nu snap ik het perfect en snap ik niet dat ik het niet snapte. Even doorbijten dus, of wachten op mijn verhelderende blogpost die ik later deze week hoop te posten.
lilith is een dolle cadeautjesverzamelaar.
Sinds Dexter er is heb ik zo goed als elk opvoedkundig principe dat ik op voorhand verkondigde over de haag gezwierd, maar wat cadeautjes betreft blijf ik streng: ik doe er alles aan om die zoveel mogelijk te beperken tot enkele vaste momenten op het jaar. Hoe verleidelijk het ook is om iets goedkoops mee te nemen uit de Zeeman omdat het in mijn gezicht lag te lachen, als ik er geen aanleiding voor heb dan probeer ik het op te sparen tot op cadeautjesfeestdagen en verjaardagen. Bijwerking: in aanloop naar die momenten begin ik als een waanzinnige te hoarden, omdat ik cadeautjes geven en bedenken wel geweldig fijn vind. Het leukste vind ik om een budget te bepalen (daaaaaarrrrrr gaat ze weerrrr) en daar de tweedehandssites mee af te schuimen zodat ik zoveel mogelijk bang for my buck krijg. In aanloop naar Dexter zijn derde verjaardag is het vanaf nu weer toegestaan, vind ik. #motherontheloose
lilith wil ook een TBR shame-blogpost zoals die van Kathleen.
Kathleen van Verbeelding gaf in deze blogpost aan al eens inspiratie voor een post op deze blog te vinden, maar ze hoeft zich niet te generen: ik doe dat minstens even vaak bij het lezen van die van haar. Haar filmpje met het schaamtelijke aantal To Be Read-boeken in haar kast vond ik bijvoorbeeld helemaal de max, en Dexter ook. Ik zou bijna zin krijgen om zelf zo’n filmpje te maken, ware het niet dat ik mezelf niet zo goed aankan in bewegend beeld. Maar ik vind er wel iets op. Ik vind er altijd iets op.
Het spijt lilith van haar out of office.
Ik was een week met verlof en dacht dat ik mijn Out of Office had ingesteld. Toen kreeg ik plots mails met twee uitroeptekens van mensen die geen antwoord op een Zeer Dringende Mail hadden gekregen. Dat vond ik zo grof dat ik bijna “HEBT GE MIJN OUT OF OFFICE NIET GEKREGEN OF WUK?!” terugstuurde, tot ik aan Youri vroeg om eens te checken of die wel aanlag. Bleek dat je in Google kunt instellen dat je Out of Office aanligt van begin deze week tot eind maart 2015. Dat maakt geen sense. Dat zorgt er ook voor dat er geen out of office is. Mijn excuses aan iedereen die het nodig vond om me twee uitroeptekens te mailen. I HEAR YOU. Vanaf morgenochtend, dus. Dat van die spijt was maar om te lachen, trouwens.
lilith zag net haar hotel voor Barcelona, en dacht ‘WTF?’.
Binnen enkele dagen heb ik het genoegen om op bloggerstrip naar Barcelona te vertrekken met Vueling. Ik weet nog niet wie de andere bloggers zijn, behalve Patricia van No Glitter No Glory, die ik ooit al eens heb ontmoet tijdens een blogworkshop. Maar ik heb dus wel al het hotel doorgekregen, en dat ziet er op zijn lichtst gezegd interessant uit. Een hotel van Vueling dus, helemaal uitgewerkt in luchthavenstijl. Check de gallery. I like, geloof ik! Wat me eraan doet denken dat ik snel eens moet checken hoeveel handbagage ik mee mag nemen, want na het schrijven van een artikel over minimalistisch reizen ben ik betikketakt om mijn ieniemienie koffer zodanig te Marie Kondoën dat ik als eerste aan de taxi’s sta. Ola Barcelona!
Ik zit de laatste tijd steeds vaker na te denken over geld. Moolah. Rosse en minder rosse klutters. En geloof me: dat is niet van mijn gewoonte. Mijn relatie met centen is er zeker geen van dubbele regenbogen en rozenblaadjes. Toen ik opgroeide hadden we het niet breed, en dat heeft me opgezadeld met een angst voor vensterenveloppen en alles dat met cijfers te maken heeft. Tot mijn gigantische opluchting ontmoette ik een man die mij het hele financiële gebeuren en het buitenzetten van de vuilnisbakken uit handen wilde nemen, in ruil voor mijn aangename gezelschap, het opstellen van een weekmenu en de zorg voor de was en de plas. Ik vond dat een dikke vette topdeal, en betrok sneller een appartement met die kerel dan ik schuldsaldoverzekering kon zeggen.
Bij nader inzien bleek dat een verkeerde inschatting. Niet dat samenwonen, wel alles uit handen geven. Ergens rond 2004 besliste ik immers dat de beste manier om met geld om te gaan was om te doen alsof het niet bestond. Ik werkte, en ik werkte bepaalde jaren zelfs als een halve zot, maar al de rest liet ik met plezier aan Youri over. Dat nam heel veel stress weg, dacht ik in het begin, maar later besefte ik dat het ook voor heel veel stress zorgde. Doordat ik geen benul had van wat we hadden en waar dat allemaal naartoe moest voelde ik me of ambetant als ik een uitgave deed, of niet ambetant genoeg.
Dan zat Youri peentjes te zweten omdat er vanalles en nog een rekening betaald moest worden, en kwam ik doodleuk aangewaaid met twee paar schoenen (hoe? Ik heb toch hard gewerkt? Wat is het probleem dan wel?), of ik wilde graag een paar schoenen maar wist niet of dat wel gepermitteerd was en dus deed ik het maar niet. Ik was clueless. Leefde de ene maand alsof ik een alleenstaande moeder met drie kinderen was, constant paniekerig over financieel onheil dat de fundamenten van onder mijn gat kon wegslaan, en de maand erop dankzij een meevaller alsof ik de lotto had gewonnen. Tot er een overwachte rekening in de bus viel, en ik helemaal de lotto niet bleek gewonnen te hebben. Het verkakte mijn schoenenshopplezier mateloos. Er waren goede maanden, en hele slechte. En er was vooral veel gefrons over hoe het kwam dat we nooit geweldig zot konden doen voor het problematisch werd.
In het verleden deed ik al eens een poging om te doorgronden waaraan al ons geld in godsnaam opging, door middel van het bijhouden van een huishoudboekje. Dat ging een tijd goed, en ik vond het razend interessant, maar toen vloog er plots een vogeltje voorbij en vergat ik het bij te houden. Terug naar af. Niet dat dat zo erg was, want het was niet meer dan dat: vaststellen. Bijhouden. Vaststellen zonder dat je aanpast maakt eigenlijk helemaal niets uit, en is alleen maar meer werk dan niet vaststellen.
Maar toen! Toen las ik voor het eerst over YNAB (spreek uit: waaineb), kort voor You Need A Budget. Ik deed er niks mee, omdat ik toen nog (foutief, kan ik u nu al vertellen) veronderstelde dat budgetteren niks voor mij en geweldig moeilijk was. Zeker in mijn geval: ik ben een freelancer, ik weet niet eens of er geld binnen komt, laat staan wanneer, want elke maand ziet er anders uit. Sommige opdrachtgevers betalen mij immers bij publicatie, en er kan al eens wat tijd zitten tussen het schrijven van het stuk en het factureren. Om maar iets te noemen.
Blijkt dat dat er dus echt compleet niet toe doet. Ik gebruik YNAB ondertussen een goede maand (het was een enthousiaste post van Kathleen die me de gratis trialversie deed installeren, en daarna heel snel de echte versie, omdat ik zelf na even zoeken hoe het werkte ook zo enthousiast werd), en ik ben zeer blij dat ik dat doe.
Dit is een voorbeeldbudget, ge zijt niet naar mijn persoonlijke rekeningstand aan het kijken.
De tijd die ik steek in bijhouden wat we uitgeven (iets dat keihard meevalt dankzij het superhandige mobiele appje van YNAB) betaalt zich dubbel en dik terug in een grote dosis gemoedsrust. Want het is niet dat ik per se ongelooflijk rijk wil worden, ik wil vooral geen slaaf zijn van geld en alles dat het al dan niet hebben ervan impliceert. Kennis blijkt in dit geval echt wel macht: afgelopen week heb ik de tijd genomen om eindelijk eens te bekijken wat we elke maand, om de drie maanden of jaarlijks uitgeven. Wanneer de brandverzekering betaald moet worden, hoeveel dat is, en hoeveel dat bedrag gedeeld is door twaalf zodat ik elke maand een klein bedrag kan budgetteren in plaats van plots en onverwacht een paar honderd euro te moeten ophoesten die ik niet had zien komen.
Ik weet daardoor ook eindelijk hoeveel ik als freelancer met een variabel inkomen moet verdienen om in al onze basisbehoeften te voorzien, en vanaf wanneer er ruimte is voor extraatjes als kleren en schoenen en restaurantbezoek. Doordat ik dat weet kan ik -naar analogie met Opgeruimd van Marie Kondo- een belangrijke vraag stellen: “Does this spark joy?“. En die opdrachtjes die ik doe voor het geld en niet voor de fun opschorten, vanuit de wetenschap dat ik ze niet eens nodig heb om toch rond te komen. Zolang ik budgetteer wat binnen komt en elke euro een taak geef (een van de vier basisregels van YNAB) dan weet ik dat ik er kom. En maat, dat is een zalig gegeven dat ik de komende tijd wil uitmelken tot ik zo zen ben als Lao Tzu. Toch wat geld betreft.
(de titel heb ik trouwens van de bijzonder interessante Whiteboard Wednesdays filmpjes van YNAB, die altijd met dat zinnetje beginnen. Ik ben niet honderd procent zeker dat jij een budget nodig hebt, maar ik denk wel dat de kans groot is dat het voor gemoedsrust kan zorgen. En gemoedsrust is da bomb.)
Wil je op de hoogte gehouden worden over de volgende datum van mijn online cursus “YNAB voor beginners”? Geef je hier op om daarvan op de hoogte gehouden te worden! Je inschrijven op de wachtlijst houdt geen enkele verplichting in.
Ik moet er echt op letten dat ik ze snel genoeg opschrijf, de quotes van Dexter, want vaak zijn vijf minuten al voldoende om van het ene oor in en het andere uit te kunnen spreken. Er gingen er dus weer een pak verloren, de afgelopen weken, maar deze wist ik nog net van de vergeetput te redden:
“Oh neen kijk, de piratenboot is naar beneden gegloden“. Met een triest gezicht, alsof hij er echt niks aan kon doen.
“Een helikopter is geen lievelingskleur voor mij“.
“De piraten schieten met een karton he mama?“. Bijna goed.
“Kijk, dat is een sjoefara!”. Het bleek een Subaru.
“Ik wil mij verkleden in een choco. Dat gaat grappig zijn”.
“Papaaaaaaaa, jij moet jouw mond uitklappen“, nadat Youri net iets te lang niet antwoordt op een van zijn duizend vragen. Als daar zijn:
“Kunnen vliegende polities vliegen?“.
“Een fiets in een auto! Dat kan he mama? En een vlinder op een ei? Dat kan ook he mama? Haha, en een boot op een appel? Kan dat? Mama, kan dat?”. Maal zevenhonderd.
“Dit zijn kleine kuikens, en dit is de hele grote kuik”.
“Het mamadier is weggeschoten en nu is de tijger verdrietig“. Dexter speelt met een plastieken zoo.
“Mama, Mickey Mouse moet kaka doen“. Dexter draagt zijn Mickey Mouse oortjes en beslist zijn boodschap op een creatieve manier over te brengen.
“Eet jij graag haloloes?“. Na even nadenken bleek het andalouse. Ge moet hem kennen.
“Waar gaan we naartoe?“. “Naar Brugge“. “Maar ik wil niet naar Club Brugge“. En dat in een huisgezin waar voetbal geen onderwerp van gesprek is.
“Mama heb van wel gezegd”. Als zijn vader hem iets probeert te verbieden en zijn moeder oprecht van niks weet.
“Het is wél de échte paashaats he mama”. Terwijl ik daar niet eens aan had getwijfeld.
“Kom hier zitten, dat is veel beter voor jouw poep“. Als ik met hem moet komen spelen.
“Kijk mama, ik maak jou blij he“. Dexter komt na een gigantische woedeaanval waarbij de wereld leek te vergaan breed glimlachend naast mij staan.
“Ik ben blij op mijzelf“. Op de momenten dat het wel goed gaat met de potjestraining. Daar moet nog ergens “zeldzame” tussen, al is er de laatste dagen misschien wel sprake van een kleine doorbraak.
“Mag ik een boterham?“. “Wat zeg je dan? Asje…”. “Blievenbus!“. En dan heel hartelijk lachen om zijn eigen mopje.
“Maar kijk, die meneer heeft hele kleine voetjes!“. Dexter kijkt naar Little People, Big World op TLC.
“Oei! Jij hebt nog jouw tenen aan!“. Youri komt op blote voeten de trap af.
Zin in nog meer Dexter spreekt? Hier staan ze allemaal.
“Oh neen, de krokusvakantie is nog maar net voorbij en het is alweer vakantie. Wie heeft dit bedacht?!”, schreeuwde ik met mijn karakteristieke gevoel voor drama terwijl ik de twee weken waarover de paasvakantie zich uitstrekte schematisch uittekende in mijn schriftje. In de hoop dat de activiteit van het uittekenen de vragen in mijn hoofd (hoe gaan wij het Probleem Paasvakantie eigenlijk oplossen?) zou beantwoorden.
Als mijn achtjarige zelf mijn drieëndertigjarige zelf een week of vier geleden bezig had gezien had ze van pure consternatie haar gameboy laten vallen en in eenzelfde beweging het schriftje achter mijn hoofd gegooid. Hoe kon een volwassene ooit zo worden?! Hoe kon ik ooit zo worden? Het ding is: als freelancer laad ik mijn mandje met opdrachten soms zo vol als menselijk mogelijk (ik weet ook nog altijd niet wanneer ik wat chiller ga worden over geld verdienen en elke maand van nul beginnen, the wait is on), en dan is daar ineens een schoolvakantie, en moet ik én zien uit te vogelen hoe ik mijn deadlines kan halen én waar ik mijn kind ondertussen kan onderbrengen. Dat zorgt vaak voor zoveel stress dat geen vakantie en voor eeuwig blijven doorwerken een simpeler alternatief lijkt.
Deze paasvakantie werkte ik de eerste week op de redactie bij Sanoma, en plande ik daarna een week vakantie met het lief en de jongen, eerder omdat ik dan geen opvang moest regelen dan omwille van het aspect vakantie. Ik ging de vakantie ook nog eens in als een duracelkonijn op speed. Teksten schrijvend. Plannen makend. Zagend over wanneer we onze zomervakantie eindelijk zouden boeken. Maar toen was daar de zon, en waren er mogelijkheden, en viel het me in dat vakantie ook best wel eens welkom was. Nadat het twee dagen duurde om de stemmetjes in mijn hoofd te dempen die schreeuwden dat ik NOG VANALLES MOEST DOEN ging het beter.
Plots was er tijd om bij valavond even langs de weg te stoppen bij het zien van een vertrekkende luchtballon. Konden onze abonnementen voor Bellewaerde verlengd worden voor nog maar eens een seizoen van giraffen kijken en ritjes op de safaritrein. Streek de Gevleugelde Stad ook al samen met twee zotte giraffen neer in Ieper, perfect getimed met het eerste zonnige weekend in lang. En we gingen ook nog eens zwemmen, op het gemakje. Tijd en een zwempak zijn een goede combinatie.
We trokken naar het wondermooie Brugge, voor het eerst met Dexter, en dankzij de tips van local Anouck kwamen we nog eens ergens. In het compleet fantastische bagelsalon Sanseveria, dat al veel te lang op mijn lijstje stond van plaatsen waar ik eens heen wilde. Met de toeristenbootjes gaan varen, iets dat Dexter best indrukwekkend vond, en daarna naar De krokodil, waar de jongsten van onze hoop verliefd werd op een houten treintjesbaan.
Ik wist niet eens echt hoe hoog mijn stress levels lagen, tot ik ze dag na dag voelde zakken en de knoop die zich al een paar weken tussen mijn spieren aan het opspannen was losser werd. Toen Evelien, die hier jarenlang kwam lezen en commenten, gisteren op een zalige zomerdag haar vreselijk oneerlijke strijd tegen kanker verloor, en ik op hetzelfde kwartier van mijn schoonmama die er ook vreselijk tegen aan het vechten is hoorde dat haar vriendin ook net de strijd had verloren, toen besefte ik dat ik mezelf een beetje voor de zot aan het houden was, de laatste tijd. Dat werk, dat loopt echt niet weg. En die vakantie, die is er omdat vakantie de max is. Ik ga er dus nog even mee verder, ter ere van zij die het niet meer kunnen en deze dag met twee handen hadden willen grijpen, als hij hen nog was gegund.
Het was zoals verwacht zo’n week van bijna niet thuis zijn en dan op zaterdag toch ontwaken in een ontploft huis waarvan ik niet snapte wanneer we de tijd hebben gehad om het überhaupt te laten ontploffen. Kwam daar nog eens bij dat ik hopeloos achter sta met opdrachten omdat zowel Dexter als ik ziek zijn geweest (Youri ook, maar die is net iets minder arbeidsintensief en moest niet van school gehaald worden), en we zitten met een weekje vakantie dat hopelijk morgennamiddag echt kan beginnen. Het was dus ook een week van niet bloggen en bijna even weinig lezen. Al kan ik wat dat laatste betreft echt niet klagen, de laatste tijd. Ik duik van het ene boek in het andere, en ben ondertussen bezig aan het twaalfde van dit jaar.
Lang niet slecht als je weet dat er nog maar een kwartje van het leesjaar 2015 achter de rug is, en ik mezelf 25 boeken had gesteld als jaardoel. Alleen was ik de Verbeelding Book Challenge wel wat uit het oog verloren, hoog tijd om eens te checken hoeveel ik al van mijn lijst kan schrappen en waar ik nog aan moet werken.
Een boek van 500 pagina’s of meer: Ondertussen al twee boeken gelezen voor deze categorie. All the light we cannot see van Anthony Doerr aan het begin van het jaar, goed voor 531 indrukwekkende pagina’s, en net The World According to Garp van John Irving, ook al zo indrukwekkend en 624 pagina’s dik.
Een boek gepubliceerd in je geboortejaar: 1981, om precies te zijn. Nog niks voor gedaan.
Een fantasy boek: dankzij Emma van Chicks Love Food die met mij mee was naar North Carolina heb ik A Game of Thrones van George R.R. Martin in mijn bezit, schreef ik aan het begin van dit jaar. Dat heb ik nog steeds, maar ik blijf twijfelen om eraan te beginnen.
Een sci-fi boek: nog niks.
Een graphic novel: nog niks. Ik vrees er ook voor.
Een mystery of thriller boek: telt Bird Box hiervoor? Ik vind van wel. Adembenemend en angstaanjagend boek waar ik abnormaal hard van heb genoten, ook al was ik op een bepaald moment zo bang terwijl ik in bad lag te lezen dat ik dacht dat er iemand bij mij in de badkamer stond en ik in het midden van een hoofdstuk ben moeten stoppen. MAN TOCH.
Een romance of chicklit: nog niks.
Een boek dat gericht is op kinderen onder de 12: elke avond, met Dexter. Het Circusschip van Chris van Dusen blijft mijn lievelingsvoorleesboek.
Een boek gebaseerd op waargebeurde feiten: niks. Al ligt A Homemade Life van Molly Wizenberg wel klaar, met dank aan vriendin Evelien die het in mijn handen drukte met een “hier, dit is iets voor jou”.
Een historische roman: voor de leesclub lazen we Het huis aan de gouden bocht van Jessie Burton, en dat verhaal speelt zich af in 1686. Check dus, al vond ik het niet het meest memorabele dat we gelezen hebben.
Een boek met prentjes:ook met Dexter. Als ik er nog een uit moet kiezen (ook omdat het op dit moment het boek is waarnaar Dexter kan blijven kijken): 1001 voertuigen, perfect voor al uw voertuigzotte kindertjes.
Een boek dat een prijs heeft gewonnen (Pulitzer, Man Booker, Nobel, Gouden Uil,…): The remains of the day van Kazuo Ishiguro, Man Booker Prize 1989, en een van de prijsbeesten uit de challenge van Melanie, die ook al zo’n leuke uitdaging heeft. Ik heb hem uit, en ik vond hem geweldig.
Een boek dat iemand je heeft aangeraden: daar ben ik as we speak in bezig. Vriendin Babs raadde me Stop met aardig zijn aan, en omdat ik kon snappen waarom ben ik hem aan het lezen. Boeiende materie.
Een boek dat voor 1900 werd gepubliceerd: ik wil nog altijd werk maken van The picture of Dorian Gray van Oscar Wilde uit 1890.
Een reeks (mag een reeks zijn die je al begonnen bent): nog niks, al zou A Game of Thrones wel onder deze categorie kunnen vallen.
Een boek waar je gek van was als kind: nope.
Een boek dat je ooit begonnen bent maar nooit hebt uitgelezen:The World According to Garp! Begonnen op kot rond mijn twintigste, en niet door de eerste hoofdstukken geraakt. Nu ben ik daar blij mee, want het boek kon me toen nooit zo hard geraakt hebben als van waar ik nu sta. Dus goed voor mij.
Een boek met een 65+ hoofdpersonage: ik kon niet meteen terugvinden welke leeftijd butler Stevens heeft in The remains of the day, maar volgens mij zal het er niet ver naast zitten. Check, dus.
Een boek dat je kan uitlezen op een dag:Opgeruimd van Marie Kondo las ik op een paar uur uit.
Een boek dat verfilmd werd:dat is hier keihard triple scoren met The remains of the day, maar It van Stephen King lijkt me dus ook wel nog iets.
Een boek waar een televisiereeks werd op gebaseerd
Een boek dat al zeer zeer zeer lang op je te lezen lijst staat: ik wil al erg lang iets van Virginia Woolf lezen, en voor de komende leesclub staat Mrs. Dalloway op de planning. Zeer blij mee, maar dus nog niet gelezen.
Een boek dat zich afspeelt in Azië
Een boek dat zich afspeelt inAfrika: Wat is de Wat van Dave Eggers ligt hier al jaren in de kast. Misschien ook wel eens het moment.
Een boek dat zich afspeelt in Latijns-Amerika
Een boek dat zich afspeelt in Oceanië
Een boek in een andere taal dan dat je anders leest (Engels? Frans? Duits? Islensku?)
Een bundel kortverhalen
Een poëzie bundel
Al bij al helemaal niet slecht: 12 op 30. De komende tijd wil ik graag werk maken van de waargebeurde feiten, Mrs. Dalloway en Afrika, denk ik.
Hoe zit het met jullie Verbeelding Book Challenge? Of indien je niet deelneemt: lees je zoveel als je zou willen lezen, op dit moment? Want to share?
“Vergeten mensen je niet?”, mailde ik naar die ene kerel die ik in alle eerlijkheid zelf was vergeten sinds hij begin dit jaar zijn Facebookaccount verwijderde en uit mijn timeline en leven verdween. Ik kende hem als collega, niet als vriend, en dat bleek ook toen hij op delete drukte: het contact, dagelijks, jolig en veelvuldig, was weg. Onze interesse in elkaars leven bleek maar zo lang te bestaan als zijn Facebookaccount.
Tien maanden later stond ik zelf op de grens van moe en kotsbeu. De dagelijkse door Facebookstatussen op gang getrokken oogrolaanvallen bereikten een hoogtepunt op de dag van de nationale staking, in november van vorig jaar, en ik besliste om er de stekker uit te trekken. Eens zien wat dat gaf. Omdat ik erg alles of niets ben in alles dat ik doe wist ik dat een beetje Facebook voor mij geen optie was: had ik geprobeerd, met allerhande zelfbedachte regeltjes van in het weekend niet en ook niet na zes uur behalve misschien op zondag, maar erg succesvol was het allemaal niet. Cold turkey, dus. De gedachte dat ik niet meer op de hoogte zou zijn van alles dat zich op Facebook afspeelde maakte me zenuwachtiger dan ik wilde toegeven. FOMO, ja, Fear of Missing Out. Dat ik weldra compleet niet meer mee zou zijn bezorgde me stress.
Toch vroeg ik me ook af of Facebook zelf, en mijn overmatig gebruik ervan, me niet nog veel zenuwachtiger maakte. Alles constant willen volgen en inhalen had me rusteloos gemaakt. Er was altijd wel iets dat nog bekeken moest worden, foto’s die ik nog niet had gezien, een mening die ik nog niet had gevormd, een notificatie die stond te blinken waarvan ik niet wist of het een like of een sneer was. Mijn humeur fluctueerde van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat, van ergernis naar binnenpretjes en weer terug. In combinatie met mijn verslaving aan nieuws (en dan nog liefst van het breakende soort) had ik steeds vaker het gevoel dat ik een speelbal was tussen leuk en niet leuk. Dat ik daardoor de controle over mijn humeur overliet aan anderen. Het leek tegenstrijdig: we proberen steeds bewuster om te gaan met hoe we leven, wat we eten en waar het vandaan komt, maar we laten wat er ons hoofd binnenkomt dag in dag uit over aan de willekeur van wat op de sociale media verschijnt.
Het was ook wat mijn vermiste Facebookvriend aangaf in een mailtje terug: stoppen had hem inderdaad veel rustiger gemaakt. Hij moest minder meningen vormen, en als hij toch een leuke ingeving had stuurde hij dat naar zijn vriendin of beste vriend. Hij vertelde dat zijn moeder enkele dagen eerder was overleden: “Dat zou me vroeger heel wat Facebookactiviteit hebben opgeleverd”, mailde hij, maar nu had niemand van zijn voormalige Facebookvrienden een idee. “Laat ons maar snel koffie doen om het er eens in het echt over te hebben”, mailde ik terug. Daar had ik sinds ik niet meer om de vijf minuten mijn Facebookfeed moest checken immers tijd voor. De tijdswinst, dat was het eerste dat me opviel toen ik stopte. Hoeveel langer mijn werkdagen leken te duren, en hoeveel meer ik gedaan kreeg. Daardoor maakte ik ook snel kennis met de tegenovergestelde vorm van Fomo: Jomo, the joy of missing out. Het genot van niet meer mee moeten doen. Van neen te durven en kunnen zeggen. Van onbereikbaar durven zijn in deze tijd van hyperbereikbaarheid. Van dingen niet moeten doen: niet over elke serie moeten kunnen meepraten, niet moeten ingaan op elke uitnodiging of kans. Van even aan de kant gaan staan. Toen ik het er met vrienden over had, en er later een blogpost over schreef, was het ongelooflijk hoeveel mensen me lieten weten dat ze “wilden dat ze ook zo sterk waren”. Dat ze durfden stoppen met alles laten vallen voor de bliepjes van hun telefoon en laptop. Ook nu klonk er vaak angst door: angst om er niet meer bij te horen, om vergeten te worden, om van niks af te weten. Wat als iemand zwanger is en dat enkel op Facebook deelt? Wat als iemand een feest geeft en mij vergeet uit te nodigen? Wat als? Wie beweert dat FOMO zomaar weer een modewoord is dat nergens op slaat moet eens rondhoren in zijn omgeving.
Ondertussen heb ik zelf een maand of vier aan statussen gemist. Volgens mijn lief, dat wel nog op Facebook zit, valt de schade mee: “Same old, same old”. Ignorance blijkt in mijn geval bliss, en ik kan me steeds beter vinden in de quote van Tom Ford, dat er dezer dagen weinig grotere luxe te vinden is dan in tijd en stilte. Een boek lezen of een programma bekijken zonder te moeten onderbreken om te zien of iemand mijn spitsvondige status al heeft geliked. Gefocust werken. Af en toe helemaal alleen zijn met mijn gedachten zonder ze te moeten delen, iets wat ik tegelijk verfrissend en beangstigend vind. Tegelijk kan ik niet ontkennen dat mijn wereld kleiner is geworden, als thuiswerkende freelancer was Facebook toch handig om even snel het gevoel te hebben dat ik een levende ziel zag. Stoppen met Facebook zorgt ervoor dat ik meer moeite moet doen om in contact te treden met mensen. Niet dat dat per definitie zo slecht is. Vriendinnen mailen me: “het lijkt alsof ik je al zo lang niet meer heb gezien”. Er wordt weer afgesproken om bij te praten, en ik kan weer nieuwe informatie delen zonder dat iemand “ik heb het gelezen op Facebook” zegt. Sommigen heb ik niet meer gehoord. Velen, zelfs. Then again: ook niet zelf gecontacteerd. Zet er je maar eens aan, met meer dan driehonderd Facebookvrienden die plots zijn weggevallen. Ik heb geen idee waar mijn klasgenoten van twintig jaar geleden deze morgen mee bezig zijn, maar dat is oke. Dat wist ik vroeger namelijk ook niet. Als kennissen zwanger zijn weet ik het altijd iets later, maar ik heb wel enkele vrienden die zo lief zijn om me dan een smsje te sturen. “So you know: die is zwanger. Het stond op Facebook”. Dank aan die vrienden, die ik in de tijd van Facebook zeker in het mapje Topvrienden had onderverdeeld, als ik wist wat ik nu weet. Ondertussen ben ik ook gestopt met in Facebookstatussen denken, al duurde het ook wel een week of twee voor die reflex wegviel. En aangezien ik nog steeds mijn blog en Instagram heb heb ik niet het idee dat ik mezelf onttrek van alle vormen van internetplezier.
Gekke bijwerking van mijn stap terug: ook wat nieuws betreft merk ik dat ik een break erg welkom was. Die neem ik dan ook, in de vorm van niet heel de dag door van de ene nieuwssite naar de andere te trekken, en er ook soms voor te kiezen om dingen niet te moeten weten: de Kroongetuigen over Marc Dutroux niet bekijken, omdat ik weet dat het me niet helpt. De dag erna dus niet kunnen meepraten. Daar verrassend oke mee zijn.
Ondertussen heb ik mijn persoonlijke Facebookaccount niet alleen gedeactiveerd (waarna je hem op elk moment met een klik opnieuw kunt activeren), maar zelfs volledig gedelete. Ik besta niet meer. Het kan dat ik allerhande feestjes en inside mopjes mis die zich enkel in het universum van Zuckerberg afspelen, maar in ruil krijg ik een hoop ongestoord rustige avonden waarop mijn smartphone en laptop in mijn tas blijven. Thee, een boek, geen status of tweet die nog moet ingehaald worden. Als ik niet wist dat het 2015 was, ik dacht dat het 1997 was. Gek hoe ik dat, na jaren ongelooflijk enthousiast gebruik en grote liefde voor de sociale media, nu zo’n ongelooflijke luxe lijk te vinden.
Niet helemaal klaar om af te kicken? Deze apps helpen je om te minderen.
– Freedom sluit het internet voor je af voor een periode die je zelf bepaalt. Je dubbelklikt op het icoontje, stelt een tijd in, en hoppa, weg zijn alle vormen van internetafleiding. Wil je toch terug online, dan moet je je computer opnieuw opstarten.
– Te drastisch? Dan is er ook nog Antisocial, dat je laat kiezen welke websites je wilt blockeren voor een bepaalde periode. Enkel Facebook, bijvoorbeeld. Ook hier is de enige manier om te stoppen je computer opnieuw opstarten.
– Ben je nog niet helemaal klaar om te stoppen of te minderen, maar wil je wel graag eens zien hoe veel tijd je verknalt op het internet? Rescuetime trackt je bezigheden en geeft je aan het einde van de dag een accuraat beeld van de manier waarop je je computertijd spendeert.
Dit stuk verscheen eerder in De Standaard Magazine.
1. Hebben jullie dat ook, dat de weken voor (school)vakanties zo zot druk zijn dat er alleen maar tijd lijkt voor een snelle vijf beelden, vijf dingen of een simpele croque monsieur in plaats van een waarachtige maaltijd, indien niet in het bezit van een blog? Ik kan niet geloven dat het volgende week al weer vakantie is en er opvang moet geregeld worden omdat deze mama weer een week ter redactie zit en niet thuis. De tweede week maak ik dat allemaal goed met een week vakantie, maar nu zie ik nog vooral de berg dingen die afmoeten voor het zover is. En dat is veul, joengen. Cloudy with a chance of net iets minder activiteit op deze blog, dus.
2. Nog geen beterschap op het rugfront, integendeel. Ik typ dit vanuit mijn zetel omdat ik een dag heb waarop op een stoel zitten en rechtstaan het tegen elkaar opnemen in de competitie voor het minst goede idee. Morgen mag ik eindelijk naar een nieuwe kinesiste met specialisatie in bekkenproblemen, en zaterdag ga ik naar een winkel met ergonomisch bureaumateriaal die mij al een paar keer werd aangeraden in al jullie lieve reacties en mails. Ik ben ondertussen wel begonnen met lopen op de piste, en het doet me volgens mij niet echt kwaad. Ik heb zelfs zelden zo weinig pijn als terwijl ik aan het lopen ben. Eén probleem: ge kunt niet dag en nacht lopen.
3. Ik ben compleet obsessed door YNAB, dat budgetprogramma waar ik het al eens kort over had. Het duurde even voor ik het systeem helemaal snapte, maar ondertussen snap ik het, en ik ben zo enthousiast, maat. Binnenkort een blogpostje, als het niet geeft.
4. Gisteren deed ik eindelijk wat ik al zo lang wilde doen: ik liet analyseren welke kleuren het beste bij me passen en hoe ik me best kan kleden, met mijn lengte (kort) en volume (rond). Niks zomertype of lentetype of andere hokjes waar ik toch nooit in pas, maar wel iets waar ik binnenkort een reportage over ga maken, en daarna een blogpost. Het is in drie delen, dus ik ben er nog niet, maar wel al geweldig veel bijgeleerd. Leve levenslang bijleren, zeg ik. En leve een job waarbij ik daarvoor betaald word.
5. Dit is zowat het beste dat ik vandaag heb gezien. Klikken als je ook maar iets hebt met A Beautiful Mess, good or bad. En dat is geen aprilgrap.
Ge moet eerlijk zijn: dat valt toch eigenlijk al bij al keihard mee? Ik had het echt veel erger verwacht dan een schamele dertien boeken. Boeiend om te doen wel, want ik zie er keihard doen aan.
We trokken naar het wondermooie Brugge, voor het eerst met Dexter, en dankzij de tips van 
Het was zoals verwacht zo’n week van bijna niet thuis zijn en dan op zaterdag toch ontwaken in een ontploft huis waarvan ik niet snapte wanneer we de tijd hebben gehad om het überhaupt te laten ontploffen. Kwam daar nog eens bij dat ik hopeloos achter sta met opdrachten omdat zowel Dexter als ik ziek zijn geweest (Youri ook, maar die is net iets minder arbeidsintensief en moest niet van school gehaald worden), en we zitten met een weekje vakantie dat hopelijk morgennamiddag echt kan beginnen. Het was dus ook een week van niet bloggen en bijna even weinig lezen. Al kan ik wat dat laatste betreft echt niet klagen, de laatste tijd. Ik duik van het ene boek in het andere, en ben ondertussen bezig aan het twaalfde van dit jaar.
