Monthly Archives: mei 2015

lilith is een alles of nikser

allesofnikser

Het is of hele dagen dit, of elke dag brol.

Stoppen met roken gaat super tot één trek van een sigaret weer naar een volledig pak leidt, want het plan is toch om zeep. Diëten lukt wonderwel tot een jarige collega met een zak snoep aan komt zetten en alle goede voornemens voor minstens de rest van de week on hold gaan. Een glas wijn wordt altijd een tweede glas wijn. Herkenbaar? Indien niet: aangenaam. Deze blogpost wordt u vriendelijk aangeboden door een schoolvoorbeeld van het fenomeen.

Ontbrekende versnelling

Er zijn zaken die ik aan sommige mensen steeds weer moet uitleggen. Waarom ik niet gewoon een beetje kon minderen met Facebook, in plaats van er volledig mee te stoppen. Hoe het komt dat ik er ooit in slaagde om vijfendertig kilo af te vallen op pure wilskracht, en enkele jaren later toch een maagverkleining moest aanwenden omdat al het gewicht dat ik verloren was mij in een razendsnel tempo terug had weten te vinden. Hoe kon het toch weer zo dramatisch uit de hand lopen, vragen mensen die anders in elkaar zitten dan ik zich af. Eén dag waarop mijn motivatie onvindbaar leek, is mijn antwoord. Daar ook nog eens zo oprecht teleurgesteld in zijn dat ik mezelf wijsmaakte dat ik (zie je wel!) toch niet uit het juiste hout was gesneden om blijvend af te vallen, en hup, de balans sloeg letterlijk weer over naar de andere kant. Meteen de reden dat stoppen met roken me wel goed afgaat: zo lang ik erin blijf slagen om die eerste levensgevaarlijke sigaret niet aan te raken zit ik safe. Roken moet -in tegenstelling tot eten- gelukkig niet elke dag, en zo gaat het ondertussen al meer dan tien jaar goed. Tegelijk weet ik dat één sigaret op een onbezonnen moment ervoor kan zorgen dat die tien jaar niks meer voorstellen, en ik vanaf dat moment weer begin te roken alsof mijn leven ervan afhangt.

Zwart-witdenken, of extreem generaliseren, zoals deze manier van naar de wereld kijken in de psychologie wordt genoemd, heeft me al heel wat paden doen bewandelen waar ik niet altijd even enthousiast over was. En ik ben lang niet de enige die een prijs betaalt voor haar absolutisme. Afkickcentra zitten vol met alles of niks-denkers die hopen dat therapie hun val kan breken, omdat één foutje er vaak voor zorgt dat ze zich vol bravado op hun verslaving storten. Fouten worden immers niet getolereerd door de alles of nikser, en er is bijzonder weinig ruimte voor zachtheid en menselijkheid in het hoofd van de perfectionist die geen grijswaarden kan onderscheiden. Gaat iets niet honderd procent zoals verhoopt, dan ziet de eendimensionale denker de uitkomst vaak als compleet falen. Alsof er een versnelling ontbreekt tussen volle kracht vooruit en helemaal niks, en er niks zit tussen succesvol zijn en mislukken.

Hemel of ramp

Ook in intermenselijke relaties is zwart-witdenken geen cadeau. Niet alleen omdat een prins op het witte paard bijzonder snel van zijn knol kan afdonderen, maar ook omdat mensen onderverdelen in goed of slecht zorgt voor conflicten en diffuse wereldbeelden. Niemand is helemaal eersteklas of een ongelooflijke klootzak, al zal een alles of nikser dat wel snel zo aanvoelen. Een zeer vruchtbare voedingsbodem voor allerhande vormen van radicalisme. Hetzelfde met gebeurtenissen: voor de radicale denker is iets makkelijk of compleet geweldig of een radicale ramp. Een job verliezen betekent in onze hoofden al snel dat we voor de rest van ons leven werkloos zullen blijven en op straat zullen belanden, terwijl het voor een gematigder denker gewoon een kleine tegenslag kan zijn op de boeiende weg naar ander en beter.

Naast een persoonlijkheidskenmerk is generaliseren ook een sign of the times. Psychiater Dirk De Wachter omschrijft in zijn bestseller Borderline Times een wereld waarin steeds meer en steeds beter hoogtij viert, een zwart-wit klimaat waarin de vaak impulsieve alles of nikser makkelijk wordt meegesleurd. Er is geen tussenweg meer, je bent of een succes of iemand stuurt een #fail op je af. Sociale media waarop heel snel meningen worden gevormd en gepost in een honderdtal tekens doen daar weinig goed aan. Die is goed, die is slecht. Dat doe je niet, dat wel. Je bent niet druk , je hebt ADHD. Dat moet wel een hele slechte ouder zijn, en die ene op Instagram met haar ontroerende babyfoto’s in zwart-wit een hele goede. Stoppen met suiker doe je voor altijd. Suiker is vergif. Je leven lang slank word je zo. Slaag je er niet in dan heb je geen karakter en ben je een zwakkeling. De boodschappen dat bepaalde dingen vergif voor ons zijn, zijn zo streng dat je maar beter nooit nog naar die dingen kijkt, laat staan dat je ze nog aanraakt. En zo sluipt alles of niksen via de reguliere media onze hoofden binnen, zelfs bij wie er van aanleg minder gevoelig aan is.

Allemaal kommer en kwel is het -zoals bij de meeste dingen- niet. Mijn zwart-witte hoofd heeft me in dit leven even zo goed al heel wat opgeleverd. Alles of niksers zijn vaak van de meest creatieve, verrassende en innemende mensen die er zijn, en dat zeg ik niet enkel omdat ik er zelf een ben. De gevoeligheid die doet doorslaan naar excessen zorgt ook voor een enthousiasme en gedrevenheid waar andere mensen dan weer jaloers op zijn. Het is een eigenschap die ik ook bij mezelf herken, en waardoor ik mijn extreme kantje niet zou willen ruilen voor een gematigder hoofd. Alleen lijkt het me wel fijn om af en toe net een beetje te kunnen terugschroeven.

Van alles of niks naar net iets gematigder in vijf stappen

  •  psychologen raden aan om jezelf te trainen in wat zij “en en denken” noemen, als tegenwicht voor het destructievere “of of”. Als er tijdens je dieet een onweerstaanbare boule de berlin op je pad komt, dan kun je de rest van de week ook gewoon een paar keer wat minder aardappelen opscheppen om die ontmoeting weer recht te trekken. Liever dat dan jezelf een loser te vinden en stopt met proberen omdat je het duidelijk toch niet in je hebt.
  • probeer plezier te vinden in de weg ernaartoe, in plaats van te obsederen over het resultaat. Op die manier begin je als alles of nikser ook gemakkelijker ergens aan. Ook de start is immers vaak een probleem, onder het motto “als ik niet direct heel de zolder kan opruimen begin ik er maar beter helemaal niet aan”.
  • probeer realistisch te zijn: je zult fouten maken tot op de dag dat je sterft. Zachthandig met dat gegeven leren omgaan is waardevoller dan je om de zoveel tijd in een nieuw onrealistisch project te storten waarbij de regels zo streng zijn dat geen mens eraan kan voldoen.
  • verander je scripts: zeg niet “ik zal nooit meer pizza eten”, maar “ik zal meestal voor een alternatief proberen te kiezen.
  • let op extreme woorden als “nooit”, “niemand” of “altijd”. Check of je ze kunt afzwakken. ‘Het lukt me nooit’ of ‘ik maak altijd alles kapot’ is behoorlijk extreem, maar als je ze altijd gebruikt begin je je stellingen na een tijd wel te geloven en ernaar te leven. Hetzelfde geldt voor ‘niemand begrijpt mij’ en ‘dit komt nooit meer goed’.

Dit stuk verscheen eerder in De Standaard Magazine. Zeer benieuwd of er zich nog alles of niksers onder mijn lezerspubliek bevinden, trouwens.

lilith loves Radiolab

radiolab

In mijn leven bevinden zich drie mensen die mij al eeuwen aan de podcast proberen te krijgen. Toevallig of niet drie mannen, toevallig of niet ook nog eens mannen waarmee ik andere interesses deel. Als zij me zeggen dat ik dringend naar die of die podcast moet luisteren, dan heb ik de neiging om dat serieus te nemen. Alleen: bij elke poging om me eraan te zetten liep het mis.

Dat had eigenlijk niks met de podcasts an sich te maken. De onderwerpen lagen me wel, maar ik vond geen tijdslot in mijn leven om het beluisteren ervan in te passen. Op de trein las ik liever, omdat ik door opstappende en afstappende medereizigers nooit geconcentreerd genoeg bleef om te blijven volgen. Er is in mijn leven geen sprake van ellenlange autoritten, iets waarbij anderen vaak een podcast opleggen. En ’s avonds had ik geen zin om asociaal met mijn oortjes in op de zetel te liggen, dan lag ik liever asociaal met een boek in bed terwijl Youri tv zat te kijken.

Of ik nu al eens naar die of die podcast had geluisterd, vroegen de mannen dan. “Neenik“, zei ik. Ik deed nog eens een poging toen twee van de drie mannen los van elkaar zeiden dat ik NAAR. SERIAL. MOEST. LUISTEREN. #bestepodcastooit zeiden ze. En de eerste aflevering vond ik wel boeiend, an sich, maar ik had nog steeds geen tijdslot. En wetende dat Serial twaalf episodes telde had ook dat dus geen zin. Geen tijdslot, geen podcasts.

Het universum beweegt in mysterious ways. Drie weken geleden interviewde ik iemand voor mijn wekelijkse Doodgewone Dingen rubriek in De Standaard Magazine. Ik ga nog niet vertellen wie, maar zijn initialen zijn J.V. en hij zingt bij een rockgroepje uit Gent. En een van zijn lievelingsdingen is dus naar de podcasts van Radiolab luisteren terwijl hij saaie huishoudelijke klusjes doet als de keuken opruimen. Hij was er zo enthousiast over dat -halleluja- het licht bij mij aanging: ik heb ook saaie huishoudelijke klusjes! Saaie huishoudelijke klusjes for days!

Sinds dat moment ben ik dus diegene die tegen iedereen zit te zagen dat ze naar de podcasts van Radiolab MOETEN. LUISTEREN. Omdat ze zo zo onwaarschijnlijk goed zijn. Altijd leer ik zeven dingen bij over onderwerpen waarvan ik niet eens wist dat ze me interesseerden, en wil ik achteraf drie dingen verder uitpluizen op Wikipedia en vier boeken lezen over het onderwerp in kwestie. Het is zelfs zover gekomen dat ik overal tijdsloten zie. Tijdens het tandenpoetsen. Op de trein, waar het plots wel lukt. Op het perron. In mijn bed, als Youri vroeg opstaat met Dexter en ik mag uitslapen. Er zijn lange en korte afleveringen, dus ik vind altijd wel iets dat past.

Overal kennis, maat. En ja, volgens mij is mijn hoofd ondertussen zelfs klaar voor twaalf afleveringen Serial. De mannen zullen content zijn.

Hebben jullie iets met podcasts? Tips zijn welkom, bedankingen omdat jullie Radiolab hebben ontdekt ook. Mijn tips? Begin met Worth, Sight Unseen en Los Frikis. Allemaal zo goed dat ik stiekem droom van een carrière als podcaster.

Dexter spreekt XI

dexterspreekt11

Binnen minder dan een maand wordt hij drie, de appel van mijn ogen. Soms moet ik denken aan die eerste loodzware weken en maanden, waarin elke dag eeuwen leek te duren, en ik bijna gek werd van de mensen die zeiden dat ik er vooral van moest genieten, want dat de tijd toch zo snel voorbij gaat. “WHAT?!”, dacht ik dan, dat ze hier eens komen zitten in dit huis waarin het gekrijs nooit lijkt te stoppen, we gaan dan eens zien hoe snel de tijd gaat.

Hoe gek het ook is, het vervaagt allemaal. Toch word ik soms teruggegooid naar die dagen, vaak omdat ik een Instagramfoto zie van een baby en een onderschrift waaruit blijkt dat de mama even radeloos is als ik destijds, omdat niks lijkt te helpen, of toch nooit voor lang. De tijd waarin de vragen die het vaakst door mijn hoofd spookten deze waren: “Waarom wilde ik dit? Ik was toch gelukkig?“. En ook: “Hoe lang hou ik dit in godsnaam nog vol?“.

Ik weet dat veel van die nieuwe moeders via de vanzelfsprekende zoektermen waarin huilen, krijsen en onophoudelijk een grote hoofdrol wegdragen op deze blog terechtkomen, en misschien dat ik hier even moet zeggen dat het wonderbaarlijk goed is gekomen met onze Dexter. In die mate dat ik soms met mijn ogen moet knipperen omdat ik nu zo goed weet waarom ik hem zo graag wilde.

dexterspreekt11_2

Ja, hij is nog steeds het gevoeligste kind van de klas, eentje met een handleiding, gelijk ze dat zo omfloerst zeggen. Wat voor andere kinderen totaal vanzelfsprekend is ligt voor hem soms iets moeilijker, zeker als het te maken heeft met veel lawaai of drukte. Maar tegelijk is hij ook vreselijk lief, tussen de driftbuien door, verbaast hij ons elke dag met zijn manier van naar de wereld kijken en met hoeveel gevoel voor humor hij al heeft, en met welke thema’s hij al bezig is, hoe klein ook. En zijn uitspraken, oh boy, zijn uitspraken.

  • Weet je wat ik graag eet? Makamolie!“. Want guacamole klonk nog niet swingend genoeg.
  • Kijk mama, vanboven is geen aar!“. Ook bekend als die keer dat ik zeer blij was dat de kale bejaarde man voor ons aan de kassa ook nog eens hardhorig bleek.
  • In Afrika is er ook modder he mama?“. Een doodgewone vraag bij het ontwaken, chez nous.
  • Mag ik eens kijken door de fotonemer?“. Camera is zo 2014.
  • Zijn sprekeltjes waren vastgebonden en die kon niet zwemmen“. Dexter brengt verslag uit aan zijn vader nadat hij tijdens een bezoek aan de supermarkt drie keer tien minuten naar de bak met kreeften heeft staan kijken.
  • Ik ruik kaka“. Zeven keer per dag. Er zijn ook variaties op hetzelfde thema. Ik ruik patatten, ik ruik worst, ik ruik smeerkaas.
  • Asjeblieft, meneer mama!”. Dexter duwt zijn jas in mijn handen.
  • Kliek klak gesloten“. Waarop hij een handbeweging maakt waarmee hij een denkbeeldige deur lijkt te sluiten, om aan te geven dat ik niet dichterbij mag komen om hem te helpen met het aandoen van zijn jas of schoenen.
  • Papa kijk wat da ik zegt! De kleren zijn in de choco! Hahahahahaaha!“. Er bestaan waanzinnig veel variaties op dit mopje, maar er wordt altijd even smakelijk gelachen.
  • Is de kattensnoet al begonnen?“. Ik vind kattensnoet eigenlijk beter dan Kattenstoet, stad Ieper. Kan daar iets aan gedaan worden?
  • Neen hiep hiep is voor als je jarig bent!“. Moeder zingt mee met de intro van Island in the Sun van Weezer op de autoradio.
  • Mijn geluidjes zijn op“. Dexter wil niet vertellen wat hij heeft gedaan op school.
  • En plots dan was er een pipi in de klas!“. Dexter vertelt lachend over zijn accidentje met de zindelijkheidstraining.
  • Een van stof en een van stof“. Youri hoort Dexter zingen op de achterbank.
  • Ik ga het nog één keer zeggen he mama“. Met nog net geen wijzend vingertje.
  • Maar ik heb nog een nodig“. Youri laat weten dat Dexter nu echt voldoende speelgoeduitpakfilmpjes heeft gezien op Youtube.
  • Het is wel een blauw bord“. Ik zei dat hij nog een heel bord eten had. Mijn excuses.
  • Want aaaandeeers?“. Op alles dat ik zeg. “Doe je jas aan.” “Want aaaandeeers?”. “Eet je bord leeg.” “Want aaaandeeeers?”.
  • Maar ik mag ook koek hoor, als je wil”. Op mijn voorstel om een appel te eten.

Zin in nog meer Dexter spreekt? Hier staan ze allemaal.

Wat de ouders van moeilijke baby’s betreft, misschien dat zij iets kunnen hebben aan deze TED-talk die ik onlangs zag, over de taboes van het ouderschap. Ik vond er in elk geval wel iets van.

5 beelden, 5 dingen

5beelden_12_1 5beelden_12_25beelden_12_3 5beelden_12_4 5beelden_12_5

1. Heel erg bedankt voor alle reacties en lieve berichten op mijn laatste post. Je wordt er niet beter in, in omgaan met het afzien van iemand die je graag ziet, ook niet als je het al eens van dichtbij hebt meegemaakt. In de acht jaar sinds mijn mama ziek was is er veel veranderd, en tegelijk ook weinig. Ik zie dezelfde medicatie voorbij komen, ik hoor de dokters weer zeggen dat ze er alles aan doen om de pijn te verzachten, en ik besef weer dat ze veel kunnen, maar ook lang niet alles. En dat snijdt door mijn hart, ook de tweede keer. Of de derde keer, afhankelijk van hoe ik tel.

2. We doen, cliché oh cliché, serieuze inspanningen om er het beste van te maken. Door toch plannen te maken, ook al snoert de onzekerheid ons bij momenten de adem af. Door leuke dingen met Dexter te doen, en naar de plukboerderij te gaan die sinds dit weekend weer open is. Door te veel aardbeirabarbercrumble te maken met onze oogst en die te delen met mensen, en onder het volk te blijven komen, en dankbaar te zijn voor wat we hebben. Ik weet het, zwak zijn mag, en wees gerust, ik ben zwak genoeg, maar ik haal wel energie uit de pogingen om even te proberen om mijn gedachten te verzetten.

3. Het wordt niet makkelijker, maar ik merk wel aan mezelf dat de manier waarop ik met dingen omspring veranderd is. Vroeger waren dit soort weken het excuus bij uitstek geweest om ongezond te eten, te veel te drinken, en overal mee te stoppen omdat ik me ellendig voel. Wat een verschil met nu. Ik verbaas mezelf, ben op twee maanden tijd vijf kilo afgevallen omdat ik een paar dingen aan mijn dieet heb aangepast zonder dat ik er moeite mee heb, en ik ben blij dat ik tenminste nog onder controle heb wat ik eet en uitvreet met mijn lichaam. Het is niet veel, maar het is iets. (en ik plan er binnenkort een blogpost over)

4. Het lijkt misschien niet zo, maar ik heb echt veel inspiratie voor blogposts. Lijsten vol, en niet enkel dit soort snelle hapsnappostjes. Het is alleen dat ik ’s avonds zo moe ben, en voel dat het net wat te veel is om er nu volle bak mee aan de slag te gaan. De lijstjes lopen niet weg, denk ik dan.

5. Boeken zijn zo’n fijne duik uit de realiteit, op dit moment. Ik las er twee compleet fantastische (Mrs Dalloway en Dept. Of Speculation, lezen!), en ben bezig aan fantastisch boek nummer drie. (Het Hout, van de magistrale Jeroen Brouwers). Soms lees ik een uur en denk ik: ik ben zo zo blij dat er boeken bestaan. Lifelong love, dat.

Was er maar iemand die streepjes zette

streepjes

Denk ik soms. Iemand die zei: “Als je dat en dat en dat al allemaal hebt doorstaan op een korte tijd, dan gaan we je even een tijdje met rust laten.” Als je kind van nog geen drie het al maar met een oma moest doen omdat de andere stierf op haar zevenenveertigste, dan gaan we zijn andere oma vrijwaren van onheil, om er maar een van te noemen. Maar er is niemand die streepjes zet, alleen mensen die zich samen met ons afvragen hoe het toch mogelijk is.

En dus probeer ik streepjes te zetten voor de dingen die er wel zijn, en waar ik energie uit put. Want die zijn er ook, en ik doe alle moeite van de wereld om ze elke dag weer te blijven zien. Daar kruipt even zoveel energie in dat het hier wat stiller is dan gewoonlijk.

I <3 BCN (+ mijn vijf favoriete ontdekkingen)

vuelingbcn2

Er is iets bevrijdends aan een plaats voor de derde keer bezoeken. De eerste keer zit je met de druk van de eerste keer en van zeker vanalles moeten zien en niet mogen missen. De tweede keer zit je met de druk van alles dat je de eerste keer niet gedaan kreeg toch zeker in je programma te krijgen. Maar de derde keer, dan zijn de moetjes al allemaal afgevinkt, waardoor je de tijd hebt voor wat eigenlijk nog het allerleukst is: gewoon in een stad zijn. Rondhangen. Leven van de liefde en de visvangst. Zien waar de wind je brengt.

De wind bracht me twee weken geleden tegen de middag naar Barcelona, waar we op de gastenlijst van het coole Vueling hotel stonden. Helemaal in luchthaventhema, knal in het centrum van de stad. Check de incheckbalie, waar ook schermen hingen waarop je de vertrektijden kon zien van alle vluchten van de maatschappij (Vueling vliegt niet enkel naar Spanje, maar naar elf bestemmingen, de meest recente is Bilbao), ik vind dat allemaal zeer leutig uitgewerkt.

vuelingbcn_1

En goede WIFI, niet onbelangrijk in een gezelschap als het onze dat WIFI bijna even essentieel vindt als tandpasta en een proper toilet. Ook die zaken waren allemaal voorzien, tot onze vreugde. En dit was de view vanuit mijn kamer. Not bad als je weet dat we vertrokken waren vanuit een druilerig Brussel.

vuelingbcn_3
Ook not bad: de geweldige tapas van Segons Mercat, een heerlijk tapasrestaurant naast ons hotel. We gingen een beetje loos in ons bestelenthousiasme, kregen van de obers de waarschuwing mee dat het echt wel veel zou zijn, en die waarschuwing bleek helemaal terecht. We kunnen wel met trots melden dat we niet veel meer over hebben gelaten dan wat gefrituurde artisjok en een sardine. Het zou een voorbode worden voor wat nog kwam.

vuelingbcn_4

Ons bezoek viel niet helemaal toevallig op San Jordi, de Catalaanse feestdag waarop Youri en ik wel toevallig exact twee jaar eerder in de stad waren. De feestdag waarvan ik me nog herinnerde dat de man de vrouw een roos koopt en de vrouw de man een boek. En dat ik toen een compleet geflipte roos heb gekregen van mijn geliefde. Een zoals deze dus.

vuelingbcn_5

Omdat Youri thuis op onze jongen aan het passen was moest ik het deze editie zonder roos stellen, maar dat werd goedgemaakt door een boeiende tour door de waanzinnig drukke binnenstad. San Jordi is de max om te zien, maar de mensenmassa moet je er wel bijnemen. Gelukkig had ik nog de twee andere dagen om op zoek te gaan naar leuke plekken zonder dat ik om de drie meter in een bottleneck terecht kwam.

vuelingbcn6vuelingbcn7Dagen waarop ik zoveel mogelijk zon probeerde te zien, dagen waarop mijn notitieboekje zich vulde met zotte ideeën, dagen waarop ik tijd voor mezelf nam die ik de laatste tijd door omstandigheden niet zo vaak meer had gehad. Ik ben dus ook gaan winkelen. De vorige twee keren zat ik elke keer vol frustratie omdat ik de coole winkelbuurten van Barcelona maar niet wist te localiseren, maar mannekes, dat heb ik deze keer ruimschoots goed gemaakt.

Mijn zes favoriete ontdekkingen op deze trip:

1. Bimba y Lola
Een Spaanse keten waarvan ik wou dat hij ook bij ons zat, omdat ze er heerlijke prints, modellen en accessoires hebben. Toen ik er was was er net grote korting op die laatste, en liet ik me helemaal gaan aan een ketting waar ik elke keer weer vrolijk van word. Niet meteen subtiel neen, maar ik begin te vrezen dat het leven te kort is voor subtiel. Ze hebben trouwens een webshop die naar België shipt.
vuelingbcn_8

2. El Nacional

Een tip van Dieter en Patricia, die very into architectuur zijn en zotcontent waren omdat een van hun favoriete interieurdesigners de uitdaging aanging om een voormalige textielfabriek om te toveren tot een ongelooflijk cool culinair project. Ik zou er zo langsgelopen zijn, maar dat is dus doodzonde voor iedereen die iets heeft met architectuur of eten. En knal aan de Passeig De Gracia, dus perfect om binnen te lopen en iets te drinken in een van de vier bars of restaurants. Ik was in elk geval zwaar onder de indruk.
vuelingbcn9vuelingbcn10
3. Bulevard Rosa
Shopping centra zijn meestal niet van de leukste plekken op aarde, maar de Bulevard Rosa aan de Passeig de Gracia vind ik wel een aanrader. Omdat je er geen grote ketens vindt, maar allemaal kleine quirky winkeltjes met een assortiment met een hoek af. Los Suenos de Julieta bijvoorbeeld, een kinderwinkeltje met de meest heerlijke merken. Maar ook een berg winkels met fantastische schoenen en kleren voor de oudere garde. Echt wreed tof.
vuelingbcn11

4. Mary’s Market

Deze hoort eigenlijk een beetje bij het winkelcentrum hierboven, maar verdient toch een aparte plaats omdat ik het er zo leuk vond. Ik ben sowieso een sucker voor dit soort foodie plaatsen vol lekkere en speciale producten waar je ook nog op je gemak iets kunt bestellen om te eten of te drinken. Mary’s Market is all that + iberico ham for days.

vuelingbcn12

5. Woki Organic Market

Een beetje zoals Mary’s Market, maar dichter bij mijn hotel, waardoor ik er drie dagen ben gaan rommelen door het zeer fijne aanbod. En niet alleen omdat ik zot was van hun branding, want ze hadden er ook mijn favoriete theetjes in andere smaken dan alhier. Topplek!

vuelingbcn13Veel winkels ja, maar ik had geweldig veel zin om de kennis die ik heb opgedaan tijdens een reportage waarin ik aan de slag mocht met een styliste (waarover binnenkort meer in Steps en op deze blog) om te zetten in de praktijk. En shoppingwalhalla Barcelona was daar een fantastische plek voor, ik geef dat toe.

Ik reisde naar Barcelona met Vueling in Optima-klasse vanuit Brussels Airport en verbleef in het Vueling Hotel. Genoten van elke seconde, merci voor de invitatie!

sushi bowl, voor als sushi te moeilijk is

sushiinabowl

Het zijn verre van vrolijke tijden ten huize crib, en dan heb ik troosteten nodig. Vroeger moest dat vooral veel en vettig zijn, een afhaalchinees of een pita met veel looksaus. De laatste jaren probeer ik alternatieven in mijn mouw te hebben zitten die mijn curves niet nog ronder maken dan ze al zijn. Veggie sushi met avocado en komkommer kan mij troosten, en ik heb het dan ook zelf leren rollen, maar op sommige avonden is ook dat er te veel aan. Dan duik ik in een kom gemakkelijke troostsushi, waar geen rollen aan te pas komt. En omdat ik me net bedacht hoe simpel en lekker dat is deel ik het graag.

Sushi bowl for one

– 125 gram sushi rijst (ik gebruik die van Saitaku)
– 175 ml koud water
– 5 theelepels rijstazijn
– 1 theelepel kristalsuiker
– 1  theelepel zout
– 1 rijpe avocado
– een half blikje geweekte kikkerwten
– een tiental gehalveerde kerstomaatjes- een paar theelepels sesamzaad, eventueel geroosterd
– twee soeplepels sojasaus

Doe de sushi bij het koud water en breng aan de kook. Laat tien minuten onder deksel doorkoken op een laag vuurtje, en roer af en toe. Zet het vuur uit en laat de rijst 15 minuten staan met het deksel op de pan. Laat afkoelen. Verwarm de rijstazijn met de suiker en het zout en roer door de koude rijst. Snij de avocado in blokjes en doe bij de rijst, kikkererwten, tomaatjes en sesamzaad. Roeren met de sojasaus en genieten. Nog lekkerder met wat versnipperde nori erdoor, en wat edamame boontjes, maar die had ik niet in huis. Ge kunt niet alles hebben.

Hij wordt zo groot, mijn kleintje

dextergroot3

Het valt me al een paar dagen op. Niet meteen in lengte, want hij blijft het onderdeurtje van de klas, maar wel in al de andere parameters. In hoe hij met grote ogen en een niet verslappende aandacht naar een film van Pixar kijkt en zit te schateren omdat hij een mopje heeft gesnapt. In hoe hij “neen mama dat bedoel ik niet“, zegt, of een hele uitleg over zijn autospeelsituatie komt geven en mij doet overlopen van trots, omdat hij het toch zo enthousiast kan uitleggen. In de manier waarop hij spaghetti eet.

dextergroot1

Het compenseert voor de momenten waarop zijn kleine hoofdje zo vol zit dat hij alleen nog maar wil ontploffen en luid gillend over de vloer rollen van pure frustratie. Omdat hij iets niet mag. Omdat ik een #assholeparent ben, want een appel voor hem schil terwijl hij expliciet om een appel had gevraagd.

dextergroot2

Ik heb ondertussen geleerd dat alles dat ik dan doe olie op het vuur van zijn woede is. Met scha en schande, wel, en heel veel momenten waarop hij riep en ik riep dat hij niet zo mocht roepen en iedereen aan het einde van de rit op van miserie was. Dus toen ik deze week het boze krijskind rustig kreeg door in stilte zijn hand te nemen en hem met zijn hoofdje tegen mijn schouder te laten rusten tot de kalmte weer intrad, toen dacht ik: hij is ook nog dikwijls heel klein, mijn kleintje. En ik, ik ga het ooit nog allemaal leren, dat ouderschap en hoe je het het beste tackelt.