Monthly Archives: juni 2015

lilith tipt: vijf geweldige boeken voor de zomervakantie

vakantieboekIk heb de afgelopen maanden al een hoop keer gedacht dat ik zo blij ben dat ik enkele jaren geleden de draad van het lezen weer heb opgepakt. Ik las als kind continu van zodra ik snapte hoe dat ding met die letters werkte, maar toen ik ging studeren maakte ik mezelf wijs dat ik er geen zin en tijd meer voor had. Dat was vreselijk stom, achteraf bekeken, maar hoe gaat dat?
Ondertussen zit ik al weer jaren in een leesflow, die ene heftige periode met Dexter waarin drie pagina’s in een boek lezen even onmogelijk leek als een appartementsgebouw verplaatsen met mijn blote handen even niet meegeteld.

Het gebeurt regelmatig dat mensen me vanuit die gedachte vragen naar mijn boekentips voor als ze op vakantie vertrekken. Ik heb speciaal voor jullie een selectie gemaakt van romans die volgens mij een plaats in jullie koffers verdienen, omdat ze entertainend zijn en niet te moeilijk en dus perfect voor aan het strand. (maar doe uzelf een plezier en koop een Kindle. Daar kunnen honderden boeken op, en ge sleurt maar een paar honderd gram mee. Als ik moet kiezen tussen twintig kilo BOEKENDIEZOHEERLIJKECHTNAARBOEKENRUIKENMIJNGOD of een gezonde rug, dan weet ik het wel)

Mijn vijf tips voor het ideale vakantieboek:

Bird Box van Josh Malerman: Het voordeel van een boek lezen aan een zwembad is dat het meestal nog dag is. Op die manier neem je voorsprong op mensen als ik, die vaak lezen in hun bad als de avond al is gevallen, en bij dit boek zo bang werden dat ze halverwege een hoofdstuk alles aan de kant moesten leggen omdat ze plots dingen zagen bewegen in hun ooghoek.
Bird Box is scary shit, in een genre dat ik normaal niet snel met een tang ga vastnemen, maar kijk: het werkte voor mij en voor de vele mensen die ik het sindsdien heb aangeraden. Josh Malerman nam mij ergens op pagina drie bij mijn nekvel en liet me niet meer los tot het einde. In het Nederlands heet het boek De Kooi.

Us van David Nicholls: Het boek waaraan ik eerst niet durfde beginnen, omdat ik mijn kind had genoemd naar een personage uit het fantastische vorige boek van Nicholls, en welk boek kan daarna komen en niet geweldig tegenvallen? Us, zo bleek, dat in het Nederlands logischerwijs Wij heet en mijn hart razendsnel wist te veroveren. Ik hou erg van de manier waarop Nicholls schrijft, hoe hij kleinmenselijke kantjes weet te typeren, hoe hij erin slaagt om de pijnpunten van onze maatschappij bloot te leggen door middel van observaties die op het eerste zicht niet eens over zoveel lijken te gaan, maar allemaal samen iets creëren waarop ik erg jaloers kan zijn. “Als One Day de romantische puber in mij wist omver te blazen, dan was Us er voor waar ik ondertussen ben. Zo doorleefd, zo raak, zo slim“, schreef ik in mijn review op Goodreads, en daar neem ik nu eens geen woord van terug.

Dept. of Speculation van Jenny Offill: Dit is echt een van de beste boeken die ik de laatste jaren heb gelezen“, zei ik tegen collega K., die mij wist te vertellen dat ik dat zo vaak zeg dat the sense of urgency om het te lezen een beetje weg was. En ja, dat is zo, maar ik ken dat toe aan het feit dat ik enkel goede boeken uitlees omdat ik het leven te kort vind voor slechte. En dit boek, wow, dat was wel iets. It hit me to the core, zoals ze dat in het Frans zeggen, dit verhaal dat eigenlijk niet echt een verhaal is maar allemaal stukjes die samen een geheel vormen. Ik wilde echt zo goed als heel dit boek onderlijnen, zo sterk vond ik het. Wel niet meteen lichte lectuur, dus enkel voor mensen die een beetje existentieel willen liggen doen aan hun zwembad. In het Nederlands heet het Verbroken Beloftes.

How to Build a Girl van Caitlin Moran: Mollig meisje groeit op in een sociale woonwijk in de tijd van de Doc Martens en The Smashing Pumpkins, en schrijft zich een weg uit de miserie door rockjournalist te worden. Geef toe, het zou vreemd geweest zijn als dit boek mij niet had aangesproken, en boy, did it. Ik heb gelachen en geweend en vooral erg veel gelachen om de humor van Caitlin Moran. Heerlijk boek, met geweldige verwijzingen naar een tijd waarin ik even onzeker en geschift was als het hoofdpersonage, maar iets minder losbandig wat betreft mijn seksleven. (disclaimer) (ik zag u kijken) En in het Nederlands heet het Bouwpakket van een Meisje.

A homemade life van Molly Wizenberg: Foodblogster van Orangette schrijft boek met recepten en verhalen en doet mij zin krijgen om alles waarover ze het heeft klaar te maken, kort gesteld. Ik hou van haar stijl, ik hou van haar humor en enthousiasme, en volgens mij is het het perfecte boek om mee te nemen als je net als ik van eten en bloggen houdt. Dat bloggen hoeft zelfs niet eens. Het boek is niet vertaald.

Gaan jullie met vakantie? Leesplannen of ultieme tips zijn welkom in de comments!

Wil je elke maand op de hoogte gehouden worden van mijn favoriete boeken en die van Dexter en Flo? Schrijf je dan zeker in voor #nevernotreading, mijn maandelijkse boekennieuwsbrief!

Dexter spreekt XII

dexterspreekt12

Ik durf wedden dat jullie niet kunnen geloven dat ik de eigenaar van deze snoet en andere adorabele eigenschappen de afgelopen weken zeer regelmatig achter het behang heb willen plakken. Het is een fase, een fase, een fase. Gelukkig maakt hij veel goed met zijn uitspraken. Een overzicht van de mooiste van de laatste tijd.

  • Voor de klaar! Staart! Af!“. Dexter trekt zijn eigen loopwedstrijd op gang.
  • Ik wil geen worteltjes. Worteltjes zijn kakastink“. *verbouwereerde moeder druipt af*
  • Pfffft, mama. Ik wil nog een keer jarig zijn.” Twee weken na de grote dag slaat de nostalgie toe.
  • Je moet roepen van DEXTER! DEXTER! DEXTER!“. Als Dexter rondjes door de woonkamer loopt wordt hij graag aangemoedigd.
  • Ze hebben hier ook fristi wi“. Ik stelde voor om een glaasje water te drinken bij opa.
  • Je moet niet bang zijn mama, het is niet aan het winden hoor“. Sinds hij zijn buggy eens zag wegwaaien is de wind hier nogal een thema.
  • Mama en papa? Komen jullie uit een ander land?“. Klasgenootje S. wel, en dat is duidelijk blijven hangen.
  • Maar ik wil geen water. Ik heb koffie nodig“.
  • Waar is jouw vingertjesschilder?“. Even moeten nadenken voor ik snapte dat hij mijn nagellak op het oog had.
  • Kijk hier, dat is een autoreddingsluchtballon“. *wijzend naar een random stuk speelgoed*
  • Waarom zijn ze niet meer aan het bollieballen?“. De dag ervoor keken we naar het beach volleybal op de markt.
  • Oooooooooooo! ZO MOOI!“. Dexter ontdekt dat ik het beddegoed in onze slaapkamer heb ververst.
  • Papa was weer geen goede eter he“. Youri laat een stuk van zijn boterham liggen.
  • Oei, hier hangt een spinnewapper.”
  • Een appeldruif“. Op de vraag: “wat wil je, een appel, druif of banaan?”.
  • Papa? Zijn mijn benen al lang?“.
  • Papa? Wat zou je zeggen als ik mijn vinger tussen de deur steek?”. Youri: “Dan zou ik zeggen: pas toch op voor de deur“. “Maar neen, je moet zeggen: mo pietje toch“.

Zin in nog meer Dexter spreekt? Hier staan ze allemaal.

lilith loves: de zoete, kleverige tomaten-uienschotel van Anna Jones

tomaatuienschotel2

Wanneer het juist was ben ik vergeten te noteren, maar ergens in de loop van vorig jaar wierp ik een blik op mijn boekenkast en schreeuwde ik “NO MORE!”. Ik deed een hoop boeken weg, hield alleen over wat ik echt nog wilde lezen en herlezen, en zwoer een plechtige eed: voor ik nog eens een kookboek kocht moest ik eerst stoppen met al mijn recepten van het internet te plukken, en bewijzen dat ik het in me had om te koken uit de boeken die ik al staan had. En zo geschiedde.

Tot ik eind vorig jaar verlekkerd boven een kookboek stond bij mijn favoriete boekhandel. Ik bladerde. Ik kwijlde. Ik legde het terug. Ik nam het weer ter hand. Neen, ik moest eerst nog wat recepten uit mijn andere boeken koken. Ik had het beloofd. Ik nam een foto van het boek, en legde het terug met de gedachte: als ik het binnen een maand nog altijd echt wil, dan koop ik het. We spreken volgens de info in mijn telefoon van tien december van 2014.

annajones

Om maar te zeggen: soms doe ik aan impulscontrole, en dan doe ik het goed. Dat marcheert, tot ik dan een half jaar later plots een blogpost zie voorbijkomen waarin het boek van mijn dromen een hoofdrol speelt. Ja kijk, ik ben ook maar een mens he zeg. Halsoverkop naar de boekenwinkel it was, en dat heb ik me nog niet beklaagd.

Het boek, dames en heren, is geweldig. Anna Jones is een oud-leerlinge van Jamie Oliver, die na haar tijd in Fifteen aan de slag ging in zijn team als styliste en food writer, zoals dat zo mooi heet. Dat doet er eigenlijk allemaal niet toe: Anna heeft een zeer leuk vegetarisch kookboek geschreven, dat vol recepten staat die ik wil klaarmaken en liefst nog vandaag. Ik heb er ondertussen een uit gemaakt, en mannekes, mannekes. Youri en ik moesten tijdens het opscheppen van onze royale tweede porties lachen omdat ik had gezegd dat ik iets zou klaarmaken dat hij waarschijnlijk toch weer niet zou lusten (ik ben een eeuwige positivo). Hij was er zot van. Ik ook. Dexter zelfs ook. Als dat niet voldoende onafhankelijke parameters zijn om dit stante pede op uw weekmenu te zetten WEET IK HET OOK NIET MEER. Niet normaal wat de smaken van de tomaten en de uien hier klaarspelen na een uur roosteren in de oven.

tomaatuienschotel

Zoete, kleverige tomaten-uienschotel voor vier

– 500 gram mini-uitjes (ik nam gewone en sneed ze in ringetjes)
– 750 gram grote cherrytomaatjes
– 750 gram nieuwe aardappeltjes, gewassen en gehalveerd
– zeezout en versgemalen zwarte peper
– olijfolie
– 1 blik van 400 gram cannellinibonen, uitgelekt
– een bosje basilicum

Verwarm de oven voor op 210 graden. Stort de uienringen in een braadslee en voeg er de tomaten en de aardappels aan toe. Druk alles flink aan zodat de tomaten met hun sap de aardappelen kunnen bedruipen. Bestrooi royaal met zout en peper en giet er wat olijfolie over. Schep alles door elkaar en rooster de groenten een uur in de oven, schep om het kwartier om.

Na een uur moeten de groenten heerlijk geuren, de uien gaar en lichtbruin zijn en de tomaten blazen en donkere plekken hebben. Haal de braadslee uit de oven en voeg de uitgelekte bonen en basilicum toe, rooster alles nog vijftien minuten.

Schep op verwarmde borden en zorg dat er geen druppel vocht in de braadslee overblijft. De zomer op uw bord maal zeven, ik zweer het u.

lilith test: ontbijtpakketten van The Breakfast Club

thebreakfastclubsmartmat1

Omdat ik mezelf na een jaar of drieëndertig een beetje begin door te hebben weet ik dat zware periodes bij mij een vorm van lichamelijke verwaarlozing triggeren die zich uit in allerhande dalingen (energielevels, motivatie, goesting, algehele vrolijkheid, zin om op te staan) behalve één: mijn BMI. Ik was zo hard niet van plan om dat weer eens te laten gebeuren dat ik van gezond blijven eten mijn prioriteit heb gemaakt. En omdat onlangs nog wetenschappelijk werd bewezen dat gezond eten dubbel zo gezond is als je het met je volgers op Instagram deelt kan ik ondertussen uitpakken met verschillende variaties van onderstaande belachelijk gezonde mozaïek.

collagegezond

Maar de laatste twee weken merkte ik dat de rek er toch ergens was uitgegaan. Dat er weer elke ochtend brood op mijn menu stond in plaats van flink en fruitig fruit, en dat de slaatjes en courgettenoedels (say whut?) van ’s middags ook weer plaats begonnen te maken voor vuile broodjes met mayonaise en een grote carbonara met extra carbs en kaas.

Al een geluk dat ik vorige week op een reddende engel in de gedaante van een Smartmatkoerier botste, die me op maandagavond een doos kwam toestoppen met ontbijt voor de rest van de week. Geen goddelijke interventie, maar wel een nieuwe dienst die ik maar al te graag wilde uittesten in de week van lancering. En dat heb ik me niet beklaagd.

thebreakfastclubsmartmat2

Het systeem van The Breakfast Club is net hetzelfde als bij de onderhand gekende pakketjes van Smartmat die je tegen betaling in de boodschappen voor je avondmaal voorzien. Je krijgt een doos waarin je al het nodige vindt voor ontbijt binnen een periode die je zelf kiest, en voor een aantal personen naar keuze.

thebreakfastclubsmartmat3

Mijn speekselproductie sloeg in elk geval op hol bij het openen van de doos. Al helemaal toen ik de recepten las op de mooie suggestiekaartjes die zijn meegeleverd. Alles met verse en biologische producten, die me zoveel zin deden kregen in de volgende ochtend dat ik op maandagavond extra vroeg en popelend in bed kroop. Is slaap immers niet de beste teletijdmachine richting ontbijt ever invented by man?

thebreakfastclubsmartmat4

Dit kan ik jullie vertellen na vier dagen gezond ontbijt op een plateautje.

1. Het komt natuurlijk niet echt op een plateautje, al zou dat pas helemaal de max zijn. The Breakfast Club, the butler edition. Toch heb ik genoten van het eigenhandig bereiden van mijn ontbijt, en het was nochtans niet dat ik ongelooflijk veel tijd had. Maar een paar aardbeien en een banaan blijken echt in geen tijd gesneden, havermout warmen duurt -wat er ook over wordt geroddeld- geen uren, en het is niet zo dat je om vijf uur uit bed moet om een eitje zacht te koken. Ik moest na een paar dagen serieus terugkeren op mijn idée fixe dat ik ’s ochtends echt geen tijd heb om een gezond ontbijt te prepareren. Dat heb ik namelijk wel.

2. Met een paar simpele maar goede ingrediënten kom je al een heel eind. Wat tikkeneikes, een pot goede yoghurt, twee soorten vers fruit en wat granola, en je slaagt er elke ochtend in om een ontbijt klaar te maken waar je in de Pain Quotidien stukken van mensen voor neertelt. De granola van The Breakfast Club is trouwens waanzinnig lekker. Net als hun zelfgemaakte confituur van framboos en gojibes. Mijn complimenten!

3. Voor de goedkoop moet je het niet doen, en dus is het wat mij betreft zeker niet voor elke week. Mijn YNAB-budget zou dat ook helemaal niet toelaten. Net als bij Smartmat is het systeem wel ideaal om inspiratie op te doen en eens iets klaar te maken waar je zelf misschien niet was opgekomen. Ook een heel leuk cadeau, vind ik, een week lekker en gezond ontbijt voor iemand die je graag ziet.

4. De service bleek weer even smetteloos in orde als ik al altijd van Smartmat gewend ben geweest. Ze leveren op het moment dat ze het beloven, laten je dat mooi op voorhand weten, en ik kreeg er deze keer zelfs een broodmes bij. Hoe tof is dat?

5. Met de ingrediënten in de doos doe je langer dan vier dagen. Mijn confituur was nog niet op, en mijn granola ook niet. Ik leerde nochtans dat je confituur ook perfect bij je havermout en yoghurt met fruit kunt doen als zoetmiddel. Hoe stoem is het dat ik daar zelf nog niet eens was opgekomen?

thebreakfastclubsmartmat5 thebreakfastclubsmartmat6thebreakfastclubsmartmat7

Conclusie na een week: ik vond het een heerlijkheid, en wou dat ik onbeperkt budget had zodat ik elke maandagavond zo’n doosje vol lekkers in de handen werd geduwd. In tussentijd keer ik nog regelmatig terug naar hun site om me te verlekkeren over hun heerlijke ontbijtrecepten, en misschien trakteer ik mezelf onder het motto #treatyoself wel nog eens op een doos in mijn verlof, binnen een paar weken.

De ontbijtpakketten van The Breakfast Club worden geleverd met een broodmes bij je eerste bestelling. Alle prijzen en keuzemogelijkheden vind je terug op de site.

Nog iemand die het systeem al heeft getest, toevallig? Of plannen heeft?

Vijf beelden, vijf dingen

5beelden5dingen_uitvaartweek1 5beelden5dingenuitvaartweek2 5beelden5dingenuitvaartweek3 5beelden5dingenuitvaartweek4 5beelden5dingenuitvaartweek5

Het is aan mijn blog te zien dat het een zware periode was, vind ik. Zonder mezelf met de vinger te wijzen, ik weet wel beter, maar als de zaken weer in gewone stramienen vervallen zal ik daar absoluut niet rouwig om zijn. Al was het omdat ik zoveel random onderwerpen in mijn hoofd heb waarover ik al tijden wil bloggen, maar die omwille van de omstandigheden altijd net iets te random leken. Tijd om dat vat aan te breken, zeg ik, maar niet voor ik een recap van de afgelopen week heb gemaakt.

  1. Het zinnetje dat we gisteren het vaakst tegen elkaar hebben gezegd na de uitvaart was “Ze zou het fantastisch gevonden hebben“. Marleen was de regisseur van haar eigen uitvaartdienst, en dat is slechts een van de vele puntjes in de lijst van dingen waar we haar dankbaar voor zijn. Omdat ze de keuzes voor ons wegnam, omdat ze ons stuurde naar een ceremonie die veel meer een ode aan het leven en een stamp onder ons gat was dan een deprimerend afscheid, en omdat dat haar ook zo hard typeerde. Ze stond erop dat iedereen aan het einde een Merci-chocolaatje kreeg, dat was iets dat ze ons herhaaldelijk op het hart had gedrukt. En toen we daar allemaal stonden met ons Merci-tje in de hand dacht ik: ze zou zo trots geweest zijn op haar bende.
  2. En toch blijft het gek en hartverpletterend tegelijk dat wij hier in huis gesprekken hebben als “We moeten dan maar eens twee gelijke kaders gaan kopen in de Hema, dan kan ik uw moeder naast die van mij zetten“.
  3. Het voelt soms alsof iemand mij rond kerstmis bij mijn kraag heeft gevat en me zes maanden later weer heeft laten vallen, en plots is het al Graspop en bijna Werchter. Vreemd hoe de afgelopen maanden een onregelmatige blur zijn waarin het bijna alleen leek te draaien rond de toestand van de mama van Youri en wat we konden doen om zoveel mogelijk te helpen en bij te springen. Het is raar om naar Youri te bellen zonder als eerste vraag “Hoe is het met je moeder?” te stellen. Het is vreemd om te beseffen hoe ons leven beetje bij beetje plat werd geslagen door het geweld van een ziekte die nochtans zo traag leek te evolueren. Het is ook fijn om zien dat we ook dit weer lijken te doorspartelen, mijn vent en ik. Youri en ik, ik denk dat wij uit dezelfde stronk komen.
  4. L.I.F.E.G.O.E.S.O.N. En ik voel dat we daar ook nood aan hebben. De achterblijvers hebben stuk voor stuk last van opruimwoede, wat best grappig is om zien. Badkamers die in geen jaren werden uitgemest liggen er plots spic en span bij, onze ramen waardoor je bijna geen daglicht meer kon waarnemen zijn properkes gepoetst, vanavond gaan we zelfs met alle kinderen naar Jurassic World kijken (aumagad yes!). Traag maar zeker trekken we ons weer op gang, en dat geeft courage.
  5. Once again: dank voor alle berichtjes, mails, kaartjes en andere blijken van medeleven. Ze hebben mij stuk voor stuk ontroerd en dat geldt ook voor de rest van de familie. Merci, merci, en nog eens merci. Als ik kon, ik stuurde jullie allemaal een chocolaatje of zeven.

lilith neemt afscheid

Gisterenochtend is mijn schoonmoeder overleden. Bij haar thuis, omringd door haar geliefden, na een strijd die ondanks het feit dat ze allebei hetzelfde soort kanker hadden in weinig op die van mijn moeder leek. De pillen en pleisters hadden nog dezelfde namen, met heel wat aha-erlebnissen tot gevolg, maar wat zich bij mijn moeder razendsnel voltrok duurde bij mijn schoonmoeder zo lang dat ik minstens op vijfentwintig verschillende momenten heb gedacht dat het bijna voorbij was. Vast ook omdat ik het hoopte voor haar, dat ze er snel vanaf zou zijn. “Je moet blij zijn als ik mijn ogen niet meer open“, zei ze op een bepaald moment, “dan weet je dat ik geen pijn meer heb”. Ik probeer blij te zijn. Soms lukt dat beter dan anders, en soms lukt dat helemaal niet.

Vanmorgen rommelden Youri en ik wat in ons huis dat maanden weinig aandacht kreeg en hadden we allebei het gevoel dat we na een lange, zware reis weer thuis waren gekomen. Dat het tijd was om de frigo te vullen, de gordijnen open te trekken en de ramen open te zetten. Om de dingen weer op te nemen die beetje bij beetje weg waren gevallen, omdat er gezorgd moest worden, en gepiekerd, en gezocht naar oplossingen voor pijn en problemen. Omdat we ons al meer dan een jaar klaarhielden voor het onvermijdelijke, dat dus gisterenochtend kwam.

Going through the motions, noemen ze dat in het Engels, doen wat gedaan moet worden maar nul komma nul energie overhebben voor meer. Niet om voor jezelf te zorgen. Laat staan om plannen te maken. We zijn twee jaar en vier maanden na die vreselijke dag in februari van 2013 waarop we telefoon kregen dat de punctie echt echt niet goed was. Dexter was toen iets ouder dan een half jaar, ik was vollen bak en met haar hulp uit mijn postnatale depressie aan het klauteren.

Hebben sterrenoma’s ook handjes?“, vroeg hij gisterenavond, twee dagen na zijn derde verjaardag. “Ik denk van wel, om mee terug te zwaaien als wij naar hen zwaaien“, zei ik. Dat leek hij tof te vinden. Ik wou dat ik zelf in sterrenoma’s geloofde, en als ik dat deed, dan wenste ik dat ze ook oogjes hadden. Dan heeft ze deze namiddag gezien hoe blij hij was met het cadeautje dat ze nog voor hem had geregeld. Een perfect cadeautje, van een oma die geweldig goed was in inschatten waarmee ze hem blij kon maken. Ziek of niet ziek.

sterrenoma

Donderdag nemen we afscheid van een vrouw die mij de afgelopen jaren meer heeft geleerd dan ze ooit heeft kunnen vermoeden. Rust zacht, lieve Marleen, je was een inspiratie, en ik zal er proberen voor te zorgen dat je die ook blijft voor het kleine mannetje dat je zo ongelooflijk graag hebt gezien.

Driewerf hoera voor Dexter!

dexterisdrie_3

Lieve Dexter,

morgen word jij drie jaar oud. Ik weet dat, want ik ben al de hele week een beetje emo omdat ik er een paar maanden geleden bij het vastleggen van een opdracht niet bij stil had gestaan dat ik je op je verjaardag niet zal zien. Omdat ik heel vroeg weg moet, en pas weer de sleutel in het sleutelgat zal mikken als jij al weer ligt te slapen. Op aanraden van iemand die altijd weet wat ze moet zeggen als ik over zo’n dingen klaag maakte ik deze namiddag een filmpje waarop ik een onwaarschijnlijk valse versie van Happy Birthday to You voor je zing. Als verrassing voor morgen bij je ontbijt. Een filmpje waarover ik je vader heb laten zweren dat hij het nooit met een levende ziel zal delen, ook niet als we een vechtscheiding doormaken en ik ermee dreig om aan de mensen te vertellen dat hij al heel zijn leven bang is voor Babar de Olifant. Woeps! Een filmpje dus, en een kaartje waarop ik een lelijke taart heb getekend (per ongeluk, het plan was een mooie taart), en een button met een drie op, die je morgen mag dragen in de klas.

dexterisdrie_4

Lieve Dexter, het zijn niet zo’n vrolijke tijden in ons huis, doordat je lieve oma elke dag verder wegzakt tot ze nog maar een klein beetje overblijft. Dat doet pijn, dat van dichtbij moeten meemaken. Op de dagen dat ik er niet in slaag om mijn tranen op te sparen voor als je in je bed ligt kom je met je handje over mijn hoofd wrijven en voel ik mijn hart ineenkrimpen, omdat ik hoop dat je er niet teveel van meekrijgt. Op de meest donkere momenten hebben zo goed als alle lichtpunten iets met jou te maken, evenwel. Jou gaan oppikken van school en van de juf horen hoe ongelooflijk je de laatste maanden bent opengebloeid zorgt ervoor dat mijn zware hart plots toch in staat blijkt om een sprongetje te maken. Jou op me af zien lopen met altijd weer je boekentas op je buik in plaats van op je rug maakt mij zo blij dat ik een paar minuten vergeet dat we ons in een kutseizoen van ons leven bevinden. Horen dat je je geweldig hebt geamuseerd met je vriendjes op schoolreis doet mijn verdriet omslaan in pure en onversneden dankbaarheid. Want er is ook zoveel wel.

dexterisdrie_2

Jou vorig weekend vrolijk zien dansen op het schoolfeest was een van mijn persoonlijke hoogtepunten van het afgelopen jaar. Als ik denk aan hoe ik je de eerste dag afzette in de klas, na een periode in de crèche die ons allebei heel veel stress had bezorgd, dan kan ik niet geloven dat jij dat was, dat kleine blonde jongetje dat duidelijk de tijd van zijn leven had en zich niks aantrok van het publiek of de drukte. Je danste, stond zichtbaar te genieten van elk moment, en ik, ik stond aan de zijkant met open mond naar je te kijken. Neen, het was geen trots, want ik was ook trots geweest als je er gewoon niks had staan doen. Het was liefde gemengd met nog eens liefde, en ik moest mezelf tegenhouden om je niet van dat podium te plukken en tegen iedereen te zeggen: dit jongetje, dat misschien niet altijd krak hetzelfde op dingen reageert als de meeste jongetjes, is zo geweldig. En ik ben zijn moeder. Hoe zot is dat?

Na de afgelopen maanden ben ik vooral dankbaar. Als ik denk aan hoe graag je gezien wordt op school, en hoe hard je daar jezelf mag zijn. Als ik zie hoe dat ervoor heeft gezorgd dat je elke dag meer in jezelf en je kunnen gaat geloven, en steeds liever met andere kinderen speelt. Als ik naar je dolle avonturen luister, elke dag over een ander vriendje, waar je altijd met zoveel enthousiasme over vertelt. Dan ben ik zo blij. Ondanks alles. Dan ben ik zelfs zotcontent.

dexterisdrie

Mijn lieve, vrolijke, gevoelige, kleine Dexter. De afgelopen drie jaar zijn nogal een avontuur geweest. Ik wens ons voor de komende tijd wat kalmte toe, van die maanden waarin er niks noemenswaardigs gebeurt, maanden die overlopen van saaiheid en geen nieuws en momenten om gewoon te ademen en met plasticine te spelen en croque monsieurs met ketchup te eten.

Een hele gelukkige verjaardag, flinke man.

Nooit in mijn leven heb ik iets gemakkelijker gevonden dan jou graag zien.

Dikke kus,

je mama

Dit weet Thomas Siffer intussen (+ korting op heerlijke ongefilterde olijfolie)

Elke-dag-iets-nieuws

Er zit al een tijd een nieuwe rubriek in mijn hoofd. Ik weet het, als ik een euro kreeg voor elke nieuw rubriek in mijn hoofd dan moest ik niet meer zitten klooien met apps als YNAB, maar dit is een zeer leuke rubriek. Aan mensen die iets hebben gedaan dat mij intrigeert vragen wat het leven hen ondertussen heeft geleerd. Hun waarheden, de dingen die zij weten.

Mensen zoals Thomas Siffer, bijvoorbeeld, die naar een godvergeten dorp in Italië vertrekken om er uitzonderlijk lekkere olijfolie te gaan maken, schijnbaar alles achterlatend, zonder al te veel angst. Net als die keer dat hij met vrouw en kind de wereld ging afzeilen iets waar ik met grote ogen naar kijk. Hoe komt het dat sommige mensen drie jaar rond de wereld gaan zeilen terwijl ik soms moeite heb om met mijn auto naar Kortrijk te durven rijden omdat ik niet zeker weet of ik wel parking ga vinden?

Ik wilde weten wat hij weet, intussen, en wist hem terwijl een bon af te troggelen waarmee jullie weer van die geweldig lekkere ongefilterde en biologische olijfolie (zie vorig jaar) van de nieuwe oogst kunnen bestellen. Olie die hier nog zo goed als elke dag op tafel komt en zeer goede commentaren kreeg van iedereen die er de vorige keer bestelde.
Niet snel snel scrollen zonder lezen, wel, want de waarheden zijn misschien zelfs nog meer de moeite. Al weet ik zeker dat boer Thomas dat zal tegenspreken, en zal zeggen dat zijn olie zeker nog duizend keer meer de moeite is dan zijn waarheden. Thomas kan geweldig goed tegenspreken.

Dit weet Thomas intussen:

Doodsbang van de hoge duikplank springen is veel leuker dan beneden aan de trap staan twijfelen.

We zijn allemaal bang om nieuwe wegen in te slaan. Ik ook. We klampen ons liever vast aan een zekere job die we niet graag doen, aan een relatie waarin we ons niet goed voelen of aan het geestdodende uitzicht op een mooi pensioen, dan te gaan voor onze dromen. Omdat we bang zijn om te falen. Omdat de afloop van elk risico onzeker is. Terwijl er net zoveel plezier ligt in het springen van de hoge duikplank. Ook al heb je nog zoveel schrik. Er is altijd wel water in het zwembad. In het slechtste geval plets je hard op je buik. Maar altijd kom je weer boven water. En altijd, altijd, ben je erg blij dat je gesprongen hebt. Springen is veel leuker dan aan de trap staan twijfelen.

eenmijl

Als je vele keren na elkaar één mijl zeilt, geraak je helemaal rond de wereld.

Met mijn vrouw en kind heb ik rond de wereld gezeild. Dat is geen onoverkomelijke afstand, maar gewoon veel dagtochtjes na elkaar. Iedereen is in staat grootse dingen te presteren. Het moeilijkste is zeggen ‘Ik doe het’. De rest is afwerking. Mijl per mijl doorgaan, tot je de wereld hebt rondgezeild.

Gebruik je kracht om dingen los te laten, niet om ze vast te houden.

Als je in het water valt, moet je je niet uitputten om tegen de stroom in die ene boei vlakbij te proberen bereiken, maar is het beter je te laten meedrijven tot je dankzij die stroom een andere boei passeert. Alles is vergankelijk, niets blijft zoals het is, dus moet je dingen achter je durven laten. Vasthouden zorgt dikwijls voor verloren energie. Het rare is bovendien dat de dingen waaraan we ons vastklampen, net de waardeloze dingen zijn die niet voor het minste geluk zorgen: een verkeerd lief, materieel bezit, een indrukwekkende carrière, steeds meer geld op de bank, zekerheden voor een later die misschien nooit komt.

Zeg aan je ego dat hij zijn mond moet houden.

Altijd zit er in je hoofd een ego, een stemmetje dat zegt dat jij gelijk hebt, dat jouw boosheid terecht is, dat je terecht gefrustreerd bent, dat de anderen klootzakken of onnozelaars zijn. Als je erin slaagt dat ego het zwijgen op te leggen, leef je veel relaxter en kom je minder ellende tegen. Dat ego wil alleen zichzelf belangrijk maken. Ook door middel van imago, prestige, uiterlijke schijn – het hipste leven op Instagram, het laatste model Mini, een enorm plechtigecommuniefeest voor de kleine. Zeg aan je ego dat hij zijn mond moet houden, en je leven wordt een oase van rust en evenwicht.

Weet-wat-je-gelukkig..

Ontdek wat je gelukkig maakt.

Gelukkig zijn is een talent dat je kunt kweken. De eerste stap is ontdekken wat je gelukkig maakt. Niet wat je ouders gelukkig maakt, of indruk maakt op de buren, of wat je kinderen of de maatschappij van je willen. Neen: bepalen wat jou gelukkig maakt. Een dichtbundel schrijven, wiskunde studeren, lui in je zetel liggen? Eenmaal je ontdekt hebt wat je gelukkig maakt, is de rest invulling. Enkele tips: minder is meestal meer, en hoe kleiner iets lijkt, hoe waardevoller het dikwijls is. (Uitgenomen diamanten en goud. Belachelijk dat mensen daar inlopen. Dat is gewoon harde rots en metaal. Waardeloos.) Kweek het talent om gelukkig te zijn met een zonnestraal op de vensterbank, met een hond die naar de zee kijkt, of met hoe ingenieus een slakkenhuis in elkaar zit.

Zorg er elke dag voor dat je op je laatste dag niet denkt: ‘Had ik maar’.

Nog nooit heeft iemand op zijn sterfbed gezegd ‘Had ik maar meer gewerkt en mijn kinderen wat minder gezien’ of ‘Had ik maar meer geld op de bank laten staan en niet die droomreis gemaakt’. Elke dag kan je laatste zijn. Stel dus niets uit. En je krijgt maar één leven, één kans. Dus: jaag je dromen na. Onvoorwaardelijk. Alsof je leven morgen gedaan is. En als het nog zeventig jaar duurt, des te beter.

IMG_3924

Zegt nooit ‘Bah, maandag’ of ‘Hoera, vrijdag’.

Als je blij bent dat het vrijdag is, doe je iets verkeerd. Kies dan tegen maandag een andere job. Want met tegenzin aan een maandag beginnen, is doodzonde. Je krijgt maar een beperkt aantal maandagen, zorg er daarom voor dat je ze allemaal fantastisch vindt. Verander van werk, van baas, van collega’s, van woonplaats, van lief, van inkomen, van leven. Verander tot elke vrijdag en maandag je gelukkig maken.

Je staat niet vast in de file. Je bent deel van de file.

Het stond al in het Nieuwe Testament: kijk niet naar de splinter in de oog van een ander als er een balk in die van jou zit. Dikwijls klagen we over iets waar we mee schuldig aan zijn. De verzuring van Vlaanderen, de opwarming van de aarde, de ratrace waar we aan kapot gaan, de overconsumptie… Kijk eerst of je zelf niet een deel van het probleem bent. En doe er wat aan.

Ge moet niet teveel nadenken.

Wij denken te veel na. We bestuderen te veel. Je kunt de beste relatie kapot analyseren. Je kunt over het mooiste piekeren tot het zijn lelijke kantjes toont. Soms moet je gewoon de dingen doen zonder nadenken. Els en ik zijn al 22 jaar erg gelukkig met elkaar, op het randje van elke dag verliefd. Dat is omdat wij bijna nooit onze relatie analyseren, maar gewoon elke dag domweg zoveel mogelijk ons best doen voor elkaar.

Je-bent-zelden-bang

Je bent zelden bang van wat is, meestal van wat zou kunnen komen.

Op de oceanen was ik soms erg bang. Maar nooit was ik bang van de harde wind en de hoge golven die er op dat moment waren. Altijd was ik bang dat het erger zou worden. Maar meestal werd het niet erger. En als het erger werd, was ik weer niet bang van wat was, maar van wat zou kunnen komen. Uiteindelijk begreep ik dat het geen zin had bang te zijn. Al mijn angst was nutteloos.Tenzij je oog in oog staat met een leeuw die honger heeft. Dan mag je bang zijn. (Maar niet weglopen. Nooit weglopen.)

Wie elke dag iets nieuws leert wordt vanzelf een rijk mens.

Debuteren in onzekerheid is leuker dan herkauwen wat je kan. Over nieuwe keuzes struikelen doet meer deugd dan in herhaling vallen. Ik heb een datingshow gepresenteerd en reportages voor Canvas gemaakt, een roddelblad geleid en stukken voor De Standaard geschreven, een toppoliticus advies gegeven en reclame voor chocolade gemaakt. Nu doe ik mijn best om de lekkerste en gezondste olijfolie van de wereld te creëren. En ik geniet er ongelooflijk van dat ik weer iets nieuws mag leren. Van nul herbeginnen. Ook omdat ik weet: er ligt veel schoonheid in het falen. Als iets vanzelf gaat, is het maar half zo mooi.

Als je olijfbomen snoeit moet je niet aan de olie denken.

Geniet van alles wat je doet. Maak een spel van je tanden poetsen, zing terwijl je de was opplooit. Maak van elke handeling een edele bezigheid. Als ik urenlang stenen van mijn veld haal, probeer ik dat niet als een labeur maar als een kans om te mediteren te zien. Als ik olijfbomen snoei – heb ik geleerd – moet ik dat niet doen omdat ik een goede olijvenoogst wil. Ik moet dat doen omdat ik graag wil snoeien.

Gun-de-anderen

Gun de anderen ook eens wat.

Geven is leuker dan krijgen. Daarom, Kelly, geef ik jouw lezers hier een ‘Coupon van Kelly‘: wie op thomaseglialtri.com bij het bestellen van onze biologische extravergine olijfolie onder ‘coupon’ de code ‘Leve Kelly’ invult, krijgt zevenenhalve euro (€ 7,5!) korting. Niemand moet onze olie kopen, hoor. Echt niet. Ik wil alleen maar zeggen dat ik er super trots op ben en dat ze tegen Kerst op je tafel kan staan, of als geschenkje onder de kerstboom van mensen die je graag ziet.

Ge hebt het gehoord, allen daarheen. De actie loopt tot zondag 21 juni om middernacht.

Dikke merci Thomas, ik ga er een paar boven mijn bed hangen om elke dag even te lezen. Beloofd!

#oeist

palliatieve
Er is de afgelopen maanden een vermoeidheid tussen mijn spieren geslopen die ik er niet meer afgeslapen krijg. Van het opspannen tegen het onvermijdelijke, dat soms zo dichtbij lijkt en dan weer niet. Korte opluchting gemengd met zakken vol onzekerheid. Is het nu? Is het straks? Smakken we met zijn allen tegen de grond, of gaan we nog even weer de lucht in om straks toch te smakken? Maakt het even in de lucht gaan nog uit?

Spieren die kort ontspannen blijven toch elke keer serieus natrillen, merk ik, en al die trillingen samen maken hondsmoe. Het kijken naar het trillen bij mensen die je graag ziet zorgt er dan weer voor dat je zo goed als elke nacht de minuten ligt te tellen tussen twee en zes. “We moeten blijven praten“, zeg ik. “Zolang we met elkaar blijven praten komt het goed“. En ik zeg het even hard tegen mezelf als tegen diegene waarmee ik op dat moment aan het praten ben.