Het is morgen een maand geleden dat de mama van Youri overleed. Soms merk ik in contacten met andere mensen dat ons rouwproces niet helemaal overeenkomt met wat ervan verwacht wordt. Er werd me al expliciet gezegd dat we de draad wel heel snel weer opgenomen hebben, soms zelfs bijna vertwijfelend, met een “is dat eigenlijk wel normaal?” tussen de lijnen.

En ja, het gaat goed met ons. We hebben de afgelopen weken geweldig hard genoten van elke straal zon en van niet meer in een kleine wereld van ziekte en pijn en aftakeling zitten. Ik merk, net als destijds toen mijn moeder gestorven was, dat mensen het daar soms lastig mee hebben. Met snappen dat je weer wilt leven, in plaats van je in donkere wolken van rouw te hullen en niet meer buiten te komen. Met merken dat ik helemaal niet constant verdrietig loop te zijn, maar net soms bijna ontplof van contentement, zoals die keer dat ik in zee zwom, of op die heerlijke zomeravond met mijn lief in dat lievelingsrestaurant van ons.

Het ding is: als je weet dat een geliefde gaat sterven, dan begin je vanaf die dag beetje bij beetje te rouwen. Dan doen heel veel dingen op die weg heel veel pijn, op momenten dat anderen denken dat alles nog steeds betrekkelijk goed gaat. Dan heb je de eerste drie weken na een slechte scan zoveel stompen in je maag dat die momenten vaak zwaarder zijn dan wat erna komt. Dan breekt je hart al in honderden stukken op verjaardagen en moederdagen en kerstmissen, in plaats van één keer als het echt voorbij is.

De shock dat de mama van Youri er echt niet meer is bleek dikwijls veel groter voor mensen die verder van alles afstonden dan voor zij die twee jaar en half elke dag een beetje meer afscheid van haar hebben genomen. En als het einde zich dan zo voltrekt dat er nog maar een heel klein beetje overblijft van wat er ooit is geweest, dan kan dat echt, dat je vooral overspoeld wordt door dankbaarheid en opluchting omdat het voorbij is. En ja, volgens mij is dat best wel normaal.

Ik heb de afgelopen maand geleerd dat geen rouwproces gelijk is, maar dat wat de mensen van je verwachten toch hetzelfde blijft. En dat ik zotcontent ben met een lief dat zich daar samen met mij zo weinig van aantrekt dat dit een zomer aan het worden is waarop mijn schoonmoeder met een glimlach zou neergekeken hebben.

Jani deed dus zelfs niet de moeite om zijn kat te sturen. Het duurde evenwel maar de tijd die je nodig hebt om Kazaltzis te leren uitspreken voor ik mails begon te krijgen met subject line “ik ben Jani niet, maar…”. Ongelooflijk hoeveel stylisten de Steps lezen, en aangezien ik geen idee had hoe ik er de beste uit kon halen nam ik gewoon de eerste. Als ik nu van andere mensen hoor wat voor trieste ervaringen je kunt hebben met kleur- en imagoconsulentes (zie de reactie van Prinses op mijn vorige post) besef ik dat mijn strategie perfect had kunnen uitdraaien op een fiasco, maar kijk. Sille vroeg of ik zin had om ergens koffie te gaan drinken, en ik zei ja. Me er toen niet van bewust dat ik die dag nog langer voor mijn kleerkast zou staan twijfelen dan gemiddeld.

Het duurde een halve kop koffie met melk en suiker voor ik geïntrigeerd was. Niet enkel door het stijladviesgegeven, dat Sille helemaal anders aanpakt dan de meeste anderen in haar stiel, maar ook door haar verhaal. Geboren in Rotterdam, in de scheepvaart terechtgekomen, en nu door de liefde op een boogscheut van Ieper geland. Sille was meteen duidelijk: ik zou er hier niet vanaf komen met een kleurenkaartje en het advies om wat meer hakken te dragen zodat mijn benen slanker zouden lijken. Er zou gewerkt moeten worden, en er zouden wat uren ingaan, maar daarna zou ik een basis hebben  waarop ik heel mijn leven kon voortbouwen. Bedwelmd door het vooruitzicht op niet meer voor mijn kleerkast staan kriepen, ook niet op mijn vijftigste, vroeg ik me vooral af wanneer we in godsnaam tot actie over konden gaan. Geen idee of ze de wanhoop in mijn ogen zag, maar dat kon gelukkig behoorlijk snel.

Een aanpak in drie delen:

– de stijlbepaling:

In haar huis heeft Sille een witte kamer die perfect is om te tonen hoe kleur je uiterlijk beïnvloedt. In die kamer zwiert ze allerhande gekleurde doeken op mijn schouders, en lijkt het alsof ze een tovertruc uitvoert op mijn gezicht. Bij een wit of zwart doekje oog ik vaal en ziek, legt ze rood of groen op mijn schouders dan zie ik de oneffenheden op mijn vel wegtrekken als betreft het een half mirakel. Ik ben nog niet goed bekomen van de berekening van wat ik aan foundation zal kunnen uitsparen met de juiste kleuren van trui als Sille me voor een lange spiegel zet en aan de hand van wat ik die dag draag toont waar ik de bal mis sla. “Door er alles aan te doen om je poep weg te steken trek je er net de aandacht naartoe“, zegt ze, en ze verwijst naar de t-shirts en truien die ik erover heen trek zoals trotse zwangeren dat doen met hun buik. Alleen is het bij mij dus niet uit trots. En dat ik dat dus ook doe met mijn A-lijnrokjes. We overlopen de collage die ik voor Sille heb gemaakt van looks die ik leuk vind (“Leuk, maar ik zie niks van kleur“) en ze onderwerpt me aan allerhande vragen. Hoe wil ik overkomen? Welke kwaliteiten zijn belangrijk voor mij? Hoe kleedde ik me toen ik zestien was? De conclusie: ik ben een creatief, open type, en dus mag ik ervoor gaan. Primaire kleuren, zotte accessoires (“als je denkt dat iets te zot is, dan doe je het net beter wel. Jij kunt dat hebben, een hoek af“). Ik ben blij met wat ik hoor, alleen kan ik me niet inbeelden hoe ik eruit zie in een strakke kokerrok, die me door Sille van ganser harte wordt aangeraden en die ik eerder nog niet eens uit het rek durfde pakken omdat die zo aansluitend is dat je alles kunt zien. Ook blij dat ik zaken word geadviseerd die bij me passen. “Wat heb jij eraan dat ik je zeg dat je langer zou lijken met hakken als je dag in dag uit achter je zoon van drie moet rennen? Of als je staat met een pastel mantelpakje, maar jij valt nog liever dood dan gezien te worden in een pastel mantelpakje?“. Nou ja, niks, om het met de woorden van Sille te zeggen.

– de garderobeplanning:

Sille komt een namiddag langs om te zien wat er met mijn kleerkast aan te vangen valt. Het antwoord is c: bitter weinig. Volgens haar heb ik een onversneden twijfelaarskleerkast, het gevolg van steeds veiligere keuzes maken tot er geen enkele persoonlijkheid meer in zit. Ze ziet te veel grijs, te veel a-lijnrokken die mijn lengte geen goed doen, te wijd en verhullend. “Als Jennifer Lopez haar rondingen mag tonen, waarom jij dan niet?”, vraagt ze. Na een namiddag voor de kleerkast zit ik met de handen in het haar. Helemaal opnieuw beginnen, dan maar? “Neen“, zegt Sille, “Alles draait altijd om balans. Iedereen kan alles dragen, alleen moet je weten hoe je voor balans kunt zorgen“. Sille maakt een lijstje met ontbrekende basisstukken. Een knalrood leren jasje dat ik even snel op een sjiek jurkje als een jeans kan gooien. Een getailleerde blazer, liefst in een felle kleur. Wat topjes in kleurrijke grafische prints, liefst grote. Een leuke opvallende ketting zou ook tof zijn. En dat we wel zien waar we komen. Je garderobe aanpassen naar je stijl neemt makkelijk drie à vijf jaar in beslag, volgens Sille. En dat textielverf en een goede naaister in je vriendenkring dat proces een beetje kan versnellen.

– de shoppingdag:

En dan komt met voorsprong het machtigste deel van de drie. Winkelen met Sille is zoals je zou willen dat winkelen altijd is. Zij zegt wat je moet passen, ze heeft je maat al klaarliggen (niet altijd simpel met die van mij), weet wat je waarmee kunt combineren, en telkens ik pas kan ik mijn ogen niet geloven. Ben ik dat, in die superstrakke helblauwe jurk van dertig euro die me er slanker doet uitzien dan ik me kan herinneren? Sille haalt me uit mijn comfort zone (blote benen! mouwloze topjes! een knalgele kokerrok met sneakers!) en telkens moet ik toegeven dat ik er geweldig uitzie. Ik post een foto uit het pashokje op Instagram en de likes vliegen me om de oren. Het zal de laatste keer niet zijn, als ik iets draag op aanraden van Sille. In kledij die ik anders van zijn leven niet uit de rekken zou gehaald hebben straal ik als nooit tevoren. En niet enkel van bij boetieks maar ook bij de ketens en dus niet eens duur, iets dat ik niet voor mogelijk had gehouden. Het grappige is dat heel wat verkoopsters me continu aanraden om de fouten te maken die ik al jaren maak, niet eens zo vreemd dus dat mijn kleerkast is wat hij is. “Met jouw vormen zou je beter iets lossers nemen“, zegt een verkoopster zo subtiel als menselijk mogelijk. “Ja knikken, weghangen en toch je zin doen“, zegt Sille als we buitenstappen, een van haar betere adviezen, zal later blijken.
Ik begin klaar te zien in dingen die ik een paar dagen geleden voor mijn kleerkast nog ongelooflijk verwarrend vond. Dat contrasten dingen uitvergroten zie ik als Sille me iets met spaghettibandjes of brede schouderbanden aan laat trekken. Dat ik er dikker uitzie met iets dat wijd valt rond mijn taille dan in iets straks wordt ook duidelijk onder het onverbiddellijke tl-licht in de C&A. Dat je kledij best laat stoppen in de natuurlijke snijlijnen van je lichaam, voor het beste effect. En dat ik er daardoor- ondanks mijn armen en kipfilets- beter uitzie met een mouwloze top dan met een mouw die stopt in het midden van mijn bovenarmen, en dus op mijn breedste punt. Hetzelfde met rokken die op de knie stoppen: he, dat blijkt helemaal oke. Erboven of eronder is met mijn korte pootjes wat moeilijker.

Doorheen de dag toont Sille me wat kleding wel en niet kan, krijg ik bakken tips, en aan het einde van de rit wandel ik met een zak vol geweldige stuks en niet eens een geplunderde bankrekening naar de auto.

En dan moet het eigenlijk nog allemaal beginnen.

Wat de gevolgen waren van al het bovenstaande lees je binnenkort in deel 3! Vragen zijn welkom in de reacties, die probeer ik dan zo goed mogelijk te beantwoorden.

Dit stuk verscheen in een kortere versie in Steps City Magazine.