Er kwamen nogal wat reacties op mijn aankondiging van maandag. Zoals deze, op de pagina van The Gentlemom.

De vele enthousiaste felicitaties en vrolijke berichten waren fijn, net als af en toe een eerlijke “veel courage”, een voorzichtige “goede moed” of een “ik hoop dat het deze keer makkelijker wordt”. Ook een paar keer “allez jong, ik was zeker dat jullie er nooit nog aan zouden durven beginnen”, en “amai, stoer dat je het nog eens aandurft.” Helemaal anders van toon dan toen ik mijn eerste zwangerschap aankondigde, en het zou ook vreemd zijn als het anders was.

Heel wat wensen schipperen tussen “nu gaat het zeker veel gemakkelijker zijn” en bezorgdheid, want het is toch zwaar geweest. Toch primeert de goede hoop, heb ik de indruk. Dat is niet nieuw. Als ik een euro had gekregen voor elke keer dat iemand de afgelopen drie jaar heeft gezegd dat ik zeker niet nog eens zo’n extreme huilbaby als Dexter ga hebben dan had ik volgens mij genoeg in mijn spaarpot zitten om een volledig zwangerschapsverlof financieel te overbruggen. Dat is allemaal heel lief en goed bedoeld, maar laat ons eerlijk zijn: het kan echt wel dat wij huilbaby’s maken, er is geen exacte wetenschap die zegt dat je zeker geen tweede keer een huilbaby krijgt, en zolang dat niet zo is was dat gegeven voor mij niet doorslaggevend in het beslissingsproces.

Je mag mij een doemdenker vinden omdat ik dit zeg, maar ik hou veel meer rekening met weer een loodzware eerste periode dan met een roze wolk. Vast ook omdat ik niks anders ken. En ik ben van plan om deze keer alle troepen in te zetten als het zover komt, en niet meer weg te zakken en weg te zakken tot iemand na tien weken inziet dat er iets helemaal fout aan het lopen is. Mede omdat diegene die het inzag er ondertussen niet meer is om te helpen. Ik weet deze keer dat er begeleiding bestaat, en waar ik die moet halen. Ik weet al hoe ik een pamper moet verschonen en een badje moet geven, dus dat moet ik tussenin ook niet meer leren. En ik weet ook dat ik bepaalde dingen niet meer ga doen als het ooit weer zover komt. Als daar zijn: duizenden fora afzoeken naar tips voor huilbaby’s, oneindig veel toestellen en flesjes kopen waar “anti-collic” opstaat, en me in al mijn onzekerheid laten beïnvloeden door mensen die vinden dat ik het beter anders zou aanpakken.

Of er angst is? Op dit moment niet.
Die is weggeëbd, door te zien hoe het met Dexter is gegaan en te beseffen dat het echt beter werd. Door zelfvertrouwen te winnen als moeder, ook, en te weten dat het me tot nu toe toch best wel is gelukt, hoe moeilijk de start en bepaalde andere aspecten ook waren.

Of er angst zal zijn als de bevalling dichterbij komt? Dat kan, ik hou daar rekening mee, en dat is meteen nog een extra reden die me zeker tot na de bevalling in therapie houdt. Ook omdat ik weet dat mijn therapeute niet lang nodig heeft om aan mij te zien dat het fout begint te lopen. Deze keer wil ik een vergrootglas, liever dan wat vaag nattevingerwerk en “het zal wel gaan” en “het komt wel goed”.

Of we lang getwijfeld hebben? We hebben alle fases doorlopen. De eerste zes maanden dat Dexter er was wist ik zeker dat hij enig kind zou blijven, en ging ik constant op zoek naar verhalen van gelukkige enige kinderen om met die beslissing te leren leven. Daarna waren er periodes van twijfel, en maanden waarin ik eens overtuigd was van het ene en dan weer van het andere. Afgewisseld met diezelfde fases bij Youri, maar niet altijd goed getimed. Dan wilde hij een tweede en ik niet, en dan weer omgekeerd. Ik ben blij dat er altijd ruimte is geweest om daar eerlijk en zonder verwijten of stress over te praten. Voor ons was het duidelijk: of we wilden allebei een tweede, of er kwam er geen. Geen druk. Er was al genoeg druk geweest. En dus namen we onze tijd. Zo lang dat mensen voor ons beslisten dat we er wel geen meer zouden nemen, wat bij momenten best confronterend was, en me eraan doet denken dat ik eens een post moet schrijven over de dingen die ik de afgelopen jaren op dat vlak te horen kreeg en hoe die me vaak met mijn mond vol tanden achterlieten. Misschien wel voer voor een volledig nieuwe rubriek. :aah:

Of ik oprecht blij kan zijn, na alles? Ja, en daar ben ik nog het meest door verrast. Natuurlijk is deze zwangerschap anders dan de vorige, maar dat heeft lang niet alleen met het huilbabygegeven te maken. Ik ben helemaal niet meer dezelfde als vier jaar geleden. Dat hoeft niet per se negatief te zijn, zo zie ik het in elk geval niet. Ik ben altijd bang geweest dat ik me door een volgende zwangerschap zou slepen, omdat ik me herinner hoeveel medelijden ik had met zwangere vrouwen in de eerste periode met Dexter. Maar kijk: ik ben echt en oprecht blij, helemaal niet verbitterd, en ik heb echt zin in deze volgende episode. Het was eerder springen, met neus en ogen dicht, dan durven, en ik weet helemaal niet of ik klaar ben voor een tweede. De vorige keer wist ik ook niet of ik klaar was voor een kind, en ik weet het eigenlijk nog steeds niet. Ik weet alleen dat ik het toch maar doe, elke dag weer, en dat is ook het plan voor de volgende tijd.

Was het voor jou een moeilijke beslissing, die van de samenstelling van je gezin? Ik ben na het lezen van de reacties bij The Gentlemom benieuwd naar jullie proces, dus delen mag zeker hieronder.

“Is onze baby hier al?“, fluistert Dexter de laatste dagen als hij de trap afdaalt richting ontbijttafel. “Neen, nog niet“, zeg ik dan, “Hij moet eerst nog een beetje groeien“. En dan, met alle ernst die hij in zich heeft: “Van mij mag hij er nu al uit hoor“.

We zijn verheugd nog eens fijn nieuws te kunnen melden, na een zware periode. Het eerste trimester is achter de rug, de misselijkheid en vermoeidheid lijken dag na dag af te nemen, en dus mogen we eindelijk vertellen dat kind 2 verwacht wordt in het voorjaar van 2016.

Zeer zeer blij, wij.
Ook al zei Dexter vanmorgen dat hij misschien liever toch een kind uit de opvang wil als broer of zus. “Ik weet wel nog niet welkeen“, voegde hij eraan toe. We hebben het er wel nog eens over.

Toen ik bijna dag op dag drie jaar geleden voor de eerste keer in de wachtkamer van de therapeute zat waarvan ik toen niet wist dat ik haar de komende tijd vaker zou zien dan mijn beste vriendin had ik een voornemen: ik zou eraan beginnen, aan het traject dat me best afschrikte, maar ik zou er ook voor zorgen dat het zo snel mogelijk niet meer hoefde. Toen was de situatie zo acuut dat ik dacht dat ik erg dicht tegen een opname aanzat, en dat zal achteraf gezien vast ook niet bijzonder veel hebben gescheeld. Ik begon, leerde geweldig veel bij, en besliste na ongeveer anderhalf jaar dat het wel weer zou gaan. Het leek toen een overwinning: ik had het niet meer nodig om elke week uit te huilen op een professionele schouder. Ik was beter.

Toen ik in mei van dit jaar voelde dat de ziekte van Youri zijn mama en een hoop andere minder fijne gebeurtenissen die zich leken op te stapelen niet in mijn koude kleren waren gaan zitten herkende ik veel sneller dan enkele jaren geleden alarmsignalen bij mezelf. Stress, en angsten die plots weer de kop opstaken. Ik dacht aan mijn therapeute die me tijdens ons laatste gesprek op het hart had gedrukt dat ik altijd terug kon komen als ik voelde dat het even minder ging, en ik moest maar diep inademen en voelen hoe mijn adem er in schokjes weer uitkwam van de stress om te beseffen dat dat moment was aangebroken. Ik stuurde een mailtje. Sinds dat moment ben ik weer in therapie. En godzijgedankt daarvoor.

Ik merk evenwel dat mensen soms een beetje gegeneerd/ambetant reageren als ik laat vallen dat ik weer naar de psycholoog ga. Bezorgde blikken zijn vaak mijn deel, ik voel dat mensen bang zijn dat ik hervallen ben, en dus toch niet beter, zoals gedacht. Dat het toch een beetje overkomt als falen. Terwijl: het gaat best goed. Beter dan het ooit had kunnen gaan zonder mijn wekelijkse gesprekken. Ik ben niet weer zot, of depressief, of door een crisis aan het gaan. Ik laat me gewoon beter dan ooit begeleiden. En ik denk soms dat zoveel mensen daar net als ik zoveel deugd van zouden hebben, als het stigma dat rust op psychologische bijstand niet nog steeds zo gigantisch groot was.

Vandaar, dit zijn de redenen dat ik nog niet helemaal ben gestopt met therapie:

Ik ben een aangenamer mens als ik in therapie ben.

Soms heb ik de neiging om verstrikt te raken in mijn eigen hoofd. En daardoor dingen die futiel leken meer aandacht en nog meer aandacht te geven, tot ik verlamd raak en nergens anders meer aan kan denken. Als ik niet in therapie ben dan probeer ik daarmee weg te kunnen door of constant te lopen zagen tegen mijn geliefden, of me in mezelf op te sluiten omdat ik hen er niet mee wil lastigvallen. Beide zaken zijn absoluut nefast voor mijn gemoedstoestand. Als ik het uitwerk op mijn geliefden begin ik ook nog eens zenuwachtig te worden omdat niemand mij vast nog tof zal vinden (en wat moet ik dan?), als ik mijn kas opvreet voel ik elke dag hoe de donkere wolken hardnekkiger samentroepen boven mijn hoofd en gaat mijn levensvreugde er razendsnel op achteruit. Als ik in therapie ben weet ik dat ik met alles dat me uit mijn slaap houdt bij iemand terecht kan, zonder dat die mij een eeuwige zaag gaat vinden of een oordeel velt. Een therapeute oordeelt niet, die luistert. Dat alleen is geniaal goed gevonden.

Een extern klankbord is goud waard.

Onlangs hoorde ik iemand die met een hoop demonen af te rekenen had zeggen dat therapie het laatste was dat ze wilde doen. Omdat ze het zelf wilde kunnen. Ik vond dat doodjammer, maar begreep het ook. Toen ik nog niet in therapie was dacht ik vast net hetzelfde. Nu denk ik: hoe moeilijk maken we het onszelf soms in al onze eeuwige koppigheid of vanuit onze vastliggende gedachten over bepaalde zaken? En hoe jammer is dat soms?
Natuurlijk heb ik ook vrienden en familie waarbij ik terecht kan, maar geloof me: dat is iets compleet anders. Een therapeute die geen enkel voordeel te halen heeft uit je naar de mond praten of zich niet verplicht voelt om je omwille van een jarenlange vriendschap een goed gevoel te geven is een compleet andere stem tussen de duizenden stemmen die je in je leven hoort. Laat staan tussen de stemmen die je al sinds je jeugd achtervolgen, de stemmen die een combinatie zijn tussen die ene kerel van Aardrijkskunde die bleef herhalen dat je nooit iets zou bereiken en dat ene familielid dat je met een levenslang gevoel van minderwaardigheid heeft opgezadeld. Bijvoorbeeld. Los van het feit dat heel veel mensen zich over een boel dingen schamen waarover ze het zelfs niet met hun dichtste relaties durven hebben. Om het met de woorden van  de geweldige Brené Brown te zeggen: als we onze verhalen delen met iemand die er empathisch op reageert dan heeft schaamte geen bestaansmogelijkheid. Of dat nu een therapeut is of een goede vriend is niet van belang.

Ik maak tijd voor reflectie.

Onderweg naar de psychologe stel ik me altijd de vraag hoe het met mij gaat. Dat is handig, want ik weet dat het de eerste vraag is die ik op mijn bord zal krijgen: hoe gaat het? Alleen al die handeling heeft zoveel veranderd, omdat het een vraag is die ik me in de jaren hiervoor zelden of nooit stelde. Ik was zodanig bezig met hoe het met de rest van mijn omgeving was dat ik er simpelweg de tijd niet voor nam. Laat staan om verder in te gaan op hoe ik me voel. En de ruimte te nemen om elke week meer dan een uur met iemand na te gaan waarom ik me plots weer zenuwachtiger voel dan anders, wat ervoor heeft gezorgd dat een bepaalde vorm van stress weer keihard toeslaat, waar ik er misschien over ben gegaan en waaraan ik misschien niet genoeg aandacht heb besteed de laatste tijd. Alleen al elke week opdagen op mijn afspraken, ook al heb ik het vaak zo druk dat ik zin heb om af te bellen, is voor mij een gigantische overwinning en een keuze voor mijn eigen welzijn. En om de zorg daarvoor ook in periodes dat ik nergens nog tijd voor lijk te hebben als prioriteit te stellen. Of zoals mijn therapeute het zegt: “De dag waarop je het zo druk hebt dat je echt geen tijd voor mij kunt maken ben je pas helemaal niet goed bezig“. True dat.

Ik vind het niet eens zo onlogisch. Laat staan problematisch.

Je hoeft niet radeloos te zijn of compleet niet meer weten waar in of uit om therapie te volgen. Ik sta ondertussen veel verder wat zelfkennis betreft dan enkele jaren geleden, maar dat wil niet zeggen dat er geen ruimte voor verbetering meer is. Soms zie ik mezelf in krak dezelfde valkuilen lopen die me vorig jaar een periode vol miserie en stress bezorgden, en helpt het om van iemand te horen waar ik misschien niet op had gelet en wat ik kan doen om wat meer grenzen te stellen. Het is vallen en opstaan, en dat is altijd makkelijker met iemand die je van aan de zijlijn instructies geeft en samen met jou bekijkt hoe het allemaal wat comfortabeler kan. Of zoals het in het stuk hieronder staat: eigenlijk is het jammer dat therapie volgen niet even normaal is als naar de kapper of naar de tandarts gaan. Net dat we het zo raar vinden om energie te steken in voor onszelf en wat er zich in ons hoofd afspeelt te zorgen zorgt er vaak voor dat het een gigantische chaos wordt. Wat mij betreft is een goede therapeut een cadeau, veel eerder dan iets om je over te schamen.

(Deze blogpost is geïnspireerd op dit fantastische stuk. Met quotes erin als “Because we think of therapy as an emergency procedure, something you turn to because you have very big and alarming problems, we naturally prefer to see ourselves as not needing it.” Zeker het lezen waard! Net als dit ongelooflijk fijne stuk, over therapeuten die afscheid nemen van hun patiënten. Recht in the feels.)

Zijn er lezers die ondertussen in therapie zijn (geweest), of plannen hebben? Zijn er mensen die dat ook een tijd blijven doen, omdat het hen helpt? Ik lees graag jullie ervaringen in de reacties hieronder.