Gisteren heb ik me nog eens ondergedompeld in de gedichten die ik verslond toen ik in Gent studeerde. De Gedichten, heette de bundel die ik met kerst had gevraagd aan mijn mama, en ze waren allemaal van Herman De Coninck en alleen al het herlezen van enkele van zijn mooiste katapulteerde me helemaal terug naar een periode die ik al lang niet meer heb bezocht in mijn hoofd, om verschillende redenen die maar goed zijn ook. Wazenaarstraat Ledeberg, revisited.
Ik ben eeuwige fan, besefte ik gisteren nog maar eens.
Ik ben nochtans niet zo’n gedichtenmens, maar iemand die zot mooie en toch toegankelijke zinnen schrijft als
“Ze zijn er bijna niet zoals heel slanke vrouwen na heel licht verdriet’ (uit ‘Flamingo’s’)
of
‘Luxe is het verschil tussen in een auto rijden zonder autoradio, en in een auto rijden mèt een autoradio die niet aanstaat’ (uit ‘Twee soorten niets’)
ja kijk, daar kan ik alleen maar bewondering voor hebben. Ik las ooit een interview waarin hij zei dat je het niet moet hebben over het grote verdriet na een liefdesbreuk, maar over de lippenstift die ze achterliet op de laatste sigaret die ze bij je rookte. Die zin is mij altijd bijgebleven. Qua inspiratie kon die tellen. En dus, op deze gedichtendag 2016, een van mijn favoriete gedichten van Herman De Coninck. Het zijn er zoveel. Maar deze vond ik gisteren extra mooi.
Huurcontract
Misschien rust op dit huwelijk geen levenslange zegen,
maar wel het soort zekerheid
van een te hernieuwen huurcontract
drie-zes-negen.
We zijn binnen voor de regen
van melancholie.
Misschien is dat minder passionant
dan vroeger, als je klaarkomt vraag ik ‘wablieft’
en grappen in die trant.
Maar ik heb je meer dan vroeger lief:
er is zoveel meer ‘jou’ nu dat ik ken,
zoals ik ook voor jou meer ikken ben.
En allemaal samen hebben we dat zootje van zes.
(Zoontje bedoel ik, maar de schrijffout mag blijven staan.)
Vaak kan ik niet slapen
van het denken eraan.
En dan denk ik: net een heus gezin.
En ik tast naar jouw hand.
En jij slaapt evenmin.
“Is het morgen grootouderfeest? Nog één keer slapen?”.
“Jep! Nog één keer. Heb je er zin in?”.
En dan ineens, dikke vette tranen die over zijn wangen naar beneden rollen. Ik schrik, omdat hij net nog zo enthousiast was, en ik niet weet waar dit plots vandaan komt. En dan: “Ik wil dat mijn oma ook komt naar het feest”. Ergens in mijn borst hoor ik iets breken, en ik denk dat ik kan raden wat het is. “Ik weet het, vriendje”, zeg ik, “Dat zou ik ook heel graag willen.” En ik probeer hem te troosten met het verhaal van de sterrenoma’s, en dat ze hem zullen kunnen zien en supertrots op hem zullen zijn. Het helpt een beetje. Wat later hoor ik bij het afzetten dat hij deze week tegen de juf heeft gezegd dat “je nooit meer kan terugkomen als je dood bent”. Wat een uurtje eerder nog niet gebroken was gaat finaal in twee. Auw auw auw.
Het verdriet om de dood van mijn schoonmama is voor mij van een andere orde geweest dan de dood van mijn mama. Ergens was dat een opluchting, dat het mij wel door elkaar heeft geschud, maar niet heeft doen crashen. Een gegeven dat niks afdoet aan hoe hard ik mijn schoonmama mis en hoe graag ik haar heb gezien, maar een moeder kun je gelukkig maar één keer verliezen. Een moeder die doodgaat is een fundament dat onder je voeten wordt weggeslagen, en ik hoor het mensen die oma’s, schoonmama’s of tantes verliezen graag zeggen (of net niet), dat ze zich nu beter kunnen inbeelden hoe dat voor mij moet gevoeld hebben, maar ik kan niet laten van denken: neen, je kunt het je eigenlijk nog steeds niet inbeelden. Maar goed ook. Een moeder of vader verliezen, dat is van een andere orde. Tegelijk denk ik: verdriet kun je niet vergelijken. Dat doe je ook maar beter niet.
Maar het blijft schrikken, hoe mijn kwetsbaarheid zich naar mijn kind heeft verplaatst. Ik kan zonder huilen babbelen over mijn mama en schoonmama, over wat er is gebeurd, over hoe jong ze waren toen ze wegvielen en wat dat met ons deed. Het lijkt alsof ik me erbij heb neergelegd, voor mezelf. Dat ik ermee weg kan, nog maar weinig kwaadheid voel, zelden of nooit denk: waarom wij, waarom ik? Omdat ik kan focussen op wat ik wel heb, en daar zeer blij en dankbaar om ben. Maar dan wil mijn kind dat zijn oma’s naar zijn eerste grootouderfeestje komen, en dan denk ik: godver, hij is drie en half, zijn ene oma was met moeite 48, de andere in de vijftig, was dat nu echt zo ongelooflijk veel gevraagd? Om het nog niet te hebben over mijn dochter, die ik zo graag die geweldige vrouwen in haar leven had gegund.
“Je mag wenen hoor, als je wilt”, zeg ik, terwijl ik over de rug van mijn zoon wrijf. En ik zeg het net zo goed tegen hem als tegen mezelf.
Vorige week was het exact een jaar geleden dat mijn eerste “Doodgewone Dingen” gepubliceerd werd in De Standaard Magazine. Voor wie de vaste afsluiter niet kent: ik vraag elke week aan een interessante Vlaming naar de ongelooflijk gewone, banale dingen die zijn of haar hart doen zingen. Een jaar al, dat wil zeggen dat ik er ondertussen tientallen heb gemaakt, en toch verveelt het eigenlijk niet. Elke keer weer krijg ik een lijst waar ik zelf vrolijk van word, of waardoor ik kleine zaken meer ga appreciëren, en als ik dan het uiteindelijke resultaat zie in print met een knipoogportret van de übergetalenteerde Kaat Pype erbij, dan denk ik soms: Kelly, ge hebt gij daar iets leutigs bedacht, destijds. En het wordt pas helemaal leuk als ik van toevallige voorbijgangers hoor dat het elk weekend de eerste rubriek is waar ze naar bladeren, omdat het hen net zo vrolijk maakt als het mij doet.
Om mijn lievelingsrubriek op gepaste wijze te fêteren heb ik een lijst gemaakt van mijn 15 favoriete doodgewone dingen van de laatste tijd, en hun eigenaars. Het is zo onvolledig als de beesten, dat zeg ik erbij, want er waren genoeg ongelooflijk leuke doodgewone dingen om een boekje mee te vullen. Omdat ik dacht dat ge wel een opstootje van positiviteit kon gebruiken op een maandag heb ik toch mijn best gedaan.
De vijftien doodgewone dingen die mijn hart het meeste deden zingen:
–Als mijn zoon tijdens het spelen van een van zijn computerspelletjes vraagt „Moet ik op OK of op KANKEL drukken?” En mijn man en ik in de keuken dubbel liggen van het lachen en ‘KANKEL!’ terugroepen. (Josie Daelemans van Charlie)
– Doen alsof ik mijn eigen assistent ben. Mensen verwachten vaak niet dat ik al eens zelf de telefoon opneem in mijn atelier, en dan vind ik het heerlijk om wat tijd te kopen en te zeggen dat Tim niet in gesprek kan komen, maar het zal bekijken en iets zal laten weten. (modeontwerper Tim Van Steenbergen)
–Een West-Vlaamse zegswijze horen die ik al lang vergeten was. Bijvoorbeeld: iemand die een luide scheet laat en zegt “Dju toch, en ’t was juste zo schone genezen”. (Zanger Wannes Cappelle)
– “De mooiste…” intikken als zoekterm op mijn iPad, en me laten inspireren. De mooiste Spaanse deuren, bijvoorbeeld, en me dan zitten vergapen aan supermooie Spaanse deuren. Die dan zelf willen maken. De mooiste gemetste waterputten is ook een goede. (zangeres Els Pynoo)
– Mijn Nesquikritueel. Dat gaat als volgt: Ik doe enkele grote lepels in een lang glas, en roer, maar niet goed genoeg, zodat er grote bolletjes Nesquikpoeder bovenaan het glas drijven. Die lepel ik dan eerst uit met een lange lepel, om daarna de slecht geroerde melk met weinig poeder op te drinken en dan aan het einde de bodem waar ook een laag chocoladepoeder aan is blijven kleven leeg te lepelen. (radiopresentatrice Kirsten Lemaire)
– Inwendig supporteren voor iemand die nog net de trein probeert te halen. Ik voel de adrenaline die zij tijdens het spurten moeten voelen en heb vaak zin om te applaudisseren als ze het hebben gehaald. (Tom Cole van woonblog en wolf en wolkje)
– Mijn oud papier, glas en vuilnisbakken die worden opgehaald. Misschien omdat ik vaak op plaatsen kom waar het systeem niet zo goed functioneert als bij ons. Het is een ongelooflijk privilege om ontdaan te worden van je ballast, en ik besef dat elke keer weer. (fotografe Lieve Blancquaert)
– Het Royal Boch-servies van mijn grootmoeder gebruiken. Gegrilde aubergines van Yotam Ottolenghi op een van haar schalen leggen, daar word ik blij van. Op het moment dat mijn lief een bord liet vallen besefte ik dat zo’n dingen onoverkomelijk zijn, en dus heb ik onlangs een hoop identieke verweerde borden in de Kringloopwinkel gekocht. Door origineel en kringloop met elkaar te mixen hoop ik mijn hoofd genoeg voor de gek te houden om de pijn van het breken te verzachten. (radiopresentatrice Linde Merckpoel)
– Balletjes in bliksoep. Als ik een hongertje heb dan kan zo’n tomatensoep uit blik zo smaken naar mijn kindertijd. Het verdelen van die balletjes, ik hou daar nog steeds van. Ik kan ook teleurgesteld zijn als er plots “vernieuwd recept” op die blikken staat. Nergens voor nodig! (tuinman Bartel Van Riet)
– Het geluid van brekend glas of porselein. Dat gebeurt wel eens in mijn restaurant, dat ene moment waarop alles plots stilstaat en iedereen zich afvraagt wat er gebeurd is en wat er precies is gebroken. (chef Michael Vrijmoed van Vrijmoed)
– Iets eten dat eigenlijk een paar dagen vervallen is. Yoghurt bijvoorbeeld. Als het niet rot smaakt of vanzelf beweegt, eet ik het op en voelt dat aan als een overwinning op het leven. Soms mail ik wel even een foto naar mijn mama om te vragen of zij het risico nog zou nemen. (schrijfster Nele Reymen)
– Een nieuwe pot Nutella openen. Eerst het krakje dat het deksel geeft, en dan met een mes een perfect rondje uit de dunne gouden sluiting proberen te snijden. Je mes net iets te diep steken zodat er choco aanhangt. (radiopresentatrice Heidi Lenaerts)
– Het blauw moment. Dat ene moment vlak voor zonsopgang of ondergang waarop er een diepblauwe gloed in de lucht hangt. Het is iets waar ik elke dag op let, en andere mensen graag op wijs omdat het zo mooi is. (beroepsantwerpenaar Tanguy Ottomer)
– Vlaamse woordjes leren aan buitenlandse contacten. Ik heb er mijn persoonlijke missie van gemaakt, en als onze Mexicaanse agent een mail afsluit met het woord “ciao-kes” dan is die voor mij helemaal geslaagd. (muzikant Jef Neve)
– Kruisende blikken die blijven hangen. Flirten zonder bijbedoelingen omdat je weet dat er niks van gaat komen, maar tegelijk toch even checken of je nog goed in de markt ligt. (Radiomaker Sam De Bruyn)
Nog meer Doodgewone Dingen? Bij wijze van opstart lanceerde ik een jaar geleden de vraag naar jullie Doodgewone Dingen, en dit was het resultaat: lilith deelt haar Doodgewone Dingen. Meedoen mag nog altijd, en drop dan eens een link in de reacties hieronder, dan komen we lezen!
1. Ik herinner het me nog van de vorige zwangerschap, en het is weer van dat. Hoe harder mijn zwangerschapsverlof nadert, hoe meer ik besef dat dat niet per sé een periode hoeft te zijn waarin je zeeën van tijd hebt om van alles te doen. Het is te zeggen: die tijd is er wel, maar de energie, die bevindt zich dikwijls op een hoogte waar ik met mijn korte pootjes niet meer bij geraak. Ik merk het nu al weer: mijn to do lijst wordt ineens iets overzichtelijker, hier en daar heb ik zelfs een dag waarop ik wat meer tijd heb om een boek te lezen, of te bloggen, of keihard aan het poetsen en nesten te slaan zoals het een hoogzwangere betaamt, maar echt: ik heb meestal net voldoende energie om te denken dat ik daar eigenlijk de fut niet voor heb. Frustrare, wel. Webshoppen lukt nog net, zodat de garderobe van het kleine wondertje ondertussen niet meer te overzien valt.
2. Gelukkig heb ik niet al te veel last van kwaaltjes, al moet ik wel toegeven dat ik minder mobiel aan het worden ben. Wat niet altijd handig is met een kleuter van drie jaar en half rond mij die overal naartoe wil en verwacht dat zijn moeder op haar gemak achter hem aan blijft waggelen. Dat waggelen lijkt er wel voor te zorgen dat mijn zwangerschapskilo’s deze keer geweldig beperkt blijven. Vorige keer klokte ik af op achttien kilo bij, deze keer blijf ik hangen rond plus negen. Ik heb dan ook gemiddeld honderd keer minder in mijn zetel gehangen dan tijdens de vorige zwangerschap, en me al verschillende keren luidop afgevraagd met mijn lief wat wij toen eigenlijk hele dagen deden zo zonder kind. De conclusie was: boekjes lezen en koffietjes drinken. Good times.
3. Het geboortekaartje is klaar, en ik ben er zo zo blij mee dat ik het eigenlijk al aan iedereen zou willen tonen. Wat dus niet mag. Youri vertelde dat de man van de drukkerij de woorden “Als x er dan is, dan …” uitsprak en dat het zo echt leek, dat iemand x luidop zei, en het wordt toch allemaal een beetje emo, dat er ineens een park in onze woonkamer staat en ik al de eerste rompertjes heb gewassen en mensen me succes beginnen te wensen met de bevalling. Ik maar denken dat ik het me een tweede keer beter zou kunnen inbeelden. Niet echt, eigenlijk. Ik vind het weer net zo onwerkelijk als de eerste keer.
4. Ik heb deze keer geen enkel boek gelezen over zwanger zijn of kindjes opvoeden, in tegenstelling tot de vorige keer, toen ik alles dat los en vast zat over bolle buiken en inbakeren wilde lezen. Behalve één. En boy, ben ik content dat ik dat gedaan heb. Het heet “Expecting Better: Why the conventional pregnancy wisdom is wrong- and what you really need to know” en het is geschreven door Emily Oster, een econoom dan nog. Ik las erover bij A Cup of Jo, geloof ik, en was direct geboeid. Dit schreef ik op Goodreads nadat ik het had gelezen:
“Hele dikke liefde voor dit boek. Eén van de meest irritante dingen aan zwanger zijn vind ik namelijk dat iedereen meningen heeft over alles dat je doet of niet doet, en dat die meningen vaak niet gebaseerd zijn op harde wetenschap maar op van horen zeggen, van gelezen in vage krantenartikels die meer click bait zijn dan iets anders, of gewoon, omdat de ene gynaecoloog een andere mening heeft dan de andere.
Dit boek vertrekt vanuit cijfers, relevante onderzoeken en wetenschap, en geeft een antwoord op alle vragen die een zwangere of iemand die zwanger wil worden zich kan stellen. Kan koffie kwaad (zolang je niet meer dan drie à vier koppen per dag drinkt niet), mag sushi (jaaaahaa!), wat met alcohol en hoe zit het met epidurale en salami en het nemen van bepaalde medicatie? Ik vond dit boek een ware verademing, zeer boeiend, en ik zou het cadeau willen doen aan alle vrouwen in mijn omgeving die constant doodsangsten uitstaan omdat ze bang zijn dat elke kleine beslissing hun baby in gevaar kan brengen. Ik werd er in elk geval stukken chiller van.”
Het is trouwens niet de bedoeling om hieronder de discussie aan te gaan als uw gynaecoloog u duizend procent zeker heeft verzekerd dat koffie zeker een miskraam of ernstige misvorming gaat opleveren, en het is ook niet nodig om me voor andere zaken te waarschuwen. Ik probeer me gewoon te informeren en mijn gezond verstand te gebruiken, en vind voor de rest dat elk vooral het zijne moet doen met zijn buik en zijn kinderen.
5. Een vijfde punt lijkt me net iets te veel energie te kosten, en zoals gezegd: op dit moment moet ik daar wat spaarzamer mee omgaan. Laat me het dus houden bij: geweldig fijn weekend, en hopelijk tot volgende week, in een plotse opflakkering van werklust en vuur en vlam. Ge weet immers maar nooit, met die hormonen.
Ik ben een trage loslater. Vanavond gaat Dexter voor het eerst sinds de start van zijn schoolcarrière naar de naschoolse opvang, en dat dat zo lang heeft geduurd ligt helemaal aan mij. Sommige weken heb ik me in duizend bochten gewrongen om mijn deadlines te combineren met om half vier aan de schoolpoort staan, of ervoor te zorgen dat iemand anders daar kon staan, maar ik vond hem nog zo klein. Zo kapot ook, van de lange schooldagen. En dus duurde het tot nu voor ik hem de stap wilde laten zetten. Hij zag het helemaal zitten, vanmorgen, en ik deed alsof ik dat ook deed. Komt goed.
Ik heb dan ook bakken vol respect voor de andere freelancers en zelfstandige moeders die erin slagen om die stap eerder te zetten. Net zoals voor de mama’s die een paar weken na de bevalling al weer aan de slag gaan, al weet ik dat dat lang niet altijd een keuze is die met veel plezier wordt gemaakt, en besef ik na het lezen van een post als deze hoeveel geluk ik heb dat ik überhaupt de keuze kan maken om er wat langer mee te wachten. Ik wist ook al bij Dexter dat snel weer beginnen werken niet voor mij weggelegd is. Het zou financieel natuurlijk makkelijker zijn, maar emotioneel helemaal niet. Als freelancer die op veel minder systemen kan rekenen dan iemand in vast dienstverband betekende dat dat ik me vorige keer in aanloop naar zwangerschap en bevalling kapot werkte om ervoor te zorgen dat ik kind 1 pas op drie maanden naar de onthaalmoeder zou moeten brengen. Dat zorgde toen voor stress, ik kan het u verzekeren, en ook op drie maanden vond ik hem nog ongelooflijk klein. Maar we hebben het overleefd.
Ik had gedacht dat dat deze keer net zo zou zijn, wat stress over geld betreft. Maar neen, deze keer heb ik YNAB. Ik heb de voordelen van het budgetteringsprogramma al bezongen, maar om eens concreet aan te geven waarom het zo geweldig is. Vanaf het moment dat ik wist dat we voor een tweede kindje wilden gaan was er een nieuwe budgetcategorie: kind 2. Daar dropte ik elk maand een vast bedrag in, dat ik dus nergens anders voor kon gebruiken. Liever de maanden die volgden wat spaarzamer dan helemaal gestresseerd over geld met een pasgeboren baby op mijn schoot. Als ik aan het einde van de maand iets overhield, dan ging dat ook in het potje voor kind 2. Na een paar maanden zat er dankzij onze spaarzaamheid al behoorlijk wat in, zodat ik kon beginnen onderverdelen in potjes voor “opvang”, “kleren”, “meubels” en zelfs “pampers”. En nu, drie weken voor ik in bevallingsrust ga, zit er in elk van die potjes voldoende geld om mij te voorzien van een gemoedsrust die mij compleet vreemd was toen ik vier jaar geleden in zwangerschapsverlof ging. En dat is onwaarschijnlijk fijn.
Dit artikel vond ik dan ook zo waar: vier jaar geleden wist ik amper hoeveel er op mijn rekening stond. Dat lijkt chill, maar het niet weten/willen weten zorgde in mijn geval voor doodsangsten. Hadden we genoeg? Zouden we de opvang wel kunnen betalen? Was het wel slim om twaalf weken thuis te willen blijven met mijn kindje, als freelancer? Zou dat niet mijn financiële ondergang betekenen?
Nu weet ik heel duidelijk: neen. Het komt in orde. Ik weet wat ik heb, ik weet wat ik nog moet uitgeven, ik weet hoeveel boodschappen ons kosten en wat wij er gemiddeld doordraaien aan vaste en minder vaste kosten. Ik weet dat we er- zeker op financieel vlak- moeten komen als we ons verstand een beetje gebruiken. Het verschil met de vorige keer is zo gigantisch dat ik met mijn ogen moet knipperen om het te geloven. En het is niet dat we ze hier maar te scheppen hebben. Sterker nog: ik denk dat ik nu minder verdien dan vier jaar geleden. En toch voelt het helemaal anders.
De laatste maanden kreeg ik zo veel mails van de mensen die mijn kortingscode voor YNAB (die nu jammer genoeg niet meer werkt omdat er een nieuwe versie van het programma is) hebben gebruikt met gelijkaardige verhalen dat ik dacht, ik ga het nog eens delen. Omdat het misschien in het begin moeilijk en lastig lijkt, dat budgetteren, maar voor ons en heel wat anderen echt een verademing is gebleken. Ge weet nooit dat ik die ervaring nog kan doorgeven aan mensen die even hard sukkelen met hun angst voor alles dat met geld te maken heeft als ik ooit.
UPDATE: ik heb een nieuwe kortingscode. Wil je YNAB gebruiken? Als je via deze link inschrijft krijg jij een maand gratis, en ik ook. :)
UPDATE 2: Omdat ik zoveel vragen kreeg, ontwikkelde ik de online cursus “YNAB voor beginners”. Wil je op de hoogte gehouden te worden, zodat je je op tijd kunt inschrijven? Hier vind je alle info!
Dit is Eddy, vanaf de volgende alinea gewoon “mijn papa” genoemd.
Eddy heeft eigenlijk nog nooit veel voordeel uit mijn blog gehaald. Dus toen ik het voorstel kreeg om een smartphone voor senioren (deze Doro Liberto 825, om precies te zijn) door iemand in mijn omgeving te laten testen, toen dacht ik eerst en vooral aan de barokke gsm’s waarmee Eddy regelmatig gespot wordt in het wild. Meestal staan er tanden van zijn hond in het scherm, omdat die laatste zich niet kan beheersen in de buurt van een trieste gsm. En als het zijn hond niet is, dan is het gewoon de machinerie die het laat afweten. Scherm kapot. Toetsen kapot. Ontvangst kapot. Om dat te illustreren gaf de zoveelste trieste klapgsm van Eddy de geest in de weken voor zijn Doro telefoon zou arriveren. Eddy op hete kolen, want ondanks de slechte kwaliteit van zijn gsm’s was hij een paar jaar geleden zo overmoedig om zijn vaste lijn op te zeggen. Eddy, Eddy, Eddy toch.
Om maar te zeggen: op de dag dat de mensen de Doro smartphone kwamen voorstellen was mijn Eddy een mengeling van geweldig content en ook een beetje nerveus. Mede omdat hij eigenlijk niet zo goed wist wat een smartphone was, en er daardoor altijd ver vandaan gebleven was. Maar toen ik hem zei dat we dan wel eindelijk foto’s naar elkaar konden sturen, en ik hem op Instagram kon krijgen zodat hij nog eens foto’s van mijn zoon kon zien nu ik niet meer op Facebook zit, toen was hij helemaal mee. Allez ja, helemaal mee is misschien te optimistisch uitgedrukt. Mijn papa vond de uitleg razend boeiend en licht verwarrend. Ik had niks anders verwacht, waardoor ik wel in de buurt bleef. Ge wilt toch niks voorhebben met mensen die de 55 al zijn gepasseerd. Ik was zelf onmiddellijk onder de indruk van de interface van het ding, want helemaal anders dan mijn iPhone, maar perfect voor late adopters met wat dikkere vingers, knoken die sneller kraken en een panische angst om dingen kapot te maken. Het toestel zit geweldig goed en intuïtief in elkaar, met knoppen als “bel”, “bekijk” en “verstuur”, waar zo goed als alles achter zit. Toen de mensen van Doro de deur uit waren stelde Eddy nog heel wat vragen, met “Heb ik nu een iPad?” als mijn persoonlijke favoriet.
De komende dagen zou het erop aankomen, dat voelde ik aan mijn theewater. Ofwel zou de papa helemaal verliefd worden op zijn machine, ofwel was het een verloren zaak. Het werd het eerste. Want ineens kon hij foto’s nemen waarop zijn hond er niet uitzag als een gigantische gele pixel met twee kleinere pixels als ogen. Hij kon die foto’s ook doorsturen naar mij en Youri en mijn broer, van overal! Via Whatsapp, want daar had ik hem opgestoken in een groepje met zijn kindjes. Leute dat wij daar al mee gehad hebben! Dan sturen we bijvoorbeeld onze soepen naar elkaar. Mijn papa en ik eten graag soep, en wisselen graag potten soep uit, en ja kijk, zo zijn wij. #dikkepretentomaten
Als mijn papa Dexter van school gaat halen dan stuurt hij selfies waar ik van smelt. Hij heeft ineens een videocamera in zijn zak zitten, kan foto’s op zijn Facebookpagina posten, en het zotste is: dat ging dus allemaal zo goed als vanzelf. Niks paniekerige telefoontjes die ik had verwacht, niks gecrashte toestellen of een papa in opperste stress. Hij was er eigenlijk direct mee weg, en sindsdien is hij vertrokken.
Ik vind het bijna net zo de max als hij, moet ik toegeven. Ook omdat er features inzitten als een vergrootglas en een knop voor als hij ’s nachts slechts wordt en alleen is en daar een lijstje van mensen door kan laten bellen of sms’en dat er iets scheelt. Of omdat ik plots berichtjes krijg met trots over gigantische potten spaghetti op het vuur. Hoe machtig is dat? <3
Mijn meme en pepe zijn ook geweldig enthousiast dat ze nu via mijn telefoon duimen naar mijn vader kunnen sturen, EN DAT HIJ DAN DIRECT EEN FOTO VAN EEN DUIM TERUGSTUURT. WTF!!!
Lang verhaal kort: de Doro Liberto 825 is een smartphone die ik iedereen zou aanraden die op zoek is naar een manier om zijn of haar moeder of vader op weg te helpen in een wondere wereld die vaak toch een beetje beangstigend lijkt. Ik heb mijn ogen uitgekeken over hoe vlot het allemaal ging, en vooral: hoe vlot het blijft gaan.
Zitten die van u al op de smartphone? Sturen ze ook hun kommekes soep door? Benieuwd!
Hoe? Daarnet was het nog volle bak kerstmis, en ondertussen is de eerste werkweek al weer gepasseerd? En is onze kerstboom weg, staan er geen kaarten met glitters en winterlandschappen meer op de kast, en zelfs nog zotter: ben ik weer een week dichter bij mijn zwangerschapsverlof. WHEN DID THAT HAPPEN? Kind 2 is volgens mijn app van The Bump zo groot als een stuk fruit dat ik niet ken en dat bij Dexter de vraag “Heeft onze baby dan ook zoveel sprekeltjes?” ontlokte. Hij is er trouwens steeds meer van overtuigd dat onze baby Martha gaat heten, want in zijn klas zijn er ondertussen twee meisjes die een zusje hebben dat of Martha of Marte heet. Martha of Mega Mindy, zeitem. The bets are on!
Aangezien ik in mijn zwangerschapsverlof weer een diepvrieskookdag heb ingepland ben ik traag maar zeker van start gegaan met het leegeten van mijn voorraden. Een mens diept toch iets op uit de diepste krochten van zijn diepvries, merk ik. (geweldig diep, die zin) Curry’s die ik niet meer thuis kan brengen, en een paar liter soep waarvan ik enkel weet dat ze groen is (keispannend!), hier en daar een halve zak diepvrieserwten die tot heden veel te weinig liefde hebben gekregen. Daar moet ik dus iets op vinden.
Ik probeer mijn wilde plannen een beetje te combineren met een pantry challenge: zoveel mogelijk van wat er op mijn voorraadrek staat opeten en eventueel door de diepvriesdingen gooien. Want laat ons eerlijk zijn: ik durf al eens een beetje overboord gaan wat het voorraadrek betreft. Waardoor het onderhand voller ligt dan een gemiddelde kelder van een doomsday prepper die denkt dat het voor elk moment zal zijn. Sinds 1 januari probeer ik dus van alles dat erop staat in mijn weekmenu te verwerken, en het moet gezegd: we komen dichter bij een halfvol rek dan ooit tevoren. En mijn boodschappencategorie in YNAB is ook content, want dat eten is al betaald. Ha. Vanuit die gedachte zette ik vorige week ook nog eens bruschetta op het menu. Toch ook wel wreed lekker, eigenlijk.
Er stond dus nog een zakje emping op mijn rek (een soort Indonesische notenchips), en toen ontdekte ik nog een roedel eieren in de koelkast en een halve komkommer die mijn aanrecht liefdevol deelde met een bidonnetje ketjap manis. De rekensom was gauw gemaakt: ik had alles in huis voor een tahu telor, een gerecht dat ik leerde maken toen ik een hele tijd geleden bij Kartini in Antwerpen terecht kon om te leren wat je met tofu kunt doen. Het gerecht van de Chinese vuurdraak kreeg toen het meeste aandacht, want omnjomjom, maar ook dit poepsimpele armemensenmaal heeft de tand des tijds doorstaan en komt af en toe voor in mijn weekmenu. Ik besef evenwel dat ik twee gerechten door elkaar heb gehusseld: tahu telor en gado gado, meerbepaald. Maar dat geeft niet en het is zeker ook niet strafbaar. Telkens Youri en ik het eten zijn we het er over eens: we eten het te weinig. Zo simpel en lekker, dat verdient eigenlijk beter. En neen, het ziet er niet onmiddellijk uit als een culinair hoogstandje om mee uit te pakken op al uw feestjes, maar het is perfect voor op een drukke weekavond.
Tahu telor voor twee
Nodig:
* 3 à 4 eieren
* 1 schijf gefrituurde tofu (ik doe dat zelf, even in wat arachideolie in de wok)
* peper en zout
* een paar kerstomaatjes, gehalveerd
* een halve komkommer in blokjes
* een zakje emping (ah), gebakken sjalotjes of uitjes uit een zakje kunnen ook
Voor de saus:
* 3 lepels pindakaas
* een beetje citroensap
* wat ketjap manis, voldoende om een dikke lopende massa te maken
Maak een omeletje met het ei, de tofu en peper en zout. Doe wat ketjap manis bij de pindakaas, warm in een pannetje en doe er aan het einde wat citroensap door. Serveer de omelet met de saus, de uitjes, de komkommer en tomaat, en werk af met wat emping.
En laat eens weten wat ge ervan vond.
Vertel eens: is jullie voorraadrek ook zo schaamtelijk? Of hebben jullie wel een systeem?
Tijdens de kerstvakantie zaten Youri en ik met Dexter in de auto en sprak ik de woorden: “Weet je waar ik soms mee inzit? Dat Dexter zo weinig babbelt.” Waarop wij allebei bijna uit onze autostoel rolden van het lachen, hier en daar misschien een beetje groenig. Want onze Dexter, die zwijgt geen seconde. Toch niet in ons bijzijn. Dat betekent dat een kerstvakantie met Dexter er een is met constant gekwebbel. Honderden vragen, soms per uur. Leuk hoor, en heel vaak ook grappig, maar als die kleine fucker ’s avonds in zijn bedje ligt en het weer eens langer dan twee seconden stil is, dan kan ik toch ook wel eens verheugd zijn tot over mijn oren. Hashtag vreselijke moeder.
Anyway, ik heb nog eens wat uitspraken verzameld, voor de liefhebbers van deze rubriek. Jullie weten wie jullie zijn.
“Ik ga heel veel met de baby knuffelen en delen. Is dat flink?“.
“Onze baby kan dat nog niet hé mama?“. Bij zowat alles dat hij onder de knie heeft, zoals zelf een kledingstuk aandoen, een puzzel van 35 stukken maken of iets in de vuilnisbak gooien.
“Jij mag nooit meer naar mijn huis komen“. Als ik iets zeg dat hem niet vrolijk stemt.
“Mama weet je, alleen oehoe’s hebben oranje ogen“. Of iets anders waarmee hij thuis komt van de klas. Ik vind dat zo keihard de max.
“Jij bent een steenuil, jij bent een steenuil“. Tegen toevallige omstaanders in de rij aan de kassa.
“Welke kaka doen sprinkhanen? En stinkdieren?“.
“Bumba woont in Azium hé mama? En struisvogels in Australium“.
“Waarom sterven papa’s soms?“. The Lion King hakte er toch een beetje in.
“Ik wil een beetje nagellak aan mijn lippen“.
“Kijk mama, zo’n lange fielje!“.
“Een plop monsieur“. Op mijn vraag “wat zou je graag eens eten?”.
“Wat is instoren? Wat is uitstoren? Wat is waterstoren?“. Weet iemand van jullie het? *stresske*
“Wat is aanvallen?”. Ik: “Goh, dat is moeilijk om uit te leggen.” Dexter: “Dat is toch gewoon dat je snel loopt en dat je dan begint te vechten?”. *moeder druipt af*
“Er was een meisje in onze klas, en die konste mij!”. De dochter van iemand die mijn blog volgt, Dexter zijn mind was blown.
“Wie eens weg is is gezien“.
“Ik wil nog vijftig negen keer“. Als Youri zegt dat hij nog één keer met Jenga wil spelen.
“Hoe noemt Star Wars ze achternaam?”.
“Waar zijn de Star Waarzen nu?”.
“Weet je wat we gaan doen papa? jij mag een beetje rustig de keuken opruimen en mama en ik gaan hier wat rusten”.
“Start as you mean to go on“, zeggen mensen die dat soort dingen zeggen wel eens. Opgezweept door die gedachte eindigde ik het oude en begon ik het nieuwe jaar op een wijze waarop het voor mij wat vaker zou mogen: met anderhalve week van rust en niet te veel plannen. Van minder “WATGAANWEDOENWATGAANWEDOEN?!!” *toink toink* en meer “we gaan het allemaal wel zien“. In een wonderbaarlijk machtige kerstgilet ook, bijna heel de tijd, en ook al heb ik hem met spijt in het hart weer in de kast gelegd, ik denk toch dat ik die best bewaar voor speciale gelegenheden zoals bijvoorbeeld kerst.
En zo kwam het dat de kerstvakantie er een was van gezellig in de zetel naar films kijken met Dexter (twee Plopfilms, één geheim van Mega Mindy), wat in en buiten huis rondhangen, van mezelf de toestemming geven om een beetje in de verte te staren met een warme kop muntthee in mijn handen, het met mijn lief eens zijn dat The Office toch de beste reeks ooit gemaakt is. Ik heb een week bewust niks gelezen, na een zeer intensief en fijn leesjaar, omdat ik mijn arme overgestimuleerde hoofd wat rust wilde gunnen. Onzen heere weet dat er nog drukke tijden aan zitten te komen, en dus ging zelfs die knop om. Ik ging vroeg naar bed, nam de tijd om te ontbijten, dronk theetjes en koffie, en chillaxte me waar mogelijk een oog uit.
We gingen naar de bioscoop (hij naar Star Wars, ik en de jongen naar Mega Mindy vs Rox). We aten Pizzahut en McDonalds, maar net zo goed verse aardpeersoep en vegetarische recepten uit Plenty More van Ottolenghi. We stonden twee keer in voor het hoofdgerecht van een feesttafel en werden getrakteerd op de aanblik van een enthousiast smoefelend gezelschap. We hadden twee keer geen kater. Ook dat was speciaal.
Ik was bij momenten wel een beetje ellendig (aanhoudende hoofdpijn, kleine paniekskes over een zwangerschapsvergiftiging die er gelukkig geen bleek te zijn, een te hoog zittende baby die mijn ribben aan flarden leek te schoppen en genoeg pregnancy insomnia voor iedereen), maar ook vaak gewoon content. Omdat mijn man en ik thuis waren, samen, omdat hij koekjes met macadamia noten voor ons bakte, omdat het leven soms groots kan voelen in zijn simpele saaie huiselijkheid.
Ik kocht een nieuw wasrek dat voorzien is op de was van twee kinderen en bedacht me dat ik de gezegende leeftijd heb bereikt waarop ik tevreden naar mijn nieuw wasrek kan zitten kijken. We deden niet aan cadeautjes, maar ik kocht stiekem toch wat boeken voor mijn mannen. Deze voor de kleine.
Ze waren beiden tevreden, dus ik ook. Ik zou eigenlijk nog eens moeten bloggen over hoe geweldig die Thing Explainer is, maar als ik het vergeet, dan even dit: de Thing Explainer is geweldig. En hij is er ook in het Nederlands.
Wij deden zoals elk jaar van tradities. Ik hou ervan. Elk jaar hetzelfde kerstkaartje volgens hetzelfde vaste stramien. De gezinsfoto met statief op oudejaarsdag. De wandeling met tussenstop in een trieste tearoom waar we anders nooit komen. In tijden waarin mijn nood aan standvastigheid danig op de proef wordt gesteld door het wegvallen van steunpilaren, het verhuizen van grootouders en nog een hoop meer blijken die kleine dingen belangrijk voor me te zijn. Ik blijf hopen op nog een keer een luchtige, normale kerst zonder het verdriet om weer een lege stoel of postnatale verwarring, maar tegelijk besef ik dat kerstmis natuurlijk gewoon deel uitmaakt van het leven. En dat dat beeld van een zorgeloze kerst me misschien meer opfokt dan ik wil toegeven. Kerst en het ultieme vergelijken met anderen en hoeveel cooler hun cadeautjes, hoeveel gezelliger hun feestdis en hoeveel meer fijne vrienden en familie, ik kon me ook dit jaar niet van de indruk ontdoen dat het veel mensen niet zo ongelooflijk veel deugd doet. Maar we hebben ze weer doorstaan, de dagen. Vanaf nu wordt alles nieuw.
In elk geval: vandaag beginnen mijn vijf laatste werkweken voor ik zwangerschapsverlof neem. Dat alleen al is zo’n gekke gedachte, dat onze dochter er binnenkort zal zijn en er zich opnieuw een nieuwe fase in ons leven zal aandienen. We beseffen het weer allebei nog niet helemaal, geloof ik. Maar dat komt wel.
In elk geval twee: ik wens jullie een zeer fijne nieuwe start, en een jaar dat net voldoende kabbelt en toch ook een beetje vonkt waar nodig. Ik heb genoten van mijn mini break, maar voel dat ik weer zin heb in een nieuw blogjaar. Kom dus zeker regelmatig eens kijken.
Dit is Eddy, vanaf de volgende alinea gewoon “mijn papa” genoemd.
