Monthly Archives: mei 2016

lilith en boer Staf

Geschreven op 29 mei 2016 | nostalgia

U zult er zelf waarschijnlijk niet speciaal op letten, maar elk jaar zit er op Paasmaandag een stukje in het journaal over de paardenprocessie in Hakendover, bij Tienen. Elk jaar zie ik dat stukje, en dan zie ik in mijn hoofd ook altijd een paar seconden lang een roze Brompton door de straten van Hakendover fietsen, straten die veel heuvelachtiger waren dan de dag ervoor kon vermoed worden op Google Maps. Op die roze Brompton zit ik, vele jaren jonger, met in mijn rugzak een balpen en notitieboekje.

Hoe gaat dat in de showbizzjournalistiek?
Ik had nog nooit een aflevering van Boer zkt Vrouw gezien, maar diegene die het programma normaal op wekelijkse basis versloeg was zwanger, en plots moest je bij mij zijn voor everything Boer Staf related. Boer Staf, zo bleek, was een dikkige, gezapige, vooral geweldig gezellige en vriendelijke boerenfiguur die zich had opgegeven voor het datingprogramma voor boeren omdat hij een vrouwke wilde vinden, zoals hij het zelf uitdrukte.

We belden vaak, Staf en ik. In sommige weken belde ik meer met Staf dan met mijn vader.
Dat was altijd lachen, niet enkel omdat hij mijn naam op dezelfde manier uitsprak als de zoete aardappelboeren in North-Carolina het jaren later zouden doen. Ke-elly, met ergens nog een extra e, zo kort en zacht dat hij de moeite van het noteren niet waard was.

Het was fijn, omdat Staf in tegenstelling tot heel wat andere bv’s genoot van zijn tijdelijke roem. Net daarom, denk ik, omdat hij wist dat het tijdelijk was, en dat was wel wat, zo plots niet alleen bekend zijn in Hakendover omdat je boer Staf bent die met gehandicapte jongens werkt op zijn zorgboerderij, maar plots werd hij overal herkend, Ke-e-elly. Daar vertelde hij me dan vaak bulderlachend over, hoe er een vrouwke naar hem toe was gekomen op een of andere landbouwbeurs en welke voorstellen ze hem had gedaan. Daar was hij dan maar niet op ingegaan, zei hij, hij wilde wel een goed vrouwke, en wat moet ge met zo’n madams van de grote stad? Die aarden toch niet in een dorp als Hakendover, dat wist hij wel. En tussen het bulderlachen en kwinkslaan door informeerde hij altijd naar hoe het in Ieper was. Wat ik hem dan ook vertelde, want Staf en ik, wij hadden tijd, elke week.

Hij zit in mijn hart, Boer Staf. Dat voelde ik toen er vanmorgen een mes doorheen ging.

Ik weet het niet, want ik ben er maar een paar keer doorheen gefietst, maar volgens mij is het vandaag stil in Hakendover. En het kon daar op gewone dagen al zo stil zijn.

lilith doet al een maand van 5:2

Geschreven op 24 mei 2016 | food-a-licious, life in the fat lane, lilith tipt

Ik heb hier al een paar keer vermeld dat ik mezelf en mijn lichaam heb onderworpen aan het 5:2 dieet. Weer zo’n dieethype van mijn voeten, hoor ik u denken, en ik snap dat want ik dacht dat ook. Er waren geen plannen om ooit nog een dieet te volgen, want ik vind diëten per definitie stom, maar dat was tot ik deze documentaire van de BBC bekeek. Toen kwam ik tot de conclusie dat het eigenlijk niet echt een dieet is, maar een filosofie. Aan filosofieën doe ik nog wel, al helemaal als mijn gat er wat minder dik van wordt.

Lang verhaal kort: wie geïnteresseerd is in een manier van leven die ervoor zorgt dat hij gezonder en naar alle waarschijnlijkheid ook slanker zal worden moet even de moeite nemen om de documentaire te bekijken. Daarna snap je het helemaal, en is er eigenlijk nog weinig aan. Ik ben trouwens lang niet de enige in de Vlaamse blogosfeer die ermee bezig is. Sofie blogde er al twee keer over, en verwacht u binnenkort maar aan een paar enthousiaste posts van enkele blogcoryfeeën. Die plots opvallend strakker in hun bloggend vel zitten. EN MEER ZEG IK NIET.

Het 5:2 dieet komt er kort gezegd op neer dat je je lichaam tijd geeft om te bekomen van je bacchanalen door af en toe eens de rem op te zetten. Het handigste is om dat elke week twee dagen te doen, en de andere vijf “gewoon” te eten. Gewoon als in “ge moogt al eens een glas wijn of twee”, of “eet gerust een boterhammeke met choco”, of “als uw collega cake heeft gebakken voor haar verjaardag, dan moet ge niet met een zuur gezicht in de pak rijstkoeken op uw bureau zitten graaien”. Niet als: maak u elke avond een sandwich zoals Elvis Presley ze graag at. Allez, dat mag dus ook, maar dan gaat het hele afvalproces wel wat trager verlopen.

Ik heb eens een collage gemaakt van wat ik zoal eet, vooral ’s middags dan. Het is eigenlijk een mix van 5:2 en low carb slash paleo slash pascale naessens slash hemsley + hemsley, en voor mij werkt het. Op vastendagen eet ik vijfhonderd calorieën of minder (soms ook meer, maar zoals een groot filosoof ooit zei: beter zevenhonderd calorieën dan drieduizend), op de andere let ik op maar ook niet om te zeggen extreem. Zaterdag kwam vriendin J. koffie drinken en at ik gretig mee van de koekjes en heb ik geen neen gezegd tegen mijn eigen wijn. Het heeft geen effect gehad op het resultaat op de weegschaal.

Ik ben er niet zozeer enthousiast over omdat je ervan afvalt, eigenlijk. Dat doe je met alle caloriebeperkende levenswijzes, dus daar is echt niks speciaals aan. Het grote verschil met dit systeem is dat je het volhoudt. Alle artikels als deze ten spijt: ja, natuurlijk is elke dag op uw eten letten zeker even goed of misschien een tikje beter, maar weten we niet allemaal dat dat niet of amper vol te houden is door de meeste persoonlijkheidstypes? Mocht het zo simpel zijn, dan was iedereen slank en sportief, hln.be. Ik denk niet dat dat niveau kernfysica is. Awel, bij mij lukt het tot nu toe prima om elke week twee dagen in te plannen waarop ik superflink ben. Meestal op maandag en donderdag, maar ik ben flexibel. Ik ken mensen en bloggers die het al een jaar met veel succes doen, en nochtans niet bekend staan om hun karakter als er chipkes en een fles wijn in de buurt zijn. (EN IK KIJK NAAR NIEMAND IN HET BIJZONDER, LIEN B.)

Wat helpt om het vol te houden?

– het concept maaltijd anders zien. De tijd dat er bij een maaltijd pasta, aardappel of rijst moest zijn is eindelijk voorbij in mijn hoofd. Een slaatje is bijvoorbeeld nooit meer met iets van koolhydraten bij. Mijn recept is altijd: geweldig veel groenten met iets van proteïnen. Een stukje vis, kip of een ei, bijvoorbeeld. Iets dat vult. Daar mogen ook zaadjes (yum, geroosterde sesam) of noten bij. En een dressing. Ik weet het, dat is niet zo gezond, maar ik ga uit van het principe dat een slaatje met dressing gezonder is dan een big mac. Perfectie is de party pooper van alles, dus daar doe ik echt niet meer aan mee.

– kiezen voor gemak. Ik heb echt niet altijd tijd om groenten te staan snijden, maar meestal wel om een zak voorgesneden groentjes van de AH in een wok te gooien. En dus zorg ik dat ik er altijd een stuk of twee in mijn koelkast zitten heb. Net als spinazie, goed voor in een slaatje maar ook om snel te wokken met wat gemarineerde zalm. Ik heb dus ook altijd blokjes zalm in mijn diepvries zitten, en zakjes wokvis en scampi.

– plannen. Op vastendagen weet ik altijd wat ik ga eten, en ik ben aan het proberen om er nog meer voorspelbaarheid in te krijgen. Volgens mij is het makkelijker om voor jezelf uit te maken dat je op vastendagen vijf appels en drie rijstkoeken eet dan elke keer weer te moeten tellen en nadenken. Ik vind het vermoeiend om elke keer weer het warm water te moeten uitvinden als ik eigenlijk gewoon honger heb en wil eten. Het zou nog simpeler zijn als er gewoon gewoonte inzat en ik mindless alles kon klaarleggen ’s morgens.

– focussen op wat wel nog mag. Koffie is weinig calorieën. En koffie is best lekker. Net als zelfgemaakte soep.

– bewustwording. Beseffen dat er overal calorieën in zitten, ook in fruit en groenten die ge vroeger niet moest tellen bij bepaalde diëten. Nu eet ik plots halve appels en bananen, en neen, dat is geen waanzin, maar je zou verschieten wat je binnenspeelt als je een gigantische kom fruitsla met yoghurt en granola binnen lepelt. Die bewustwording blijft spelen als ik niet-vastendagen heb. Dan ga ik mezelf ook plots niet meer volproppen met brood en chips, merk ik, want ik heb te veel inspanningen gedaan op vastendag om alles teniet te doen.

De eerste resultaten zijn ondertussen binnen: min 4,2 kilogram op een maand tijd. Daar ben ik echt zeer tevreden mee. Mind you: ik ben ook wel regelmatig gaan sporten (lopen of fitnessen), dus ook dat zal wel geholpen hebben. 5:2 is op dat vlak geen quick fix: gemiddeld val je een halve kilo af per week. Ik voel me zeer goed, en vooral: ik heb voor het eerst in honderd jaar het gevoel dat ik iets doe dat ik perfect kan volhouden. Twee dagen in de week wat beter opletten dan anders is zeer haalbaar. Als ik het beu ben, dan denk ik “morgen mag ik weer een boterham met choco, of een spaghetti bolognaise”. Als ik eens een glas wijn drink (of drie), dan doe ik mezelf daarvoor niet dood onder het motto “zie je wel dat ik het niet kan? Ik ben met voorsprong de grootste loser ooit!”, ik zorg er gewoon voor dat ik dat doe op de gewone dagen, en dat mag, want het is een gewone dag en ik haal dat wel weer in op vastendag. Heb je vakantie, dan doe je gewoon een week niet mee, of doe je 6:1. Wil je daarna dat het weer wat sneller gaat, dan doe je 4:3. Nooit gedacht dat wiskunde me nog zo zou boeien.

Iemand van mijn lezers die er al mee bezig is? Ik ben benieuwd naar ervaringen, tips voor de vastendagen en andere reacties. Nog eens merci voor alle hartverwarmende reacties op mijn vorige posts, trouwens, dat was echt zeer fijn!

Op zoek naar een goed boek over 5:2? Lien Braeckevelt schreef het!

De maagverkleining: hoe is het nu?

Geschreven op 21 mei 2016 | gastric bypass, life in the fat lane

“Allemaal goed en wel, maar zijn er al resultaten bekend van mensen die tien jaar verder zijn? Hoe zal ze zich voelen over vijftien jaar? En nog later?“. Ook toen ik 130 kilo woog en mezelf alles behalve lovable vond zat Youri naast me, bij elke stap die gezet moest worden. Toen ik stilletjes overwoog om iemand van een obesitascentrum te gaan interviewen over maagverkleiningen, en stiekem hoopte dat ik die dag de moed zou hebben om aan het einde van het interview aan te geven dat ik misschien eventueel ook wel op intakegesprek wou komen. Toen ik voor de eerste keer bij de chirurg mocht komen die misschien de operatie zou uitvoeren was hij diegene die alle slimme vragen stelde, zoals die hierboven. Niet omdat hij niet wilde dat ik me liet opereren, en ook niet omdat hij dat wel wilde. Wel omdat hij me verzekerde dat hij me zou volgen in elk verhaal dat ik koos. Maar dan wilde hij wel zeker weten dat ik in goede handen was. Ik natuurlijk ook, maar wanhoop is een slechte raadgever, en dus was ik vreselijk dankbaar voor elke vraag die hij stelde.

In 2006 waren er wel wat resultaten bekend van mensen die jaren eerder een gastric bypass hadden laten uitvoeren, al was de operatie toen relatief nieuw in België en kwamen die resultaten dus meestal uit het buitenland. We kregen te horen dat in de toekomst kijken moeilijk was, maar dat de chirurg er met zijn expertise van uit ging dat mijn levenskwaliteit met gastric bypass tien jaar later drastisch beter zou zijn dan als ik alles op zijn beloop liet. De kans dat ik mijn overgewicht blijvend zelf naar beneden kreeg was miniem, en dus was dit mijn beste optie als ik niet ten prooi wilde vallen aan hoge bloeddruk, diabetes, problemen met mijn gewrichten en andere ziektes die mensen met morbide obesitas kunnen krijgen. Ik weet nog dat ik vroeg of ik ooit nog zwanger zou kunnen worden (“nog beter dan je kansen nu, overgewicht is vaak een drama voor de vruchtbaarheid”) en dat toen zag als iets voor de verre, verre toekomst. Ik moest toen immers nog vijfentwintig worden. We kregen alle mogelijke complicaties uitgelegd, en namen de beslissing om ervoor te gaan. Ook al wilden we toen niks liever dan tien jaar verder kunnen kijken, dat kon niet.

Vandaag kan ik dat wel.
Tien jaar verder, en ik ben tevreden met wat ik zie.
Dat heeft deels te maken met de nuchterheid van mijn chirurg, en het feit dat hij me nooit gouden bergen heeft beloofd. “Als je weet af te vallen tot 90 kilo dan zal ik de operatie zien als geslaagd“, zei hij steeds. “Ik denk niet in termen als ‘maat 38’, dat is een esthetische norm die in mijn vakgebied niet belangrijk is. Ik wil jou richting een zo gezond mogelijk BMI krijgen, maar verwacht asjeblieft geen wonderen. Wil je graag minder dan 90 wegen, dan zul je daar zelf extra inspanningen voor moeten leveren, en zoals je weet is dat niet altijd makkelijk“. Daarna werd me ook uitgelegd dat patiënten doorgaans zakken tot een laagste gewicht en daarna tien procent van het afgevallen gewicht weer bijkomen.

Toen ik 130 kilo woog leek 90 kilo me een droom. Mijn gewicht zakte tot 90, en uiteindelijk zelfs tot 75 kilo. Plus die tien procent werd dat uiteindelijk tachtig kilo. Daar was ik zeer tevreden mee. Nog steeds een BMI van 29, en dus niet binnen de normale range, maar laat ons vooral niet vergeten dat ik van 47 en morbide obesitas kwam. Ik kan dat trouwens uitleggen. Al weet ik nog niet of ik dat hier ook zal doen. In elk geval: mijn chirurg was zeer tevreden over het resultaat, en ik ook.

En ja, het was ingrijpend. Natuurlijk was het dat, maar dat wist ik op voorhand. Het woord “gemakkelijkheidsoplossing” behoort enkel tot het vocabulaire van mensen die in deze niet goed weten waarover ze het hebben, kan ik u verzekeren. Maar dat gegeven alleen is eigenlijk nog een aparte blogpost waard. In het begin kreeg ik geen half boterhammetje op. De eerste weken moest ik al mijn eten pureren, wat een behoorlijk degoutante culinaire ervaring was. Op restaurant gaan was heel lang niet simpel, omdat ik altijd borden terug moest sturen die bijna onaangeroerd leken. “Was het niet lekker?” is het zinnetje dat ik het vaakst heb gehoord. Maar ik weigerde om niet meer te gaan eten, dus het hoorde erbij. Net als het feit dat ik mijn neus ophaalde voor al wat zoet was. Van zoet en vet kreeg ik immers vreselijke dumpings, een reactie van mijn lichaam die ervoor zorgde dat ik groen en kotsmisselijk in de zetel lag. Als ik een dessert at, dan was het dus kaas. Maar meestal was er in mijn maag compleet geen plaats voor dessert, dus dat maakte de keuze nog makkelijker.

Ik ben er lang in geslaagd om mijn porties zo klein te houden. Omdat ik de verhalen kende van mensen die erin slaagden om hun maag systematisch op te rekken door altijd wat te veel te eten, met als gevolg dat een nieuwe operatie zich opdrong. Dat wilde ik koste wat het kost vermijden. Maar met het verstrijken der jaren merkte ik dat ik toch beetje per beetje meer kon eten. Soms zorgde dat voor pure paniek: het werkte niet meer, ik had het kapot gemaakt! En toen werd ik ook nog zwanger van Dexter, en kwamen er kilo’s bij en was er weer paniek. Ik wilde niet weer dik worden, en al werd me verzekerd dat ook mensen met een maagverkleining gewoon bijkwamen tijdens een zwangerschap, daar bleken toch nog enkele onverwerkte trauma’s te zitten. (ik ben trouwens gedurende heel mijn zwangerschap opgevolgd door een endocrinoloog om zeker te zijn dat ik en mijn kind voldoende voedingsstoffen binnen kregen)

De dag voor Dexter geboren werd woog ik 95 kilo, twintig kilo meer dan het laagste gewicht dat ik enkele jaren eerder had weten te bereiken. Ik ben toen gezakt tot 76 kilo in 2013, zie ik in mijn statistieken, dat was ik precies vergeten maar amai, dat vind ik wel indrukwekkend van mezelf. Volgens mij was ik toen volle bak aan het lopen. Maar toen kreeg ik last van blessures en metaalmoeheid, en langzaam maar zeker ging mijn gewicht weer omhoog tot 85 kilogram. Tot ik zwanger werd van Flo, en ik aan het einde van die zwangerschap afklokte op 97 kilogram. Gevaarlijk dicht bij de honderd, dus daar wilde ik zo snel mogelijk iets aan doen. Daar ben ik hard mee bezig, en ondertussen is er acht kilo af en staat er weer een acht vooraan. Iets waar serieuze inspanningen voor geleverd moeten worden, ik kan het u verzekeren, maar daarover later meer. En ja, ge kunt zeggen: amai, ge weegt nu vijftien kilo meer dan een paar jaar geleden. Maar ik denk dan: nog altijd veertig kilo minder dan in 2006, en ik ben niet van plan om weer die richting uit te gaan dus chill.

Zijn er complicaties geweest?

Ja, waaronder een behoorlijk grote, heb ik pas achteraf beseft. Enkele jaren geleden werd ik ’s nachts wakker met onbeschrijflijke pijn aan mijn buik. Ik dacht aan nierstenen, maar dat bleek het op spoedgevallen niet te zijn, want zelfs met superzware pijnstilling die bij een eerdere niercrisis hadden geholpen bleef ik tegen het plafond gaan van de pijn. Het bleek een darmobstructie, die werd veroorzaakt door te veel plaats in mijn buikholte waardoor de zaken op twee plaatsen waren beginnen in elkaar draaien. Achteraf hoorde ik dat ik geluk heb gehad, want dat zoiets soms dodelijke gevolgen heeft. Ik kwam er vanaf met een groot litteken en weer een stuk darm minder. En ik had al niet meer veel.

Om de twee maanden heb ik een inspuiting met vitamine B12 nodig, die ik laat zetten door een thuisverpleegster omdat er een stuk darm is weggenomen dat die B12 opneemt, en mijn lichaam het dus niet meer zelf kan. Ik zet die afspraak nog steeds trouw in mijn agenda, en dat is het. Ik wist dat trouwens op voorhand, dus geen klachten. Verder weinig of niks van miserie.

Dit was al een hele brok, besef ik.

Laat me weten in de comments of er nog vragen zijn, en dan verwerk ik de antwoorden in een volgende post.

Wil je graag meer lezen?

Lilith komt het dikke meisje tegen op maagverkleiningsdag (2011).
Hoe het voelt. (2007)
Fat chick goes zen. (de dag voor de operatie in 2006)

lilith en het maagverkleiningsjubileum

Geschreven op 19 mei 2016 | life in the fat lane

Vorige week. Ik zat met een half oog naar een opgenomen aflevering van Topdokters te kijken, toen ik haar zag. Ongeveer vijfentwintig, een duizelingwekkend BMI van 46, wat een puntje minder was dan het BMI dat ik op haar leeftijd had. Ze stapte de consultatieruimte van de obesitasarts in onder een aureool van schaamte. Ik zag haar, en ik voelde alles terug. Schaamte, wanhoop, verdriet, de nood om jezelf zo onzichtbaar mogelijk te maken en zeker niemand te schofferen om het risico te beperken dat je dik wordt genoemd. Of varken. Of dik vet ongelooflijk degoutant schaamtelijk varken. Je hoeft het echt niet nog eens van een ander te horen. Je hebt het de afgelopen weken al vaak genoeg over jezelf gedacht.

Alles dat ik zelf voelde toen ik rond haar leeftijd met een bijna identiek lichaam aan een obesitasdokter ging vragen of hij me asjeblieft asjeblieft wilde opereren. Ik zag hoe haar arts haar de risico’s van de operatie uitlegde en hoe zij zei “Ik heb er alles voor over. Het maakt me niet uit”. Die kwam binnen. Hard zelfs. Ik telde in mijn hoofd en kwam tot mijn verbazing tot de vaststelling dat ik exact tien jaar geleden vast identiek dezelfde woorden heb uitgesproken. “Help mij. Asjeblieft. Ik kan het niet meer.”

Het is gek op hoeveel dingen ik de afgelopen jaren heb teruggeblikt op mijn blog, zonder echt terug te blikken op de operatie waarbij ik mijn darmen en maag liet halveren. Terwijl het zo ingrijpend voor mij is geweest, van 130 kilogram naar 75 en dan weer wat naar omhoog, tot nu. Het is zo’n lange weg geweest, niet alleen fysiek maar vooral ook psychologisch. Ik heb er zo veel over te vertellen, besefte ik vorige week, en ik vroeg me af waarom ik dat nog niet heb gedaan. Ik denk niet dat het schaamte is, want ik heb me wel geschaamd over mijn gewicht, maar nooit over mijn keuze om een gastric bypass te laten uitvoeren. Nog steeds vind ik dat een van de moedigste keuzes die ik in mijn leven heb gemaakt.

En dus ga ik de komende weken af en toe eens terug. Terug naar tien jaar geleden, en al de tijd ervoor en erna. Omdat ik niet zou zijn wie ik nu ben zonder wie ik toen was, en diep vanbinnen nog altijd ben.

As we speak #10

Geschreven op 17 mei 2016 | lijstjes | as we speak

Lezen: schiet er de laatste maand toch wat bij in. Door de drukte van al die speciale weken met veel vrije dagen en kindjes die thuis zijn van school/nog niet naar de crèche gaan, vermoed ik. Daardoor verloor ik plots behoorlijk wat tijd die ik anders in zelfzorg zou gestoken hebben. Lees: in bloggen of een boek lezen. Ik begon aan verschillende werken van fictie omdat ik na het lezen van A Little Life zo ondersteboven was van wat een goed werk van fictie kan betekenen, maar ik raakte maar niet in De Avonden (nochtans al poging twee, maar ik vrees dat het twee keer het goede moment niet was) en ook niet in Remember me like this van Bret Anthony Johnston. Omdat ik zo enthousiast ben over de Happier podcasts van Gretchen Rubin en Elizabeth Craft ben ik wel gestart in Better than Before: Mastering the Habits of Our Everyday Lives, en dat bevalt me ten zeerste. Ik ben net over de helft en heb al heel wat boeiende dingen geleerd over de kracht van gewoontes. Zeer boeiende materie, eigenlijk.
Eten: goed bezig op dat vlak, al zeg ik het zelf. Na mijn klaagzang over niet meer in mijn kleren passen lieten enkele mensen vallen dat ik misschien eens het 5:2 dieet moest proberen. Ik had er al over gelezen op Sofie haar blog (zie hier en ook hier), maar doordat ik als kind al bij de diëtiste zat (ik weet nu dat dat door iets hormonaals kwam, en niet aan gebrek aan karakter, waarover misschien later ooit eens meer) heb ik een trauma overgehouden aan alles dat rijmt op dieet. Uiteindelijk heb ik toch maar eens de BBC-documentaire gecheckt die bij de hype rond 5:2 hoort, en vanaf toen was ik wel mee. Kort gezegd eet je vijf dagen per week normaal en twee dagen per week 500 calorieën of minder, en zou dat lang niet slecht zijn voor je lichaam en de proporties ervan. Ik probeer daarnaast ook weer wat gezondere keuzes te maken en ben dus weer gestart met lopen, en tot mijn vreugde zijn de eerste drie kilogram die op mijn systeem werkten er ondertussen af. En zie ik het zitten om verder te doen, wat misschien nog wel duizend keer belangrijker is.

Bezig aan: de voorlaatste week van mijn zwangerschapsverlof. Wat is dat gevlogen, zeg. Ik kijk er heel hard naar uit om weer te beginnen werken, en ben ondertussen al weer bij mijn dierbare vrienden van De Standaard Magazine geweest met een hele lijst ideeën die bijna allemaal werden goedgekeurd. Allemaal stukken die ik zeer graag wil schrijven, dus dat is niet slecht voor de motivatie. Flo die binnenkort naar de crèche moet, dat is er dan weer eentje dat toch een beetje weegt op mijn maag en hart. Ik weet dat het goed is, zowel voor haar als voor mij, maar ik ga haar zonnige gezelschap missen. En haar zo ongeveer plat knuffelen als ik haar ’s avonds terug zie.
Luisteren naar: podcasts. De liefde is weer keihard aangewakkerd na een iets kalmere periode, en dat heeft onder meer te maken met het feit dat ik weer ben beginnen lopen en ontdekt heb dat podcasts lopen ongeveer duizend keer minder saai maken. Maar vooral ook: met mijn Riva S, een fantastische bluetoothspeler die ik mocht testen en die mijn hart zo hard heeft gestolen. Ik droomde er al een tijd luidop van om in mijn badkamer naar podcasts te kunnen luisteren op een iets ingenieuzere manier dan mijn iPhone op het randje van het bad te leggen. De Riva S is een hip, klein toestelletje waarop je met gemak alles afspeelt dat je op je iPhone of iPad afspeelt van geluid, en dus luister ik ’s morgens tijdens het tandenpoetsen of ’s avonds in bad naar inspirerende of blijmakende podcasts als Happier, GTD, The Accidental Creative en Dear Sugar Radio. Zalig maat, echt zalig. Ik heb trouwens net Iemand van Radio 1 ontdekt, en ben ook om. Heerlijk gemaakte nieuwe reeks over mensen met een goed verhaal. Rosy van 97 stal mijn hart. Oh, en die Riva S is supermakkelijk transporteerbaar, dus ik neem hem soms mee als ik ergens naartoe moet waar ik zonder podcasts dreig te vallen. Stel. Je. Voor.

Genieten van: de interactie tussen mijn kindertjes. Het is de max om zien hoe blij Flo is om haar broer te zien en hoe heerlijk wederzijds dat gevoel is. “Ik wil Flo zien” is een van de vaakst uitgesproken zinnetjes bij Dexter, of hij nu wakker wordt of de deur van de woonkamer open steekt als Youri hem van school is gaan halen. Elf weken is ze, vandaag, en ze hoort erbij alsof ze er altijd is geweest.
Puzzelen met: uren. Roosters voor de grote vakantie. Planningen. Ik heb nu al door dat het de komende tijd lang niet evident wordt om voldoende te werken om rond te komen, er te zijn voor mijn kinderen op de momenten dat ik er graag zou willen zijn, te bloggen zoals ik het zou willen en ondertussen de dagelijkse beslommeringen onder controle te houden. De eeuwige strijd ja, maar dan waarschijnlijk nog met een paar tandjes bij. Het komt vast wel goed, maar ik zal toch weer enkele keuzes moeten maken en laat ik dat nu eens niet zo graag doen, kiezen.
Content met: alle cadeautjes die ik de laatste weken vanuit allerlei richtingen heb ontvangen om de heuglijke komst van Flo te vieren. Niet in het minst vanuit blogland. Er waren de heerlijke kraampakketjes van Sofie en Romina, er was de supermooie ring met een subtiele F van bij mijn favoriete juwelenmaakster Nimzu, er was het pakketje van bij Studio Tout Petit met heerlijke dingen van Fresk , De Kleine Zebra en Quut, en dan vergeet ik vast nog enkele mensen en geschenkjes. Weet dat ze allemaal geweldig geapprecieerd werden, net als de vele kaartjes vol lieve gelukswensen en het enorme pakket pampers uit Nederland waarvan ik nooit heb weten uit te vogelen wie het mij liet bezorgen, ook niet na herhaaldelijke telefoontjes naar de bezorger. Maak u bekend, o wilde weldoener! Oh, en omdat een moeder van twee weinig tijd heeft om lappen op broeken te naaien (en dat eigenlijk ook gewoon niet kan) was ik ook zeer blij met het pakketje dat ik ontving van Creapatch. Knielappen voor op de tien broeken vol gaten die Dexter in zijn kast had liggen. Knielappen die niet afvallen na één keer wassen, en er ook leuk uitzien. Laat dat een tip zijn voor moeders die met dezelfde first world problems hebben af te rekenen als ik.

Kijken: naar wat minder dan vorige maand, ik had precies minder tijd over om voor de tv te hangen met Flo. De documentaire van Louis Theroux over alcoholisme is me wel bijgebleven, net als enkele afleveringen van Topdokters. Vooral die waarin een meisje van een jaar of 25 te zien was met een BMI van 46 die een maagoperatie wilde laten uitvoeren zorgde voor een stomp in mijn maag, die volgende maand tien jaar geleden werd gehalveerd. Ik had daar niet bij stilgestaan tot dan, en besefte dat ik eigenlijk graag eens een behoorlijke update wil schrijven ter ere van dat gekke jubileum. De plannen zijn er, nu nog de tijd vinden om die naar behoren uit te werken.
trots op: mijn schoonvader en schoonbroer die samen met een vriend de 1000 kilometer voor Kom op tegen Kanker hebben gefietst, zoals ze het beloofd hadden aan mijn schoonmoeder die bijna een jaar geleden stierf. Een jaar hebben ze getraind en geld ingezameld om het waar te maken, en het was kiekevel all the way toen we een namiddag gingen supporteren in Eeklo, of all places. Wings for Life passeerde de dag erna langs onze voordeur, en ook dat maakte indruk. Als het god belieft zou ik binnen enkele maanden zelf eens aan iets dergelijks willen deelnemen, een 5K ofzo. Nog nooit gedaan, omdat het dikke meisje dat op van de zenuwen was voor elke turnles of andere vorm van beweging mij nog altijd durft wijsmaken dat dat echt niks voor mij is, maar misschien dat het dikke meisje maar eens in zichzelf en haar kunnen moet beginnen geloven.

Zin om mee te doen? Post dan een linkje in de comments, en dan komen we lezen wat jij momenteel aan het uitvreten bent. (de andere as we speaks staan hier)

lilith ontmoet Kaatje van Ketnet (de echte, niet de harde)

Geschreven op 15 mei 2016 | trips

“Zeg Dexter”, zei ik gisterenmorgen zo casual mogelijk aan het ontbijt, “Heb ik al verteld dat de postbode deze week een brief voor jou heeft gebracht?”. Dat had ik niet, en dus haalde ik snel de envelop die ik van Tine van Ketnet had ontvangen met onze tickets voor het Ketnet Jr Feestweekend. Daarin een handgeschreven kaartje om ons veel plezier te wensen, dat met gemak een brief van Kaatje van Ketnet werd waarin ze Dexter en Flo uitnodigde om naar Plopsaland te komen. Enter een stomverbaasde Dexter die van de consternatie bijna van zijn Triptrap stuiterde. En wijle weg.

Net als in de rest van het land was de temperatuur in De Panne niet bepaald zwoel te noemen, maar voor Dexter was het al voldoende dat de auto van Rox daar stond om het warm genoeg te krijgen.

Ja kijk, als mijn zoon enthousiast is dan ik blijkbaar ook.
Tot onze grote opluchting was er in de voormiddag niet geweldig veel volk in het park, waardoor we erin slaagden om Dexter na lang aandringen op de rollercoaster van Victor van Kaatje te krijgen (geen traantjes!) en zonder al te veel aanschuiven flink wat attracties konden doen. Er werd ook geknuffeld met persoonlijke helden.Ondertussen sliep Flo zich een oog uit in de buggy, een geschenk van god omdat we de eerste zes maanden nergens naartoe konden met Dexter, zo denken wij. Prinses mama was in elk geval zeer content, ondanks het gebrek aan nek.

Rond de middag was het van meet en greet met Soetmin en Lobke die ik natuurlijk al kende, en dus deden we er welgeteld zes seconden over voor we Pink Ambitiongewijs aan de selfies begonnen in het restaurant van Meneer Spaghetti.

En toen moest het beste nog komen. Dexter had geen idee, maar wij mochten van meet en greet doen met de echte Kaatje en Kamiel en Victor, maat. En niet de harde, zoals hij de pop noemt die soms in Plopsaland rondloopt, maar de zachte! Jep, als uw moeder al jaren blogt voor een appel en een ei, dan levert dat soms eens een licht privilege op. En de mama’s vonden het ook niet erg, precies.

Deze foto komt zeker in mijn dagboek.

En dit is het gezicht dat ik trek als ik denk “OMFG de zachte Kaatje van Ketnet zit hier in het echt!!“.

Om maar te zeggen: de max van een dag. Wie nog geen plannen heeft: vandaag en morgen is het nog altijd Ketnet Junior Feestweekend in Plopsaland. Allen daarheen, want het is de moeite!

Getest: twee boeken tegen kinderverveling (+ een giveaway!)

Geschreven op 9 mei 2016 | boeken, wedstrijd | review

Het moederschap heeft mij veel dingen geleerd. Er is belangrijke nieuwe kennis, zoals waar ik in een straal van honderd meter rond de markt van Ieper een ververskussen kan vinden. Er zijn nieuwe skills, zoals een kleuter eenhandig helpen met het dichtritsen van zijn broek terwijl ik ondertussen een tutje in de mond van zijn zus die mijn andere hand bezet houdt pop met mijn eigen mond. Er zijn er al voor minder bij Cirque Du Soleil binnen geraakt, heb ik horen vertellen. En ik ben ook beter geworden in me niet opwinden in situaties waarbij mijn kind “superdringend naar het toilet moet komaan mama ik ga in mijn broek plassen!!” en me dan nog vijf minuten laat wachten aan de trap omdat hij onderweg naar het toilet nog drie keer afgeleid wordt door een speelgoedauto/triceratops/stukje plasticine. Classic Dexter. Tegelijk is het moederschap ook een lange reeks confrontaties met talenten die ik niet bezit, en een daarvan is “spelen met het kind”.

Ik ben niet zo’n speler, geloof ik. Als kind al niet. Van zodra ik drie letters na elkaar kon lezen zat ik te lezen. Ik heb een paar weken in de jeugdbeweging gezeten maar mijn hart lag nooit bij de spelletjes die daar tot in den treure werden gespeeld, waardoor ik me er werkelijk geen enkele meer kan herinneren en een repertoire heb dat bestaat uit tikkertje en verstoppertje. Soms durf ik zelfs daar de spelregels van vergeten. Als Dexter aan mijn been hangt omdat hij niet weet wat gedaan en “niet meer graag met zijn speelgoed speelt“, dan kom ik meestal niet verder dan “Zal ik anders nog eens een kleurplaat van een dinosaurus printen van op tinternet?“. Neen, er is absoluut geen kleuterleidster/chiroleidster/andere vorm van leidster aan mij verloren gegaan.

En toch is het binnen acht weken al weer grote vakantie. Ik ben amper bekomen van het nieuws dat de crèche vier weken sluit op het moment dat ik net weer aan de slag ben als kleine zelfstandige. Allez, bekomen is een groot woord, ik ben ongeveer gestopt met wenen en verkondigen dat ik niet weet hoe we dat weer gaan oplossen. De opvangpuzzel is ondertussen gelegd (en neen, dat is gene gemakkelijken hier, in het verlengde van onze eerste moederdag zonder iemand om iets voor te kopen), en als ik er zo snel naar kijk komen er toch weer flink wat weken aan waarin het oudste kind al eens geëntertaind zal willen worden.

Ik weet het allemaal wel, we moeten ons van Dirk De Wachter met zijn allen meer vervelen want dat is goed voor de creativiteit, maar toen maar liefst twee uitgevers polsten of ze mij een anti-verveelboek mochten opsturen zei ik voor de zekerheid toch maar van yes. Het ene boek, “Happy Kids- Heerlijke echte kinderdingen voor elke week van het jaar” is van de hand van collega-blogster Lobke Gielkens, die qua boekenoutput miljaar niet slecht bezig is.
Het andere, “Mijn kind verveelt zich nooit- 150 topideeën voor saaie momenten” werd geschreven door Sarah Devos, die qua boekenoutput precies ook al niet slecht bezig is. Beide boeken vertrekken vanuit dezelfde gedachte (“Hoe hou ik in godsnaam mijn kind bezig?“) maar verschillen behoorlijk in stijl en uitwerking.

Deze pagina’s komen uit het boek van Lobke:

En dit is de stijl van het boek van Sarah:

Ik heb uit beide boeken al best wat leuke ideeën gehaald, en denk dat ze de komende weken nog serieus van pas zullen komen. Bij Lobke zijn dat er wat mij betreft vooral voor tripjes, omdat de focus van haar boek daarnaast eerder op DIY voor gemiddeld handige mama’s ligt en ik erom bekend sta mezelf al in gevaar te brengen als ik nog maar in de buurt van een kinderschaartje kom. Begrijp me niet verkeerd: de projecten zien er echt de max uit, maar zijn niet haalbaar voor mijn extreme linkerhanden. Om u gerust te stellen: ik was die ene vrouw in België die zelfs niks uit wist te vreten met het naar het schijnt ongelooflijk doenbare Allemaal Rokjes van Mme Zsazsa. Het ligt allemaal aan mij. Ik maak altijd alles kapot.

Bij Sarah vond ik heel wat leuke en originele ideeën voor spelletjes, al dan niet voor onderweg. Het inspireerde me afgelopen weekend tot iets met water en gooien en de papa moet maar even meedoen terwijl ik met Flo in de zon lig, oké? IK NEEM WEL FOTO’S.

Ik kan uit beide boeken direct een omvangrijk lijstje samenstellen met allemaal dingen die ik nog wil doen, zien en spelen, dus volgens mij geen slecht idee om er als ouder van jonge kindertjes minstens één van in uw bibliotheek te hebben staan. Of het zou moeten zijn dat jullie zelf ontploffen van de goede spelideetjes, natuurlijk. Dan hef ik het zonnehoedje van mijn dochter voor u op en zeg ik respect en tabee!

Fijn nieuws zo met de hete adem van de zomervakantie in onze nek: ik mag twee exemplaren van Happy Kids weggeven. Het enige dat je hoeft te doen is hieronder posten met welk spelletje jij je als kind het beste kon amuseren, en dan trek ik donderdagmiddag om twaalf uur de twee winnaars. Zij worden gemaild met het heuglijke nieuws. Veel succes!

Wil je elke maand op de hoogte gehouden worden van mijn favoriete boeken en die van Dexter en Flo? Schrijf je dan zeker in voor #nevernotreading, mijn maandelijkse boekennieuwsbrief!

lilith geeft weg: een kookboek met eten dat je kinderen echt willen eten

Geschreven op 1 mei 2016 | food-a-licious, recept, wedstrijd | boeken, review, vegetarisch

Koken, ik doe dat echt machtig graag. Alleen tempert mijn enthousiasme behoorlijk als het voor mijn zoon is. Ik hoor van veel mensen dat hij een gemakkelijke eter is, zelfs best veel dingen met eerder lastige smaken eet voor zo’n jong kindje (hij zou zich te pletter eten aan ansjovis, bijvoorbeeld) maar ik vind hem toch nogal een ondankbaar publiek. Wispelturig, ook. De ene dag is hij wild van zalm, maar dat kan een week later helemaal omslaan, altijd net als ik zelfzeker aan kom zetten met wat in mijn hoofd wel zijn lievelingsmaal moet zijn: zalm met kerstomaatjes en pasta. Plots lust hij dan geen zalm meer, vindt hij kerstomaatjes iets voor regelrechte losers, en pasta, dacht ik echt dat hij nog pasta lust? Baha, moeder, vergeet nooit les nummer één: nooit zeker van jezelf zijn in het bijzijn van een kleuter. Al helemaal niet als het om eten gaat.

Ik weet het, ik moet hem alles voorzetten. Van asperges tot schorseneren met lever en spruitjes met varkenspoten, in plaats van enkel naar zijn gekruld neusje te koken. Alleen, mijn man is al zo’n slechte eter dat ik het soms gewoon niet aankan om weer een bord vol onaangeroerd voedsel richting de keuken te moeten brengen. Meteen ook de reden waarom Dexter op school warm eet: daar eet hij veel meer en makkelijker dan bij mij, omdat hij daar minder makkelijk durft te zeggen dat ze het weer mogen meenemen richting van waar het gekomen is. Het is niet dat ik me bij dingen neerleg, trouwens. Ik schotel hem met de regelmaat van de klok verse soep voor, en ik ben vreselijk enthousiast over groenten en fruit, en dat werkt wel. In fases. Toen de mensen van Uitgeverij Snor me voorstelden om het boek “Relax mama! In de keuken” op te sturen dacht ik evenwel: “YES PLEASE!”. De belofte dat er gerechten in het boek staan die gelust worden door andere kinderen is een USP om u tegen te zeggen, merkte ik aan mijn overslaand moederhart. Stel je voor, maat, dat zo’n geluk je zomaar zou overvallen: een kind dat met smaak eet wat je hem net hebt voorgezet.

In het boek drukken ze het zo uit: “recepten die niet té spannend zijn, maar ook weer niet zo saai dat je eigen smaakpapillen afsterven”. Het zijn allemaal recepten die schrijfster Elsbeth verzamelde door middel van een oproep op de Facebookpagina van de Club van relaxte moeders. Succesrecepten van andere moeders, onderverdeeld in categorieën als “lekker makkelijk”, “throwback thursday” en “thank god it’s friday”. Sommige dingen zie ik Dexter best zonder al te veel miserie binnenspelen. Spaghetti met ballen, bijvoorbeeld, of chili con carne, zonder de guacamole (die hij zeker “dat groen” zou noemen). Met de geroosterde tomatensoep en de tajine met gehaktballetjes zie ik het ook goedkomen, en de visburgers moet ik gewoon proberen, al is het om ze allemaal zelf binnen te spelen als Dexter ze toch niet zou lusten. Zo lekker zien ze eruit. Andere zaken zie ik minder snel gebeuren: pannenkoeken met geroosterde groenten, om maar iets te noemen, net als naanpizza met courgette en geitenkaas. Al zou ik het misschien gewoon moeten proberen.

Of de belofte van het boek volledig wordt ingelost durf ik niet te zeggen, want ik heb het zelf maar pas en heb nog maar één gerecht kunnen maken. En misschien heb ik wel voor een gekozen waarmee het bij Dexter erg makkelijk scoren is, ik geef het toe, maar het was een behoorlijk intensieve week. Dan mag dat. Wat zeg ik? Dan moet dat soms. Dexter was er in elk geval enthousiast over, en Youri ging voor een extra portie. Ha!

Pasta met ricotta en tomaat

Nodig voor vier personen:

1 el olijfolie
1 ui, gesnipperd
1 teen knoflook, fijngehakt
1 rode peper, zaadlijst verwijderd en fijngesneden (deze had ik niet in huis, en misschien goed ook, want Dexter kan nog niet zo heel goed tegen spicy)
150 ml tomato frito of andere gladde tomatensaus
125 g ricotta
350 g orechiette (oortjespasta)
enkele verse basilicumblaadjes

Verwarm de olijfolie in een wok of hapjespan. Fruit ui, knoflook en peper tot de ui goudgeel is; pas op voor aanbranden. Roer de tomatensaus en ricotta erdoor, breng op smaak met peper en zout, draai het vuur uit en houd warm.

Kook intussen de pasta volgens de aanwijzingen op de verpakking. Giet de pasta af, houd 1 soeplepel vocht achter. Roer de pasta en het kookvocht door het tomaat-ricottamengsel en schep direct in kommen. Garneer met basilicum. Lekker met een groene salade.

——

Er staan trouwens lang niet enkel recepten in het boek, maar ook tips van en interviews met gezinscoaches en deskundigen over alles dat je kunt bedenken binnen de context van met kinderen eten en aan tafel gaan. Het is allemaal zeer leuk, speels en vlot gelay-out, en nodigt dus echt uit tot lezen en bladeren. Daarnaast bevat het ook de nodige humor, zoals een zot herkenbare keukentafelbingo (“kind heeft klachten over ‘dingetjes’ in het eten”), en barst het boek uit zijn voegen van de relativerende schouderklopjes. Neen, het hoeft niet elke dag goed te gaan, en ja, je mag jezelf al eens een kanskaart geven waarop bel 0900-PIZZA staat. Hou ik van.

Wil je graag een exemplaar van “Relax mama! In de keuken” winnen? Post dan in de reacties hieronder met welk gerecht jij altijd weet te scoren bij kinderen. Ik trek op woensdagmiddag twaalf uur twee winnaars, en die krijgen een mailtje om te melden dat ze gewonnen hebben. Veel succes!

Tales from the Crib

Putting the sfeer in blogosfeer since 2004