Monthly Archives: oktober 2016

lilith loves Oostende: Spiekpietjesexpo en Er Was Eens

loveoostende_tftc15Soms valt er opeens iets uit de lucht op een moment dat het absoluut niet tegensteekt. Na een intensieve periode was daar plots een uitje naar Oostende en meteen ook de eerste keer op hotel met Flo. We zagen daar niet veel miserie in aangezien zowel zij als haar broer behoorlijk goede slapers zijn. Haha. Lees gerust verder voor het dolle vervolg op die gedachte.

Maar goed, Oostende dus. Op de eerste dag van de herfstvakantie begon daar de Spiekpietjesexpo in Fort Napoleon. Dat was vorig jaar al een succes met een kind en eentje in foetusvorm in mijn buik, en ook dit jaar was het ontbijt bijzonder geslaagd en liepen er zelfs nog meer bloggende mama’s rond dan de vorige keer. Om maar te zeggen dat er een fotootje of zevenhonderd werd genomen.

loveoostende_tftc4

Het is met een nieuw verhaal, weer net zo leuk en fijn getekend als de vorige keer. loveoostende_tftc14Blogosfeer next generation, met Emil van Josie. Bloeit daar iets moois?

loveoostende_tftc19

Ha!

loveoostende_tftc13Laat u niet misleiden door zijn “Ik ben vier en ik vind het maar halfzijngat“-gezicht, Dexter vond de zoektocht net zo leuk als vorig jaar. Een aanrader, vinden wij.

Tot onze vreugde bleken de onheilsberichten die we voor vertrek hadden gelezen over mist en druilerig helemaal niet waar toen we Fort Napoleon uitstapten. Wij dus naar zee, wat maar een paar meter verder is dus no biggie.

loveoostende_tftc17loveoostende_tftc16loveoostende_tftc12

We kwamen ook nog eens Oon met haar bende tegen, en ik bedacht me dat ik snapte waarom zij zo vaak mogelijk vanuit Gent naar zee trekt. Wat een zaligheid, daar. En dat ik er te weinig kom, de laatste maanden. En dat het kalme stuk aan Fort Napoleon iedere keer weer zo’n verademing is. Zeker met een dochter die rustig in slaap wordt gewiegd in de Bondolino, en op die manier ook ineens haar middagdutje met zeelucht wist te combineren.

Daarna zijn we iets gaan eten in ’t stad, checkten we in in ons hotel, en omdat het ondertussen een mooie zomerdag was geworden waar jassen en mutsen echt serieus te veel aan waren trokken we ineens door naar het Leopoldpark, waar gisteren Er Was Eens opende, een sprookjespark waarin behoorlijk wat te beleven viel. En gratis! Wij keken onze ogen uit, en bleven lang hangen wegens terrasje eind oktober en een zeer leuke, magische sfeer.

loveoostende_tftc10loveoostende_tftc18loveoostende_tftc11loveoostende_tftc9

Ondertussen deed Flo een geweldig lange dut in de buggy (absoluut geen klachten over Flo) en dus konden wij nog een wandeling langs de dijk doen waar iedereen van 50 plus die zich in een perimeter van tien kilometer rond Oostende bevond ook heen was gekomen om een plek op een van de bankjes in de zon te veroveren. Alsof de dag nog niet leuk genoeg was (Dexter: “Ik vind vandaag de allerleukste dag“) was er ook nog eens Oktoberfoor in Oostende. Mijn kinders vonden dat bijzonder de max.

loveoostende_tftc8loveoostende_tftc7Zo ziet mijn dochter eruit als ik net mijn koude handen in haar gezicht heb geduwd omdat ik haar zelfs niet wakker kreeg met de beats van de kermis. Goeiemorgen Flokie.

En toen moest het beste moment van Dexter zijn dag nog komen. Een lunapark met een spel van Jurassic Park waarin je stoute triceratopsen mocht doodschieten! Ik vond dat een beetje zielig, want iedereen die iets van dino’s kent weet dat triceratopsen best meevallen qua stoutheid, maar het waren blijkbaar “speciale rode”. Oké dan. Flo en ik gaan hier wel even wachten. En een beetje met onze ogen rollen naar elkaar.

loveoostende_tftc6img_3502

Ken je dat, dat je aan het einde van een dag plots denkt: maar man toch, zie ons hier lopen. Met vier, in een perfect gouden avonduur, na een belachelijk fijne dag. Ik had dat gisterenavond.

loveoostende_tftc3

Omdat een mens ook niet al te hard moet beginnen zweven volgde er gelukkig ook nog een chaotische episode op onze hotelkamer waarbij kind 1 hysterisch begon te huilen omdat hij bang was voor het gesnik in de slaap van kind 2, waarbij kind 2 uit die slaap ontwaakte en nog hysterischer begon te huilen, waarna heel het hotel in mijn hoofd met de schedel tegen de slaapkamermuur begon te bonken van miserie. Herhaal dat een keer of vier, elke keer als moeder haar hartslag net voldoende was gezakt om niet meer in een hoekje van de kamer in foetushouding “Ten minutes to Wapner” te liggen herhalen tot het over zou zijn. En toen moest Dexter zijn al dan niet imaginaire oorproblematiek nog beginnen.

loveoostende_tftc2Meest wazige foto ooit op mijn blog om de sfeer van het moment te kaderen.

Maar we hebben het overleefd. En ’s morgens kon Flo weer lachen, en was er ontbijt.
Het was geweldig.

loveoostende_tftc1

Merci aan Visit Oostende en Walkie Talkie voor de uitnodiging, en hotel Mercure Oostende voor de fijne ontvangst. Nogmaals sorry aan de mensen die naast ons sliepen en die zo vriendelijk waren om niet op de muren te bonken. Of het moet zijn dat we het niet hebben gehoord door ons eigen lawaai.

Alle info over de herfstvakantieactiviteiten in Oostende staat hier.

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

lilith voelt de angst en doet het toch

angst_tftcZeggen dat ik talent heb voor angst is een understatement.
Ik moet weinig moeite doen om overal wel iets in te vinden dat mijn angsten op gang trekt.
Krantenartikels. Reportages. Een rinkelende telefoon. Het leven.

Ik weet niet of het nature of nurture is, en het doet er ook niet toe. Ik weet wel dat ik opgevoed ben door een moeder die zelf met de nodige angsten af te rekenen had, en ik weet ook dat ik daardoor moet opletten dat ik zelf geen moeder word die dag in dag uit allerhande rationele en irrationele angsten over haar kinderen uitstort. “Pasoppen“, noemt Dexter het. Als in “Mama, we moeten hier pasoppen, hé“, als we een drukke straat inlopen. Waarop ik denk: ja, maar misschien ook weer niet te hard. Pasoppen is goed, maar niet als het je dagen in beslag neemt. Niet als het de levensvreugde uit je aderen zuigt.

Toen ik jaren geleden in therapie ging was angst een belangrijk thema.

En dat ik ervan af wilde, liefst vandaag nog. “Ik ben gewoon zo bang“, zei ik dan. “Waarvoor?“, vroeg de psychologe. Waarop ik op mijn stoel ging schuiven en niet anders kon dan “Waarvoor niet?“, antwoorden. Had ze een dag of vijf? Ik was overal bang voor, toen. Voor de ochtenden, waarop ik wakker werd en wist dat de baby zou beginnen huilen maar niet wanneer hij weer zou ophouden.  Voor autorijden. Voor mijn kind toevertrouwen aan de zorgen van iemand anders. Voor het noodlot en hoe dat mijn leven kon ruïneren. Voor ziek worden. Voor geliefden die ziek zouden worden en zouden sterven. Voor een tweede kind. Voor de spijt van nooit een tweede kind aangedurfd hebben. Voor alles dat op mijn dak kon vallen.

Toen ik te horen kreeg dat mijn angsten nooit helemaal zouden weggaan, maar een deel van mij waren, toen sloeg de paniek me nog veel genadelozer om het hart. Die angsten, die moesten echt weg. Omdat ze mijn dagen soms ondraaglijk maakten. “Jij bent opgegroeid met een alarmbel in je hoofd“, verwoordde mijn psychologe het treffend, vele weken van therapie later. En zo voelde het, bij alles dat ik deed. Niet kunnen genieten omdat ik zeker wist dat het in mijn gezicht ging ontploffen. Altijd bang zijn voor wat om de hoek lag, want zeker niet veel goeds. Mijn hart dat van het ene moment op het andere drie ijskoude tellen kon overslaan voor iets dat voor iemand anders iets van niets leek.

Het was slopend, en dat is het in sommige periodes van mijn leven nog steeds.

Maar ik werk eraan, en ik heb de afgelopen weken beseft dat het veel beter met me gaat sinds ik een belangrijke beslissing nam. Want neen, die angsten, die gaan niet weg. Helaas pindakaas. Ze horen bij mij zoals mijn grote groene ogen en mijn dik gat. Maar sinds een paar jaar ga ik er niet meer per definitie met een grote boog omheen. Ik heb mijn rijbewijs gehaald, ook al ben ik opgevoed met een complete doodsangst voor auto’s en ongevallen en dingen die sneller rijden dan vijfentwintig per uur. Het heeft me verschrikkelijk veel moeite gekost, en heel veel paniekaanvallen en slapeloze nachten. Ik rij nog altijd niet alleen naar Brussel, maar de kans is niet onbestaande dat ik het wel ooit doe. Ik rij elke dag, ondertussen, en ik ben niet meer bang om te vertrekken. Helemaal niet meer. Daar ben ik zeer trots op. Zeer blij mee. Fucking content van.

Net als dat ik, die de meest geschifte telefoonangst ever had, telefoniste op een callcenter ben geworden. En ondertussen zelfs goed ben in telefoneren. Het is niet mijn grootste hobby, maar door het honderden keren te doen (soms per dag, op het callcenter) ben ik niet meer bang. Ik, die doodsbang was voor oogcontact, spreken met onbekenden en iemand iets moeten vragen, ben journalist geworden, en ik doe mijn job zeer graag. Ik heb het niet makkelijk met een stap naar voor zetten en het oordeel van anderen trotseren, maar ik heb al honderden blogposts gepubliceerd (en vind dat nog steeds spannend), en mijn artikels staan in de krant en worden door heel veel mensen gelezen.

Ik heb kinderen gekregen, en ik wist niet hoe dat zou uitdraaien. Ik was zeer bang voor het soort moeder dat ik zou worden. Ik kan u nu al verklappen: verre van een perfecte. Ik roep te veel en te gemakkelijk naar mijn goesting, en ik maak me veel zorgen, onder meer over mijn eerstgeborene die ook sukkelt met angsten. Ik pieker soms over mijn invloed op hem. Maar ik doe mijn best, en het gaat, en ik ben niet elke dag meer bang en voel soms veel meer leute en plezier dan angst. Op sommige dagen neemt het beest nog de overhand, maar het duurt veel minder lang dan vroeger. En ik heb door wat er gebeurt en waarom. Wat het uitlokt, en dat het weer overgaat als ik weer voor mezelf zorg.

Iemand zei me ooit dat het met angst is zoals met een bal die je in het zwembad onder water probeert te houden. Je kunt hem wegduwen, en soms heel lang, maar ooit springt hij weer naar de oppervlakte, en dan is het met grote kracht. Dat beeld klopt, bij mij. En sinds ik het toelaat, en toch doe wat me vreselijk lijkt en besef dat het gewoon een deel van mij is gaat het beter. Wat me dan weer aan een ander zinnetje doet denken dat ik onlangs op Pinterest las. “Sinds ik weet dat het af en toe slecht mag gaan voel ik me veel beter“. Dat.

Om maar te zeggen dat ik vorige week op een podium stond, en daar anderhalf uur babbelde over een thema dat voor mij belangrijk is. Ik, die als kind niet naar de winkel durfde omdat ik dan luidop moest spreken en zeven doden stierf per spreekbeurt van vijf minuten die ooit moest gedaan worden in de klas. Ik was een beetje bang, en deed het toch. Goed, naar het schijnt. En achteraf ging ik in een reuzenrad van meer dan vijftig meter hoog om mijn innerlijke angsthaas pas helemaal de mond te snoeren. Ha! En ik genoot er nog van ook.

Hebben jullie last van angsten? Wordt het beter, of erger? Heb je er trucs voor, of laat je je begeleiden? Benieuwd naar jullie ervaringen!

Bewaren

Bewaren

lilith omarmt de soepmaanden

soepmaanden

Slaatjes ’s middags, allemaal fijn en schoon op Instagram, maar na een paar maanden ben ik toch content dat ik al wat groen is kan aanstoven in een klont boter, er water bij kan kappen en het soep kan noemen. Zo heb ik ineens een van de voornaamste regels van mijn zelfverklaard dieet verklapt. ’s Middags en ’s morgens eet ik het fotogeniekst (yoghurt met fruit, wat sla met vis of kip of vlees, en vanaf nu dus soep) en ’s avonds eet ik waar ik goesting in heb.

Het is allemaal niet perfect, zeker niet omdat er standaard een zak snoep in mijn auto zit waar ik niet af kan blijven, maar ik ben ondertussen wel al meer dan vijftien kilo kwijt sinds mijn bevalling dus het moet toch iets doen. Sprak ze casual en alsof ze niet doelbewust een hele inleiding heeft geconstrueerd rond dit random en triviaal feitje. Vijftien kilo. Ik neem de bloemen straks graag in ontvangst en zal daarbij de broek dragen die ik kocht voor ik Youri leerde kennen en waar ik weer in pas zonder dat ik mezelf pijn moet doen. De broek die ik kocht toen ik 22 jaar was, en net geweldig veel was afgevallen op mijn eigen en er hoop was dat ik het tij had weten te keren en er nooit een maagverkleining nodig zou zijn. We weten allemaal welke bocht dat verhaal nog heeft genomen.

Maar goed, hoe strak en katachtig ik me tegenwoordig ook door de straten van Ieper beweeg, mijn soepen zijn eerlijk gezegd nogal aan de saaie kant. Dat heeft onder meer met de bereidingswijze te maken die altijd neerkomt op rondslingerende groenten in een pot gooien, aanstoven, water bijdoen en al dan niet mixen. Goed kruiden wel, daar sta ik op.

Het ding is: de zeldzame keren dat ik wel een recept volg voor soep valt dat me altijd zeer goed mee. Ik schreef er hier al eens over, en als je ver genoeg leest staat er een heerlijk recept in voor ribollita, een dikke Toscaanse soep. Net zoals dat fantastische Hello Fresh-recept met tomaten en abrikozen dat ik hier nog zeer vaak op tafel tover, wegens dat Dexter er zot van is en ik ook. Een kind dat niet spontaan begint te walgen als er ergens groentjes in zitten, die gezinsmomenten moet je koesteren.

En dus bedacht ik me, toen de sladagen traag maar zeker overgingen in de soepdagen, dat ik nood had aan een project. Aja, want ik heb dit najaar nog niet genoeg aan mijn hoofd zonder. Het project is gelukkig niet moeilijk, maar wel net voldoende uitdagend.

Het gaat zo:

  1. maak elke zondag een andere soep
  2. ga liefst op zoek naar recepten uit kookboeken en smaakcombinaties die je nog niet hebt geprobeerd
  3. drink de volgende dagen soep en vries indien mogelijk ook nog wat in

En dat is het. Ik moet toegeven dat ik door de drukte nogal ongeïnspireerd ben opgestart, maar ik ben wel al drie weken soep aan het eten.

img_2408

WEEK 1: erwtensoep uit zo’n soeppakket van de AH (om er uw lepel in recht te zetten zo lekker)
WEEK 2: pompoensoep uit zo’n soeppakket van de AH (met appeltjes in! De max van een soeptje)
En toen ging ik gisteren eindelijk eens iets creatiefs proberen met spicy chicken en mijn slow cooker maar kwam er plots een zak groenten toe die ik besteld had voor een schoolverkoop bij de nichtjes. Groentesoep met zoveel groenten dat mijn handen na het snijden vol blaren stonden. Wel wreed lekker!

img_2972

Ge kent mij lang genoeg, er is ondertussen een Evernotedocument met twee kolommen en een soepplanning. Er is een boekhouder aan mij verloren gegaan, denk ik soms, tot ik besef dat de kans groot is dat het document maar een week of drie wordt bijgehouden en dan weer vergeten. Maar de intentie, die is er toch altijd. Net als het enthousiasme.

Hebben jullie nog interessante recepten die er zeker op moeten? Ik ben ook van plan om eens door mijn kookboeken van Jamie en Nigella en de madame te gaan, want ik weet zeker dat er van alles instaat wat soep betreft waar ik nog niet voldoende aandacht aan heb gegeven.

In ruil voor jullie fijne ideeën geef ik u:

Bedankt alvast!

Op zoek naar nog meer geweldige soeprecepten? 
Dorien deelt er enkele in haar Goed Eten.
Net als Kim en Dorien in dit geweldige moestuinboek.

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

As we speak #12

aswespeak12_2 aswespeak12_5
    • Bezig met: offertes opvragen en vergelijken voor de bouw van onze nieuwe crib. Bouwbeurzen inplannen en weer afzeggen omdat zowel Youri als ik verzuipen in het werk. Een lezing voorbereiden waarvoor ik helemaal alleen op een podium mag kruipen in mijn thuisstad. Iedereen welkom, maar schrijf u in want anders bestaat de kans dat er geen plaats meer is. Nadenken over en afspraken maken voor het vernieuwde Blogboek. Artikels en columns schrijven en zorgen dat er geen lege pagina’s staan waar mijn vaste rubrieken horen. Ik weet wat gedaan. Maak u daar vooral geen zorgen over.
    • Genieten van: onze immer vrolijke, groeiende en bloeiende Flo, en de heerlijke interactie met haar broer. In deze drukke tijden bevalt het me zeer dat ik mijn tijd met de kindjes meer als een rustpunt begin te zien dan als een extra dagtaak. Wat het natuurlijk wel is en vast ook nog wel even blijft, het leven met twee bloedjes onder vijf jaar is druk, maar ik kan er ondertussen geweldig mijn plezier in vinden. Het helpt natuurlijk dat alles met Flo nog steeds honderd keer vlotter loopt dan bij Dexter, destijds. Ik ben in elk geval elke dag weer blij dat we het gedurfd hebben, Flo blijkt in elke fase van haar ontwikkeling een geweldige verrijking voor ons gezin, terwijl we zo hard vreesden dat haar komst alles nog eens moeilijker zou maken. Als je het eens allemaal op voorhand kon weten, denk ik dan. Then again: de surprise is nu wel bijzonder aangenaam.
aswespeak12_3 aswespeak12_1
  • Eten: Nog steeds gezond, al merk ik wel dat de dreigende koude en het feit dat ik nog even niet mag lopen (en al een maand verplicht stil lig door heupbesognes) ervoor zorgen dat ik al eens wat meer begin te slabakken. Maar toch, ik ben ondertussen meer dan tien kilo afgevallen sinds mei en meer dan vijftien sinds de dag van mijn bevalling. Dat zijn al bijna twee kledingmaten, en dat bevalt me serieus. (see what I did there?) Ik hoop dus snel weer te kunnen beginnen lopen, liefst met behulp van de fasciatherapie (iets met naalden, hoezee!) waarmee ik morgen begin, zodat al mijn werk niet teniet wordt gedaan in een winter van onder dekentjes liggen en chips eten. Er is ook een soepproject gaande in mijn leven. Ik ga daar binnenkort eens over proberen te bloggen.
  • Aangename verrassing: hoe goed Youri en ik overeen komen bij het plannen van ons nieuwe huis. Lagen onze smaak en stijl tien jaar geleden frustrerend hard uit elkaar, dan zijn we precies properkes naar elkaar toegegroeid. Als in “Ik wil dat in ons nieuwe huis“. “Moh, ik wilde dat ook zo voorstellen.” “Echt? Ik zou liefst zo afwerken, dan.” “Zo gek, dat dacht ik gisteren ook.” Dat het mag blijven duren. Klein minpuntje: bij alles dat we willen staat er in de brochures “NET IETS DUURDER”. :aaaaaaah:
img_2341 aswespeak12_4
  • Werkpuntje: het beschermen van mijn werkuren. Er is altijd wel een afspraak die enkel tijdens de dag kan of een zwemnamiddag op school waarvoor ze begeleiders nodig hebben of wel honderd andere dingen die ik als freelancer wel kan, maar daarom niet moet doen. Doordat ik zo weinig werkuren heb tussen het kindjes brengen en ophalen moet ik er veel strenger op zijn, besef ik steeds vaker, want anders kom ik in scenario’s terecht waarbij er ook nog een van de twee kindjes een vieze oorontsteking heeft en ik plots een week heb waarin ik maar een dag heb kunnen werken. Het ding is: ik ontzie het mij behoorlijk om ’s avonds ook nog eens doktersafspraken of kine te moeten inplannen, maar andere mensen die wel op een echt bureau moeten zitten moeten dat ook, vrees ik. Dit artikel heeft mijn ogen doen opengaan, en sinds deze week experimenteer ik dus met schrijfblokken van drie uur of meer in mijn agenda. Het lijkt te werken. De conclusie is dat iemand die dingen maakt/een creatief beroep heeft nood heeft aan zes blokken van minstens drie uur ongestoord doorwerken op een week. Haha, daar kom ik dus op geen duizend jaar aan op dit moment. Ik vind het absoluut het proberen waard, mijn dagen indelen in blokken en zorgen dat ik ze niet volzet met dingen die ook op andere momenten kunnen.
  • Lezen: phoew, de afgelopen maanden was het zo druk dat er voor het eerst in drie jaar bijna niet werd gelezen. Ik heb mijn Goodreads niet meer echt aangevuld, ook, mede omdat ik enkele non-fictieboeken heb gelezen die zo persoonlijk waren dat ik ze niet wilde delen. Een private functie op Goodreads zodat ik wel kan bijhouden hoeveel boeken ik las maar sommige op privé kan zetten, dat zou ik nog iets vinden. Zodat jullie niet zouden zien dat ik boeken lees over allerhande kinky seksuele voorkeuren, bijvoorbeeld. Kan iemand dat regelen?
    Ik ben wel eindelijk weer aan het fictielezen geslagen sinds een week of twee, en wat een genot it is. Ook omdat het een Stephen King betreft, en ik altijd vergeet dat de man een fenomenale schrijver is. Doodsangsten sta ik uit als ik ’s avonds in It zit te lezen en dan ook nog eens dit soort berichten lees over creepy clowns, maar toch is het zwaar genieten. Dekentje, kopje thee, akelige clown die kinderen hun arm afbijt. Heerlijk.

Zin om mee te doen? Post dan een linkje in de comments, en dan komen we lezen wat jij momenteel aan het uitvreten bent. (de andere as we speaks staan hier)

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren