Monthly Archives: maart 2017

Wat lilith las – maart 2017

Geschreven op 31 maart 2017 | boeken | review

Aan het einde van elke maand deel ik welke boeken ik heb gelezen, en of ik ze goed vond of niet.

Over de leesmaand maart kan ik kort zijn: het was een minstens even groot rommeltje als in februari. Ik weet niet zo goed waaraan het ligt. Ik kan me op dit moment niet goed concentreren op fictie, of ik vind geen fictie die me zo boeit dat ik geconcentreerd blijf. Veel non-fictie dus, al is veel ook weer een groot woord.

Het heeft vast ook te maken met het feit dat ik aan een nieuw boek bezig ben dat deze zomer al uitkomt, en waarover ik hier binnenkort eens het fijne vertel. Veel output zorgt bij mij voor weinig ruimte voor input. Het hoofd zit vol. Toch ben ik er op de een of andere manier in geslaagd om deze boeken uit te lezen:

De lijst van Yuval Abramovitz: las ik omdat ik Yuval kon interviewen voor een artikel in De Standaard Magazine. Het belangrijkste dat ik uit dit aangename boek oppikte was dat je luidop moet dromen in plaats van in stilte, omdat dat het veel realistischer maakt dat je ze ook echt weet waar te maken. Het boek inspireerde mij tot het maken van een lijst met honderd dromen, en een pagina in mijn bullet journal met “tien dromen voor de volgende honderd dagen”. En daar zijn er al enkele van waargemaakt. Boeiende materie, in elk geval.
A Room of One’s Own van Virginia Woolf: vorig jaar las ik “Mrs. Dalloway“. Ik genoot er zo hard van dat ik me toen voornam om me eens op het oeuvre van Virginia Woolf te storten. Dat was er nog niet van gekomen toen ik in de Ieperse bib “A Room of One’s Own” zag liggen. Het is een soort feministisch essay, gevuld met bedenkingen over vrouwen en hun plek binnen de literatuur. In die tijd nog vaak: de ruimte die ze leeg lieten binnen de literatuur, en de stereotiepe manier waarop ze vaak door mannelijke schrijvers in beeld werden gebracht. Ik vond het een ongemeen boeiend boekje, over hoe intellectuele vrijheid vaak te maken heeft met materiële zaken. Mijn respect voor Virginia Woolf is er alleen maar groter door geworden.
Gratitude van Oliver Sacks: ik wilde al heel lang iets van Oliver Sacks lezen, en dit boekje met vier essays die hij schreef voor de New York Times nadat hij in 2015 hoorde dat hij ongeneeslijke kanker had leek een boeiend begin. Dat was het ook, alleen was het wel zeer kort, met amper 64 pagina’s. Wat wil zeggen dat het naar meer smaakte. Binnenkort dus graag meer van Oliver Sacks, tips welkom.
Mindful Mama@work van Iris Bouwman: zoals zo vaak een van de boekjes die mijn aandacht trokken in de bib. Deze mama is niet zo mindful op dit moment omdat ze zoals altijd een beetje verzuipt in haar werk. Ik werk eraan, echt waar. Denk ik. Dit boekje kwam op het goede moment om me van wat tips te voorzien over ademhalen en neen zeggen en rust vinden in de drukte van elke dag. Geen wereldschokkende inzichten, maar wel graag gelezen.

Op dit moment ben ik Gretchen Rubin’s Better than Before in stukken en brokken aan het herlezen omdat ik het in vertaling zag liggen in de bib. De bib van Ieper, wat zou ik zijn zonder?

Het brengt me op 12 uitgelezen boeken voor 2017. Properkes op schema.

Deze boeken las ik in januari.
Deze boeken las ik in februari.
Wil je elke maand op de hoogte gehouden worden van mijn favoriete boeken en die van Dexter en Flo? Schrijf je dan zeker in voor #nevernotreading, mijn maandelijkse boekennieuwsbrief!

Op naar een nieuwe leesmaand! Heb jij leuke dingen gelezen? Deel het dan in de reacties hieronder!

Wil je elke maand op de hoogte gehouden worden van mijn favoriete boeken en die van Dexter en Flo? Schrijf je dan zeker in voor #nevernotreading, mijn maandelijkse boekennieuwsbrief!

lilith loves: het second degree dinner

Geschreven op 27 maart 2017 | lilith tipt, uitgetest

Een tijdje geleden schreef ik een stuk voor De Standaard Magazine waarin ik op zoek ging naar vrienden. Dit was de inleiding: “Tot u spreekt geen eenzame. Mijn kennissenkring is de afgelopen jaren zelfs ontploft. Door werk, schoolgaand kind, hobby’s en andere onduidelijke activiteiten kan ik amper door mijn stad lopen zonder regelmatig te zwaaien en halt te houden voor een praatje. Als ik zeg dat ik veel mensen ken dan lieg ik niet. Maar echte vrienden, die maak ik niet bij de vleet. Integendeel: sinds mijn dertigste (bijna zes jaar geleden) geen handvol.”

Het artikel was een goed excuus om een idee uit te testen dat ik enkele maanden eerder voorbij had zien komen op een blog: het second degree dinner, in het Nederlands misschien te vertalen als het tweedegraadsetentje. Wie het volledige idee wil meekrijgen, compleet met tafelopstelling en al, moet zeker eens gaan lezen op de blog van Nat Eliason die het concept bedacht. Kort gezegd ga je als gastvrouw- of heer (in dit geval: yours truly) op zoek naar een collega-gastpersoon die en interessant is, in dezelfde stad woont en een andere vriendenkring heeft dan jij. Dat werd Anouck van Anecdote Anthology, altijd in voor een sociaal experiment.

Anouck en ik mochten telkens nog iemand uitnodigen die ons een interessante toevoeging leek aan het diner. Ik wist niet wie Anouck zou kiezen, maar ik koos voor Louise, iemand die ik amper ken maar wel vaak tegen het lijf loop en waarvan ik dacht: die wil ik wel eens wat beter leren kennen. Louise was onmiddellijk game, dus dat viel ook al mee. Zowel de gast van Anouck als Louise mochten ook elk nog iemand uitnodigen die zij interessant vonden. Liefst allemaal uit Ieper of directe omgeving, dat was ook een voorwaarde. Er werd een doodle opgesteld, er werd een locatie gekozen, en plots had ik een date met vijf vrouwen waarvan ik maar van een zeker wist dat ik haar kende, en van een andere een beetje.

KEISPANNEND.

Met dit soort dingen weet je nooit hoe het zal lopen. Ik was er als eerste, en wist niet op wie ik zat te wachten. Dat wisten de anderen ook niet. Maar we wisten elkaar snel te lokaliseren, en Ieper is zo klein dat sommigen elkaar ook een beetje bleken te kennen.

Het moeilijkste van de hele avond bleek nog de plaatsing aan tafel. Die loopt bij voorkeur volgens een bepaald schema dat ik had afgeprint zodat iedereen aan tafel onmiddellijk kon zien met wat voor een overachiever ze te maken hadden. Ik ben evenwel niet zo goed in plannen lezen (zelfs niet als het maar over een tafel van amper zes personen gaat en ik niet eens heb gedronken), maar na zeven keer missen waren we eruit.

Het werd een bijzonder memorabele avond.
Er werd al een beetje geweend voor het aperitief.
De vragen die Nat Eliason voorstelde om te beantwoorden tijdens de introducties (waar worstel je mee? Waar ben je enthousiast over?) zorgden ervoor dat er van oppervlakkigheid compleet geen sprake was. Het was een geweldig gezellig etentje met mensen die ik amper kende, en aan het einde werd al direct een nieuwe afspraak gemaakt voor binnen enkele weken.

Ik vond het zo’n fijne manier om nieuwe mensen te leren kennen in mijn eigen stad dat ik het binnenkort nog eens opnieuw wil doen, en ik zelfs een lijstje in mijn bullet journal aan het bijhouden ben met potentiële slachtoffers om uit te nodigen. Nog eens een dikke merci aan alle stoere vrouwen die zonder morren deelnamen aan het sociaal experiment!

Lijkt het jou iets? Of heb je zelf tips om boeiend volk te ontmoeten in eigen streek? Mijn reacties zijn jullie reacties!

lilith past weer in haar broek van tien jaar geleden, en zo deed ze dat

Geschreven op 23 maart 2017 | dieet

Even een kort overzicht van de statistieken van mijn lichaam, voor de mensen die hier nog geen tien jaar volgen. Ooit was ik morbide obees, met een BMI van 47 om dat te ondersteunen. Toen viel ik door middel van een gastric bypass-operatie 54 kilogram af. Dat was vorig jaar tien jaar geleden. Gemiddeld kom je na die operatie weer tien procent van je afgevallen gewicht bij in de eerste periode. Ik ging naar 75 als laagste gewicht, en strandde uiteindelijk rond de tachtig kilo. Ik heb dus alle regels gevolgd op dat vlak, en was zeer blij met het eindresultaat.

En toen werd ik zwanger. Bij Dexter kwam ik geloof ik 18 kilogram bij. Na zijn geboorte sloeg ik weer aan het sporten en gezonder eten, en ik was net weer wat op gang toen ik zwanger werd van Flo. Ik deed niet al te zot tijdens die zwangerschap (tijdens die van Dexter eigenlijk ook niet), maar ik was niet al mijn kilo’s kwijtgespeeld tegen dat ik weer zwanger was, waardoor het feit dat ik maar tien kilogram aankwam er deze keer voor zorgde dat ik op hetzelfde gewicht strandde op dag dat ik moest bevallen: 97 kilogram. Akelig dicht bij dat getal met drie cijfers dat ik liefst nooit meer wilde zien.

Ondertussen is Flo een jaar oud.
Ik, die in mijn leven alle diëten heb gevolgd die er bestaan (Montignac, dat vreselijke koolsoepdieet, Weight Watchers, nog eens Weight Watchers, weet ik veel wat nog ..) en al op mijn negende wekelijks bij de diëtiste zat, had er in het begin absoluut geen goed oog op. Youri zal bevestigen dat ik zo goed als een jaar aan een stuk heb geklaagd dat ik er maar niet in slaagde om gezonder te leven. Hij zal ook bevestigen dat hij toen systematisch heeft gezegd: doe gewoon verder. En ik zal bij deze bevestigen dat dat achteraf gezien de enige truc bleek.

Ik ben bijna zesendertig moeten worden om te beseffen dat de zin “Zie je wel, ik kan dat toch niet”, mij nog nooit in dit leven ergens heeft gebracht. En dat dat nochtans de zin is die ik het vaakst tegen mezelf heb uitgesproken. “Ik ga geen suiker meer eten!”. *eet suiker* “Zie je wel, ik kan dat toch niet.” *eet vijf dagen alleen nog maar suiker* “Ik ga nooit nog brood eten!”. *ziet brood en kan er niet afblijven* “Zie je wel, ik kan dat toch niet! Zeven koffiekoeken, bakker, en geef de rest ook iets!”. En ga zo maar door.

Op dit punt in mijn leven, met twee jonge kindjes, een meer dan fulltime job in de uren van een stuk minder dan een vier vijfden, en heel wat extracurriculaire bezigheden zou ik bijna zot moeten zijn om dat te doen op 1200 calorieën per dag. En toch heb ik het ernstig overgewogen. Ik heb het zelfs geprobeerd, en ik heb mezelf in mijn hoofd bijna afgemaakt, want zie je wel, zelfs dat kon ik ook weer niet. Net als stoppen met suiker. Net als stoppen met koolhydraten. Ik ben nochtans geen domme, en toch laat ik me meeslepen door de gedachte dat het alleen maar alles of niets kan zijn.

Maar het afgelopen jaar was er dus een verschil. Ik deed de dingen meestal redelijk doordacht, en vaak ook niet. Ik at op de meeste dagen redelijk gezond, op zeldzame dagen heel gezond, en op regelmatige dagen deed ik dingen die Pascale Naessens zeven bomen tegelijk in zouden jagen. So be it. Het verschil is dat ik geen “zie je wel, ik kan dat toch niet” als excuus mocht gebruiken van mezelf. Iets doen dat niet perfect was mocht niet meer zijn dan dat: iets doen dat niet perfect was. Daarna deed ik gewoon weer verder. Omdat het niks zei over mijn persoonlijkheid. Ik heb ook geweigerd om nog ooit over mezelf na te denken als een dikke koe, of een mislukkeling, of iets anders negatiefs. Waarom zou ik? Ik ben een toffe en ik doe mijn best.

Het resultaat? Ik ben twaalf kilo kwijt op net geen jaar. Sinds de dag van de bevalling zelfs zeventien.
Ik pas weer in de broek die ik tien jaar geleden kocht toen ik net bijna al mijn kilo’s kwijt was. Hij spant niet eens. Tachtig kilo, als het aan mij ligt duik ik daar tegen de zomer nog eens onder. Niet omdat ik denk dat ik dan leuker ben, of grappiger, of zelfs mooier. Ik ben een even toffe als ik meer dan honderd kilo weeg, dat heb ik ondertussen ook door. Maar als ik mezelf geen geweldige pijn moet doen om iets geruster te zijn over mijn gewicht en gezondheid, dan graag, eigenlijk. En dat dus enkel en alleen omdat ik eens wat minder hard en bitchy tegen mezelf ben geweest. Who knew?

Ik noem het het DUEND-dieet. Het Doet Uzelf Eens Niet Dood-dieet.
Echt, ge moet het eens proberen.
Het is eigenlijk niet eens een dieet.
En het grote voordeel is: als het niet direct lukt, is het ook geen ramp.
Maar de kans dat het dus lukt is niet onbestaande.

lilith moet het nog even over het vernieuwde Blogboek hebben

Geschreven op 21 maart 2017 | blogboek

Fjoew, wat een avontuur! Als alles volgens plan loopt ligt het volledig vernieuwde appelblauwzeegroene Blogboek ergens rond 5 april in de boekhandel. Dit keer niet enkel in België, maar ook in Nederland. Jullie kunnen het dus in het echt doorbladeren in plaats van af te moeten gaan op bol.com, lieve Noorderburen.

Maar goed, dat nieuwe Blogboek. De cover is lang niet het enige dat anders is. Ik was van plan om wat minor aanpassinkjes te doen in de nieuwe versie, en toen begon ik Blogboek 1 te herlezen en kon ik niet geloven hoe snel zo’n boek dateert. Holy guacamole. Daarnaast moet ik mezelf natuurlijk al lang kennen en had ik moeten weten dat ik overal nog dingen zou zien die ik voor verbetering vatbaar vond. Het resultaat is dat ik er veel meer werk in heb gestoken dan ik had gepland, en er zo maar even vijftig pagina’s extra Blogboek zijn. Nieuwe interviews, nieuwe hoofdstukken, ook over vloggen, stukken die ik helemaal heb herschreven omdat ik er nu anders tegenover sta, zoals dat over geld verdienen met je blog. Laat ons zeggen dat het enthousiasme daar lichtjes is afgenomen.

Ik ben wat ouder en wijzer geworden, en het Blogboek met mij. Dat wil ik toch graag geloven.

Of het de moeite is om Blogboek 2 te kopen als je Blogboek 1 al in huis hebt? Ik spreek tegen mijn eigen winkel, maar het is geen nieuw Blogboek. Ook geen vervolg. Het is een herziene uitgave. Dus die-hard fans die alles wat ik schrijf in huis moeten hebben, die moeten het zeker kopen. Zij die het al tien keer hebben ontleend in de bib absoluut ook. Net als alle mensen die me de afgelopen tijd wanhopig hebben gemaild omdat het al heel lang nergens meer te krijgen was. En iedereen die het nog niet heeft en geïnteresseerd is in bloggen of vloggen of schrijven voor het web: jullie moesten het al besteld hebben! Waarom? Omdat Anna me in de reacties vroeg om haar in 25 woorden te overtuigen:

Het Blogboek is een boek vol inspiratie en tips om je blogplezier terug te vinden of om die blog te beginnen waar je over nadenkt.

Als het nog wat extra woorden mogen zijn: er staan lijstjes in vol tips voor je volgende blogpost, ik heb al mijn positieve en negatieve ervaringen uit veertien jaar bloggen gedeeld, ik heb heel wat bloggers gevraagd naar hun beste tips rond een publiek opbouwen, zorgen dat ze reageren, tijd vinden om te bloggen, en nog heel veel meer.

Ik denk niet dat ik er zelf nog eens 24,95 voor zou neertellen als ik boek 1 al had, daarvoor zijn er te veel zaken gelijk gebleven en ben ik te gierig.

Maar het is die 24,95 euro volgens mij nog steeds helemaal waard. Meer nog, want het is dikker. Deze keer is het pas echt een koopje, want nog meer materiaal voor hetzelfde geld. En beter ook. Nog altijd even mooi, want weer vormgegeven door Leen, die ook versie 1 deed.

Ik hoop zo hard dat de reacties even enthousiast zijn als de eerste keer.
En dat jullie nog eens langskomen op de Boekenbeurs, zoals de vorige keer.
Ik ben al een beetje aan het popelen, ik hoop jullie ook.

Het Blogboek is dood, leve het nieuwe Blogboek!
En als jullie een al dan niet gesigneerd exemplaar willen, dan valt dat hier te bestellen.
Hier kun je het ook vinden.

lilith bezoekt de Verbeke Foundation

Geschreven op 12 maart 2017 | trips | hotspots

Ik heb ergens een lijstje met plekken die ik nog eens wil bezoeken. De Verbeke Foundation stond daar al geweldig lang op. Ik weet niet meer bij wie ik voor het eerst iets zag over deze mythische plek in Kemzeke, of all places. Het zal wel bij een hipster op Instagram zijn geweest. Het kan ook bij Vlaanderen Vakantieland zijn geweest. Zoals dat vaak gaat geraakten wij daar dus niet. Bleef de Verbeke Foundation op mijn lijstje staan, zag ik soms eens iemand een foto posten, dacht ik: nog altijd niet gelukt. En ging ik verder met mijn leven.

Enkele weken geleden interviewde ik Yuval Abramovitz over zijn boek “The List” voor een stuk dat geloof ik volgende zaterdag in De Standaard Magazine staat. Voor het stuk zelf moeten jullie dus zeker De Standaard kopen (topkrant, echt waar), maar een van de tips die Yuval in zijn boek geeft is- naast het feit dat je ze uit moet schreeuwen- dat je een concrete deadline op je wensen en dromen moet plakken. En dus staat er in mijn bullet journal een lijst met “tien dingen voor de volgende honderd dagen”. De Verbeke Foundation heeft dat lijstje gehaald. Het enige dat ik nog nodig had, was een mooie weekenddag. Aangezien Frank Deboosere deze week dertig jaar in dienst was bij de VRT bleek zelfs dat geen probleem.

Ik ga er niet te veel over zeggen, over die Foundation. Ik ga u wat foto’s tonen die de ervaring op een mooie zomerdag waarop je voor het eerst in blote armen rond kunt lopen ietwat weergeeft.

Ik heb er nog meer maar als ik ze allemaal post dan neem ik een deel van de ervaring weg. Dat ontdekken, dat is daar zeer aangenaam. Zeker als je veel te lang van zon verstoken bent geweest. Ik leefde op. Dexter vond het een avontuur. Ik ken trouwens nul de botten van moderne kunst. Dexter ook niet. Youri zou er meer van moeten kennen, maar hij zegt dat niemand iets kent van moderne kunst. Flo was er nog niet uit, maar ze vond het wel wreed lekkere sandwichen in de orangerie.

De Verbeke Foundation ligt in Kemzeke. Alle info voor een bezoek vind je op hun website.

A day in the life: dinsdag 7 maart 2017

Geschreven op 10 maart 2017 | snapshots

Ach jongens, hoe gaat dat? Ik had dinsdag al op een redelijk vroeg uur een ongelooflijk koddige Flo op de gevoelige plaat weten vast te leggen en dacht, lichtjes overmoedig: wat als ik nog eens een plogje maak? Weten jullie nog, plogjes? Photologjes, met heel de dag door foto’s? Ik heb ze al heel lang niet meer gedaan, ik weet dat josie er nog soms een doet, en tot mijn enorme verbazing is Luna nog altijd bezig. Onwaarschijnlijk! Maar goed, ik zag dat dus nog zitten, dinsdag om iets na zeven, toen Flo belachelijk koddig naar mij zwaaide in de muts die ik ergens uit een doos wist op te diepen en “Daaaaaa!” zei. Toen had ik nog geen idee dat de komende dagen hier weer zo’n zottekot zouden worden dat ik pas vandaag, vrijdag, de tijd zou vinden om mijn al weer gedateerde plog online te zetten.

Youri brengt Flo elke dag naar de crèche, ik breng Dexter naar school.

Dexter was dinsdagochtend evenwel nog heel erg moe, wist hij te zeggen. Ik heb hem gelukkig nog in de badkamer gekregen. Met het nodige duw- en trekwerk. Kindjes die heel moe zijn geven namelijk niet altijd even goed mee.
Hier sta ik in de badkamer te wachten tot hij zichzelf heeft aangekleed. Zichzelf aankledende kindjes zijn geweldig gemakkelijk, maar ge moet wel wat geduld hebben.

Daarna begon het al mis te lopen. Ik vergat een foto te nemen van de autorit. Ook van het afzetten aan school. Het thuis nog snel een kop koffie drinken. Ik dacht maar weer aan mijn plog toen ik al onderweg was naar het station. Te voet, want ik wist dat ik deze week ten vroegste vandaag tijd zou vinden om nog eens te gaan lopen en ik zit veel te veel stil. Plus ook: kijk wat voor schone cadeautjes ge krijgt van moeder natuur als ge eens te voet naar het station gaat!

Ge krijgt zelfs een trip down memory lane, in de vorm van een passage langs het eerste appartement dat Youri en ik deelden. Waar medebewoners in de herfst van hun leven onze vuilnisbakken verstopten en het laatste segment van hun leven vulden met nadenken over hoe ze ons nog meer konden terroriseren. Een beetje zoals Hotel Römantiek, maar dan met erg akelige, gefrustreerde deelnemers die nooit van hun leven een lief zouden vinden. Quoth the raven, nevermore.

Ik had allemaal plannen om te werken op de trein, tot ik bij het opstappen een gezicht zag dat ik al veel te veel jaren niet meer had gezien. Theun maat, een van de drie mannen die toen nog jongens waren waarmee ik ooit een huis heb gedeeld in het exotische Ledeberg. De zaligheid van iemand uit je verleden tegenkomen en alle vormen van sociaal ongemak kunnen overslaan om al na drie minuten weer bijna van je treinstoel te rollen van het lachen. Echt, sommige vriendschappen die je al lang niet meer zo zou durven noemen omdat er zoveel ongebruikte jaren tussenzitten, ze voelen zo snel weer als warme dekens die nog altijd perfect rond je passen. Om maar te zeggen: ik heb niks van werk verzet en het was een heerlijke treinreis.

De reden van mijn trip was dat ik een date had met twee van de drie dames achter de fijne boekenblog This is how we read. Het verhaal is een beetje gek. Blogboek 1 betekende voor hen het zetje om met hun blog te beginnen, ik vond hun blog zo leuk dat ik hen interviewde voor Blogboek 2, en zij interviewden mij nu voor een stuk over dat vernieuwde Blogboek, dat eind maart in de winkel ligt.

Dat hebben we gevierd met een zeer fijn en inspirerend etentje in The Duke of Antwerp. Praten over bloggen, ik doe dat zelden of nooit in mijn dagelijks leven maar vind het meestal wel zeer fijn.

Op de terugweg zag ik op Facebook dat de Dexmeister in de bib zat voor de Jeugdboekenweek. Ik begin een lichtrode draad te ontwaren doorheen dit plogje. (het is trouwens dat pixelkindje met zijn blauwomrande muts tegen de muur)

Daarna heb ik geen beelden van ik die me super heb gehaast om Dexter toch maar niet als laatste uit de avondopvang op te pikken. Ook niet van ik die verwachtte dat hij als een zielig hoopje eenzaamheid op me zou zitten wachten, en ook niet van mijn verbaasde blik toen hij op een bankje zat te gieren van het lachen tussen een hoop andere kinders en mij zelfs bijna niet zag staan.

Ondertussen kwam Youri ook thuis met Flo die een gigantische buil op haar hoofd had na een valpartij in de crèche en er daardoor minder voor openstond om met mij te duckfacen. Jammer.

Ze kon wel nog lachen, hoor.

Zelfs een klein beetje stappen. Dat loopwagentje komt wel een keer terug, i. Trouwens. Wij hebben geen plannen meer voor nog kinders.

Ik hoop dat jullie een goede week hebben gehad. De zon schijnt, ik ben net gaan lopen en omdat het stiekem Cherokee Friday is ga ik niet onder stoelen of banken steken dat ik moest denken aan een rijmelarijtje dat de afgelopen week op mijn pad kwam.

Geluk

Geluk is geen kathedraal,
misschien een klein kapelletje.
Geen kermis luid en kolossaal,
misschien een carrouselletje.

Geluk is geen zomer van smetteloos blauw,
maar nu en dan een zonnetje.
Geluk dat is geen zeppelin,
’t is hooguit ’n ballonnetje.

–Toon Hermans

Een rijmelarijtje, maar wel een schoon.
Op Cherokee Friday moet dat eigenlijk niet meer zijn.

Over witte en zwarte wolven

Geschreven op 3 maart 2017 | personal

Ik ben geen vrouw van parabels. Ik ben eerder van de statistiek en de wetenschap dan dat ik vatbaar ben voor dromenvangers en te lang in mijn kracht blijven staan. En toch. De laatste weken hangt er een parabel rond in mijn hoofd. De laatste zin ervan, eigenlijk. Een parabel die sommigen onder jullie vast al hebben gehoord of gelezen, maar ik kwam hem recent pas tegen. Twee keer op enkele weken. Mocht ik in tekens geloven, ik dacht: het is een teken!

An old Cherokee is teaching his grandson about life. “A fight is going on inside me,” he said to the boy.

“It is a terrible fight and it is between two wolves. One is evil – he is anger, envy, sorrow, regret, greed, arrogance, self-pity, guilt, resentment, inferiority, lies, false pride, superiority, and ego.” He continued, “The other is good – he is joy, peace, love, hope, serenity, humility, kindness, benevolence, empathy, generosity, truth, compassion, and faith. The same fight is going on inside you – and inside every other person, too.”

The grandson thought about it for a minute and then asked his grandfather, “Which wolf will win?”

The old Cherokee simply replied, “The one you feed.”

The one you feed.

Het is een zin waar ik de laatste tijd vaak aan denk.
Als ik duidelijk weer te veel horrorshownieuws in mijn hoofd heb toegelaten en ten onder ga aan de gedachte dat we allemaal doomed beyond repair zijn. Als ik op Google zit te zoeken naar symptomen van alvleesklierkanker. (Don’t ask) Als ik maar blijf zagen over wat niet goed gaat en vergeet wat wel goed gaat. Dan denk ik dat ik mijn zwarte wolf dringend eens een paar dagen op regime moet zetten.

The one you feed.

Blijkt er zelfs een podcast te bestaan met die naam.
Keigoed gevonden, vind ik.
En checkt die hast zijn tattoo.

Cherokee friday, zou dat hier niks zijn?

Flo is 1! (moeten worden om eindelijk ook eens een nieuwsbrief te krijgen)

Geschreven op 1 maart 2017 | flo

Lieve Flo,

ik weet het, als je ooit bij een psycholoog belandt kun je uitpakken met een stevige binnenkomer. Je moeder schreef elke maand een nieuwsbrief voor je broer op haar blog, en voor jou… niet. Je mag er ineens bij vertellen dat je ouders honderden boekjes met je broer hadden gelezen voor zijn eerste verjaardag aanbrak, en met jou.. wat minder. Ze hebben ook ongeveer honderd keer minder videofilmpjes van je eerste jaar.

Er zijn factoren die in ons nadeel speelden. Je broer moest destijds tot in het oneindige geëntertaind worden. Een uitputtingsslag waarbij boekjes een soort magische knoppen vormden waarmee we de tijd iets sneller konden laten gaan. Hoera! Weer vijf minuten waarop hij niet hysterisch weende! Nog twee uur en hij kon naar bed!

Ook jij houdt ervan om geëntertaind te worden, maar het is vele niveaus minder uitputtend. Als we een balletje gooien, moet je daar zeer hard om lachen. Terecht. Als we je leren hoe je dat balletje in een kommetje kunt doen dan krijgen we daar de grootste glimlach voor terug. Soms vermaak je jezelf een half uur in stilte. Dan weten je vader en ik even niet waar we het hebben. Dus ja, ik hoop dat je het ons zult vergeven dat al die boekjes net iets minder vaak uit de mand komen. We kennen ze nog altijd uit ons hoofd. Vooral je vader. Soms vrees ik dat hij nog maar één imitatie van een varken of bij verwijderd is van een laattijdige zenuwinzinking.

Vergelijken is tegen alle regels van het ouderschap, maar sta me toe het toch te doen. Je bent er veel geruster in dan je broer. Terwijl hij al zoveel kilometers aflegde aan het handje dat we hem ervan verdachten stiekem plannen te smeden voor de babydodentocht, doe jij soms iets dat op een funny walk van John Cleese lijkt. Al moet die gekkigheid met die benen en dat rechtstaan ook niet te lang duren. Dexter had op 1 jaar al een serieus repertoire aan woordjes in zijn mouw zitten (“Baltje” <3) en kon de juiste geluiden produceren bij het juiste dier, lezen we hier ter bewijs. Als jij een dierengeluid produceert is het volledig per ongeluk en je hebt ontdekt dat wijzen ook werkt en minder inspanning vergt dan leren praten. Alles is een p-klank. Vond ik je nog half briljant toen je “p” zei tegen Dikkie Dik want een Poes, toen bleek dat je het ook zegt tegen Dexter zijn auto’s waarvan het merk niet eens met een P begint en tegen verdwaalde sokken was dat weer wat minder.

Het blijft gek om de nieuwsbrief te herlezen die ik schreef voor de eerste verjaardag van je broer. Ik lees tussen alle lijnen door hoe zwaar alles nog was. Hoe we hadden gehoopt dat het rond een jaar zou beginnen beteren, maar hoe intensief het bleef en nog lang zou blijven.

“Een jaar zeg“, zeiden je vader en ik deze week tegen elkaar, waarop hij “Amai, dat is eigenlijk toch wel goed meegevallen“. Dat is zo, lieve Flo. Je werd met gemak geboren, fietste zonder noemenswaardige problemen je eerste weken door, bleef een zonnetje onder de mensen en bent dat op de meeste dagen nog steeds. Je doet ons zo vaak lachen, zo hard dat ik er dierengeluiden van begin te produceren als ik dan toch uit de biecht klap. Niet in het minst omdat je qua tandheelkundige ontwikkeling maar niet verder komt dan twee ondertanden. Die in combinatie met je schalks opgetrokken neus de beste aanblik ooit geven, al helemaal als je iets hebt gedaan waarvan je weet dat het grappig is.

Ik ben een andere moeder dan de eerste keer. Dat is een klein cadeautje dat jij me zonder het te weten hebt gegeven. De kans om het nog eens opnieuw te doen. Jouw moeder zijn voelt soms als een subtiel schouderklopje dat zegt: “zie je wel mama, je kan het wel“. Het is geen verantwoordelijkheid die in jouw handjes lag, mij een beter moedergevoel geven, en het lag ook niet in de handjes van je broer, maar elke dag dat je zonder verpinken je snot aan mijn trui wrijft en zo zalig en fantastisch jezelf bent, ben ik dankbaar dat we nog eens gedurfd hebben. Dat ik daardoor kan zien wat voor een lieve, zorgzame grote broer mijn kleine jongen kan zijn. Dat ik mag meemaken hoe jij schatert om elk dom dansje dat hij voor je uitvoert. Dat het allemaal zo vanzelf is gegaan ook, ondanks mijn bezorgdheden. Dat ik je op je gemak niks minder dan je geweldige zelf zie worden.

Lieve Flo, poppie, Flokie, zottemie. Je hebt me geleerd om wat meer vertrouwen te hebben, het allemaal wat minder serieus te nemen, te geloven in dingen waar ik misschien niet meer in durfde te geloven.

Als ik telkens een stukje had gegeten als ik dacht dat ik me niet meer kon inhouden, dan was er al lang niks meer van je over geweest.

Een heel gelukkige verjaardag, Flootje cadeautje,

je mama

Tales from the Crib

Putting the sfeer in blogosfeer since 2004