Ik rij ondertussen vier jaar wettig met de auto. Stel u daar niet te veel bij voor. Ik rij voornamelijk rond in groot-Ieper. Elke weekdag, af en toe in het weekend. Boodschappen doen, Dexter naar school of ergens anders brengen, mijn vader bezoeken, dat soort glamoureuze toestandjes. Als ik mezelf zou vergelijken met de duizenden mensen die ik ken, die zonder verpinken naar Brussel en Parijs rijden en met de vingers in de neus parallel parkeren op de Périférique, dan ben ik de grootste sukkelaar die ooit achter een stuur is gekropen.

Gelukkig doe ik dat niet meer.
Ik vergelijk nog wel, maar als ik het doe, dan probeer ik te focussen op mezelf.
Ik vergelijk met de chauffeur die ik vijf jaar geleden was, en die van twee jaar geleden, en een jaar. Als ik me met haar vergelijk, dan kan ik alleen maar blinken in mijn vel.

Aja. Ik laat nooit nog slaap als ik weet dat ik de dag erna moet rijden. Ik rij niet meer verkrampt zoals in het begin, maar vind het vaak zelfs zeer fijn om in het zonnetje ergens naartoe te rijden met de radio aan. Als ik mezelf vergelijk met de Kelly van vijf jaar geleden, die bijna moest overgeven bij de gedachte dat ze ooit zou moeten rijden met een auto waar haar kind inzat, dan denk ik: dikke vette chapeau.

Daar moest ik vandaag aan denken toen ik het verslag van Sofinesse haar Dwars door Brugge las. Ik snap het, ik zou ook niet graag het gevoel hebben dat ik de laatste ben. Tegelijk kun je maar beter goed kiezen met wie je vergelijkt, en haal je het meeste contentement uit de vergelijking die je het meeste eer aandoet. In Sofie haar geval: met zichzelf van een jaar geleden, of toch minstens met iedereen die in de zetel is blijven zitten, of nooit 15 kilometer zou aandurven, zoals ik.

Jammer dat het al maandag is, of het was er eentje voor Cherokee Friday.

“Wat gaan we doen?”.
“Dat zullen we wel zien, jongen”.
“Maar ik wil het nu weten voor de hele dag”.

Bijna vijf is hij, en hij slaagt er als geen ander in om me een spiegel voor te houden. Alsof ik mezelf bezig hoor. Niet alleen als kind, maar ook als wie ik nog steeds ben. Iemand met een totaal gebrek aan talent voor niets doen, en nog minder voor niets plannen. Ook ik wil namelijk op elk moment weten hoe de planning eruit ziet, altijd en overal. En als er om een of andere onverklaarbare reden niks op die planning blijkt te staan, dan wil ik daar iets aan doen. Tot in den treure.

In bad lees ik een boek. Op de trein organiseer ik brainstorms met mezelf, over mijn werk, of mijn blog. Op het toilet blader ik door mijn Instagramfeed. Ga ik lopen, dan luister ik niet naar de stilte van de natuur, maar wil ik op de hoogte blijven van alle boeiende podcasts die ik volg. Ik kan zo jaloers zijn als ik zie dat anderen een uur door een treinraam kunnen staren. Want ik kan het niet.

Is het stil, dan wil ik praten. Een vreselijke default voor een journalist, want het is net in de stiltes dat het vaak gebeurt. Dat weet ik, maar het wil daarom niet zeggen dat zwijgen makkelijker geworden is. Ergens het belang van inzien betekent niet per se dat je er ook in slaagt om het tot een goed einde te brengen.

Zo zalig als mijn lief een dag niks doen vindt, zo compleet moorddadig word ik ervan. Vlieg me asjeblieft niet naar een zonnige plek waar ik verondersteld word om een week aan een zwembad te liggen, want hoe graag ik ook lees, na ongeveer drie kwartier moet er iets gebeuren. Wil ik iets zien. Iets eten dat ik nog nooit heb gegeten. Iets ontdekken.

Vermoeiend is het.
Uitputtend ook.

En confronterend om zien dat ik die onhebbelijke gewoonte nu al heb doorgegeven aan Dexter. Geen idee of dat via mijn genen was of via hoe ik overkom in de dagelijkse omgang, maar op dat vlak is hij mij, alleen ongeveer zestig centimeter korter.

Niks is verloren, we zijn aan het oefenen. Op zondagen zonder dingen op de planning. Om Dexter te leren dat ook die leuk kunnen zijn. En dus probeer ik te fluisteren als ik rond een uur of tien, ergens na het ontbijt, zo ongemakkelijk begin te worden dat ik niet anders kan dan het vragen aan mijn lief. “Ik weet dat we niks zouden doen, maar gaan we echt niks doen?”.

Waarop hij neen zegt en Dexter komt zeuren of we echt niks gaan doen. “Niks doen kan ook heel fijn zijn hoor, jongen”, hoor ik mezelf dan zeggen.

Een grote leugen, dat ouderschap, maar wel bijzonder goed bedoeld.

Deze column verscheen een tijdje geleden in Femma Magazine.
Ondertussen kan ik het zelfs nog een heel klein beetje beter, dat niks doen. 

Het zegt veel over je gebruik van internet en sociale media als mensen na enkele dagen lieve berichtjes beginnen sturen omdat je er wat te stil op bent. Of toch veel stiller dan anders. Daar zit niet veel meer reden achter dan dat het hier de laatste maanden nogal druk is geweest. Ik wil er niet te veel over zagen, omdat ik het gevoel heb dat ik te vaak kom vertellen hoe druk het is. Ik heb net mijn tweede boek in zes maanden ingediend, en het gaat de max zijn. We gaan bouwen, binnenkort, dat is ook nog iets. Naast een hoop andere zaken die ik door tijdsgebrek nog niet geblogd kreeg, zaten de dagen dus properkes vol.

Ik snak al een tijdje naar een paar dagen vakantie, maar dat zit er op dit moment niet in, laat staan zonder de kindjes. En daarom ben ik mezelf even aan het trakteren op minder dingen die ik van mezelf gedaan moet krijgen op dagelijkse basis.

Het valt niet mee om los te komen uit het tempo van de laatste maanden, maar het lukt. Wat minder Instagrammen en bloggen en wat meer lezen en wandelen blijkt een bijzonder goed idee. Er staan twee dagen verlof gepland voor volgende week. Nood aan, jong, geen zever.

In een vorig leven was ik gewoon blijven doorsjezen tot tegen de muur.
Dat vorig leven is voorbij, merk ik, en daar ben ik zo blij mee.
Net als met de bezorgde berichtjes, die zijn lief.
Maar het gaat dus goed. Beter dan in lang. :)