Ik ken mensen die het ouderschap alleen maar leuk lijken te vinden.
Of toch veel vaker leuk en compleet fantastisch dan ik.
Niet een significant deel van de tijd ook best zwaar, of vermoeiend.
Laat staan uitputtend.
Die mensen schijnen uit een bodemloos vat energie te tappen dat ik niet weet staan.
Eerst dacht ik dat ze niet honderd procent eerlijk waren, en alleen maar deden alsof.
Dat ze alleen maar de mooie kant lieten zien, en voor de rest in de ontkennende fase zaten.

Later kreeg ik door dat er mensen zijn die het menen als ze zeggen dat ze kindjes zo extreem geweldig vinden op elk moment dat ze er wel 17 zouden willen. Dat ze hun bloedjes al missen als ze een kwartier aan het slapen zijn, en zich moeten inhouden om ze niet te gaan wekken. Toen die mensen me verzekerd hadden dat ze de waarheid spraken voelde ik me ineens de slechtste moeder ooit. De grootste truntemie, ook. Wat een contrast met hoe ik me soms voel.

Want hoe kon het dat zij altijd maar bij hun kind wilden zijn, en ik de moeder was die blij was dat ze na een maand of drie zwangerschapsverlof weer mocht beginnen werken? Hoe komt het dat sommige andere ouders naar het schijnt liefst jaren fulltime met hun kindjes zouden willen thuisblijven? Bij hen willen slapen, terwijl ik zo blij ben als ze in hun eigen bedje liggen? En hoe komt het dat ik soms moordlustig word als mijn kindje maar tien minuten wil slapen over de middag terwijl ik echt op een uur voor mezelf had gerekend? Hoe kan het dat ik kan wenen van vermoeidheid na een hele dag alleen met mijn kinderen? Ook al zie ik ze zo graag dat ik er meer voor over heb dan ik me op voorhand ooit kon inbeelden?

Ik heb lang gedacht dat het aan mij en mijn gebrek aan oermoedertalent lag. Wat dat ook moge zijn. Ik zie Dexter en Flo doodgraag, en toch moeten ze niet per se op elk moment bij mij zijn. Kindjes zijn veel, en luid, en impliceren chaos, en ik hou al mijn hele leven van stil, en minder, en rustig. Ik ben diegene die in stilte wegsloop van uw trouwfeest. Er niet mocht aan denken om in uw studentenvereniging te zitten. Dat is niks persoonlijks. Ik blijk weinig aan die neiging om weg te blijven van grote evenementen met veel verwachtingen te kunnen veranderen, en had me er zelfs bijna bij neergelegd. En toen werd Dexter geboren.

Een baby krijgen is op zich al een behoorlijke schok voor elk systeem, en zeker voor het systeem dat graag wat tijd voor zichzelf heeft: plots is daar een hulpbehoevend wezen dat je op elk moment van de dag nodig heeft en verlies je van de ene dag op de andere de me-time waarover je al heel je leven beschikt. Plots wordt een toiletbezoek luxe, en alleen naar de supermarkt vakantie. Ik ben niet meteen wat je noemt verlegen, laat staan dat iemand mij snel als stil zou bestempelen. Meteen de reden dat het zo lang heeft geduurd voor ik doorhad wat er aan de hand was. Ik had mezelf nooit van zijn leven als een introvert bestempeld, had iemand me daarnaar gevraagd.

Uiteindelijk was het een podcast over introverten en extraverten die me zo door elkaar schudde dat ik even op de rand van het bad moest gaan zitten. Extraverten blijken mensen die energie krijgen van sociale gebeurtenissen, introverten moeten zichzelf weer opladen na sociaal contact. Die definitie gaf psychiater Carl Jung al in de jaren twintig van de vorige eeuw, en net geen honderd jaar later ging in een Ieperse badkamer het licht aan. Ik praat best veel en ontmoet graag mensen, maar het vergt zeker wat van me. Ik heb het liever in kleinere dosissen en wat diepgaander dan veel en van alles. En graag gecombineerd met voldoende tijd voor mezelf. In stilte. Wat me dus wel een introvert maakt.

Een introvert die keihard haar best doet, soms zelfs om een extraverte moeder te zijn die het allemaal aankan. Ik heb mezelf zeer regelmatig weggecijferd om dan toch keihard tegen de muur van mijn beperkingen aan te lopen. Ik heb zo lang gedacht dat ik faalde.

Tegelijk heb ik het niet zo voor vakjes, omdat ik soms bang bent dat je ernaar gaat leven.
Daarom ben ik altijd zo voorzichtig als iemand me vraagt of ik of Dexter niet een beetje hoogsensitief zijn. Zeker nu, met het succes van het boek van Fleur Van Groningen. Ik weet het niet. Soms herken ik iets, vaak ook niet. “Hoe weet ik dat ik sensitiever ben dan iemand anders?“, vraag ik me dan af. Maar dat ik soms doodop ben na sociaal contact, daar moet ik mezelf niet eens gek hard voor met anderen vergelijken. Alleen weten dat er anderen bestaan die op een compleet ander punt van de graadmeter zitten, was in mijn geval voldoende.

Ik schreef enkele weken terug een stuk voor de krant en nu deze blogpost vanuit de hoop dat anderen zich ook zouden herkennen, en zich minder alleen zouden voelen. En amai, dat deden ze.

Jezelf kennen, dat blijkt bij mij met de jaren waardevoller.
Dat leerde ik in therapie, en ik merk dat dat me zachter heeft gemaakt.
Zeker ook voor mezelf.
Lezen dat anderen ook regelmatig worstelen met introvert zijn en kindjes hebben, dat zorgt ervoor dat ik het beter begrijp. Mezelf minder verwijten maak. Besef dat het ook voordelen heeft. Dat het me ook een alerte moeder maakt, een met goed afgestelde voelsprieten. Ik heb heel snel door dat er iets scheef zit bij Dexter. Dexter, die op dat vlak al van dag een duidelijk in mijn kamp zit. Iets waarmee ik rekening kan houden, iets dat ik ook heel goed snap. Ik hoop dat hij ook dat ziet, en niet alleen de overprikkelde kleuter van 36 waarin ik soms verander, aan het einde van een drukke dag met oneindig veel vragen over triceratopsen en vleermuizen.

Ik ben dan wel niet de hippe kruising tussen Mary Poppins en moeder Theresa geworden die ik in mijn hoofd had, maar ik doe mijn best met wat ik heb. En dat is exact wat ik aan mijn kinderen wil leren: dat je niet meer kunt doen dan dat. En dat dat oké is. Al behoorlijk wat, zelfs.

(Dit stuk verscheen in een iets andere vorm in De Standaard Magazine. Ik kreeg er zo veel reactie op dat ik het hier nog eens deel. Wil je het volledige stuk lezen, met duiding van een expert en andere introverte ouders, dan moet je je even registreren)

Wil je graag nog meer lezen over het onderwerp? Ik had heel veel aan “Stil- De kracht van introvert zijn in een wereld die niet stopt met kletsen” van Susan Cain. Er is ook een TED-talk.